Terugblik 2016

Al met al is 2016 een mooi jaar geworden. Ik kijk er met plezier op terug. Mike sloot zijn studie succesvol af en besloot er nog een jaartje tegenaan te gaan. Met de andere (schoon)kinderen en kleinkinderen gaat het ook erg goed. We zijn erg trots op ze!

Ik geef toe dat de contacten met de familie wat zwak waren. Houd het maar op de drukte en het feit dat we afgelopen jaar nadrukkelijk aan onszelf hebben gedacht. Jezelf constant wegcijferen is ook niet goed.  Dat is toch ook niet verkeerd.
Wij, Sonja en ik, hebben hier in onze buurt veel bereikt wat betreft de 'sociale cohesie'. Dat verliep in goede samenwerking met de gemeente. Omdat het om mensen gaat, weet ik ook dat het niet altijd goed gaat.
Daarnaast zijn we erin geslaagd om onze droom, een camper, waar te maken. En hoe! Het afscheid van de caravan (in 2015) en de Hyundai (dit jaar) waren de eerste stappen. We hebben het kampeerbusje niet alleen samen gekocht, maar ook ingericht. Het uittesten van de wagen tijdens een lange vakantie in Duitsland was succesvol, ondanks een gebroken uitlaat. Ook de extra uitstapjes in de vorm van weekenden en doordeweekse dagen zijn erg goed bevallen.
Het klussen verliep ook naar wens. Ik heb twee vlieringen gemaakt : een kleine voor een buurtbewoonster en een grotere voor onszelf. Ik heb ook een dakvenster geplaatst. Tussendoor heb ik op verzoek allerlei klusjes verricht voor derden en dus veel koffie en/of thee geslurpt.
Een wat ondoordachte stoerheid leidde tot een gescheurde spier. Het herstel is nog niet voltooid. De jaren gaan tellen. Het zij zo.
Omdat de motor weer problemen kreeg met de koppeling en ik alsmaar minder km's maakte (vooral vanwege de drukte en agressie op de wegen), heb ik de trouwe CBX verkocht. Ik ben er na bijna 50 jaar motorrijden niet rouwig om hoor. Het werd gewoon tijd voor een verandering. Daarvoor in de plaats heb ik een mooie retro-look bromfiets gekocht. Ik zie het niet als een stapje terug, maar schuin voorwaarts.
In alles is het een kwestie van toegeven en accepteren dat dingen niet meer zo gemakkelijk gaan als voorheen. So what? Ik geniet steeds meer van mijn woekerpolis-pensioen. Op naar 2017!

Te jong om te stemmen

Uit de tijd dat ik nog tiener was, 1967. Ik was nog te jong om te mogen stemmen, maar wel oud genoeg om de vijand te doden. Een oproep voor militaire dienstplicht viel in de bus. Ik vroeg en kreeg uitstel vanwege de studie.

Slopen en bouwen

Onze stofzuiger begon een vreemde geur te verspreiden. Nee, er lag geen hondendrol in de stofbak. Het was een soort brandlucht! Omdat de motor onregelmatig z'n toeren draaide, dacht ik dat de koolborstels op waren. Ik besloot het zuigapparaat maar eens te demonteren. Zo'n ding is een bonk kunststof met een elektromotor. Ik kreeg hem niet direct open. Ik moest even een speciaal schroefbit maken. Ik heb de slijptol op een gewoon plat bitje gezet, omdat in het midden een gleufje moest komen. Met dat aangepaste bitje heb ik een speciale schroef eruit gedraaid. Na enig nader speurwerk, trof ik onder twee drukknoppen (on/off schakelaar en de knop voor het oprollen van het snoer) nog wat schroeven

aan. Toen die verwijderd waren, kon de stofzuiger in twee delen geopend worden.
In het midden stond weer een plastic verpakking, waar de motor zich in bevond. Die verpakking moest ook geopend worden door veel schroeven eruit te draaien. En zie daar : de motor!
Tot mijn verbazing zag ik helemaal geen koolborsteltje meer in een van de houders. De ander beschikte nog over een borsteltje van een paar millimeter.
Toen ik de houders wilde losmaken, zag ik dat de hele mikmak uit een stuk bestond! Dat hele onderdeel, waarin de borsteltjes zitten moest vervangen worden. Kassa! Komt bij dat ik ook wat bedrading moest losmaken met een soldeerbout. Mooi niet dus. We kopen een nieuwe stofzuiger.
Vanmiddag hebben Sonja en ik een kastje gemaakt als ombouw voor de sfeerhaard. Eerder hadden we de tv aan een beugel opgehangen en de oude cd kast weggedaan. We hebben samen een open kastje op maat gemaakt.
Nu nog een kleurtje geven.

Moe van Obama

Sinds duidelijk is geworden dat Donald Trump zijn opvolger wordt, is Obama flink gaan roeren in de relaties tussen met name Rusland en de VS. Ik vind Obama's argumenten erg ongeloofwaardig. Hij verschuilt zich achter de CIA, die in het verleden heel vaak betrapt is op onwaarheden c.q. ordinaire leugens. Wie die leugens aan het licht brengt wordt als een staatsgevaarlijk bestempeld. Vandaar de verbeten jacht op klokkenluiders als Julian Assange.
Al met al is Obama mij erg zwaar tegengevallen. Hij heeft zijn hoofd volledig naar de Republikeinen laten hangen en daarmee naar het grote geld. Maar ja, als hij een andere (lees : vreedzame) koers was gaan varen, had men hem hoogst waarschijnlijk ook omgebracht. De meest populaire Amerikaanse presidenten zijn zij die oorlogen op hun naam hebben staan. Nu de Russen met de Turken de regie over de oorlog in Syrië dreigen over te nemen, is Amerika op zoek naar andere mogelijkheden om een derde wereldoorlog uit te lokken.
Obama hoopt met zijn activiteiten het Donald Trump haast onmogelijk te maken om de relaties tussen de VS en andere grote mogendheden te verbeteren. Hopelijk hebben die dat ook in de gaten. De CIA heeft tot nu toe niets van de beschuldigingen over hacken hard kunnen maken. De leugen regeert en de media proberen de wereld te indoctrineren richting weer een oorlog.

Fenna is jarig!

Vandaag is onze keffende Friezin vijf jaar geworden. Fenna is onze zevende hond en ook zij is een bijzondere. Ze is één bonk energie en erg alert. Soms krijg ik de zenuwen van haar. Dan denk ik : "Houd je bek en ga toch eens lekker slapen, tuttebel!" Fenna's gedrag heeft ertoe geleid, dat ik haar ras, Friese Stabij, ben gaan bestuderen via internet. Zo kwam ik op een site terecht, waar ik Fenna met al haar trekjes tegenkwam. Ze is gewoon een echte Friese stabij.
We hebben haar als pup gekocht in Jubbega. Ze bood zich piepend aan toen we bij het nest gingen kijken. Alsof ze riep : "Ikke! Neem mij mee!" Nou dat hebben we dan ook gedaan.
We hebben Fenna opgevoed zoals we dat met de andere honden ook gedaan hebben. Alleen met één verschil : dit keer hebben we met haar geen cursussen gevolgd. Vanwege privé omstandigheden is Fenna een halfjaar uit huis geplaatst. Gelukkig kwam alles weer goed en dus ook voor Fenna, die weer naar haar thuis mocht.
Een ander verschil betreft de manier waarop ze haar emoties opbouwt. Onze vorige honden deden dat stapsgewijs, zodat ingrijpen eenvoudig en effectief was. Fenna bouwt haar emoties anders op. Nou ja, opbouwen. Ze flitsen van niveau 0 tot 100 in twee seconden! Ofwel : ze is emotioneel erg explosief. Ik heb het niet over agressie, maar over het blaffen als ze iets of iemand ziet of hoort. We hebben van alles geprobeerd, maar uiteindelijk de moed opgegeven haar dat af te leren. We hebben dus een Friese kefmachine in huis. Ze is erg mensvriendelijk. Ook voor kinderen.
Hoewel ze bij een niet erkende fokker vandaan komt, is ze zo gezond als een vis. Zo ruikt ze soms ook, want ze is gek op zwemmen. Ook op rennen (naast de fiets, met en zonder riem) en apporteren. Ze is ook gek op katten en kleine dieren (muizen, mollen, vogels) maar dan op een andere manier : if it moves, kill it!
Fenna geniet ook van onze uitstapjes en vakanties. Wat dat betreft is ze erg gemakkelijk. Zolang de baasjes maar in de buurt zijn, vindt ze het prima.

Facebook

Data-dief

Een van de sociale media is Facebook (FB). Erg handig om in contact te komen, te zijn en te blijven met familie, vrienden, kennissen en collega's. Als zij er tenminste ook gebruik van maken en je niet als FB vriend schrappen. Zoals bekend slurpt FB ook al je informatie op om die voor allerlei andere doeleinden in te zetten. Het is een ver doorgevoerd beleid van 'alles te weten komen van iemand'. Als gebruiker mag je dan wel allerlei vinkjes aangebracht hebben om aan te geven dat je je informatie wilt beschermen, FB is een soort FBI, dat op zijn beurt een soort CIA is dat weer connecties heeft met het NSA. So what?
FB is een maatschappij op zich. Virtueel. Ook in die maatschappij bevinden zich mensen van allerlei pluimage. Er gaat van alles en nog wat van en over hen rond. Het vervelendst vind ik al dat gedoe met betrekking tot het 'verplicht delen' van zaken. Het wordt door bedrijven gebruikt die gratis reclame willen maken. Vaak gaat het onder het mom dat iets verloot wordt onder degenen die de reclame hebben gedeeld met anderen. Op soortgelijke wijze heb ik folders verspreid, zij het dat ik nooit iets won.
Ik word ook geacht dingen te posten op mijn tijdlijn, anders ben ik geen echte vriend van de vragensteller / opdrachtgever; of hij/zij vindt mij een eikel. En anders vind je kanker of een andere ernstige ziekte oké. Soms wordt men als FB vriend geschrapt, omdat men niet mee wil doen met dat soort flauwe chantage praktijken.
Veel gebruikers posten inkoppertjes. Ik geef even een voorbeeld. Iemand waarvan ik weet dat ie asociaal is post een plaatje met een tekst die vertelt hoe erg meelevend hij is. Het liefst zou ik dan willen reageren op een sarcastische manier. Maar ik heb voldoende zelfdiscipline om dat niet te doen. Of iemand die constant tettert dat ze zo'n goede moeder of aardige vrouw is. Ja, veel mensen doen zich anders (lees : beter) voor dan dat ze in werkelijkheid zijn. Ze vallen op, omdat ze daarover veel te nadrukkelijk dezelfde zaken posten. Anderen laten enkel filmpjes en foto's van dierenleed zien. Ja, het ach-wat-zielig- gehalte is ook hoog.
Er zijn ook FB'ers die niet goed kunnen lezen of begrijpend lezen. Gevolg is ruzie en ontvrienden om niets. Haha!
Er zijn allerlei pagina's op FB. Voor liefhebbers van bepaalde auto's, motoren, planten, koken enz. OOk voor bedrijven en verenigingen en gewone familiegroepen. Er zijn ook pagina's, waar je spullen kunt verkopen of gewoon weggeven. Dat laatste geeft geregeld gezeur en gemekker. Vaak mogen belangstellenden zich aanmelden. Na verloop van tijd wordt er 'geloot'. Na de loting zijn er altijd weer mensen boos. Of zelfs woest. Ze laten zich in de kaart kijken : slechte verliezers. Er zijn ook mensen die standaard naar reageren met grof taalgebruik. Het is de gefrustreerde groep van de FB bevolking.
Soms ga ik uit leergierigheid even een kijkje nemen op het profiel van zo'n kwaaie, tierende pier. Ja hoor, laag opgeleid, geen werk, veel foto's uit een rommelige, groezelige leefomgeving en slecht taalgebruik.
Ik vind het ook erg bijzonder contact te hebben met mensen die ik nog nooit in levende lijve heb ontmoet. Ik heb namelijk ook FB-vrienden vanwege gemeenschappelijke interesses. We wisselen informatie uit en geven elkaar tips. Heel erg leuk en interessant. FB is op zich een interessant fenomeen. Alleen de oprichter en de organisatie 'sucks'. Maar die hebben een heel andere insteek dan de gemiddelde FB-gebruiker. Overigens geeft Mark Suckerberg wel veel geld aan goede doelen. Hij denkt dat technologie veel problemen kunnen oplossen.

Stationsfiets ophalen

Vanmorgen zijn we naar Lelystad gereden. We gingen een uurtje of wat op Emma passen. Daarnaast wilde Mike zijn fiets gaan ophalen. Hij kreeg bericht, dat zijn fiets, die bij het station stond gestald, van een geel label was voorzien. De gemeente vond dat de fiets te lang in de stalling stond. Niet veel later kreeg hij het bericht dat de fiets was verwijderd. Men had de fiets naar een speciale, bewaakte stalling overgebracht.
Het was behoorlijk mistig. Maar desondanks zagen we toch weer auto's met kapotte of parkeerlichten rijden. Ook zagen we auto's die met zogenaamde dagrijlampen reden. De achterkant was dus onverlicht.
Nadat we eerst oma hadden afgezet bij Emma thuis, zijn Mike en ik naar het centrum gereden. In het winderig (zonder stank) centrum blies hier en daar een behoorlijk koude wind. Wandelend over de Agorahof viel me de saaiheid op. Men heeft het Stadhuisplein flink aangepakt. Dat oogt een stuk gezelliger. Maar nu het saaie, kille Agorahof nog.
In de stalling aangekomen werden we door een vrolijke bewaker begroet. Hij vroeg naar de kleur van het label van de fiets. Geel, dus hij stond keurig in het rek. Een rood label betekent namelijk,dat de fout fout geparkeerd stond of lag. Een rijwiel van de gemakzuchtige of haastige fietser. De fietsen met een rood label stonden apart achter slot en grendel.
Mike wees zijn fiets aan, die nog keurig op slot stond. Het kabelslot waarmee de fiets extra vastgezet was aan het rek had men doorgeslepen. Rekening eigenaar. De fiets stond er verder nog mooi bij. Harde banden en verder qua uiterlijk niet bepaald een typische stationsfiets te noemen. Er stonden ook nog mooiere fietsen. Vreemd hoor.
De bewaker moest even naar kantoor bellen om de procedure te horen. Uit het telefoongesprek maakten we op, dat men op kantoor nogal ongeïnteresseerd reageerde. "Ik zie wel wat ik doe", sloot de bewaker lachend af. Mike moest wat gegevens in een bloknoot schrijven. Naar een id-card werd niet gevraagd. De fietssleutel was namelijk de sleutel tot een succesvol afgifteproces. De bewaker vond het verder goed. Het kapotte kabelslot hebben we in een vuilcontainer gegooid. De fiets ging in de bus mee naar Emma en oma.

Dood gaan we allemaal

Toen hij zei dat ie zou doodgaan, reageerde ik nogal nuchter en ad rem : "Dood gaan we allemaal." Ik geef toe, het floepte er weer eens zomaar uit. Meneer keek mij onthutst aan. Alsof ie voor het eerst hoorde, dat mensen doodgaan. Hij herpakte zich en zei dat hij bedoelde te zeggen dat ie ongeneeslijk ziek is verklaard. Ik dacht : "Zeg dat dan!" Ik zei dat ik dat best wel erg voor hem vind. Ook al is ie behoorlijk op leeftijd, er zijn betere manieren om afscheid te nemen van het leven. Maar daar beslissen we niet zelf over. Hij is als de dood voor de dood. Daar heb ik geen last van. Na de dood is er volgens hem niets. Hoewel ik dat vaker gehoord heb, schrik ik daar telkens van. Van zo'n ik zou bijna zeggen bekrompen gedachte, zo'n lege verwachting. Een spiritueel-arm mens.
Niets om naar uit te zien, is helemaal niets voor mij. Ik ga er vanuit dat ik mijn familie aan de andere kant zal terugzien. In een soort hemel geloof ik niet echt. Tenzij men het bevrijde gevoel, de eeuwige (geen reïncarnatie?) rust als hemels aanduidt. Ik heb dus wel een mooi vooruitzicht, dus. Maar niet van dien aard, dat ik gehaast vol ongeduld hier zit te wachten. Er zijn te veel mooie mensen en dingen hier.

Ons visitekaartje

In een lokaal blad las ik dat de woningbouwvereniging van haar huurders een hoger cijfer heeft gekregen, dan in voorgaande jaren. Dat is mooi, maar geen reden voor OFW om achterover te gaan leunen. Er is contact met de studenten voor het verbeteren van het leefgenot van mensen die in de buurt van studentenhuizen wonen. Ook een goede zaak. Maar er is nog veel meer te doen. Wat te denken van de uitstraling? Er zijn huurwoningen waar het gewoonweg een bende is. De tuinen lijken stortplaatsen of sloperijen. Dat geldt trouwens ook voor bepaalde koopwoningen. Wat een rommel kan een mens maken. Er zijn ook tuinen, die als decor voor een tarzan-film kunnen fungeren inclusief olifantsgras. Niet alleen tuinen, ook aangrenzende doorgangen zijn begroeid met hoog onkruid.
Of het nu huur- of koopwoningen betreft : zowel de OFW als de gemeente kunnen er iets tegen ondernemen. Hopelijk gaat dat ook gebeuren, want pas dan verdwijnen de vieze vlekken van het visitekaartje van Dronten. Zelf heb ik vanmorgen maar eens een ronde gelopen om zwerfvuil op te ruimen. Vuil dat uit te vroeg opgehangen plasticafvalzakken afkomstig is en afval dat door bewoners in het groen gegooid is.

Ruim 3.500 militairen omgekomen

Het is erg lastig te achterhalen hoeveel dienstplichtige militairen hun leven hebben gelaten. Nota bene in vredestijd. Hier en daar zijn wat schattingen te vinden, maar het ware aantal is nog steeds geheim. Ik houd het aantal op 3.500 man. Het is bijna de helft van het aantal dat tijdens de Tweede Wereldoorlog omkwam : 8.000.
Tijdens mijn dienstplicht (69-70) is een tweetal soldaten omgekomen. Begin januari van het jaar 1970 werden de manschappen van onze compagnie in vrachtwagens van Zuidlaren naar Roosendaal overgebracht. Daar zouden we een deel van onze opleiding doen bij het Korps Commando Troepen middels de oefening Pantserstorm. Een van de wagens reed ter hoogte van Jutphaas van een talud en kwam ondersteboven in een sloot terecht. Een soldaat uit Friesland en een uit Limburg kwamen toen om het leven. Er werd na aankomst in Roosendaal totaal geen aandacht besteed aan de omgekomen dienstmakkers. We waren verbijsterd. Sommigen reageerden zelfs opstandig.
Het ministerie zwijgt liever over dit soort zaken met dodelijke afloop. Een regelrechte schande, want al die omgekomen jongemannen waren geen van allen vrijwillig onder de wapenen gegaan. Er is voor al deze slachtoffers ook geen monument. Ze worden nog steeds doodgezwegen.
Hoe anders is het gesteld met de vrijwilligers in ons huidige leger. Zij die zelf gekozen hebben voor de dienst. Als een van hen omkomt, is er van de overheid overdreven veel medeleven. Ik heb het over meer dan 3.500 doden die aan hun plicht moesten voldoen en aan wier nagedachtenis volledig wordt voorbijgegaan, genegeerd worden door hun werkgever.  Een regelrechte schande!

Nawoord: er schijnt in het museum Bronbeek een monumentje te zijn voor omgekomen dienstplichtigen. Het staat in de buurt van het restaurant. In mei worden daar de omgekomen militairen herdacht. Nooit geweten (meer ruchtbaarheid?), weer wat geleerd.

De Staatsloterij

Ze lijken gewoon gek, de mensen van de Staatsloterij. Ik bedoel wie verzint er een prijs van 30 miljoen euro? Is 300 x 100.000 euro niet beter en/of leuker? Wat moet een mens met 30 miljoen? Of is dat bedoeld om een groot deel via de Belastingdienst weer te laten terugvloeien in de Staatskas? Natuurlijk heb ik ook nagedacht over de besteding van zo'n exorbitant hoge prijs. Stel ik zou die prijs winnen (doe ik niet, want ik koop geen lot). Ik zou het vieren met een kroketje. Hoera! Voor iedereen die ik aanwijs is er ook een kroketje. Daarna zou ik 29 miljoen van de prijs subiet in een speciaal fonds stoppen voor de minder bedeelden in ons land. Ik bedoel, iemand moet hen toch helpen? Niet zonder meer helpen. Wij gaven onze kinderen pas geld, als ze het (overgrote deel eerst) zelf verdiend hadden. Op die manier wil ik hulp bieden.
Periodiek krijgen daartoe bepaalde hulpinstanties (Voedselbanken, Leger des Heils enz.) uit dat fonds geld uitgekeerd. Uiteraard onder zekere voorwaarden, om misbruik te voorkomen c.q. tot minimale omvang te reduceren. Van het resterend miljoen gaat ook een groot deel weg. Als appeltje voor de dorst voor familie die op 'verantwoorde wijze'  met geld weet om te gaan. Ze hoeven er niet stinkend rijk van te worden, maar daar wel later of eerder, in geval van blijvende arbeidsongeschiktheid, leuke dingen van kunnen doen. Ja, ja, ik maak mijn eigen voorwaarden. Haha! En voor de rest kopen we misschien een leuker huisje, dat beter geïsoleerd is. En natuurlijk een vriezer vol met .....kroketten!!

Help! Vuurwerk!

Het geknal is al begonnen hier. Vorige week stond een gezin vuurwerk af te steken. Pa was de gangmaker. De twee kinderen (7-8 jaar) en moeder keken toe. "Goed voorbeeld doet volgen", dacht ik nog. Fenna is nog steeds erg bang van vuurwerk. Het begon toen ze als pup schrok van een enorme vuurwerkbom, die op zeer korte afstand van ons ontplofte. Al de oefeningen sindsdien hebben niet echt geholpen. Het is ook lastig om haar aan dat geknal te laten wennen. Het is immers maar gedurende een korte periode in het jaar. Althans, dat is de bedoeling. Zomers horen we soms het geknal van apparaten en hagelkanonnen in boomgaarden hier in de buurt. Dat geluid kan ik nog wel gebruiken om met Fenna te oefenen. Als ze met de tennisbal bezig is, reageert ze vertwijfeld. Ze schrikt wel, maar die tennisbal is net even belangrijker. Ik weet dat ze naar huis zal rennen als ze op de vlucht zou slaan. Ze moet dan wel een weg oversteken. Dat is dan weer wel een zorg.
Fenna schrikt soms ook van het klapperend geluid van een stuiterende aanhangwagen. En soms, heel soms ook van een gewone auto. Ze hoort vele malen beter dan ik, ik bedoel een mens met een goed gehoor, dus ik herken dat bijzondere geluid waar ze van schrikt niet. Als Fenna ergens van schrikt hoor je mij haar niet troosten of "ach wat zielig" roepen. Ik haal haar ook niet aan. Meestal blijf ik even stilstaan totdat ze enigszins gekalmeerd is. Negeren is het beste en als het kan haar afleiden. Maar ja, ik loop niet altijd met een paar tennisballen op zak.
Toch gaat ze tijdens de jaarwisseling gewoon uit. Ze gedraagt zich wel angstig (ze ruikt de geur van het vuurwerk), maar doet wel haar behoeften. We doen niet aan medicatie. Dat besparen we haar. Rond de jaarwisseling is het dus alles behalve leuk voor Fenna. Erg jammer, want ze is op 30 december jarig. Misschien gaan we rond de jaarwisseling op een camping staan ver weg van het vuurwerk. Om haar verjaardag wat meer op een verjaardag te doen lijken.

Democratische dictatuur

Het komt steeds vaker voor dat van hoger hand gezegd wordt, dat men geen kritiek meer mag leveren. Geen kritiek meer op de EU, geen kritiek meer op de Europese Centrale Bank, geen kritiek meer op de manier waarop het kabinet met het Oekraïne referendum is omgegaan, geen kritiek meer op het lamlendig MH17 onderzoek, het migrantenbeleid, de zorg enz. Met andere woorden, men moet louter toekijken en goedvinden wat er gezegd wordt of gebeurt. Dat klinkt erg ongeloofwaardig als ook geroepen wordt, dat vrijheid van meningsuiting een zeer belangrijke pijler is van onze democratie. Net als die van het keuzes maken. Maar er valt blijkbaar steeds minder te kiezen. De keuzes zijn al gemaakt en daarmee basta. De koning zei het al : er is maar één gelijk. Ik heb het gevoel dat men een koers probeert uit te zetten, die weliswaar een bepaalde vrijheid van meningsuiting geeft, maar dan enkel van een soort die solidair is met de situatie of uitlatingen van hoger hand. Die moeten we zonder tegenspraak accepteren. Het begint steeds meer op een soort dictatuur te lijken. Een democratische, dictatuur. Niet alleen in ons land. Volgens mij is die verandering een direct gevolg van opvoedingen, waarin het kind telkens zijn zin heeft gekregen. De gevolgen lijken mij voor de hand liggen. Als er niet geluisterd wordt, dan wordt er alsmaar heftiger gereageerd. Totdat men uit machteloosheid naar andere middelen grijpt. Ik vraag me af hoe lang men dit beleid denkt vol te houden. Ik ben bang, dat het aan zelfdestructie omkomt.

Tweede Kerstdag 2016

Dit keer startte de viering van Tweede Kerstdag om 4 uur 's middags. Vorige week waren de uitnodigingen verstuurd. Er was slechts één afzegging vanwege een familiebijeenkomst. Een logische keus, immers : familie eerst.
Na een welkomstdrankje en gezellig bijpraten begonnen we een uur later met een (Hollandse) garnalencocktail. Op de grote tafel stonden de gourmetplaten al voor te verwarmen. Na de cocktail verschenen allerlei bakjes en schaaltjes op tafel, waarna, na het heffen van het glas, het gourmetten begon. Het werd al pratend, etend, bakkend en bradend en vooral lachend een gezellige avond. Het toetje bestond uit schepijs met een gevulde wafel. De avond werd afgesloten met koffie in de zithoek en een afsluitend drankje. Daarna deed een tweetal dames de afwas en werd de rest weer keurig opgeruimd. Inmiddels was het al negen uur geweest. Al met al weer een zeer geslaagde bijeenkomst. Iedereen bedankt voor de inbreng!

Let op met verlengsnoer!

Zo, dat werkt. Even....

Een verlengsnoer kan erg handig zijn. We hebben twee haspels met verlengsnoer. Een met 20 en een met 40 meter op de haspel! De laatste dateert uit de jaren 90, toen we geregeld op een camping stonden waar de elektriciteitsaansluitingen erg schaars waren. Die bevonden zich vaak op zo'n 30 meter afstand van de standplaats.
Op 2e Kerstdag gaan de gourmetten. We zetten twee bakplaten in, die elk maximaal 2.000 watt vermogen hebben. Vanwege de afstand tot de geaarde wandcontactdozen hebben we verlengsnoeren nodig. De beide haspels zijn daarvoor niet geschikt. Voor een dergelijk hoge stroomafname moeten ze helemaal afgerold worden (om de maximaal toegestane belasting te kunnen gebruiken) en dan is het nog zo, dat de kleine haspel het hoge aantal Watts niet aankan. Opgerold kunnen de beide haspels minder vermogen aan. Veel mensen beseffen dat niet. Bij overbelasting kan de kabelmantel smelten. De grote haspel kan het wel aan, maar om dan met 35 meter afgerold kabel in huis te gaan gourmetten is ook geen gezicht. Gelukkig hebben we twee kortere verlengsnoeren, die elk ruim 3000 watt aankunnen. Speciaal gekocht voor dit soort situaties. De snoeren worden elk apart op een eigen wandcontactdoos aangesloten. Ook weer voor de veiligheid. Ik heb met wat draad de snoeren aan de onderkant het eettafelblad bevestigd, zodat ze daar niet in de weg zitten. Om te voorkomen dat de snoeren op de vloer in struikeldraden veranderen, hebben we matten over de kabels gelegd. Let's party!

Een burn out

Zaterdagochtend kwam een meneer mijn leren motorpak passen. Het betreft een jack met een aanritsbare broek. Toen ik hem vroeg wat voor motorfiets hij reed, begon hij eerst over zijn situatie te vertellen. Meneer heeft last van een burn out. Zijn vrouw adviseerde hem een motorfiets te kopen (al jaren een stille wens van hem) en ritten te gaan maken. De motorfiets is er en tot op heden heeft hij enkel op binnenwegen gereden. Het rijden bevalt hem erg goed. Nu wil hij op de auto- en snelwegen gaan rijden, maar niet zonder een echt motorpak.
Het pak zit hem als gegoten. Terwijl hij het pak opvouwde vertelde hij mij over zijn ervaringen. Ze klonken mij heel bekend in de oren. Hij heeft last van depressies en erg veel moeite met dagelijkse situaties, die hem te druk geworden zijn. Hoge werkdruk, een reorganisatie met ontslag en een sterf- en ziektegeval in de familie werden hem te veel. Eerder heeft hij zijn zoon uit huis moeten sturen vanwege een ernstige gok- en drugsverslaving. Blijkbaar vanwege mijn begripvolle reacties vroeg hij of ik soms ook een dergelijk iets had ervaren. Ik heb hem wat kunnen vertellen over de lange weg van mijn herstel. Daar schrok hij zichtbaar van. Ik hoop dat ik hem neit bang gemaakt heb, maar dat hij zijn situatie enigszins zal relativeren. Wat zijn aanpak betreft zaten we op één lijn : geen medicatie, maar zelf doen. Ik hoop dat hij er doorheen zal komen. Ik verwacht het wel, want zijn houding is positief. Hopelijk gaat hij veel veilige kilometers maken en zal tijdens die ritten veel ellende van hem afwaaien.

Kersttoespraak 2016

Eerlijk gezegd hebben de kersttoespraken van zijn oma en moeder mij nooit kunnen boeien. Ze spraken mij op een zeer afstandelijke, kouwe kak toon belerend toe. Met de huidige koning is het wat anders geworden. Het is nog steeds niet je van het, maar toch. Ik vond het interessant te horen, dat WA moeite heeft gehad met het opstellen van zijn toespraak. Tja, om je eigen regering verwijten te gaan maken ging hem blijkbaar te ver.
De inhoud van de toespraak van koning Willem Alexander lag min of meer voor de hand. Jammer dat hij de onrust in ons eigen land toeschreef aan zaken die elders op de wereld gebeuren. Daar ben ik het niet mee eens. Of beter : helemaal mee oneens. De onrust, angst en boosheid in ons land wordt veroorzaakt door de regering in Den Haag. Zij is verantwoordelijk voor de sfeer in het huis dat Nederland heet. Daarin heeft Rutte c.s. volledig gefaald. Wat er ook buitenshuis mag gebeuren, thuis moeten we ons veilig en geborgen voelen. De voorkeursbehandeling die migranten kregen droeg bij tot boosheid, onrust en afstandelijkheid. Ook in de bezwaren daartegen werden we niet gehoord.
De koning zei daarom, dat we beter naar elkaar moeten luisteren. Daar zijn ze in Den Haag helemaal wars van. Onlangs liet het referendum zien hoe goed Rutte naar ons luistert en zich begroef in zijn eigen gelijk. En wat de vrede betreft, ook daar laat Rutte c.s flinke steken vallen. Met name de buitenlandse politiek met betrekking tot Rusland laat zien, dat we niet op weg zijn naar vrede. We volgen het grote Amerika dat een sfeer creëert, die doet vermoeden dat de Derde Wereldoorlog eraan komt. De koning had zodoende begrip voor onze afstandelijkheid, boosheid en onrust. Althans, zo begreep ik zijn uitspraken.
Tot slot vraag ik me af in hoeverre zo'n toespraak straks nog zoveel elementen van het christelijk geloof mag bevatten. Er zijn inmiddels veel andersgelovigen, die niets op hebben met onze cultuur in het algemeen en ons geloof in het bijzonder. Zij leggen het accent louter op de euro en het warme bed dat sociale uitkeringen heet. Voor het overige hebben ze niets met ons land. En ja, dan is zo'n tweede paspoort verdomd handig.

Eerste Kerstdag 2016

Op tijd het bed uit, want er moest nog een en ander voorbereid worden voor de brunch. Gelukkig is er hulp. Iedereen draagt z'n steentje bij. "Vele handen maken licht werk", zei mijn mamma als we aan de slag moesten. Mike is gistermiddag uit Groningen aangekomen.
Sonja had gisteravond de tafel al gedekt. Ik was wat bezorgd, want er loopt hier een rode kater rond. Dat beest houdt er nogal vreemde ideeën op na. Maar de nacht verliep rustig. Vanmorgen kwam de aap uit de mouw : Fenna had lekker op de bank liggen slapen. We waren vergeten de bank af te dekken. Ik neem het Fenna niet kwalijk. Zo'n bank ligt vele malen fijner dan een mand. Na haar ontbijt, een bruine boterham met leverpastei (wat een bofhond) zijn we naar buiten gegaan. De straten waren nat. Het miezerde. Gedurende de ochtendwandeling kwam ik slechts één bekende tegen. Ook met een hond. We wensten elkaar mooie kerstdagen toe.
Als we weer thuiskomen wordt in de keuken al hard gewerkt. Niet door mij, want daar is onze keuken (gelukkig) veel te klein voor. Mijn aanwezigheid zou contraproductief werken en leiden tot vertraging en misschien wel ergernis, zo hield ik mezelf maar voor. Haha! Tussen half elf en elf uur arriveerden de kinderen met hun kroost. Ze hebben allemaal vakantie. Het werd mede dankzij de hulp van hen een gezellige brunch! Voor morgen zijn gezellige buurtbewoners uitgenodigd.

Geen witte kerst

Christmas Eve

Morgen vieren we de 1ste Kerstdag van de twee. Er staat een kerstbrunch gepland. Het wordt vast en zeker een leuke dag met onze dierbaren. Sonja heeft er weer haar best voor gedaan. Ik weet dat niet iedereen uitkijkt naar Kerst. Er zijn er die bewust de mistletoe mijden, uit angst met iemand die ze niet mogen te moeten staan zoenen. Tja, dat heb je als je zelf de uitnodigingen niet mag schrijven. Anderen leggen de lekkerste dingen even apart. Voor als de veelvraat-visite weer vertrokken is. Voor weer anderen is het een kwestie van een glas wijn en wat te eten vlak naast je voor  de ene hand en met de andere gewoon doorgaan met de smartphone.
Er zal ongetwijfeld minder gesproken worden. Tenzij praten met een volle mond gewoon is. En er zijn er altijd weer mensen die het geen enkel probleem vinden, om voor de 31 ste keer naar Hachi of een andere film te kijken.
Natuurlijk vieren de notoire drinkers ook kerst. Die grijpen hun kans om ook op een christelijke feestdag flink beschonken te raken. Van mij mag het allemaal. O ja, vergeet niet de gordijnen te sluiten. Er zijn mensen die de pest hebben aan kerst. Maar morgen is het bij ons feest. Kerstfeest. Met de gordijnen open. Fijne Kerstdagen!

Balorig gedrag

In de periode dat ik zwerfvuil opruimde vond een aantal volwassen (wat heet) mensen het leuk om opzettelijk rommel op straat te gooien. Sommigen deden dat graag als ik in de buurt was, anderen stiekem (dachten dat ik ze niet zag). Blijkbaar zat die mensen iets dwars. Misschien wilden ze mij aan het werk houden of mij gewoon dwarszitten of iets uitlokken.
Helaas zijn ook hier mensen die zich zo gedragen. Ze weten dat wij het groen en het pleintje proberen netjes te houden. Sinds de zomer gooien de notoire drinkers expres lege drankflessen, blikjes en ander afval in de groenbakken op het pleintje. Nu het blad van de struiken is, is het afval goed zichtbaar. Maar ja, drank is nog altijd veel goedkoper dan een therapie. Komt bij, dat dezelfde mensen wel tegen de nieuwkomers uit Syrië zeggen, dat ze geen rommel op straat moeten gooien.....

Vanmorgen zag ik de zon, een aardig windje en een droge straat. Ik kreeg er zowaar zin in : een ritje op de Hanway! Het werd tijd, want ik heb de bromfiets inmiddels een week zonder een km gereden te hebben. Tussentijds heb ik hem wel een paar keer gestart en warm laten draaien. En natuurlijk om even van het geluid te genieten. Toen ik hem vanmorgen wilde laten draaien, weigerde hij. Ik hoorde wel dat ie brandstof kreeg, maar geen ontsteking. Ik dacht aan balorig gedrag van de Hanway, omdat ik hem nog steeds niet echt bereden had. Terwijl ik daar stond te klooien, kwam Sonja naar buiten. Ze keek even toe en zei toen droogjes dat ik eerst het zijstandaard moest inklappen. Toen ik dat gedaan had, startte de Koreaan direct. Ahum, dat ik nog mag meemaken dat mijn vrouw mij een goede tip zou geven om een motor te starten. Ik had vooraf een paar keer de instructies doorgenomen en daarin wordt gesproken over de middenbok (zit niet op deze bromfiets) zonder verwijzing naar een ingebouwde schakelaar die het starten wel of niet mogelijk maakt. Die schakelaar zit dus ook op het zijstandaard, net als op de snorscoot van Sonja.
Goed gemutst en gekleed heb ik ongeveer 15 km gereden. Onderweg heb ik flink geschakeld en andere handelingen gedaan zoals beschreven ten behoeve van het inrijden. Naar mate de km's onder de banden weggleden kreeg ik steeds meer lol van dat ding. Het schakelen (vier versnellingen met voetschakeling) produceert een soort BMW-klak. De vering voor doet z'n werk goed, net als de remmen. de achtervering mag wat minder hard. Gelukkig is ie instelbaar anders zou ik aan gewichtstoename van mijn kant moeten gaan werken. De spatlap doet ook zijn werk naar behoren. In bochten gedraagt de fiets zich ook erg gemakkelijk. De Hanway heeft qua gedrag wat weg van een gooi en smijt ding. Ook wat balorig dus.

Sylvana Simons uit DENK

Ze is toch tot inzicht gekomen en daar ben ik blij mee. Ik heb nooit begrepen waarom Sylvana lid werd van de politieke partij DENK. Net een kip die in het hol van een stel vossen kruipt. Wie wat dieper graaft in de ideeën van de oprichters / lijsttrekkers en over een gezond verstand beschikt, schrikt van die partij. Ik blijf erbij : die cultuur past niet in de christelijke westerse. Bij Sylvana duurde dat wat langer voordat ze erachter kwam dat het accent bij DENK meer op polariseren, misbruik maken van en onderwerping ligt. Ze vertrouwde blijkbaar blind op de sluwe vossen van DENK. Ze maakte haar vertrek niet direct bekend aan de partij, want dit keer gaf Sylvana DENK de Zwarte Piet. Toch wel weer handig zo'n Zwarte Piet.

Alle ruimte benut

Wat ons opviel bij de grotere campers, is dat die extra ruimte niet terug te vinden is in het interieur. Ze kwamen ons erg volgebouwd over. Net zoals bij veel grotere caravans het geval is. Je weet hoe het gaat als je een lege kast in de je huis plaatst : binnen de kortste tijd is zo'n kast opeens vol! Zo gaat dat met elke ruimte die men kan benutten. Het gevolg is een zeer propperig interieur.
Wat ons ook opviel was dat in een aantal gevallen men het tweepersoonsbed taps gemaakt heeft. Aan het voeteneind aanzienlijk smaller dan aan het hoofdeind. Ook omwille van een kast of wasruimte. Sorry hoor, maar wat een idioot gedoe. Het lijkt erop, dat meer ruimte leidt tot minder comfort. Vooral als het gaat om bewegingsruimte.
Maar goed, niet iedereen beschouwt zo'n ding op wielen als veredeld kamperen. Sommigen nemen bijna al hun huisraad mee. Je moest eens weten hoe vaak op campings de stoppen doorslaan vanwege het hoge energieverbruik. Bij de beheerder slaan de stoppen ook soms door vanwege al mensen die per se in hun comfort zone willen blijven. Als zo'n decadente grote camper op z'n plek staat, horen we allerlei zoemende geluiden. Net alsof er een ufo geland is. Er komen pootjes naar beneden, luikjes gaan zoemend open, antennes komen piepend overeind en trapje schuift naar buiten. Dat laatste moet wel, want iemand moet de elektriciteitskabel aansluiten om de accu's op te laden. Als het rond etenstijd is, komt een joch op een brommertje met een grote Pizza kist achterop het veld oprijden. We hebben het een paar keer meegemaakt, dat we de bewoners van dergelijke campers nooit buiten gezien hebben. Afgaande op de motor in dergelijke campers, vraag ik me af in hoeverre die al dat gewicht gedurende een langere tijd probleemloos kan voorttrekken.

Aleppo is bevrijd

Het is goed te lezen dat het Syrische Aleppo bevrijd is door het regeringsleger van Assad met hulp van de Russen. Er was een heel vooral politieke heibel rond de belegering en bevrijding van de stad, waarbij met name de Russen flink zwart gemaakt werden vanwege burgerslachtoffers. In Irak zijn er miljoenen gevallen vanwege het Amerikaanse ingrijpen.
Syrië dreigde het begin van een wereldoorlog te worden met Rusland en Amerika als hoofdrolspelers. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat Amerika de islamitische onrust in Syrië heeft willen aangrijpen om Assad te verdrijven. Echter, wie de beelden van het bevrijde Aleppo heeft gezien zal het ongetwijfeld opgevallen zijn, dat de inwoners met nationale vlaggen zwaaien en de militairen als bevrijders behandelen. Volgens meer objectieve westerse deskundigen en journalisten leeft een omverwerping van het regime slechts bij een zeer klein deel van de bevolking. Veel Syriërs willen wel dat er veranderingen moeten komen. Assad hoeft van hen niet per se weg. De media hebben gevolg gegeven aan de wil van Amerika en haar makke westerse schapen om het regime omver te werpen.

Amerikaanse probleemoplossers

Ik hoopte dat met de val van Aleppo de spanningen tussen Rusland en Amerika ook zullen verminderen.  Maar helaas besloot Amerika tot weer een volgende zet om de toestand in de wereld in het algemeen en de relatie tussen beide landen in het bijzonder verder onder druk te zetten. Amerika brengt nog meer wapentuig over naar Europa. Er ligt al een groot aantal kernwapens in het Brabantse Volkel en in het Limburgse Eygelshoven wordt ook weer Amerikaans wapentuig gestationeerd. Voor de 'vijand' zijn die locaties A-targets. Je zult er maar wonen. Als ik naar de NAVO kaart van Europa kijk, dan kunnen we met een gerust hart neutraal worden. Dus weg met al dat buitenlands wapentuig! Met Obama is het niets geworden. Integendeel. Mijn hoop is en blijft gevestigd op zijn opvolger Trump. Mijn enige angst is die voor buurvrouw Merkel. Ze heeft Europa laten overspoelen met migranten en zodoende de deuren ook opengezet voor terroristen. We zijn een nieuw tijdperk ingegaan. Die van de islamitische stadsguerrilla.

Ik ben tevreden

Soms heb ik rare gedachten. Ik bedoel nog gekker dan ik normaal al heb. Haha! Gistermiddag hing ik wat in de bank na het gedoe met het oud ijzer. Ik zakte wat weg in een wat suffige toestand. Opeens dacht ik : "Stel dat ik nu gehaald word, dus doodga. Is dat dan oké?" Een rare gedachte die spontaan opborrelde uit mijn grijze massa. Ik heb dan wel een groot inlevingsvermogen, maar ik werd van die vreemde gedachte niet bang of ongerust. In tegendeel. Een soort berusting maakte zich van mij meester. Met mijn partner, de kinderen en kleinkinderen gaat het goed. Ik dacht rustig na over datgene wat ik gedaan heb en eventueel nog had willen doen. Maar er kwam niet echt iets belangrijks bij mij op. Mijn pa zei voor zijn dood,dat hij nog zoveel had willen doen. Dat bleef bij mij dus uit. Ik voelde alleen die berusting. Een gevoel van 'het is goed zo'.
Misschien omdat ik het gevoel heb 'bij te zijn' met iedereen. Of bijna iedereen. Ik weet niet of dat andersom ook het geval is. En eerlijk gezegd ben ik daarmee niet meer zo bezig. Ik heb naar mijn idee geen kwesties uitstaan, die ik had moeten regelen of uitspreken. Naarmate ik meer daarover nadacht, des te rustiger ik me ging voelen. Ja, het is goed zo. Ik ben tevreden. Ik heb een leuk, indrukwekkend en zeer leerzaam leven geleid. Tot nu toe, want ik leef nog! Dus ik kwam snel overeind om het inwendige van dit mens wat te verzorgen.

Een zeer luxe werkplaats

Vandaag heb ik me over weer een drempel gezet. Ik heb mijn bromfiets de huiskamer ingereden! Haha! Wie had dat gedacht, sleutelen in de huiskamer? Het schuurtje is te klein en het weer is niet bepaald zomers te noemen. Dus naar binnen met dat ding! Het voordeel van zo'n seniorenwoning is dat de deuren breder zijn dan normaal. Ik ben overigens niet rijdend het huis ingereden hoor. Gewoon lopend. Fenna keek nogal verbaasd op toen ik met de brom de huiskamer binnenkwam. Ze zal wel weer gedacht hebben : "Wat gaat die gekke baas nou weer doen?" We hebben een laminaat vloer en de werkzaamheden waren niet van dien aard, dat ik een zeil onder de fiets moest leggen ter bescherming van de vloer.
Ik heb een spatlap gemonteerd. Ik zag eenzelfde bromfiets staan met ruim 500 km op de klok. Het blokje zat onder de smurrie van het rijden over de Flevolandse polderwegen. Die wegen zijn vrij smal en het gebeurt geregeld dat auto's door de berm moeten om elkaar te passeren. Met gevolg : modder op de rijbaan. Ik heb dus ter bescherming van het blokje een spatlap op het smalle spatbordje geschroefd. Als tiener behandelde ik mijn bromfiets voor de winterperiode met tectyl. Maar daar begin ik niet meer aan. Ik hoef niet meer dagelijks naar school.
Ik kreeg bij de aflevering van de fiets ook een gereedschapssetje. Je weet wel zo'n verzameling metalen rommel waar MacGyver in tijden van nood een vliegtuig van weet te maken.
Ik trof achter een afsluitbaar zijdeksel een loze ruimte aan. Die heb ik benut voor het MacGyver setje. Gebruikmakend van bestaande schroeven heb ik het setje met een stukje fietsband in de ruimte gemonteerd. Rest nog een oplossing voor het loeizware ART kettingslot. Ik kan kiezen tussen een opbergtasje aan het frame of het slot vervangen voor een beugelversie en die, net als op mijn motoren, aan het frame te bevestigen. Een ander punt is het zijstandaard. Ik vind de bromfiets nogal schuin geparkeerd staan. Het standaard zit ook dichter onder het blokje dan ik met de motor gewend ben. Het zwaarte punt ligt weliswaar laag, maar toch. Ik weet het niet. Ik overweeg het standaard een paar cm langer te maken. Ik laat dat idee maar even bezinken. Misschien wijst de praktijk uit dat het nergens voor nodig is. Ik houd nu even pauze en ga op de bank met een kop koffie naar de Hanway zitten kijken. Zei de gek.

Met schulden op vakantie

Ik zag het weer gebeuren. Mensen die tot aan de oren in de schulden zitten en toch net zo gemakkelijk op vakantie gaan. "Ja, daar hebben ook die mensen recht op!", is het verweer van sommigen inclusief dat van de schuldigen. Ik heb altijd geleefd met de gedachte van of dit of dat. Maar bij hen is het en dit en dat. Het mag allemaal. Ik zou me doodschamen. Maar ja, er zijn veel mensen die geld lenen om op vakantie te gaan of andere onzinnige dingen te doen. Met een schuld op vakantie gaan. Hoe verzint men het. Het geeft aan dat het dergelijke mensen geen lor interesseert, dat ze in de schulden zitten. Ik denk dat die houding in veel gevallen ook de oorzaak van die schulden is : desinteresse.
Ik zit ook vol verwondering te kijken naar de hele entourage om zo'n iemand met schulden heen. Allemaal mensen en spullen die ingezet worden om iemand met schulden bij te staan of de schuld te vergroten of op hen te jagen. En dan de papierwinkel en de ambtelijke vergader- en congressencultuur erom heen. Dat alles kost naar mijn idee vele malen meer dan menige schuld. De situatie doet me denken aan een paar controllers die ik heb meegemaakt. Die cententellers schakelden hun complete afdelingen in om gedurende een werkdag een verschil van een paar honderd gulden of euro uit te zoeken. "Afboeken en doorgaan", zeg ik.

Oud ijzer opgeruimd

rustig bij aankomst

Vandaag hebben we voor de laatste keer dit jaar wat oud ijzer uit de loods weggebracht. Zoals gebruikelijk huurden we een aanhanger, die maximaal 750 kg mag sjouwen. Over de druk op de trekhaakkogel hoefden we ons niet druk te maken. In plaats van de gebruikelijk 70 kg mag de trekhaak van de bus tot 200 kg hebben!
Dit keer was er relatief weinig oud ijzer, maar wel veel roodkoper en aluminium. Dat oud ijzer kent een zeer lage opbrengst, maar je sjouwt je wel een ongeluk. We kwamen rond half 12 bij de oudijzerhandel aan en het was op dat moment vrij rustig. Maar dat veranderde vrij snel. Met gevolg dat er een lange wachttijd optrad. Als eerste wordt de combinatie gewogen. Daarna mag ik het terrein oprijden. Voor het uitladen van het oud ijzer moet ik gewoon rechtuit rijden. De enorme berg ijzer kreeg ik al in het vizier toen ik op de weegbrug stond. Op het terrein hebben we te maken met oude metalen en dus ligt dat spul in kleinere omvang op de grond. Als ik het terrein oprijd, dan kijk ik heel goed waar ik rijd. In een lekke band heb ik geen trek. Het uitladen van het oud ijzer was zo gepiept. Maar daarna moesten we vrij lang wachten voordat we bij de weegschaal werden toegelaten. Het apart wegen van de overige soorten metalen verliep snel. Het

opgeruimd

uitwegen van de lege aanhangwagen en bus ook, al moest ik behoorlijk manoeuvreren met de bak vanwege al het verkeer. Vrachtwagens, bestelbussen en personenauto's met aanhangers veranderde het erf in een mierenhoop.
Na het uitwegen heb ik de wagen buiten geparkeerd. Sonja was bij de administratie voor de financiële afhandeling. Ook die duurde erg lang dit keer : ruim 20 minuten! Normaal zijn we binnen 5 minuten weer vertrokken. Al met al waren we blij dat de loods er weer opgeruimd uitziet. De kuipen zijn weer geleegd. Op naar het nieuwe jaar.

Mijn aquarium

Een wat groot woord voor die kleine visbak, maar ik was er erg trots op. Ik kreeg dat bakkie een keer voor mijn verjaardag. Het was ongeveer 30x20x20 centimeter klein (op de foto naast de tv). Een metalen frame met glas gezet in oranjebruin kit, dat veel weg had van het elastiek van mamma's wekpotten. Ik kreeg dat bakkie met een goudvis en wat zand erin toen ik een jaar of tien was. In die tijd hadden we enkel een kat in huis. Een gitzwart, slim beest dat Moortje heette. Die naam zou nu tot protesten leiden en wellicht een rechtszaak. Maar toen waren mensen nog redelijk, hadden geen negatieve gedachten en vierde het gezonde verstand nog hoogtij. O ja, we hadden soms ook bezoek van een verdwaalde muis. Moortje had al snel in de gaten dat er iets te halen viel in de huiskamer. Misschien omdat ie zwart was. Maar dat weet ik niet zeker. Het kan ook aan het kattenkarakter gelegen hebben.

Dus keek ik op een ochtend in een leeg aquarium. Er lag geen glasplaatje op, vandaar. Met een tweede goudvis in het bakkie had ik eerst de broodplank op het aquarium gelegd. Maar dat vond mamma vies. Over de geur van trassi in de keuken durfde ik toen nog niets te zeggen. Die rook heel erg naar veel dode goudvisjes van heel lang geleden.
Nadat ook goudvis twee plotsklaps was verdwenen kwam via vriendjes toch maar een glasplaatje.  Om de lege bak toch weer met waterleven te vullen, besloot ik salamanders te gaan vangen. Die beestjes lieten zich gemakkelijker vangen dan de stekelbaarsjes aan een stukje garen met een gebogen naaldje. De salamanders bevonden zich in grote getale in de sloot, die de tennisbaan van de Hoogmadeseweg scheidde. Met een stok, een stuk garen met aan het eind een regenwormpje geknoopt (arm beest), ving ik zo'n 10 kleine salamanders. Thuis verdwenen ze, met wat watergroen uit dezelfde sloot, in mijn aquarium. De rest van die gedenkwaardige dag (wat een vangst!) keek ik uren lang naar de levendig zwemmende en naar lucht happende salamandertjes. Ik genoot er van. De volgende ochtend was de bak weer helemaal leeg! Het glasplaatje lag er scheef op. Moortje was in geen velden of wegen te bekennen. Ik maakte me zorgen om die kat, want misschien waren salamanders giftig. Wist ik veel. Ik was zo blij als een kind maar zijn kan, toen ik Moortje later die dag gezond en wel weer terugzag. Het bakkie begon op een gegeven moment te lekken. Op de randen onderaan verscheen water. Tijd om mijn aquarium weg te gooien.

Voor mij geen kerstmarkt

Toen ik hoorde dat de Poolse vrachtwagenchauffeur zich hevig verzet heeft tijdens de aanval op de kerstmarkt in Berlijn, en daarbij onder meer aan het stuur heeft getrokken, voelde ik diepe respect voor de man. Hij is een heldhaftige dood gestorven in een poging de ramp te voorkomen.
Voor mij geen kerstmarkt. Nee, dat doe ik dus niet. Ik had het plan geopperd om naar het zuiden van Limburg te gaan om daar een kerstmarkt te bezoeken. Maar gezien de huidige toestanden lijkt het mij beter drukke situaties in het algemeen te mijden. Dus geen kerstmarkten, festivals, concerten etc. Mij te gevaarlijk. Er zijn mensen die roepen : "We laten ons de kerstmarkt niet afpakken!" Oké, als je een kerstmarkt belangrijker vindt dan je gezondheid, dan moet je dat vooral doen. De overheid roept weliswaar op vooral gewoon te gaan, maar ik ben niet gek. Het gaat om mijn leven en gezondheid en niet dat van iemand achter een bureau in Den Haag. Door toch te gaan volg ik de wegkijk-politiek van veel domoren en doe ik net als hen alsof er niets aan de hand is.
In een AZC in Weert bevindt zich onder de asielzoekers een groep criminelen. Ach ja, een goed begin is het halve werk zullen ze gedacht hebben. Die wordt helaas niet subiet het land uitgezet, maar heeft een waarschuwing en een disciplinaire straf opgelegd gekregen. Bij herhaling krijgen de 20 asielzoekers een boete of belanden ze in de cel. Wat een onzinnig en lamlendig gedoe is dat toch. Gewoon het land uit met dat tuig. Klaar. Scheelt ons weer slachtoffers, schade en klauwen met belastinggeld.
Het is de aanpak die ervoor zorgt, dat ik liever omgevingen met mensenmassa's mijd. Ik kan me ook niet aan de indruk onttrekken dat de overheid door zijn werkwijze zelf vreemdelingenhaat aanwakkert. Onze nationale beveiliging lijkt ook nergens naar. Daar heb ik ook geen vertrouwen in. Kijk maar naar Duitsland. Ook daar heeft de beveiliging niet geholpen. Ik ga ook niet naar te rustige plekken, want daar loop ik ook risico's. Wat een wereld.

Als we December maar doorkomen

Met bloed aan de handen

Ik blijf er moeite mee houden. Met politici die eerst onheil over ons afroepen en na ernstige gevolgen quasi bedroefd ach en wee roepen. Angela Merkel heeft de Europese deuren wagenwijd opengezet voor migranten. Vervolgens legt ze bloemen op de plek des onheils, waar door haar enthousiast binnengehaalde gasten landgenoten van haar hebben omgebracht of verwond.
Hetzelfde geldt voor een quasi treurende Rutte c.s. wanneer een uitgezonden militair komt te overlijden. Rutte c.s. heeft hem zelf daarheen gestuurd. Slachtoffer worden van je eigen regering. Politici zijn ordinaire huichelaars. Wordt het niet eens tijd te stoppen met al dit wangedrag? Dat kan en daar hebben we echt geen politieke partij voor nodig. Alleen onszelf. Het is nog steeds het oude liedje :

Voor z'n rood koperen

Vanmorgen trof ik in de loods een flinke boiler aan. Hij kwam bij een veehouder vandaan en was waarschijnlijk bedoeld om menig varkentje te wassen. Het vat kon 120 liter heet water bevatten. Ik ben begonnen met het verwijderen van de metalen mantel. Met een slijpschijf in mijn hand, gehoorbeschermers op een doof en een goed oor en een veiligheidsbril op de platte neus heb ik die aan beide zijden van boven naar beneden doorgeslepen. Het verwijderen van de metalen mantel verliep in eerste instantie wat moeizaam, maar ik zag direct waarom. Zowel de bodem als de bovenkant hield een plastic deksel de boel bijeen geklemd. Ik heb die beide deksels van hard plastic met een hamer eraf geslagen. Daarna kon ik vrij gemakkelijk de isolatielaag eraf pellen. Daartoe gebruikte ik een koevoet. Je weet wel, zo'n stuk gereedschap, dat vaak door de politie bij nachtelijke controles in Audi's en Golfjes wordt aangetroffen. In een mum van tijd lag er een fantastisch mooi groot koperen vat aan mijn voeten. Daarna moest ik de boel opruimen en aanvegen. Zo, die klus is ook voor z'n rood koperen.

Aanslag kerstmarkt Berlijn

was het toeval?

"Wir schaffen es!" Ik weet niet wat ik ervan moet denken. Het ongebreideld en ongecontroleerd toelaten van migranten heeft al tot een behoorlijk aantal ernstige problemen geleid in Europa. Wat mij gisteravond opviel, was dat alle landelijke tv zenders in Europa direct reageerden op de aanslag in Berlijn. Behalve .....Duitsland! De zenders ARD, ZFD en WDR zetten hun uitzendingen vrolijk voort. Er waren zelfs geen extra nieuws balken in beeld met berichten over de aanslag. Moest de Lügenpresse weer zwijgen van Merkel? Triest hoor. Alleen het Duitse RTL onderbrak de uitzending voor de rest van de avond. De omringende landen maakten zich blijkbaar meer zorgen en toonde meer medeleven met de Duitse slachtoffers dan het land zelf. Het nieuws kwam pas in Duitsland in beeld tijdens de reguliere nieuwsuitzendingen.
Voor de viering van komend Oud en Nieuw gaat Duitsland alleen al in Keulen ruim 2.000 man extra beveiliging inzetten om het traditionele feest te beschermen tegen mogelijke aanvallen van migranten. In voorgaande jaren waren dat 150 man. Maar niet alleen in Keulen was er begin dit jaar ellende. Erg vreemd om het gevoel van veiligheid in je eigen land zo te moeten ervaren vanwege de komst van vreemden. Vreemden die door een vrolijk zwaaiende Merkel gezeten op een door haarzelf prachtig gemaakt paard van Troje, genaamd "Wir schafffen es", binnengehaald zijn. Erg sneu voor de slachtoffers en nabestaanden van al die misdaden tot nu toe. Het eind is nog niet in zicht.
In Turkije is de Russische ambassadeur vermoord. Weer een trieste zaak. Al valt me op dat de ophef erover hier erg matig is. Zou die anders geweest zijn indien het de Amerikaanse ambassadeur geweest zou zijn, die vermoord was door een Turkse aanhanger van Poetin? Selectieve verontwaardiging dus.

Jacobine op zondag

Dit keer ging het over armoede. En wie zit daar bij Jacobine aan tafel? Mevrouw Jetta Klijnsma! Ze is staatssecretaris van Sociale Zaken en Werkgelegenheid en heeft vaak heel vreemde ideeën. Het gesprek kende een kabbelend en kwebbelend verloop. Klijnsma werd niet echt geconfronteerd met de misstanden. In dit geval betrof het de inzet van de kerken en de Voedselbanken. Ik verwachtte een vraag in de geest van : Schaamt u zich niet dat er voedselbanken zijn, mevrouw Klijnsma?" Toen het over geld ging zei Klijnsma trots dat dit kabinet 1 miljoen euro extra had uitgetrokken voor de bestrijding van de armoede. Ik verwachte een vraag : "Weet u hoeveel mensen op dit moment onder de armoede grens leven?" Het zijn er ruim 2 miljoen. Dus in die groep heeft elk arm mens 1 euro extra gekregen. Hoera!
De bureaucratie kwam ook ter spraken. Klijnsma gaf volmondig toe dat de hele papierwinkel afschrikt. Als oplossing koos ze niet voor meer eenvoud, maar voor meer ambtenaren! Die moeten de armoedzaaiers uitleggen welke formulieren en hoe ze die moeten invullen. Dat geld voor die extra ambtenaren kunnen we beter aan de armoedebestrijding besteden.
Tot slot kwam ook de nare mentaliteit van de overheid / ambtenaren ter sprake. De op voorhand dreigende toonzettingen, de afstandelijkheid en de desinteresse in het individu is de norm. Daarop had mevrouw Klijnsma net als op al die andere vragen geen zinnig antwoord. Kortom, het was weer een vooraf geënsceneerde toestand, waarin het mevrouw Klijnsma vooral niet al te moeilijk gemaakt mocht worden. Een uitzending met een dikke onvoldoende dit keer.
Ik weet niet of Klijnsma een gezin heeft. Maar ik zou haar het probleem van armoede op een andere manier gebracht hebben. Hoe zou ze het vinden als uit haar kinderrijk gezin een paar kinderen elders moeten eten en in hun behoeften moeten voorzien? Hoe zou ze het vinden indien zij wel geld uittrekt voor een beveiligingssysteem voor haar huis (Defensie uitgaven), maar niet voor eten voor haar kids? Wat zou ze ervan vinden als ze een vreemdeling die aan de deur staat alles en dus veel meer zou bieden dan aan haar eigen kinderen? Zou ze zich als ouder dan niet kapot schamen? Ik denk van niet. Ze is immers van de PvdA. Met de A van Armoede, Afgunst, Allochtonen, nare Ambtenaren en Allom wetend.

Kampeerbus drogen

Gisteren heb ik de bus van binnen flink opgewarmd. De boel wordt zachtjes aan vochtig, ondanks de aanwezigheid van een vochtvreter. Dat krijg je wanneer zo'n ding buiten geparkeerd staat. Ik heb de bus achter het huis geparkeerd, keurig op straat, en vervolgens met een verlengsnoer het kacheltje aangezet. Het was in een mum van tijd warm in dat hok. Opwarmen is een, ventileren is twee. Het dakluikje heb ik aan één kant opengezet en een portierraam op een kierstand gedraaid.
Een schraal zonnetje deed ook zijn werk. De wagen heeft daar zo'n 4 uur gestaan. Toen vond ik het welletjes.

Op de fiets

Vanmorgen trapte ik in een herfstzon door Dronten. Ik was op weg naar de loods om daar een cv ketel te demonteren. Het was en is nog steeds stralend weer. Dus ben ik niet op de brommer of snor, maar op de fiets gestapt. In het begin kreeg ik al snel de indruk, dat ik mijn conditie had thuis gelaten. Ik moest een brug over die nogal stijl omhoog ging. Of waarvoor ik wat oud begin te worden? Ik houd het maar op het eerste. Naar beneden toe ging me stukken beter af.  Op de fiets heb ik alle gelegenheid om me heen te koekeloeren. Ik kijk naar o.a. bouwwerken en andere opvallende zaken. Zo doe ik o.a. ook ideeën op. Er zijn ook situaties die me op een andere manier aan het denken zetten. Onderweg viel me een aantal affiches / borden op. Zoals bij een tankstation, waar ik gisteren nog even de Ducato wat diesel heb laten slikken. Denk niet dat bijvoorbeeld de diesel in het weekend slechts 1,07 euro kost. Nee, die 15 cent korting gaat van de brutoverkoopprijs af. En dus betaalt men in het weekend 1, 17 euro per liter. Dus eigenlijk maar 5 cent korting. Zo werkt dat. Zo wordt de klant het product mens (we zijn geen klant meer) beduveld.
Later kwam ik een ander affiche tegen. Het is omdat de naam van het bedrijf erbij staat, anders zou ik denken dat na het gedoe rond Zwarte Piet, Jodenkoeken, Negerzoenen enz. nu kerst aan de beurt is. Maar wie weet, komt het nog zover in dit landje.
Ik kwam ook een bord tegen waarop een zwart(??) kindje (of is dat zwarte balkje wat uit de hand gelopen?)  waarschuwt voor het feit dat haar pa daar aan de weg werkt. Ik kom daar geregeld voorbij en eerlijk gezegd gingen ook mijn haren telkens recht overeind staan. Het verkeer werd daar erg slecht geregeld. Je zou maar zo'n slordig werkende pa hebben. Gelukkig zijn er kinderen die wel aan anderen denken en hen voor hun slordige pa waarschuwen.

Ons armtierig leger

Als ik de reclamespotjes van het ministerie van Defensie zie, moet ik telkens weer meewarig glimlachen. Het ministerie doet nog steeds voorkomen alsof het met de moderne technologie werkt. Maar dat is sinds mensenheugenis niet het geval.
Tijdens mijn eigen militaire periode heb ik dat aan den lijve ondervonden. Eerder hoorde en las ik over de uitrusting aan het begin van de Tweede Wereldoorlog en recent over de huidige situatie. Mijn conclusie : er is niets veranderd. Ofwel we beschikken over een krakkemikkig zootje. We willen wel stoer en dapper doen, maar de spullen ervoor hebben we niet. De mentaliteit ook niet.

bij een gestrande Centurion

Ik schaamde me dood toen ik tijdens oefeningen in West Duitsland de Duitse en Amerikaanse militaire zag. Die waren erg professioneel toegerust. Echte warme, waterdichte kleding en schoeisel. Lichte helmen en moderne wapens en materieel. De Centurions van onze militairen waren schroot vergeleken met de Duitse Leopard tanks. Van de 8 die er mee moesten doen, waren zes binnen een paar dagen kapot. Uitgeschakeld door ons eigen ministerie vanwege wanbeleid. Zo zijn velen een oorlog ingestuurd en nooit teruggekeerd. Nu wil men weer miljarden in ons leger proppen. De aanschaf van de haast onbetaalbare en inmiddels niet meer moderne JSF's geven aan, hoe men hier op Defensie denkt. Misschien kan het wat geld schelen als Trump zijn zin krijgt. Hij vindt de JSF ook haast onbetaalbaar. Gek dat Defensie zo'n krakkemikkig contract afsluit. Als ik iets koop, staat de prijs  vast. Maar je moet natuurlijk nooit aan een dynamische aanschafprijs beginnen met een vast aankoopaantal. Superdom. Maar ach, het maar belastinggeld.
En dan onze spierballentaal. Bureau generaal Middendorp heeft Rusland deze week in stoere taal gewaarschuwd. Poetin reageerde direct. Met opgeheven vingertje zei Poetin dreigend : "Zeg ventje, ga jij eens heel snel naar je mamma en pappa voordat ik je een draai om je kaasoren geef!!" Tja, ons leger en bijbehorende mentaliteit maken heel erg veel indruk.

Een kerstkaartje

Ligt er opeens een kaartje in de bus. Stiekem erin gegooid door een buurtbewoner met enkel zijn voornaam erop. Ik moest wel eerst uitzoeken wie dat was, want er wonen meer met dezelfde voornaam in de buurt. Blijkt het een kaartje te zijn van die ondankbare meneer, die mij in de zomer, na alle hulp, als blijk van dank een schop onder mijn kont gaf. Louter omdat zijn vriend hem iets had gezegd over wat ik gezegd zou hebben. Ja, ja, het lijkt oude wijven gedoe, maar ik heb het hier over ouwe mannengedoe. Maar goed. Ik heb er niets mee. Eerst een kunstje flikken dan blijvend een vervelende houding aannemen en nu een kaartje in de bus gooien. Zou ie soms weer dringend hulp nodig hebben? Al eerder had een van hen het idee om mij, nadat hij een mes in mijn rug gestoken had, te groeten. Alsof er helemaal niets gebeurd is. Sorry hoor, maar dat werkt bij mij niet zo. Ik vind dat er eerst even teruggekomen moet worden op het onfrisse gebeuren. Pas dan kan men mij benaderen met een groet of een kaartje met kerstwensen. Dat betekent overigens niet, dat alles daarna weer koek en ei zal zijn. Niet dat ik haatdragend ben, maar ik vermijd liever herhalingen. Ik heb natuurlijk ook mijn lesje geleerd. Ik was weliswaar vooraf gewaarschuwd, maar iedereen krijgt bij mij een kans. In geval van een hernieuwd contact zal dat beperkt blijven tot elkaar groeten. Voor de rest hou ik ze liever uit mijn buurt.

Kerstbijeenkomst

komt eraan

Zaterdagmiddag om 16.30 uur gingen we van start met de kerstbijeenkomst. Vooraf moest er natuurlijk nogal wat gebeuren. Het kerstpakket werd geopend en de ingrediënten klaargemaakt of klaargezet. Buiten hebben we een tafel neergezet en de vuurkorf aangestoken. Hoewel het heel zacht begon te miezeren, stroomde het pleintje geleidelijk vol met buurtbewoners. Niet alleen genodigden, het pakket was berekend op 20 mensen, maar ook spontane bezoekers. Onder hen een aantal nieuwe gezichten. Althans voor deze bijeenkomst. Al met al werd het een zeer gezellig gebeuren, met nieuwe contacten. De erwtensoep, chocomelk, glühwein en kerststollen zijn mooi opgegaan! Alleen van de snacks (pinda's en chips) was nog wat over. We zijn tevreden en naar onze inschatting de bezoekers ook. Ze complimenteerden ook de Gemeente Dronten voor het initiatief. Op Tweede Kerstdag is er voor genodigden weer een Kerstdiner.

Jouw hond, mijn hek!

Telkens sta ik toch weer verbaasd te kijken naar het gedrag van bepaalde hondenbezitters. Een tijdje geleden zag ik iemand die zijn hond in de tuin van de buurvrouw liet plaatsnemen om aldaar een bruine verrassing neer te leggen. De eigenaar keek alsof ie opeens geen hond had. Totdat ie iemand zag die hem gadesloeg. Toen ging meneer de boel alsnog opruimen. Hoe dan ook, ik blijf het gedrag asociaal vinden.
Gisteren zag ik iemand die gemoedereerd stond te toe te kijken terwijl de hond tegen het tuinhek van een buurtbewoner stond te piesen. De persoon in kwestie zag mij weliswaar aankomen lopen, maar dat was geen reden om de hond weg te trekken. Ze groette mij vriendelijk en ik, om de dag toch positief te beginnen, groette terug zonder iets van het gebeuren te zeggen. Ik weet zeker dat beiden het niet leuk zouden vinden als een hond dat respectievelijk in hun tuin of tegen hun hek zou doen. Zo zijn mensen met dat soort gedragingen vaak : wel bij jou, maar niet bij mij. Misschien dat een leuk kaartje met een hint helpt?