Het komt steeds vaker voor dat van hoger hand gezegd wordt, dat men geen kritiek meer mag leveren. Geen kritiek meer op de EU, geen kritiek meer op de Europese Centrale Bank, geen kritiek meer op de manier waarop het kabinet met het Oekraïne referendum is omgegaan, geen kritiek meer op het lamlendig MH17 onderzoek, het migrantenbeleid, de zorg enz. Met andere woorden, men moet louter toekijken en goedvinden wat er gezegd wordt of gebeurt. Dat klinkt erg ongeloofwaardig als ook geroepen wordt, dat vrijheid van meningsuiting een zeer belangrijke pijler is van onze democratie. Net als die van het keuzes maken. Maar er valt blijkbaar steeds minder te kiezen. De keuzes zijn al gemaakt en daarmee basta. De koning zei het al : er is maar één gelijk. Ik heb het gevoel dat men een koers probeert uit te zetten, die weliswaar een bepaalde vrijheid van meningsuiting geeft, maar dan enkel van een soort die solidair is met de situatie of uitlatingen van hoger hand. Die moeten we zonder tegenspraak accepteren. Het begint steeds meer op een soort dictatuur te lijken. Een democratische, dictatuur. Niet alleen in ons land. Volgens mij is die verandering een direct gevolg van opvoedingen, waarin het kind telkens zijn zin heeft gekregen. De gevolgen lijken mij voor de hand liggen. Als er niet geluisterd wordt, dan wordt er alsmaar heftiger gereageerd. Totdat men uit machteloosheid naar andere middelen grijpt. Ik vraag me af hoe lang men dit beleid denkt vol te houden. Ik ben bang, dat het aan zelfdestructie omkomt.
