De vuurtoren van Urk

Downunder

Vanaf de Ketelbrug is hij al te zien. Een opvallend wit met rode muts getooide toren, die fier aan het water van het IJsselmeer staat.
Toen we nog op het strand waren hield ik de toren in de gaten. Zodra zich mensen bovenin vertoonden, wist ik dat hij geopend was. Met z'n drietjes liepen we naar de toren. Na het betalen van een kleine vergoeding begonnen we aan de klim. Tim zit nu in de leeftijd dat hij veel zelf kan, wil en mag doen. Hij beklom de steile trappen als eerste. Onderweg keken we door de aanwezige ramen om te zien hoe hoog we al waren en natuurlijk wat er te zien viel. Hier en daar stond ook een stoeltje voor hen, die onderweg even moesten uitrusten. Dus niet voor ons, want Tim leidde ons gestaag en vastberaden naar boven. Hij was bang hoogtevrees te hebben, maar dat bleek gelukkig niet het geval.
Bovenaan gekomen stonden we met een licht windje in de zon om ons heen te kijken. Beneden zaten oma en Jill op een bankje. We namen alle tijd om van het uitzicht te genieten, voordat we aan de afdaling begonnen. Tim was weer een ervaring rijker, hij heeft de vuurtoren van Urk beklommen. Mike en ik hadden dat al eens eerder gedaan.