Omschakelen en Caracasbaai

Ik heb afgelopen nacht geslapen als een os. Toen we thuiskwamen was Fenna door het dolle. Janken, piepen, heen en weer rennen, lachen (ja, dat kan ze ook) en tegen ons opspringen. 's Morgens werd ik pas na half negen wakker. Een ongekende tijd voor dit ochtendmens. Weer reageerde Fenna heel enthousiast toen ik de huiskamer betrad. Alsof ze mij nu pas voor het eerst weer zag. Gek beest. 't Is een Friese stabij. Wist ik veel.
We kwamen tegen 8.00 's morgens op Schiphol aan. We hebben een nachtje overgeslagen, want hoewel het vrij snel donker werd buiten en in het vliegtuig, viel daar weinig te slapen. Verloren slaap haal je niet in, al beweren sommige slaapkoppen van wel. Hoe dan ook, ik begon de dag als een behoorlijk fris hoentje. Toch merk ik dat het allemaal anders is. Ik kan het niet echt beschrijven, omdat het een gevoel betreft. O ja, ik heb nog niet alle energie weer terug. Maar aan alles komt een eind, dus ook aan een jetlag.
Toen we huurauto bij het strand hadden geparkeerd (ja, dat kon hier en op meer plaatsen die niet zo toeristisch zijn), zochten we een plekje om van daar uit te gaan zwemmen. Op het strand van Caracasbaai stond een rij picnictafels. Aan de tafel vlakbij ons zat een mevrouw. Ze lachte naar ons en bood ons plaats aan aan haar tafel. Er was voldoende ruimte, want ze bleek daar alleen te zijn. We hadden daar een fraai uitzicht op Fort Beekenburg.
We raakten wat moeizaam in gesprek. Om uit te vinden waar mevrouw vandaan kwam (ze had een Europees uiterlijk) wees ik naar de naam Vilnius die op haar tas prijkte. In zeer gebrekkig Duits en met gebaren vertelde ze dat ze daar vandaan kwam. Uit Litouwen dus. En dan aan een strand op Curaçao. Rara?
Ze vertelde dat ze daar door haar dochter gebracht was. Die woont met haar gezin op het eiland. Haar kleinkinderen moesten naar bed voor hun middagdutje en blijkbaar kon dat niet als mamma thuis was. Dus werd mamma / oma op het strand gedumpt. Zo kasian ja, deze oma.
Maar aan de andere kant ook weer leuk, want we raakten aan de praat. Ze vertelde dat ze ooit gespeeld heeft in het nationale handbalteam. Afgaande op haar leeftijd (74) moet dat het Russische team geweest zijn. Zodoende heeft ze veel landen kunnen bezoeken. Veel voormalige Oostbloklanden en een paar Zuid Amerikaanse landen waaronder Cuba. Naarmate het gesprek vorderde werd haar Duits ook beter en vlotter. Ze schreef ons haar adres op, toen ze over onze kampeerbus hoorde. We moesten beslist eens langskomen als we in de buurt waren. Erg aardig natuurlijk. Maar ook erg ver.
Oma had blijkbaar ook centjes meegekregen, want ze bood ons een drankje aan. Hoewel we het aanbod afwezen en onze meegenomen flesjes met water lieten zien, kwam ze toch terug met een flesje appelsap voor ons. Compleet met een beker met klontjes ijs. Erg lief van haar natuurlijk. Na ruim twee uur werd ze opgehaald door haar schoonzoon. De kleinkinderen waren blijkbaar uitgeslapen.