Ander blogs en websites

maandag 15 juli 2013

De spiegel

Mandy heeft een korte cursus verhalen schrijven gevolgd. Ze stuurde mij haar eerste verhaaltje. Ik was erg onder de indruk van haar stukje. Dus heb ik haar gevraagd of ik het mocht publiceren op mijn blog. Ze gaf mij gelukkig haar toestemming. Ze is wel erg nieuwsgierig naar reacties. Dus, kom maar op met jullie commentaar!


De spiegel.

Ze bekeek zichzelf in de spiegel. Zo slecht zag ze er niet uit voor een vrouw van 50. Ze vond dat ze mooie benen had en haar huid was nog steeds egaal en zacht. Getekend was ze wel. Drie zwangerschappen en het zelf voeden van haar kinderen hadden sporen achtergelaten. Haar borsten waren niet meer stevig en haar buik was slap. Vele veranderingen had ze doorstaan en toch paste haar lichaam helemaal bij haar. Hoe anders was het lijf van haar man. Zijn lichaam was zo goed als het zelfde gebleven. Hij had meer lichaamshaar gekregen maar dat stond hem juist charmant. Ze hadden flink van elkaars lichaam genoten. De jaren vol passie waren de gelukkigste van haar leven. Ze dacht dat er geen macht op de wereld zou zijn die hun uit elkaar zou kunnen drijven. Wat was ze naïef geweest. Vorig jaar was het allemaal begonnen. Samen hadden ze een heerlijk weekend op Texel gehad ter ere van hun 25 jarig huwelijk. In de weken, die daarop volgden leek hij steeds minder in haar geïnteresseerd te zijn. Voorheen kwam hij thuis en het eerste wat hij deed was haar zoenen en vragen hoe haar dag was geweest. Nu kwam hij thuis en plofte neer op de bank en keek wazig voor zich uit of zette zomaar  één of ander suf tv-programma aan. Het dieptepunt was dat hij de verjaardag van hun oudste zoon was vergeten. Aan de andere kant zat hij vaak achter het internet en op zijn mobiel. Er had zich stilletjes een klein zaadje onrust in haar binnenste geplant.  De frequentie van vrijen was ook gaan afnemen. Ze had hun seksleven altijd een dikke 10 gegeven maar nu moest ze wel toegeven dat dit mooie cijfer binnen niet al te lange tijd tot een waar dieptepunt gekelderd was. Als ze vroeg wat er was, reageerde hij altijd verbaasd. Het leek alsof hij de vraag niet begreep of dat de vraag niet tot hem doordrong. Na een paar maanden begon hij ook steeds later thuis te komen. Soms zelfs ver na etenstijd. Alles kon zo de prullenbak in. Op de vraag waar hij was geweest en waarom hij zijn mobiel niet beantwoordde kwam altijd hetzelfde gemurmel uit zijn mond. Hij wist het niet. Het zaadje werd een stevige dikke plant van onrust. Het gevoel dat ze niet meer de belangrijkste persoon in zijn leven was maakte haar misselijk. Hij had altijd gezegd dat zij het beste was wat hem was overkomen en nu leek deze uitspraak iets uit een ver verleden, misschien zelfs wel uit haar verbeelding ontstaan. Het leek wel of ze naar een slechte B film aan het kijken was. Na lang wikken en wegen heeft zij hem rechtstreeks gevraagd of zij niet goed genoeg meer voor hem was. Of hij wel oud met haar wilde worden en of hij alles vergeten was wat ze samen hadden meegemaakt. Als antwoord brak hij in huilen uit en hij bleef huilen.
Nu, ruim een jaar verder, staat ze naar zichzelf te kijken in de spiegel. Ze is nog steeds een mooie vrouw. Een vrouw waar menig man trots op zou zijn. Ze kijkt op haar horloge en ziet dat het tijd is om te gaan. Ze kleedt zich mooi aan en haalt de borstel door het haar. Haar hart vol van verdriet maar met leeuwenmoed stapt ze in haar auto om naar haar man te gaan. Haar man die de diagnose Alzheimer heeft gekregen en sinds vorige week in een verzorgingshuis verblijft. Hij zal altijd haar grote liefde blijven en ze zal hem bijstaan tot het bittere einde, want de voorspoed is geweest maar de tegenspoed zal ze dragen. Voor zichzelf en voor hem als dankoffer voor alle mooie jaren die haar tot de vrouw hebben gemaakt die ze nu is.

Mandy
mei 2013