Vlieg(er)ende hond

Ingezonden nav Vliegvissen op het fietspad

Er raasde een stevige storm over de dijk en mijn volkstuintje ernaast kreeg de volle laag. Eigenlijk was het geen doen om nú te gaan spitten maar ja de tijd drong want over een paar dagen zou het stevig gaan regenen en dan kan je het voorlopig wel schudden zogezegd, met vette kleigrond. Dus, 'verstand op nul en blik op oneindig' maar de kluiten aarde waaiden bijna van mijn spade af. Met mijn rug naar de wind gekeerd hield ik mij nog redelijk staande en het werk vorderde gestaag. Opeens hoorde ik boven het stormgeluid uit een hondje keffen en ik was stomverbaasd een man op de dijk te zien lopen met een piepkeine poedel aan zo'n oprolbare hondenriem waar Willem ook over schreef. De riem was helemaal afgerold en het hondje genoot zichtbaar van die grote mate van vrijheid. Toen de man mijn tuin passeerde sprak ik hem aan, voor zover dat mogelijk was vanwege het stormgeraas : "Pas maar op dat ie niet de sloot inwaait...!" De man mompelde iets onverstaanbaars terug en gebaarde mij, daarbij de lange riem optillend, zelfverzekerd : ,,dat zal mij zeker niet gebeuren want ik heb hem toch stevig vast?" Waarop ik hem tegen de storm in toeschreeuwde: ,,...Toch wel een beetje link hoor, om met dit weer nog te gaan vliegeren...!". Hij keerde zich prompt van mij af en gaf tegelijk een flinke ruk aan de riem. Daardoor rolde het witte bolletje, aan het andere eind van de lange riem, vanaf het steile talud toch nog bijna de sloot in. Zonder mij verder nog een blik waardig te keuren vervolgde de man met een strak gezicht en, letterlijk en figuurlijk met z’n neus in de wind, zijn weg over de dijk. Tja, 'de humor ligt op straat' maar deze is blijkbaar niet altijd voor iedereen zichtbaar.


Fan-tilator.