Ten tijde van ons verblijf in de jaren 60 hebben we ruim twee jaar tegenover een gezin gewoond, waarvan de kinderen bevriend met ons raakten. Het gezin bestond uit een vader, moeder een zoon en twee dochters. Met name met de zoon, Royce, hadden we veel contact. Van hem leerden we niet alleen de omgeving kennen, maar ook de gewoontes en de taal (Papiamentu).
Royce heeft later in Nederland medicijnen gestudeerd en is na zijn studie teruggegaan naar Curaçao. Voor ons vertrek heb ik contact kunnen maken met de oudste dochter. Ik heb haar ons bezoek aangekondigd met de mededeling, dat we haar en haar broer en zus heel graag wilden terugzien. De reacties waren enthousiast.
We werden met de auto opgehaald bij ons hotel door beide zussen. Van die twee herkende ik wel de gelaatstrekken van de jongste. Zij was destijds een vriendinnetje van mijn jongere zus. Het werd een zeer hartelijke begroeting. Vervolgens reden we naar een steakhouse, waar hun broer Royce met zijn vrouw zich bij ons voegden. O, o, o, wat was die hereniging leuk. Aan tafel kon ik de gelaatstrekken van de oudste zus beter zien. Pas toen herkende ik haar.Tijdens het eten werd druk bijgepraat en veel gelachen. Natuurlijk kwamen ook de herinneringen naar boven. Het was wat vreemd, dat ik veel meer wist over die periode dan de rest. Dat viel hen ook op, wat leidde tot de opmerking : "Wat heb jij een enorm geheugen!" Haha! Al met al was het goed te horen, dat iedereen goed terecht is gekomen. Natuurlijk hebben ook zij tegenslagen gekend.
De tijd vloog voorbij en dus kwam het afscheid snel. Maar hoe dan ook, ik kon weer een oude wens doorstrepen.