JJ Cale overleden

Ik had al zijn albums, maar die heb ik met de overige 600 andere verkocht. Maar gisteravond kon ik lang genieten van zijn verhalen en zijn muziek : J.J. Cale. Het grote voorbeeld voor o.a. Eric 'slow hand' Clapton. Afgelopen week overleed de 74 jarige virtuoos aan een hartaanval. Zijn muziek is nog wat ons rest. R.I.P JJ Cale en bedankt voor al de mooie nummers.

Over advocaten gesproken

Het zijn en blijven vreemde snuiters. Mijn eerste advocaat had zijn huiswerk niet goed gedaan. Ik won de zaak wel, maar meer dankzij een blunder van de advocaat van de tegenpartij, een voormalig werkgever. Die advocaat had zijn huiswerk helemaal niet gedaan, zo leek het, en deed een zeer belastende uitspraak voor zijn eigen cliënt.
Ik vraag me soms af hoe zuiver advocaten zijn, als ze bepaalde criminelen verdedigen. Ze worden sowieso betaald met geld, dat van criminele activiteiten afkomstig is.
Ik heb vaak erg opvallende uitspraken van advocaten gehoord, ter verdediging van hun clientèle. Zo zei een advocaat over zijn cliënt die iemand had neergestoken : "Als goed motorrijder had hij een groot mes bij hem". Wat te denken van een advocaat die een puber verdacht van moord adviseert om tijdens zijn proces vooral zijn mond te houden, zodat hij op strafvermindering kan aansturen. De puber zelf wilde een bekentenis afleggen, maar volgde het bedenkelijk advies op.
Vanmorgen hoorde ik de advocaat van de massamoordenaar Breivik ook een zeer stuitende uitspraken doen. Breivik wil studeren en zijn advocaat verdedigt dat voornemen op een zeer pijnlijke wijze. De advocaat vertelt dat Breivik in de strengste gevangenis van het land opgesloten zit. In een isoleercel. Vervolgens stelde hij zijn vraag ter verdediging van Breivik's studieplannen. Hij geeft ook zelf antwoord op die vraag.
Dergelijke uitspraken verwacht ik van een advocaat van de nabestaanden en nog in leven zijnde slachtoffers, die voor de rest van hun leven beschadigd zijn. Niet van een advocaat van de dader. Deze advocaat had zich beter kunnen beperken tot de verklaring, dat Breivik gebruik maakt van zijn rechten als veroordeelde. Niets meer en niets minder.

In water of onschuld?

Ik lees in de digitale krant dat de antihomowet in Rusland niet voor 'allen die aan de Winterspelen deelnemen' zal gelden. Dus de sporters en begeleiding hoeven nergens bang voor te zijn, aldus het IOC. Hoe het met de bezoekers en de pers gesteld is, wordt niet expliciet vermeld. Volgens mij zullen er geen sporters zijn die om louter principiële redenen niet zullen deelnemen aan deze Winterspelen. Zo sportief zijn de meeste sporters ook weer niet. Ik weet ook niet in hoeverre er sporters en supporters zijn die helemaal niet naar Rusland willen, vanwege de wijze waarop meneer Poetin meent te moeten omgaan met zijn criticasters, waaronder Pussy Riot. Worden sporters die fan/aanhanger zijn van deze groep/beweging trouwens wel in Rusland toegelaten?
De nieuwe Paus zal homoseksuele priesters niet veroordelen. Dat zei hij in het vliegtuig tegen journalisten. Hij zei zelfs dat homoseksuele geestelijken die God zoeken en/of dienen niet door hem veroordeeld kunnen worden. Wat er gebeurt met een homo die niet God dient en/of naar Hem op zoek is, zei hij niet. De Paus zei wel dat de Kerk gesproken heeft en dat daarom vrouwen geen priester mogen worden. Wie hij met de Kerk bedoelt, weet ik niet. Ik denk mensen, die bang zijn voor vrouwen. Na deze uitspraak stond de Paus op om, zo zei hij,  zijn handen te wassen. De vraag of dat in water of onschuld ging gebeuren werd hem helaas niet gesteld.

Een Indo in Lelystad

Indonesische bami

Onlangs ben ik gevraagd mee te werken aan een tv programma. "Dag meneer Van O. Zou u mee willen werken aan een tv programma. Ik antwoord : "Aduh, wat leuk! Maar eh.. dat hangt af. Waar gaat het programma over, mevrouw?" De vriendelijke stem legt uit : "We gaan aandacht besteden aan culturele minderheden in de stad. "Aha, dus ook aan deze rijstepikker?", vraag ik. Jazeker, het wordt een documentaire over Surinamers en Marokkanen in Lelystad."  Ik val even stil. "Huh?! En how about de Indo's, mevrouw, komen die niet aan bod?"
Maar die deden niet mee zei ze extra lief. "Mag ik dan weten waarom u mij belt, mevrouw?", vraag ik ook lief. Ze zegt dat ze mijn naam heeft gekregen van derden. "U bent toch die Surinaamse meneer die papier opruimt in Lelystad Haven?", vraagt ze wat benauwd. Ze voelt blijkbaar enige nattigheid.
"Hahaha! Welnee! U bedoelt natuurlijk Rob, mijn collega opruimer in ruste!" zeg ik lachend. Ik beloof haar Rob te informeren over het verzoek. Indo's doen dus niet mee. Al weer niet. Die doen al zo lang niet mee. Waarom eigenlijk niet?

Op het Stadionplein

 

Opvallende groet...

Omdat we Mike zouden ophalen, reden we gisteren naar Amsterdam. Hij zou met zijn vrienden met een bus terugkeren van een vakantie in Spanje. De bus zou op het Stadionplein aankomen. Voor mij een mooie gelegenheid om na vele jaren op dat plein terug te keren. Ik herinner me natuurlijk het Olympisch Stadion nog, maar ook een grote Citroën dealer.
Op de A6 bij Almere kwamen we in een nog redelijk verse file terecht. Al snle bleek dat er iets bijzonders aan de hand moest zijn, omdat een politiehelikopter zenuwachtig zoekend en laag vliegend door de lucht scheerde. Ik vermoedde het ergste voor wat betreft de duur en adviseerde mijn chauffeur de afrit te nemen en terug te rijden om via de A27 en de A1 naar de hoofdstad te rijden. Gelukkig bleek mijn vermoeden juist : na de Hollandse Brug was het opvallend stil op de weg.
We arriveerden nog geen 10 minuten eerder bij het Stadionplein dan de bus van de vakantiegangers. Het eerste wat ik zag was een groot pand met de merknaam Citroën erop! Ik zag ook een gerenoveerd Olympisch Stadion. Maar eerst moesten we Mike en de rest verwelkomen en bij de Febo een frietje pakken, want de jongelui hadden flinke trek. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om even de weg over te steken om naar het stadion te lopen. Net toen ik voor het geopende hek aankwam, riep een vrouwenstem : "Meneer, we gaan afsluiten!" Net te laat dus, hetgeen te wijten was aan de vermeende benzinedieven, die op de A6 een ongeluk hadden veroorzaakt en er vandoor waren gegaan. Althans zo vermeldde het nieuws.
Op de terugweg was de A6 aan onze kant gelukkig geheel filevrij.
En Mike en en zijn vrienden? Ik heb bruinere mensen uit Spanje terug zien komen.

Wandelen in Arad -4-

Als ik het plein met de twee monumenten ben overgestoken, loop ik recht op de markt af. De markt is daar niet aan bepaalde dagen gebonden. Gewoon elke dag markt, als je als ondernemer koopwaar en zin hebt. Er wordt veel groente en fruit aangeboden. Soms ook levende have. Meestal in het weekend. Ook op zondag is er namelijk markt. Ik schrok wel, toen ik op zo'n zondag zag hoe men daar omgaat met de levende have. Veel pluimvee ligt in erbarmelijke toestand te wachten op een koper. Zo liggen kippen met de poten aan elkaar gebonden, hijgend in de brandende zon. Een beeld wat ik hier in het westen niet snel zal tegenkomen. Een dier is een ding, zo lijkt het. Het doet me denken aan de situatie in veel Aziatische landen. Er moet geld verdiend worden. Dat is duidelijk. De markt is grotendeels voorzien van een kunststof overkapping. De geur van week geworden plastic hangt boven mijn hoofd. De hitte die het dak afgeeft is heel goed voelbaar.

Rond het marktplein staan winkeltjes. Er staat ook een mooie grote kathedraal met twee torens. Als ik de markt verlaat, loop ik via een wat stille straat verder naar het centrum. Ik kies voor de schaduwzijde, waar het met een lichte wind nog goed uit te houden is.

Patatje oorlog

Gisteren passeerde ik in Dronten de plek waar eens de bekende Frank Patat zijn kraam had staan. Frank vecht al jaren een oorlog uit met bepaalde ambtenaren van de gemeente Dronten. Frank staat niet bepaald bekend als een gemakkelijk mens. Maar dienstverleners moeten ook met lastige klanten kunnen omgaan. Daar zijn cursussen voor. Cursussen in communicatieve en sociale vaardigheden. En wat mij betreft schort het daaraan bij de betrokken ambtenaren.
Die hadden Frank als eens eerder een achteraf plek gegeven. Maar na heel wat gedoe stond hij dus hier.
Er liggen enorme blokken beton op de voormalige paptatplek. Ze blokkeren Frank's standplaats. Frank had niet op tijd betaald en dus werd zijn plaats afgesloten.
Voor het afsluiten van die plek, gingen de ambtenaren niet met open vizier Frank in zijn kar opzoeken. Welnee. Frank werd door de ambtenaren met een rotsmoes weggelokt van zijn plaats. Hij werd gebeld met de mededeling dat zijn hele hebben en houden gecontroleerd moest worden op veiligheid. En toen Frank met zijn kar richting de afgesproken locatie ging, reed een vrachtwagen vol betonblokken zijn plaats op. Dat hadden de stiekeme ambtenaren van Dronten zo geregeld. Natuurlijk had Frank gewoon moeten betalen. En natuurlijk had dit anders opgelost moeten worden. En Frank? Frank heeft alsnog betaald.

Joop

In 2006 was het rond deze tijd ook zo warm. Ik heb er niet zoveel van meegekregen, omdat mijn broer Joop 's morgens vroeg overleed. Van de vakantie in dat jaar heb ik ook weinig meegekregen. Die moest ik achteraf van foto's beleven. Maar het is goed zo. Joop hield van auto's, films en muziek. Onze eerste single die we kochten was (natuurlijk) van The Beatles. Dat was in 1963. Met 'From me to you' op de A kant en 'Thank you girl' op de andere. Wekenlang galmde de twee nummers door de huiskamer van opa (toen 80) en tante Griet in de Koningstraat.

De wolven komen!

Nu bekend geworden is dat de aangetroffen dode viervoeter een heuse wolf is, wordt verschillend gereageerd. Een groepje juicht (ik weet niet waarom want het beest is immers dood), een andere groep haalt de schouders op en er is een groepje dat angstig gereageerd heeft. Huh? Een wolf?
Dat laatste groepje gelooft blijkbaar nog in sprookjes. Je weet wel, in de grote boze wolf en Roodkapje. En toen hij toch uit de put kwam ondanks al die keien in zijn buik, ging hij bij de zeven geitjes langs.  Kreeg ie weer keien in zijn buik en hopla weer de put in. Het zal wel die put zijn geweest waar hij bij Vrouwtje Holle terecht kwam en daar heeft meneer Wolf gewoon zijn best gedaan. En wie zijn best doet komt gezegend weer terug.
Neemt niet weg dat men nog niet weet of de wolf hier neergelegd is, of daadwerkelijk naar hier is komen lopen. Dat laatste lijkt mij stug. De Noordoostpolder is niet bepaald aantrekkelijk. Voor wolven. Die willen de ruimte hebben en mensen eten die Igor, Natasja, Sonja en Pjotter heten. En ouders die weinig op hebben met hun eigen kinderen :

Temperatuurbeheer

's Morgens zet ik in huis alles open, zodat de koele wind er doorheen kan. Hier en daar zet ik ook de ventilatoren in de kamers aan, zodat de warme lucht naar beneden geblazen kan worden. Die wordt zo met de koudere stroom gemengd en naar buiten gedirigeerd.
Tegen een uur of zeven gaat de boel vervolgens dicht en worden de zonneschermen uitgezet.Tegen de avond is het dan in huis met zo'n 23-24 graden nog goed uit te houden.
Het geheel heeft wel een voorwaarde: om half zes opstaan. Maar dat is voor mij geen enkel probleem. Dat kan ik zonder ratelende wekker. En mocht dat niet lukken, dan gebeurt alles wat later. Tenzij de zon al flink prikt.

Internetbankieren en Firefox

Opeens deed ie ut niet meer. Mijn internetbankieren. Mijn 'calculator' met usb aansluiting gaf wel aan dat het apparaat goed aangesloten was, maar dat was dus alles. Geen display van wat gebruikelijk was. De bankapplicatie deed alsof ik de eerste keer met de 'calculator' ging internetbankieren. Maar de 'calculator' gaf geen sjoege.
Dus ik naar boven, naar die ouwe trouwe desktop. En ja hoor, daar deed ie ut wel! Een keer maar, daarna was het ook over en uit. Net als op mijn laptop. Omdat het apparaatje nogal wisselvallig reageerde, heb ik een nieuwe bij de bank aangevraagd. Dat had ik binnen drie werkdagen in huis. Maar het nieuwe ding deed exact hetzelfde als het oude : niets! Pas toen drong het tot mij door dat het misschien aan de browser zou kunnen liggen. Ik gebruik namelijk Firefox. Nadat ik de combinatie Firefox en internetbankieren in de Google zoekbalk had ingetoetst, vlogen de apen uit de mouw.Ik zag veel mededelingen dat de nieuwe Firefox versie nog niet met het internetbankieren van mijn bank kan omgaan. Pas toen zag ik ook een opmerking van de bank zelf. Terwijl bij het doorzoeken van de website van de bank dit niet tevoorschijn kwam. Vreemd, zal wel aan mij gelegen hebben. Maar het probleem is opgelost. Met Internet Explorer werkt alles wel naar behoren.Wel jammer dat dit soort mankementen niet duidelijker worden aangegeven.

Het fietspad als parcours

Nadat de Tour weer begon, zijn ze ook op hun fietsie gesprongen : de bekende wielrenners die in hun reclame outfit over de fietspaden scheuren. Met de meesten ben ik niet blij. Iedereen moet als de sodemieter maar aan de kant, want de quasi Mollema's en de belegen Zoetemelkjes komen eraan! Toen ik nog op de Citta reed, zag ik dat sommigen bij het horen van het snorrend geluid al hun tempo gingen aanpassen. Dan werd ik opeens een soort derny met hijgende pedaleurs achter mij.
Van mij mogen ze fietsen hoor, dat is het punt niet. Zolang het maar op een verantwoorde manier gebeurt. Om te beginnen : het fietspad is van alle fietsers. Een bel klinkt aangenamer (een pingel is genoeg, niet dat zenuwachtige) dan dat ordinaire geschreeuw. Om over het ellebogen- en schouderwerk maar te zwijgen.
En waar velen niet bij stilstaan is de snelheid. Waarom mag ik met mijn snor niet harder dan 25, terwijl zo'n fietsfanaat veel harder gaat? Volgens mij klopt dat niet, want ook fietsers moeten zich aan de snelheid houden. Komt bij dat een fiets nauwelijks geluid maakt, dus je hoort hem niet aankomen. Ook iets waar rekening mee gehouden moet worden.  De remmen van die ielige tweewieler zijn er volgens mij ook niet op hun taak berekend bij dergelijke hoge snelheden.
En wanneer andere fietsers worden ingehaald, is het wel zo prettig als de snelheid even een tandje of meer teruggaat. Een ongeluk zit in een klein hoekje.
Misschien wordt het tijd dat de hermandad met een lasergun op de zon- en feestdagen eens bij de fietspaden gaat controleren. En controleer dan ook maar of er een bel op zit. Het is natuurlijk van de gekke dat je als fietser doodgereden zou kunnen worden door zo'n quasi coureur.

Komkommertijd in Haven

Hier in Haven gebeurt niet zoveel. Het is vakantietijd. Dus denkt een meneer : "Mooi, ik ga eens lekker vissen." Voor anderen gaat het werk gewoon door. Dus denkt een bedrijf : "Vandaag een paar pontons in het water gooien." En zo treffen vakantieganger en werkend volk elkaar op nagenoeg dezelfde plek aan het water van de Lage Dwarsvaart aan.
Langs het Woonhavenpad dit jaar geen mais, maar aardappelen in de grond. Ze stonden door het weer droog te koken, dus moest er gesproeid worden. Een dag of wat later kwam een groep agrarische hulpjes om in de gloeiende zon het onkruid te wieden. Want ook dat groeit als kool zodra er gesproeid is. Wat ik niet begreep was, dat iedereen in blote bast aan het werk was. De waarschuwingen ten spijt.
In Haven is het behoorlijk schoon. Dat kan ik niet zeggen van de wijk Tjalk. Wat een bende zeg! Dit jaar was ik vergeten de Rietlanden te vragen om voor het losbarsten van de grote vakantie rond de school al het zwerfvuil nog even op te ruimen. Dus ligt het er nog. Sorry hoor! Mike wilde ik niet terugsturen, want die heeft net zijn einddiploma behaald.
Bij de kleine sluis is een duiker verwijderd en een nieuwe geplaatst. De oude stond aan de kant van de wijk Hollandse Hout, de nieuwe langs de Lage Dwarsvaart.

Wandelen in Arad -3-

Een aantal keren ben ik alleen in die mooie stad Arad gaan wandelen. Ik heb gisteren nog even naar een uitgebreide video over deze stad gekeken. Ik had hem al eerder bekeken, maar nu, na mijn bezoek, spreekt hij me honderd keer meer aan. Veel beelden zijn voor mij nu bekende geworden.
Het huis van Olga en Ovidiu staat dicht bij het centrum van de stad. Als ik het erf verlaat en de stalen poort achter me sluit, ga ik linksaf en wandel een stukje over de Kogälniceanu straat tot ik bij de eerste zijstraat naar links kom. Op het hoekje bevindt zich een winkeltje waar van alles te koop is. Een soort kruidenierswinkel, die me aan mijn jeugd doet denken. Ik ga daar naar binnen om een zakje menthol-pastilles (ik noem ze 'strotschroeiers') te kopen. Ik word zoals gewoonlijk vriendelijk begroet. Ik groet dit keer terug in het Engels met 'good morning!' Als ik de jongedame naar de strotschroeiers vraag (geen 'throatburners' in het Engels), pakt ze een menthol-snoepje uit een grote plastic zak. Even had ik niet in de gaten dat ze hier per stuk(!) worden verkocht. Dan vraag ik haar 15 stuks. Daarmee moet ik de vakantie wel kunnen doorkomen. Ze telt de pastilles met een glimlach, tikt iets in op haar rekenmachine , laat mij het bedrag zien en noemt in keurig Engels de prijs. Nadat ik betaald heb, bedank en groet ik haar. Ze zegt vrolijk : "Have a nice day!" Steeds meer jongeren kiezen voor de Engelse taal en laten het Frans en Duits links liggen. Ook in Duitsland en Frankrijk is deze trend gaande.

Ik volg het zijstraatje, dat met veel rozenstruiken aan weerskanten en de warme kleuren van de huizen er erg gezellig uitziet. Als ik aan een bredere weg kom sla ik rechtsaf. Daar passeer ik een politiebureau, waar veel dienstwagens geparkeerd staan. Ze hebben allen het kenteken van het ministerie waaronder de politie valt.
Na nog geen 400 meter te hebben gelopen ben ik al dicht bij het centrum. Ik passeer een plein met twee grote monumenten. Eigenlijk passen de twee monumenten niet bij elkaar. Vooral de poort komt bombastisch over. Gaande weg merk ik aan de omgeving dat ik het centrum nader.

Fietsen in Flevoland

Wereldrecord in Flevoland

Deze week heb ik toch maar bij de ANWB een fietsroutekaart gekocht. Nou ja, kaart, een boekwerkje dat De Landelijke Fietsatlas als titel heeft. Het kostte me wel bijna 19 euro, maar ik vind hem zeer uitgebreid, helder van opzet en goed gedetailleerd. Alleen kan ik soms het aantal kilometers tussen de knooppunten bijna niet lezen.
Natuurlijk heb ik als eerste onze eigen provincie Flevoland opgezocht. Tja, en dat was even schrikken. Ze zeggen dat een goed begin het halve werk is, maar dan moet je dus niet met de fietskaart van onze provincie beginnen. Allemaal saaie rechte paden. En..... geen knooppunten. Er is al geopperd om ook Flevoland te gaan voorzien van fietsknooppunten, maar ik ben bang dat men eerst aantrekkelijke routes moet gaan aanleggen. En dan is men er nog niet. Meer bosschages, struiken, bankjes, gastvrije agrariërs enz. zijn dan ook nodig. Want die kaarsrechte rechttoe rechtaan wegen zijn alles behalve aantrekkelijk. Tenzij je op de fiets het wereldrecord op de 1.000 meter zou willen verbeteren of ultralights toe gaat staan om daar te landen en te starten. En dan is er nog de wind.

Rechtlijnig Flevoland

Jammer dat men daar in het verleden niet aan gedacht heeft. Dan had men de liniaal opzij gelegd en aantrekkelijker fietspaden ingetekend. In de Noordoostpolder vind ik het nog wel meevallen. Daar hebben we een paar leuke routes gereden. Maar
In en rond Lelystad en de overige dorpen is het best wel leuk fietsen. Met de situatie in Almere ben ik niet bekend. Als Jorritsma liever in haar cabrio door Almere rijdt, dan denk ik dat het met het fietsen daar ook niet best gesteld is. Maar het kan ook zijn dat Annemarie niet van fietsen houdt. Buiten de woonkernen wordt het fietsen een ware straf. Gelukkig heb ik nog een motor.

Het houten kistje van opa

Mandy volgt een cursus verhalen schrijven. Opdracht 2 van vandaag luidde: Schrijf iets met als laatste zin "het kwam allemaal uit het houten kistje van opa". Dat was niet eenvoudig. Maar hier is dan mijn versie.

Op tafel lag een steen, een kaartje en een medaille. Zachtjes raakte ze de steen aan. Het voelde glad en warm aan. De verschillende tinten bruin en zwart lagen naast elkaar als satijnen linten en vormde een bijzonder mooi geheel. Als ze zich niet vergiste was de steen een tijgeroog. Ze had ooit eens gelezen dat deze steen kan zorgen voor meer zelfvertrouwen en doorzettingsvermogen. Was het misschien daarom dat opa een zelfverzekerde vasthoudende man had geleken. Ze pakte de steen op en hield hem stevig in haar hand. Langzaam voelde ze zich ontspannen. Ze legde de steen weer voorzichtig neer, alsof het kon breken bij de minste aanraking met het tafelblad. Nu bekeek ze het verkleurde kaartje. Op de voorkant stond een tekening van een open gebloeide roos. De kleur rood van de roos was vervaagd tot een rozige tint. Ze wist dat haar oma mooi kon tekenen en ze twijfelde er niet aan dat dit van haar hand kwam. Op de achterkant stonden de woorden: “Het is gemakkelijker te sterven dan lief te hebben”. Het sierlijke handschrift van haar oma deden de woorden overkomen als licht en luchtig. Toch voelde ze de zwaarte van de zin op haar neerdalen. Was het zo moeilijk geweest tussen haar opa en oma? Of waren het de herinneringen uit de oorlog die hier vereeuwigd waren? Ze vroeg zich af of het werkelijk zo moeilijk was om iemand lief te hebben, zo moeilijk dat sterven een makkie was in vergelijking. Ze wist het niet, ze was nog jong en had nog niet de liefde van haar leven ontmoet. En ja, sterven zou dus in haar geval makkelijker zijn. Ze legde het kaartje met eerbied naast de tijgeroog terug. Als laatste lag daar de medaille. Ze had nooit geweten dat haar opa een medaille had. Ze woog hem in haar hand en keek naar de gravure. Het was het oorlogsherinneringskruis. Opa had tijdens de tweede wereldoorlog vooral in de Pacific rond gevaren. Spraakzaam was hij er nooit over geweest. Vijf jaren op een onderzeeboot in gevaarlijke omstandigheden, daar kon ze niks bij voorstellen. En ook al had hij er nooit iets over gezegd, ze wist dat deze periode diepe groeven had achtergelaten. Vol ontzag en trots staarde ze naar de drie voorwerpen voor haar op tafel. Ze was blij verrast geweest toen ze hoorde dat opa haar had genoemd in zijn testament. Van haar oom kreeg ze het oude bewerkte doosje gemaakt in Indonesië. Ze herkende het meteen want het had al die jaren op het nachtkastje van haar opa gestaan. En nu stond het op haar tafel. Een heel leven weergegeven in 3 voorwerpen en het kwam allemaal uit het houten kistje van opa. —

Vroeg op

Ochtendzon in de herfst

Het is kwart voor zeven. Inmiddels is de zon al bijna een uur op. Ik heb het stuur van Mike's fiets recht gezet en de ketting gespannen. De ramen heb ik ook gezeemd en het stoepje even geveegd. Een zak met oude kleding heb ik in de daarvoor bestemde container gedaan. En o ja, ik heb geprobeerd foto's te maken van een opkomende zon. Maar dat was geen succes. Ik zag nergens een leuk plaatje om vast te leggen. Dus dat wordt wachten tot de herfst. Dan staat niet alleen de zon gunstiger, ik hoef ook niet zo vroeg uit mijn bed. En de kans op een mooie foto van een ochtendzon is aanzienlijk groter. Zo, en dan nu een ontbijtje maken. Ik ga zo weer aan de slag.

Naar het strand op Urk

Afkoelen

Pannenkoeken!

Gisteren zijn we met de kleinkinderen naar het strand gegaan. Nee, niet hier in Lelystad, maar op Urk. Voor mij een mooie gelegenheid om onderweg Tim wat meer te vertellen over het voormalige eiland met zijn gelovig vissersvolkje. De Ketelbrug konden we zowaar probleemloos passeren. We reden tot we in de buurt van de vuurtoren waren, waar Mike de auto parkeerde. Het was maar een kort stukje lopen naar het strand. Na wat lichtelijk gesjouw -wat een spullen!- kwamen we op een schelpenstrand aan...! Dat was van een afstand niet te zien geweest. Dus verkenden we het andere deel van het strandje en daar was het gelukkig gewoon zand. Het grote strand lig aan de andere kant van het dorp. Niet echt ver, maar verkassen in die zon blijft een hete klus.
Terwijl de kinderen genoten van zand, zon en water begon het strand geleidelijk aan vol te lopen met de lokale bevolking. Veel jonge moeders met hun kroost namen plaats aan het water. Tegen etenstijd trokken we de kookplaat tevoorschijn. Een kleine gaspit, die voor 10 euro bij de Action verkrijgbaar is. Een gaspatroon van een euro erin en je kan op dat ding overal koken of bakken. Dus ook op het strand. We hadden pannenkoekenmix en een flesje vloeibare magarine meegenomen.
Terwijl wij onder de parasol de ronde meel-frisbees  bakten, begonnen de andere kinderen wat onrustig te worden. Pannekoeken? "Mamma, ik wil ook pannenkoeken!" Gevolgd door een verraste en ook wat verontwaardigde blik van moeder, die boekdelen sprak : "Wie bakt er nou pannenkoeken op het strand?" Wij dus. Opa heeft ook nog even met Tim gezwommen. Oma ging met Jill het water in. De temperatuur van het water paste goed bij die van de bovenlucht : lekker koel!
Tegen vier uur verlieten wij het strand. Dat klinkt eenvoudig, maar probeer Jill maar eens zover te krijgen dat wanneer haar lijfje afgespoeld is, zij niet meer in het zand moet gaan zitten of liggen. Pffft! Maar ze was die dag weer erg lief. En om iets in een groepje te kunnen zeggen, moet Tim wel even zijn mond dicht houden. Wat een enorme spraakwaterval is dat manneke. We liepen uiteindelijk naar de auto terug, waar we de spullen in de kofferbak stopten. Daarna gingen Mike, Tim en opa naar de vuurtoren. Want die moest natuurlijk beklommen gaan worden.

De vuurtoren van Urk

Downunder

Vanaf de Ketelbrug is hij al te zien. Een opvallend wit met rode muts getooide toren, die fier aan het water van het IJsselmeer staat.
Toen we nog op het strand waren hield ik de toren in de gaten. Zodra zich mensen bovenin vertoonden, wist ik dat hij geopend was. Met z'n drietjes liepen we naar de toren. Na het betalen van een kleine vergoeding begonnen we aan de klim. Tim zit nu in de leeftijd dat hij veel zelf kan, wil en mag doen. Hij beklom de steile trappen als eerste. Onderweg keken we door de aanwezige ramen om te zien hoe hoog we al waren en natuurlijk wat er te zien viel. Hier en daar stond ook een stoeltje voor hen, die onderweg even moesten uitrusten. Dus niet voor ons, want Tim leidde ons gestaag en vastberaden naar boven. Hij was bang hoogtevrees te hebben, maar dat bleek gelukkig niet het geval.
Bovenaan gekomen stonden we met een licht windje in de zon om ons heen te kijken. Beneden zaten oma en Jill op een bankje. We namen alle tijd om van het uitzicht te genieten, voordat we aan de afdaling begonnen. Tim was weer een ervaring rijker, hij heeft de vuurtoren van Urk beklommen. Mike en ik hadden dat al eens eerder gedaan.

Johnny Southside

De spiegel

Mandy heeft een korte cursus verhalen schrijven gevolgd. Ze stuurde mij haar eerste verhaaltje. Ik was erg onder de indruk van haar stukje. Dus heb ik haar gevraagd of ik het mocht publiceren op mijn blog. Ze gaf mij gelukkig haar toestemming. Ze is wel erg nieuwsgierig naar reacties. Dus, kom maar op met jullie commentaar!

De spiegel.

Ze bekeek zichzelf in de spiegel. Zo slecht zag ze er niet uit voor een vrouw van 50. Ze vond dat ze mooie benen had en haar huid was nog steeds egaal en zacht. Getekend was ze wel. Drie zwangerschappen en het zelf voeden van haar kinderen hadden sporen achtergelaten. Haar borsten waren niet meer stevig en haar buik was slap. Vele veranderingen had ze doorstaan en toch paste haar lichaam helemaal bij haar. Hoe anders was het lijf van haar man. Zijn lichaam was zo goed als het zelfde gebleven. Hij had meer lichaamshaar gekregen maar dat stond hem juist charmant. Ze hadden flink van elkaars lichaam genoten. De jaren vol passie waren de gelukkigste van haar leven. Ze dacht dat er geen macht op de wereld zou zijn die hun uit elkaar zou kunnen drijven. Wat was ze naïef geweest. Vorig jaar was het allemaal begonnen. Samen hadden ze een heerlijk weekend op Texel gehad ter ere van hun 25 jarig huwelijk. In de weken, die daarop volgden leek hij steeds minder in haar geïnteresseerd te zijn. Voorheen kwam hij thuis en het eerste wat hij deed was haar zoenen en vragen hoe haar dag was geweest. Nu kwam hij thuis en plofte neer op de bank en keek wazig voor zich uit of zette zomaar  één of ander suf tv-programma aan. Het dieptepunt was dat hij de verjaardag van hun oudste zoon was vergeten. Aan de andere kant zat hij vaak achter het internet en op zijn mobiel. Er had zich stilletjes een klein zaadje onrust in haar binnenste geplant.  De frequentie van vrijen was ook gaan afnemen. Ze had hun seksleven altijd een dikke 10 gegeven maar nu moest ze wel toegeven dat dit mooie cijfer binnen niet al te lange tijd tot een waar dieptepunt gekelderd was. Als ze vroeg wat er was, reageerde hij altijd verbaasd. Het leek alsof hij de vraag niet begreep of dat de vraag niet tot hem doordrong. Na een paar maanden begon hij ook steeds later thuis te komen. Soms zelfs ver na etenstijd. Alles kon zo de prullenbak in. Op de vraag waar hij was geweest en waarom hij zijn mobiel niet beantwoordde kwam altijd hetzelfde gemurmel uit zijn mond. Hij wist het niet. Het zaadje werd een stevige dikke plant van onrust. Het gevoel dat ze niet meer de belangrijkste persoon in zijn leven was maakte haar misselijk. Hij had altijd gezegd dat zij het beste was wat hem was overkomen en nu leek deze uitspraak iets uit een ver verleden, misschien zelfs wel uit haar verbeelding ontstaan. Het leek wel of ze naar een slechte B film aan het kijken was. Na lang wikken en wegen heeft zij hem rechtstreeks gevraagd of zij niet goed genoeg meer voor hem was. Of hij wel oud met haar wilde worden en of hij alles vergeten was wat ze samen hadden meegemaakt. Als antwoord brak hij in huilen uit en hij bleef huilen.

Nu, ruim een jaar verder, staat ze naar zichzelf te kijken in de spiegel. Ze is nog steeds een mooie vrouw. Een vrouw waar menig man trots op zou zijn. Ze kijkt op haar horloge en ziet dat het tijd is om te gaan. Ze kleedt zich mooi aan en haalt de borstel door het haar. Haar hart vol van verdriet maar met leeuwenmoed stapt ze in haar auto om naar haar man te gaan. Haar man die de diagnose Alzheimer heeft gekregen en sinds vorige week in een verzorgingshuis verblijft. Hij zal altijd haar grote liefde blijven en ze zal hem bijstaan tot het bittere einde, want de voorspoed is geweest maar de tegenspoed zal ze dragen. Voor zichzelf en voor hem als dankoffer voor alle mooie jaren die haar tot de vrouw hebben gemaakt die ze nu is.

Mandy

mei 2013

Aan het werk

op eigen risico betreden

In Nadlac, op de veehouderij van Mircea en Yola, zag ik vanuit de serre een medewerker die bezig was met het bouwen van een hondenhok. Het moest een kennel voor twee grote honden worden had Yola mij eerder verteld. De fundering was gelegd en ook de toekomstige afrastering was zichtbaar gemaakt door verticale staanders. De medewerker was, staande op een ladder,  het dak met golfplaten dicht aan het maken. Omdat ik zelf graag klus, ging ik even een kijkje nemen.
Het was die dag behoorlijk warm, maar de klusser had geluk want hij werkte in de schaduw van een grote fruitboom. We begroetten elkaar en hij begon mij direct te vertellen wat hij aan het doen was. In het Roemeens weliswaar, maar ik begreep hem goed ook vanwege de informatie die ik al had. Hij legde mij uit dat de nu nog grote ruimte straks uit twee delen zou bestaan. Daar zou elke hond over zijn eigen ruimte beschikken. Bij het woord hond maakte hij geen blaffende geluiden of zo. Dat woord (câine)  had ik al op de vele waarschuwingsbordjes bij woningen gezien. Hij liet me ook zien hoe hoog de afrastering zou worden en waar de hokken en deuren zouden komen. Maar eerst het dak afmaken, dus klom hij weer op de ladder.
Voor een liefhebber van klussen is Roemenië een paradijs. Er valt hier heel veel te doen. Het materiaal is overal te koop, maar verhoudingsgewijs wat duur. Komt bij dat menig Roemeens huishouden andere prioriteiten heeft dan het kopen van een pot verf of een zak sierpleister met bijbehorend gereedschap. Met andere woorden : er is wel veel te klussen, maar er is te weinig geld. Vandaar het vele achterstallig onderhoud in de vorm van klemmende deuren, afgebrokkeld pleisterwerk, bladderende verf, roestige poorten, slecht begaanbare paden enz. Als ik de loterij zou winnen, dan zou ik een klusbedrijf opzetten, werklozen in dienst nemen en een dorp of stad (afhankelijk van de hoogte van de prijs) adopteren en opknappen. Want dat verdienen ze daar wel, want het zijn harde werkers die elke gelegenheid aangrijpen om op een eerlijke manier geld te verdienen. Ik geef toe, het komt tamelijk idealistisch over maar dat komt omdat ik na mijn bezoek een nog sterkere band met dat land heb gekregen.

Mooi schoon

Vanmorgen vroeg ben ik eindelijk weer eens op pad gegaan. Terwijl een groot deel van Haven nog op een oor ligt, stap ik door een deel van de wijk om wat zwerfvuil op te ruimen. Het valt me op, dat ondanks bijna twee weken niet opruimen -ik ben druk aan het werk-, de hoeveelheid afval erg meevalt. Zelfs op de parkeerplaats bij de Aldi valt het erg mee. Toch vermoed ik dat ook anderen de boel wat schoonhouden. Gisteren lagen erg veel pin-bonnen op de grond, maar die waren vanmorgen nergens meer te vinden. De parkeerplaats zelf zag er ook erg schoon uit. Ik had weliswaar een bijna volle zak, maar die oogst kwam van het gedeelte tussen het Gezondheidscentrum en de parkeerplaats. Daarbij ben ik ook een stukje het Werkeiland opgelopen en de rotonde rondgegaan.
Bij deze mijn dank aan de andere opruimer(s), want ik was weer vroeg thuis.

Wandelen in Arad -2-

Aan de voorkant van de nieuwe kathedraal, hoog boven mij, zie ik een prachtige wandschildering. Er staan drie figuren op afgebeeld. Ze komen bij bij over als engelen, gezien de vleugels. De tekst erboven is als Chinees voor mij. Olga loopt de trap op, terwijl ik de foto die ik net gemaakt heb controleer. Als we het gebouw betreden slaat Olga een kruisje.
In de kathedraal is het heerlijk koel. En wat een stilte vergeleken met de drukte in de stad. Het interieur is ten dele afgewerkt. De rest is nog grijs beton. Maar wat wel afgewerkt is, doet ons beiden in stilte hullen. Vreemd dat je in zo'n omgeving opeens gaat fluisteren in plaats van praten. Er zijn een paar mensen aanwezig, die even in gesprek zijn met hun Heer. Ik bewonder de prachtige schilderingen en probeer de afgebeelde taferelen te herkennen.

Ik ben erg benieuwd hoe het over een jaar eruit zal zien. Dan moet het wel heel erg indrukwekkend zijn geworden. We verlaten de kathedraal en zetten onze wandeling door Arad voort. We nemen de boulevard, zoals Olga zegt. Een super brede weg met dito middenberm. Die komt wat parkachtig over met het gras en de bomen. Er zijn ook parkeerplaatsen en er bevinden zich twee trambanen. Ik wil nog graag ansichtkaarten kopen. Dat wordt een probleem, want volgens Olga zijn die nogal lastig te verkrijgen. Er zijn weliswaar veel kiosken, maar geen van alle verkoopt kaarten en/of souvenirs. Na wat gevraag komen we in een kelder terecht waar een winkeltje is gevestigd. De man achter een tafeltje begint enthousiast Engels en Duits tegen mij te praten. Dat hij ook wat Frans kent, moet ik ook even horen. Maar het blijft bij Engels. Meneer heeft in de reiswereld gewerkt en runt nu dit winkeltje. Hij toont mij een hele ris aan kaarten van Arad. Ik kies er tien uit. Postzegels verkoopt hij niet. Daarvoor moet ik naar een postkantoor. Ik reken af en we besluiten op en van de vele terrasjes in de schaduw wat te gaan drinken. Het is rond de 30 graden en het begint erg warm te worden. Ik merk dat Olga wat vermoeid raakt. Na de koffie lopen we richting huis. Dat blijkt veel dichterbij te zijn dan ik verwachtte. Dat doet me besluiten om een volgende keer zelf op pad te gaan. Maar voor vandaag is het voorlopig genoeg geweest.

Een wolf in Flevoland -2-

Er zijn twijfels gerezen over de gevonden dode wolf. Er zijn deskundigen die beweren, dat het beest daar door grappenmakers is neergelegd. Men denkt aan Polen, die het beest misschien ergens in Duitsland (waar ze volop aanwezig zijn) opgepikt zouden hebben om hem hier neer te gooien.
Andere deskundigen vinden het vreemd dat een Duitse wolf alleen op stap gegaan is naar Nederland.Wolven zijn immers roedeldieren. En wat was het reisdoel van de wolf? Zouden er geen bloedsporen op de weg zijn aangetroffen? Dat zou al enige opheldering kunnen verschaffen. En de betrokken chauffeur, men stelt dat de wolf is aangereden, waarom meldt hij zich niet? Zouden er soms ook Polen doodgereden zijn? En waarom zijn die andere Polen opeens zo stil?
Ik wacht op het bericht dat in de maag van het beest de restanten van een rood mutsje is aangetroffen. Dan weet ik dat het de wolf van Roodkapje was. En daarmee zou dit alles toch een sprookje blijken te zijn. Want het is en blijft de Noordoostpolder.

Wandelen in Arad

Plein met o.a. theater

De Mures

"Zullen we straks even in het centrum van Arad gaan kijken?", vraagt Olga mij 's morgens na het ontbijt. Ik reageer enthousiast, want de stad Arad staat immers ook op mijn activiteitenlijstje. "Ovidiu brengt ons met de auto", vult ze aan. Omdat ik nog maar pas hier ben, heb ik geen enkel idee over de grootte van de stad en waar de woning van mijn gastheer en -vrouw zich in de stad bevindt.
Niet veel later stappen we in en gaan op weg. We rijden door allerlei straatjes en straten. Ik heb het idee dat we al in het centrum zijn, maar zeker weten doe ik het niet. Als we voor een rood verkeerslicht moeten stoppen, stappen Olga en ik vlug uit. Een hachelijk gebeuren in een drukke stad als Arad, waar men het niet zo nauw neemt met de verkeersregels.
Ik laat me leiden door mijn Roemeense gids Olga. Eigenlijk zou ik gearmd met haar door de stad willen lopen, maar het is nogal warm. We lopen door de straten van de stad, terwijl Olga vertelt over de monumentale gebouwen die we links en rechts passeren. Al wandelend komen we bij d oever van de Mures terecht. In een parkachtige omgeving, achter het stadhuis, gaan we op een bankje in de schaduw zitten. Daar rusten we wat en praten we met elkaar. Ik merk dat het voor ons beiden een bijzonder moment is, om na 42 jaar weer samen in Roemenië te zijn. Ik heb niet alleen een grote wens van mezelf in vervulling doen gaan, maar ook een van haar.
Als we onze wandeling voortzetten, zie ik opeens een schitterende kathedraal opdoemen. Olga vraagt mij of ik nog speciale wensen heb om het enorme gebouw te fotograferen. Nadat ik het gebouw en de directe omgeving snel verkend heb, wijs ik drie plaatsen aan. Na de eerste foto's bestijgen we de trappen om de kathedraal van binnen te bekijken.

Tasty Wok

Volgens een onderzoek naar Wok restaurants uitgevoerd door de ANWB, is Tasty Wok een zeer goede. Kijk, daar hebben we als Lelystad weer iets aan. Ik heb daar een paar keer gewokt en ik moet zeggen dat het mij prima smaakte. Het is natuurlijk Chinees en niet Indonesisch. Er zijn mensen die denken dat je in een Chinees restaurant Indonesisch kunt eten. Dat kan wel. als je het zelf meegebracht hebt uit een echt Indisch restaurant. Wie in een echt Indisch restaurant heeft gegeten, merkt het grote verschil. Chinezen hanteren vaak een zoete smaak.
In een Indisch restaurant doet men het niet met de wok, maar met de wadjan. Mijn oma bakte daar niet alleen de nasi en/of bami in, maar ook de kroepoek. Die rekte ze tijdens het frituren met twee tangen op tot lange knapperige stroken. Ze waren diep roze van kleur. Hoe meer garnalen (kroepoek oedang of udang) erin verwerkt waren, des te rozer de kleur. Dus van die smakeloze, bleke kroepoek moeten we het niet hebben. Die doopt men het liefst in de pindasaus. Wij gebruiken geen pindasaus maar liever petjel saus. Net even smakelijker dan de fabriekssaus. Al komen de zakjes Petjel ook uit een fabriek. Ik geef direct toe, dat ik geen pinda's sta fijn te malen. Ik koop van de petjel saus gewoon zo'n zakje, waarvan ik de inhoud met heet water meng.Lekker bij de gado-gado.
Maandag heb ik de verse sperzieboontjes uit Anna Paulowna gegeten. Wat een feest! Gisteren was er Kip Jambalaya van de C1000. Als ik zoiets koop, ben ik telkens benieuwd of er nog iets in die doos zit. Er staat vaak een waslijst aan ingrediënten op, die ik zelf erbij moet kopen. Volgens mij komt er elk jaar weer een ingrediënt bij.
Vandaag waren de verse snijbonen aan de beurt. Ik moest ze zelf snijden met de molen, want de kleinkinderen waren niet in de buurt. Wat een heerlijke geur kom er vanaf als ze door de molen gaan. Ik heb er aardappelpuree en (weer) kip bijgedaan. Mike en ik hebben dus wederom heerlijk gegeten.

Een wolf in Flevoland

Bij Luttelgeest, in de Noordoostpolder, is een wolf aangetroffen. Men dacht eerst te maken te hebben met een hond die een aanrijding niet had overleefd. Maar op aandringen van een lokale boer annex jager, is het kadaver nader onderzocht. En jawel, de man uit Marknesse had gelijk en de gemeentelijke ambtenaren niet : het bleek een wolf te zijn.
Zoals te doen gebruikelijk begon een aantal mensen direct te speculeren. De wolf is bij onze Oosterburen al gemeengoed.  De Duitse wolf tiert welig en het kan zijn dat hij zijn grenzen verlegt naar Nederland.
Een medewerker van Staatsbosbeheer nam de kans waar, om zichzelf en zijn organisatie eens een flinke veer in de eigen kont te steken. Want volgens hem heeft de werkwijze van Staatsbosbeheer ervoor gezorgd, dat we weer wolven in ons land hebben. De organisatie is daarom zeer blij met deze wolf.
Nu weet ik niet beter dan dat het er slechts één was en die is ook nog dood. Behalve mensen die blij gemaakt kunnen worden met een dode mus, zijn er blijkbaar ook die dat gevoel krijgen met een dode wolf. Al eerder heeft Staatsbosbeheer met het idee rondgelopen om wolven los te laten in de Oostvaardersplassen. Daar zouden ze het natuurlijk evenwicht terug moeten brengen door overtollige viervoeters op te vreten. Over wie en hoe men de overtollige immigranten straks te lijf moet gaan, wordt nog nagedacht. Het zal wel weer afknallen worden.

No more war!

Soms vraag ik me af waarom er nauwelijks gedemonstreerd wordt tegen de oorlog in Afghanistan. De eerste keer dat ik me bewust raakte van het no more war fenomeen was in de tijd van Woodstock met o.a Country Joe. De tijd dat men fel ageerde tegen de oorlog (Vietnam), de atoombom en kruisraketten ligt ver achter ons.  Laatst had billentikker Ruud Lubbers nog iets te melden over de atoomwapens in dit land. "O shit! Die hebben we dus ook nog!" riep men verschrikt in den lande en ging daarna weer verder met slapen. Ik denk dat de oorlog in Afghanistan en soortgelijke landen door de media gerechtvaardigd worden door haar berichten en beelden over terrorisme. We worden behoorlijk geïndoctrineerd. Niet zoals vroeger met veel propaganda, maar heel subtiel via de media. Met als afleiding de koersen op de beurzen. En zo laten we ons zachtjes aan als een kudde makke schapen leiden naar.....?

Ouwe Joekels

Fluitketel

Yam RD 50 bromfiets

In Anna Paulowna ben ik zondag een kijkje gaan nemen bij een bijeenkomst van oude motoren. Maar eerst natuurlijk naar de familie daar. Sonja ging ook mee. We werden hartelijk ontvangen en gingen eerst aan de koffie. Het was inmiddels al half drie geweest, gezelligheid kent geen tijd, toen we eraan herinnerd werden dat we naar oude motoren zouden gaan kijken. Samen zijn we op de fiets onder begeleiding van Petra naar de show gereden. Na het bekijken van het oude spul, hebben we nog een stuk door AP gefietst en wat rondgekeken.
Het werd een gezellige dag daar in het noorden des lands. Na lekker te hebben gegeten en wat natafelen werd het echt tijd om te vertrekken.

Zonnige, gezellige verjaardag

Zaterdagmiddag vierde Rita haar verjaardag. Het weer was en is nog steeds schitterend en het werd weer zoals gewoonlijk erg gezellig. Van diverse kanten heb ik waardering en dankbaarheid gehoord voor het feit dat Rita en Emile jaarlijks hun deuren openzetten voor de familie. Het is een voortzetting van de gezamenlijke bezoeken aan onze ouders en later aan mamma. Ze vormden tijdens hun leven een centraal punt waar de familie vaak op verjaardagen bijeenkwam.
De verjaardagen van hun beide kinderen en die van Rita liggen dicht bij elkaar en ze worden op één dag gevierd. En ook zaterdag werd het weer een geslaagde dag. Dank je wel Rita en Emile!

Mijmeren over verkassen

Pecica

Geen geld voor onderhoud

De afgelopen periode heb ik geregeld gedacht me elders te gaan vestigen. En eerlijk gezegd heb ik met de gedachte wat verder van de familie te gaan wonen, geen enkele moeite. Erger : vaak ben ik enthousiast. Begrijp me goed : ik hou van mijn familie. Maar de woonomgeving vind ik in een paar andere landen heel erg aantrekkelijk. En dan gaat het mij voornamelijk om de natuur en de vriendelijke mensen. Ik ben erg benieuwd hoe die omgeving er in de winter uitziet. In Arad stak ik mijn bewondering voor het mooie Roemenië niet onder stoelen of banken. Mij werd een paar keer gevraagd of ik in dat land zou willen wonen. Waarop ik enthousiast 'ja!' zei. Vaak vond men dat raar. Maar ja, ik hoef niet op zoek naar werk en zij bevinden zich in een andere levensfase. Een fase waarin men nog een zelfstandig bestaan aan het opbouwen is, of waarin men met een chronisch gebrek aan inkomen naarstig op zoek is naar verdiensten. Zo zag ik op een markt een man staan met een personenweegschaal voor hem op de grond. Voor een paar Lei kon je je gewicht te weten komen. Ja, werken wil men wel. Maar het aanbod aan vacatures is mondjesmaat.
In veel situaties dacht ik : waarom schildert men dat huis niet even, of dat hek? Of waarom kopen ze niet even die drie ontbrekende dakpannen? Waarom wordt het pleisterwerk niet aangesmeerd of gesausd? Mijn denkwijze sloot niet aan op hun werkelijkheid. Als ze geld zouden hebben, dan hebben ze andere prioriteiten. Zoals de zorg voor kinderen, rekeningen betalen en andere zaken die in de primaire levensbehoefte voorzien.
Voor vrijwilligerswerk ligt daar een wereld aan mogelijkheden. Vrijwilligerswerk is daar onbekend. Wie gaat er nou zonder ervoor betaald te worden werken? Je moet toch geld verdienen?
Het land bevindt zich in een heel andere fase dan dit land. En toch heeft ook dat zo zijn aantrekkelijkheden. Zo is men daar nog veel op elkaar aangewezen. Net als hier in de jaren 50. En dat geeft toch een veel warmer gevoel. Voor mij in elk geval wel.

Andere tijden

Er staan veel huizen te koop. Ook in Roemenië en Hongarije. Veel woningen zijn eigendom van particulieren. Ze worden vaak aan de volgende generatie doorgegeven. Maar er is wat veranderd. Studeren was vooral bedoeld om kennis te vergaren. Dat je met een titel aan de lopende band stond, was ooit normaal. Maar inmiddels heeft de nieuwe generatie ontdekt, dat het papiertje elders in het land en helemaal in het buitenland veel geld waard is. Deze generatie verlaat de dorpen, waar de ouderen achterblijven. De laatste groep beklaagt zich over het feit dat de jeugd geen aandacht meer heeft voor hen en niet mee wil helpen het land op te bouwen. Het woord 'landverraders' viel nog net niet. De ouderenzorg is niet ingesteld op deze situatie.
Maar ja, werk is schaars en de nieuwe generatie zit in een heel andere levensfase : een eigen bestaan opbouwen.
De aangeboden woningen zijn relatief zeer goedkoop. Voor wie niet meer hoeft te werken is de omgeving erg mooi. Ik kreeg wel te horen, dat je vooraf moest onderzoeken of er in de buurt zich zigeuners ophielden. Zo ja, dan moest je minimaal twee dorpen verderop gaan kijken naar een woning. Contact zoeken met de burgemeester van een dorp was ook een advies. Probleem is wel de taal. Het lijkt mij dat het Roemeens nog wel te leren valt. Maar het Hongaars blijft Chinees voor mij.
Twee weken lang heb ik daar mijn ogen en oor (eentje maar, want de andere is doof), goed de kost gegeven. Roemenië is nog niet klaar voor de EU. Er is een infrastructuur, maar het onderhoud laat te wensen over. Ik heb veel projecten gezien (infrastructurele en culturele, vooral monumentale gebouwen), die gesteund worden door de EU. Maar de gewone burger merkt nog weinig van de EU. De mentaliteit zal vooral een probleem zijn. En dan heb ik het over de inwoners met hoge functies (inclusief politici) en ambtenaren (politie), die corrupt zijn. De gewone man en vrouw werken keihard, maar de beloning is erg laag. Vaak zelfs schrijnend. De komst van de Euro zal hen de das en een kleine corrupte minderheid een extra dikke warme jas omdoen.

In alle kleuren

Ze komen in allerlei kleuren voorbij. Ik heb alleen nog geen herenfiets gezien in de kleur roze. Als kind herinner ik me nog dat ik alleen zwarte fietsen zag rijden. Van Fongers, Sparta, Batavus en Gazelle. Degelijke Hollandse merken. Nu zijn ook buitenlandse fietsen op de markt. Ze zijn vaak goedkoper, maar eigenlijk veel duurder. Het rijklaar maken duurt vaak veel langer. Kromme velgen, banden die verkeerd zitten of productiefoutjes vertonen en lampen die spontaan uit elkaar vallen. Hoewel, het kan ook zijn dat ze iets opvangen over de afstanden die hier gereden worden en de weersomstandigheden.
Er zijn opoefietsen die zo'n ouderwets standaard hebben dat onder de bagagedrager zit geklemd. Dat moet je naar beneden klappen en de fiets naar achteren trekken. Of even optillen en met je voet het standaard eronder drukken. Het vervelende van zo'n standaard is, dat wanneer de fiets een klein beetje naar voren beweegt hij van het standaard afrolt. Die maffe dingen gaan trouwens ook snel klapperen en dan slepen ze over de grond. Er zijn ook fietsen met een middenstandaard. Die staan als een huis.
Opvallend is ook dat in de fabrieken geregeld fouten worden gemaakt. Twee dezelfde pedalen, geen koplamp, wel een rek maar geen boutjes enz. Het wordt echt tijd voor een kwaliteitscontrole. Ik opperde : "Misschien zijn daar tegenwoordig goedkope Oost Europese arbeidskrachten aan het werk." Waarop mijn collega ad rem reageerde met : "Of gepensioneerde oudjes, die parttime werken."
Maar bij ons is gemakkelijk te achterhalen wie wat gedaan heeft. Dus fouten proberen we te voorkomen. Ook door elkaar te controleren. Zelf wacht ik nog steeds op een slot dat ik gewoon kan sluiten en dat niet telkens op een spaak stuit. Dat doet zo'n slot vreemd genoeg bij elke fiets.