 |
| Pecica |
 |
| Geen geld voor onderhoud |
De afgelopen periode heb ik geregeld gedacht me elders te gaan vestigen. En eerlijk gezegd heb ik met de gedachte wat verder van de familie te gaan wonen, geen enkele moeite. Erger : vaak ben ik enthousiast. Begrijp me goed : ik hou van mijn familie. Maar de woonomgeving vind ik in een paar andere landen heel erg aantrekkelijk. En dan gaat het mij voornamelijk om de natuur en de vriendelijke mensen. Ik ben erg benieuwd hoe die omgeving er in de winter uitziet. In Arad stak ik mijn bewondering voor het mooie Roemenië niet onder stoelen of banken. Mij werd een paar keer gevraagd of ik in dat land zou willen wonen. Waarop ik enthousiast 'ja!' zei. Vaak vond men dat raar. Maar ja, ik hoef niet op zoek naar werk en zij bevinden zich in een andere levensfase. Een fase waarin men nog een zelfstandig bestaan aan het opbouwen is, of waarin men met een chronisch gebrek aan inkomen naarstig op zoek is naar verdiensten. Zo zag ik op een markt een man staan met een personenweegschaal voor hem op de grond. Voor een paar Lei kon je je gewicht te weten komen. Ja, werken wil men wel. Maar het aanbod aan vacatures is mondjesmaat.
In veel situaties dacht ik : waarom schildert men dat huis niet even, of dat hek? Of waarom kopen ze niet even die drie ontbrekende dakpannen? Waarom wordt het pleisterwerk niet aangesmeerd of gesausd? Mijn denkwijze sloot niet aan op hun werkelijkheid. Als ze geld zouden hebben, dan hebben ze andere prioriteiten. Zoals de zorg voor kinderen, rekeningen betalen en andere zaken die in de primaire levensbehoefte voorzien.
Voor vrijwilligerswerk ligt daar een wereld aan mogelijkheden. Vrijwilligerswerk is daar onbekend. Wie gaat er nou zonder ervoor betaald te worden werken? Je moet toch geld verdienen?
Het land bevindt zich in een heel andere fase dan dit land. En toch heeft ook dat zo zijn aantrekkelijkheden. Zo is men daar nog veel op elkaar aangewezen. Net als hier in de jaren 50. En dat geeft toch een veel warmer gevoel. Voor mij in elk geval wel.
