Toen ik gisteremiddag uit ons raam keek en al die mensen op het pleintje zag, waande ik me in Damascus. Er waren 8 mensen met een Arabische achtergrond en welgeteld 1 Nederlander. Het beeld deed me denken aan de vele reclamespotjes, die suggereren als zou ik in Afrika wonen.
Het waren niet alle vluchtelingen die hier wonen. Een compleet gezin van 5 ontbrak. Er is dus leven in de brouwerij. Sommigen storen zich eraan. Maar zolang ze de boel niet afbreken en ons laten voor wat we zijn en onze spullen respecteren, vind ik het prima. Ik heb ook gemerkt, dat niet alle Arabische gezinnen zich tot elkaar aangetrokken voelen. Ook al komen ze uit het zelfde land.
Een van de vrouwen, een moeder, is hier dagelijks aan het leren fietsen. Ze maakt wel een fout, die haar het rijden lastig maakt : ze stuurt op de neus. Ze kijkt constant naar haar voorwiel, waardoor ze gaat zwabberen en uiteindelijk valt. Ik zou haar willen adviseren naar voren te kijken. Naar het punt waar ze naar toe wil. Ik wacht maar totdat een van de Nederlands sprekende kinderen er is. Dan zal ik het via dat kind zeggen. Het kan namelijk zijn dat mijn gebaren taal misschien in hun taal en/of gewoontes haar iets heel anders zegt. Haha!
Ander blogs en websites
▼