De spiegel.
Ze bekeek zichzelf in de spiegel. Zo slecht zag ze er niet
uit voor een vrouw van 50. Ze vond dat ze mooie benen had en haar huid was nog
steeds egaal en zacht. Getekend was ze wel. Drie zwangerschappen en het zelf
voeden van haar kinderen hadden sporen achtergelaten. Haar borsten waren niet
meer stevig en haar buik was slap. Vele veranderingen had ze doorstaan en toch
paste haar lichaam helemaal bij haar. Hoe anders was het lijf van haar man.
Zijn lichaam was zo goed als het zelfde gebleven. Hij had meer lichaamshaar
gekregen maar dat stond hem juist charmant. Ze hadden flink van elkaars lichaam
genoten. De jaren vol passie waren de gelukkigste van haar leven. Ze dacht dat
er geen macht op de wereld zou zijn die hun uit elkaar zou kunnen drijven. Wat
was ze naïef geweest. Vorig jaar was het allemaal begonnen. Samen hadden ze een
heerlijk weekend op Texel gehad ter ere van hun 25 jarig huwelijk. In de weken,
die daarop volgden leek hij steeds minder in haar geïnteresseerd te zijn.
Voorheen kwam hij thuis en het eerste wat hij deed was haar zoenen en vragen
hoe haar dag was geweest. Nu kwam hij thuis en plofte neer op de bank en keek
wazig voor zich uit of zette zomaar één
of ander suf tv-programma aan. Het dieptepunt was dat hij de verjaardag van hun
oudste zoon was vergeten. Aan de andere kant zat hij vaak achter het internet
en op zijn mobiel. Er had zich
stilletjes een klein zaadje onrust in haar binnenste geplant. De
frequentie van vrijen was ook gaan afnemen. Ze had hun seksleven altijd een
dikke 10 gegeven maar nu moest ze wel toegeven dat dit mooie cijfer binnen niet
al te lange tijd tot een waar dieptepunt gekelderd was. Als ze vroeg wat er
was, reageerde hij altijd verbaasd. Het leek alsof hij de vraag niet begreep of
dat de vraag niet tot hem doordrong. Na een paar maanden begon hij ook steeds
later thuis te komen. Soms zelfs ver na etenstijd. Alles kon zo de prullenbak
in. Op de vraag waar hij was geweest en waarom hij zijn mobiel niet beantwoordde kwam altijd hetzelfde gemurmel uit
zijn mond. Hij wist het niet. Het zaadje werd een stevige dikke plant van
onrust. Het gevoel dat ze niet meer de belangrijkste persoon in zijn leven was
maakte haar misselijk. Hij had altijd gezegd dat zij het beste was wat hem was
overkomen en nu leek deze uitspraak iets uit een ver verleden, misschien zelfs wel uit haar verbeelding
ontstaan. Het leek wel of ze naar een slechte B film aan het kijken was. Na lang wikken en
wegen heeft zij hem rechtstreeks gevraagd of zij niet goed genoeg meer voor hem
was. Of hij wel oud met haar wilde worden en of hij alles vergeten was
wat ze samen hadden meegemaakt. Als antwoord brak hij in huilen uit en hij bleef huilen.
Nu, ruim een jaar verder, staat
ze naar zichzelf te kijken in de spiegel. Ze is nog steeds een mooie vrouw. Een
vrouw waar menig man trots op zou zijn. Ze kijkt op haar horloge en ziet dat
het tijd is om te gaan. Ze kleedt zich mooi aan en haalt de borstel door het
haar. Haar hart vol van verdriet maar met leeuwenmoed stapt ze in haar auto om
naar haar man te gaan. Haar man die de diagnose Alzheimer heeft gekregen en
sinds vorige week in een verzorgingshuis verblijft. Hij zal altijd haar grote
liefde blijven en ze zal hem bijstaan tot het bittere einde, want de voorspoed
is geweest maar de tegenspoed zal ze dragen. Voor zichzelf en voor hem als
dankoffer voor alle mooie jaren die haar tot de vrouw hebben gemaakt die ze nu is.
Mandy
mei 2013