Take these chains

Dit nummer hoorde ik voor het eerst in de jaren 50. Als mijn pa thuis was stond de zender van de oude Grundig  's morgens vroeg op Radio Luxemburg afgestemd. Hij luisterde graag naar die zender. Mijn pa stapte 's morgens voor 6 uur op de fiets richting het station in Leiden. Dit nummer hoorde ik toen het gezongen werd door good old Hank Williams. Nog een keer Carl Mann :

Minachting vanuit Den Haag

In Groningen veroorzaken asielzoekers behoorlijk veel overlast tot aan crimineel gedrag toe. De meesten komen niet in aanmerking voor een visum. De meest eenvoudige en goedkoopste oplossing is : het land uitzetten. Maar nee, dit is Nederland. Formeel wordt hen de toegang tot het land geweigerd, maar ze mogen blijven. Ongeacht hun gedrag. Dus zullen we ze een keer in het tv programma Opsporing Verzocht tegenkomen op de beelden van bewakingscamera's of als slachtoffer van een liquidatie. Onbegrijpelijk dat de overheid ons dit durft aan te doen.
Ik schreef al vaker over de alsmaar toenemende arrogantie van de overheden. Daarom verbaast mij de alsmaar agressievere houding van veel inwoners niet. Ambtenaren een cursus daarvoor geven zie ik als symptoombestrijding. Begin eerst maar met serieus luisteren en je in te leven in iemands situatie. Niet alleen op nationaal niveau, ook lokaal wordt het tijd voor een flinke verandering. Je werk doen waarvoor je bent aangenomen en betaald wordt. Stop eens met dat ambtelijk wangedrag en die aristocratische houding. Wie wind zaait, zal storm oogsten krijgt klappen. Niet dat ik dat goed praat, maar politici en ambtenaren vragen er steeds vaker om. Eigen schuld!

Een schoenendoos

We hebben een aantal jaar tussen de schoenendozen gezeten. Ze waren gevuld met speelgoed, schrijfmateriaal en wat toiletartikelen (tandenborstels, zeep, tandpasta) en knuffels. De dozen waren bestemd voor kinderen in Afrika, oost Europa en Azië. Het ging elk jaar om meer dan 100.000 dozen die op vrijwillige basis gevuld zijn door schoolkinderen. Het was een heel mooi en dankbaar project.
Nu ik het over schoenendozen heb, herinner ik me iets anders.
Tijdens mijn reis door de IT wereld, ontmoette ik een vrouw. Ze moest wat bijgespijkerd worden in het beheren van een computersysteem. Tijdens lunchpauzes wandelden we vaak samen en spraken over allerlei zaken. Ze was nogal stil en wat timide. Voordat ik na een verblijf van een jaar weer vertrok, zei ze tijdens de lunchpauze opeens : "Je kijkt dwars door me heen hè?" Ze baseerde die uitspraak op mijn uitspraken en antwoorden op haar vragen tijdens de vele wandelingen. Ik zei, dat ik het idee had, dat ze een zware last meesleepte, die haar leven negatief beïnvloedde. Ik had dat niet eerder gezegd en zei had op haar beurt nooit over haar problemen gesproken. Ze vertelde mij toen over een verzwegen abortus. Thuis had ze een schoenendoos verstopt met wat spulletjes, die bedoeld waren voor het kindje. Ze vormden een emotionele herinnering.
Ze vroeg me wat ze moest doen. Ik zei haar op een geschikt moment de waarheid te vertellen aan haar volwassen kinderen. Dat leek me het beste. En de doos? Ze maakte graag wandelingen in de bossen. Ik adviseerde haar een mooie jonge boom uit te zoeken en daar, aan de voet van die boom, de doos te begraven. Als een afscheid van een pijnlijk verleden en een begin van een nieuw leven.
Na een paar jaar ontmoette ik haar. Of beter : zij ontmoette mij, want ik herkende haar niet. Er kwam een vrolijk ogende, vlot geklede, slanke vrouw op mij af, die mij tot mijn verbazing heel hartelijk begroette. Pas toen herkende ik haar! Ze was behoorlijk afgevallen. Ze vertelde dat ze mijn advies had opgevolgd. Pas na enige toelichting van haar kant, herinnerde ik me dat laatste gesprek. Ze had na mijn vertrek haar leven volledig over een andere boeg gegooid. Ze was opnieuw begonnen.

Sprinkhanengedrag

Soms hoor ik verhalen over of van sprinkhanen. Zoals afgelopen week. Het ging over een bepaalde vorm van misbruik. Niet met kinderen als slachtoffer, maar ouders. Sprinkhanen. Je weet wel, die beestjes die ergens neerstrijken, de boel kaalvreten en vervolgens er weer vandoor gaan. In dit geval gaat het om volwassenen, die er een gewoonte van gemaakt hebben hun ouders kaal te plukken. Ze komen steevast terug om te vreten. En te schijten natuurlijk.
Vaak begint het op een eenvoudige manier. Even wat geld lenen met de belofte het zo spoedig mogelijk terug te betalen. Maar dat gebeurt niet. Of beter : nooit. Het 'lenen' blijft wel gebeuren. Stelselmatig. Het rare is, is dat ouders daarin blijven meegaan. Telkens weer geld uitlenen en telkens weer die belofte slikken van het zogenaamd terugbetalen. Misschien is dat ook een vorm van zelfpijniging waar deze ouders van genieten. Helaas hebben die ouders niet in de gaten, dat ze elke keer weer een kaartje voor hun kind kopen, voor een stukje traject richting de sociale ondergang. Eigenlijk zijn het naast vrijgevige ook egoïstische ouders. Ouders die erop uit zijn telkens weer zelf een goed gevoel te krijgen, door geld te geven. Desnoods ten koste van de toekomst van hun eigen sprinkhaantjes. Die sprinkhanen hebben voor zichzelf een naar hun gevoel goed excuus bedacht : "Jullie hebben mij toch op deze wereld gezet?" Misschien moeten die kinderen een keer wat intelligentie lenen. Maar dan niet bij hun ouders.

Huiselijk geweld

Ergens las ik over een tv show in Marokko, waar men vrouwen leert hoe om te gaan met huiselijk geweld. Het ging niet over karate of een andere verdedigings- of vechtsport, ook niet over seksuele onthouding of castratie (huh?). Nee, de mishandelde vrouwen kregen les in hoe ze de blauwe, beurze plekken het beste kunnen camoufleren met make-up!
Als man een vrouw slaan getuigt van laf gedrag. In plaats van die lafheid af te leren, moeten vrouwen blijkbaar doen alsof het heel gewoon is. Tot mijn vreugde hebben veel Marokkaanse vrouwen hun stem laten horen en boos en verontwaardigd gereageerd op het programma.
Gisteravond keek ik even naar het praatprogramma van Jeroen Pauw. Ik was benieuwd naar wat meneer Monasch te zeggen had over zijn nieuwe politieke partij Nieuwe Wegen. Helaas zat de arrogante en onbeleefde meneer Pauw constant door de antwoorden van Monasch te praten. Waarschijnlijk bedoeld om Monasch vooral niet aan het woord te laten komen. Een ander soort van huiselijk geweld bij de VARA.  Ik heb rooie Pauw maar snel de nek omgedraaid en naar een echt interessant programma gekeken.

Een lege nieuwe band

Brrr! Het mag dan slechts -5 zijn, toch is het flink wennen. Vanmorgen weer op stap gegaan met Fenna. Weer een andere route, want anders gaat dat Friese beest mij vertellen waar we naartoe gaan. En da's nie goe! Een voordeel van het koude weer is wel, dat ik gemakkelijk kan zien waar Fenna haar keutel heeft getrokken. De rooksignalen leiden me naar de plaats delict. Zo'n dampende hondendrol heeft nog een voordeel : hij houdt mijn hand lekker warm. 😄 Nee, ik krijg geen vieze hand, want de bruine warme rakker zit in een plastic zakje, dat ik dichtgeknoopt heb. Ik hoef hem enkel te voelen, niet te ruiken.
Weer thuis zag en hoorde ik een buurtbewoner zijn auto inparkeren. Hij doet dat met nogal veel lawaai in de vorm van een loeiende motor. Toen hem zo zag manoeuvreren, viel me op dat de auto was scheef hing. Een blik op het voorwiel zei me, dat de band zo goed als leeg was! De auto reed op de velg. Ik heb de bestuurder even getipt. Die reageerde nogal laconiek. De oude baas stapte moeizaam uit, drukte met zijn gerimpelde hand op de band en zei : "Hij is nog hard zat, hoor." Nu kon ik een groot verhaal houden over eigenwijze, oude, betweterige mensen, maar ik beperkte het maar tot het aanbod de band voor hem op te pompen met de compressor. Dat vond meneer goed, wat ook weer raar overkwam. Want waarom zou je een band oppompen als ie nog hard genoeg is? In plaats van het hebben over 'ongelijk toegeven enz.' heb ik de band voor hem opgepompt. Er zat helemaal geen lucht in! Voor de zekerheid heb ik het ventiel en de band gecontroleerd. Ik trof niets bijzonders aan. De beide voorbanden waren vorige week gemonteerd. Ze zijn splinternieuw en met stikstof gevuld. Eentje dus niet meer. Ik heb meneer geadviseerd de band te controleren, voordat hij weer gaat rijden. Mocht ie weer leeg zijn, dan pomp ik hem weer voor hem op, zodat ie ermee terug kan naar de garage.

Don't let the stars get in your eyes

Even terug in de tijd. Wat heet? Ver terug in de tijd met Carl Mann :

Family First

Een bekende kreet. Eigen kinderen eerst, is er ook zo een. Toen we nog kinderen thuis hadden konden we het niet maken om hen de dupe te laten zijn van onze hulp aan derden. Zo werkt het niet, vonden en vinden wij nog steeds. Ik heb het niet over al die extra's, maar over de basisbehoeften zoals eten, drinken, kleden, school, sport enz.
"Dat is toch heel gewoon?". hoor ik mensen denken. Blijkbaar niet. Als ik die filosofie / werkwijze naar een hoger niveau til, dan is die totaal verdwenen. Zodoende bevinden zich 2,5 miljoen(!) Nederlanders zich onder de armoedegrens. Het zullen er eerder meer dan minder zijn. Er is miljarden euro's beschikbaar voor 'vreemden' en oorlogvoering, maar niet om 2,5 miljoen landgenoten aan een wat aangenamer leven te helpen. Wie van mening is, dat deze landgenoten eerst geholpen moeten worden is tegenwoordig geen socialist maar een nationalist. Dat laatste woord heeft een negatieve lading gekregen. Er wordt zelfs verband gelegd naar racisme. En dat alles omdat iemand van mening is, dat de sociaal zwaksten in dit land eerst geholpen moeten worden. Wat een land.

Afvalscheiding - dwarsliggers

Zoals gezegd hebben we het scheiden van het afval op verzoek van de gemeente verder verfijnd. Het resultaat is heel opvallend. De container met het restafval is na ruim 4 weken nauwelijks gevuld. Er ligt een bodempje afval in. Gevolg is : zonde van die grote zak. Dus wordt het een kleinere,  Het scheiden gaat nu zover, dat zelfs papierenzakdoekjes na gebruik in de papierbak verdwijnen.
Als ik op de dag wanneer het restafval opgehaald wordt om me heen kijk, zie ik nog veel dwarsliggers. Mensen die niet aan afvalscheiding doen. Ik hoef daarvoor niet eens de wijk uit. Ik hoef ook niet in kliko's te gaan kijken en/of graven. Ze zitten propvol (zegt ook vaak genoeg) en vaak is dan afval zichtbaar, dat in een andere kliko of in een zak (het plastic en blik) thuishoort. Het valt mij ook op dat woningen van Triade ook niet aan afvalscheiding doen. Als de gemeente iemand op zo'n dag even op de fiets door Dronten laat rijden, kan ze heel gericht actie ondernemen, om die mensen over de afvalscheidingsstreep te trekken.

Vaccinaties

controle

We hadden het even over vaccinaties. Er zijn mensen die vanwege een of andere overtuiging hun kinderen niet laten vaccineren. Je zou zeggen : dat recht hebben ze. Maar die ouders staan helemaal niet stil bij de eventuele gevolgen voor de omgeving. Nogal egoïstisch, lijkt me.
Onze honden mochten niet een pension in (ooit één keer voor een nachtje geprobeerd) als ze niet volgens de gebruikelijke regels ingeënt waren. Op crèches enz. gelden die regels niet. Gek.

Foute liefde

Gisteren heb ik de hoedjes voor de potkrik even getest. Beide, de u-vorm en het bakje,  zijn goedgekeurd; ze voldoen aan de eisen. Ik heb gisteren ook de beide schuiven voor de bagageruimte annex zitbanken bekleed. Ik heb gewoon twee vloertegels gekocht, op maar gesneden en op de plaatjes geplakt. De beide ruimtes zijn veel toegankelijker geworden. Ik heb gelijk maar de gereedschapskist annex opstap annex zitplek voor Fenna van een rubberen mat voorzien. Al het materiaal, met uitzondering van de lijm,  heb ik bij meneer Leen Bakker gekocht. De mat heb ik ook op het deksel van de kist geplakt.
Vanmiddag zijn we even het dorp ingegaan. Het is koopzondag en er was een kleine kofferbakmarkt. De markt kende veel speelgoed in de aanbieding. Het eerste kraampje dat ik zag stond recht tegenover een snackbar. Het kraampje werd gehele gevuld door een toch wel heel erg gezet persoon. "Daar zal ik maar niet iets kopen", dacht ik spontaan. De eigenaar zal met het verdiende geld vast en zeker richting de snackbar gaan. Misschien weer een vooroordeel, meneer kan ook een bepaalde ziekte onder de leden hebben, maar toch. Sonja stond even stil bij een kraampje met allerlei bordjes met teksten. O.a. over hoe groot de liefde van een hond is. Leuke teksten, dat wel. Wat nou zo jammer is, is dat in die teksten taal- , spelling- en typefouten stonden.

blauw is anders dan grijs

Ach ja, die hond doet z'n best wel. Maar die baasjes niet altijd.

Nogal vroeg

Vanmorgen, rond half negen, ging de bel. Toen ik de deur open deed, stond daar een cv monteur. Nee, niet iemand die curriculum vitae herstelt, maar iemand voor de centrale verwarming. Ik groette hem en zei hem dat ie wel erg vroeg was. Maar meneer dacht juist ons een plezier te doen met zijn komst op dat tijdstip. Sonja had nadrukkelijk kenbaar gemaakt dat meneer pas na 10 uur welkom was. Op de zolderkamer, waar Emma logeert, zou vandaag een radiator vervangen gaan worden. Het staat keurig op onze kalender vermeld, inclusief het afgesproken tijdstip. Maar dat tijdstip had de monteur niet meegekregen van zijn planner.
Gelukkig was Emma net wakker geworden en dus kon meneer alsnog aan de slag. Veel ochtendactiviteiten werden even in de halt gezet, want er was geen warm water. Moderne tijden en dito bedrijfsvoering. Na de klus dronken we samen een kop koffie. Toen bleek de monteur een voormalig klasgenoot te zijn van een van onze zoons! Een kleine wereld. Omdat mij bij eerdere situaties met onderhoudswerk was opgevallen dat er fouten gemaakt werden, spraken we over het werk van een servicemonteur. Een interessant onderwerp. Ik heb ooit een aantal projecten voor die bedrijfstak gedaan, alle bedoeld om de service te verbeteren.
Ook nu hoorde ik klachten over gemis aan begrip en kennis van kantoorpersoneel. En dat de Audi van de directeur veel belangrijker is, dan een goed toegeruste servicewagen voor een effectief en efficiënt werkende monteur. Tja, in veel bedrijven weet men niet meer door wie het geld verdiend wordt.

I rest my case

losse koppelingscilinder

Vanmiddag, in een zonnetje, heb ik de koppeling van de CBX weer ter hand genomen. Dit keer heb ik de koppelingscilinder gedemonteerd. Die zit aan de andere kant van het motorblok. De cilinder maakt via een lange ronden pen, de koppelingsstift, de koppeling los als het koppelingshendel wordt ingetrokken. Na demontage van de cilinder zag ik, dat de ronde opening waar de stift invalt versperd was door een stukje rubber van de zitting. Ik besloot de drukslang los te maken, zodat ik goed bij het probleem te kunnen komen. Toen ik dat hersteld had, schoof ik de koppelingsstift zo, hupsakee, weer terug in de (losse) cilinder. Daarna heb ik de cilinder weer op het blog gemonteerd en de slang weer teruggeplaatst. Zo, dat was dat. Vanwege de gedeeltelijke demontage van de cilinder (lijkt op die van de remmen) moest ik de boel wel weer vullen met remolie en ontluchten. Ook dat verliep naar wens. Dus het euvel van de vastzittende koppeling is nu opgelost. Rest nog het probleem, dat de koppeling plakt. Moeten er dus toch weer nieuwe platen in. Ik denk dat het koppelingshuis zelf ook goed nagekeken moet worden. Een kleine beschadiging heeft al een negatieve invloed op de werking van de koppeling. Voor de zekerheid dus. Ik liet het hier bij. Ook vanwege mijn koude klauwen handen. Het is mij nu al te koud buiten.

Erdogans positieve kant

De politiek van meneer Erdogan heeft onmiskenbaar ook positieve kanten. Ze schudden ons (hopelijk) wakker, zetten ons aan het denken en roepen op tot maatregelen. Of niet. Dat gedoe van open grenzen heeft dankzij Erdogans politiek ook grote nadelen aan het licht gebracht. Het was te verwachten dat de afspraken die met hem gemaakt zijn over de migrantenstroom, ook tegen ons gebruikt kunnen worden. Ordinaire chantage? Of gewoon keiharde politiek? De man van de groenvoorziening en ik wisten het al van tevoren : de migrantenstroom zal door Turkije als pressiemiddel gebruikt worden. Maar Den Haag en Brussel blijkbaar niet. Het zelfde geldt voor de NAVO organisatie. Wat te doen met een lidstaat die zich 'anders' gedraagt? Bijvoorbeeld door eigengereid op te treden en om uitlevering van Gülen te vragen. Nou ja, vragen. Het is meer een eis met het NAVO lidmaatschap als pressiemiddel. Daarom is Timmermans al met de Turkse stroom meegegaan. Erdogan heeft meer ijzers in het vuur dan menig deskundige denkt te weten. Of valt die naïviteit ook onder het bekende wegkijken?

Integreren of assimileren?

Of geen van beide? Met serieuze belangstelling heb ik twee tv programma's bekeken over o.a hoe Turken zich in Nederland voelen en tegen ons aankijken en een uitzending over de grondwet in relatie tot het islamitisch geloof en het uitdragen ervan.
Het viel mij op dat in het programma over Turken (VPRO) velen een hechte band hebben met, wat zij noemen, hun moederland. Voor de hier geboren en getogen Turken is Nederland het vaderland en Turkije het moederland. Beide zijn onafscheidelijk met elkaar verbonden, zo werd verteld. Ik geef toe, dat het mij erg vreemd overkwam. Ik ben ook hier geboren en getogen, maar maak me niet zo druk over datgene wat in Indonesië gebeurt. Hoewel, toen ik Mark Rutte op die begraafplaats zag staan..... Wat een huichelaar! Hier niets voor de slachtoffers / nabestaanden willen doen en dan zich zo manifesteren alsof ie volop van zijn medeleven getuigt.
Maar goed, ik heb dus helemaal geen hang naar Indonesië. De Turken die aan het woord kwamen voelen zich gewantrouwd door andere Nederlanders. Ze zijn boos omdat veel Nederlanders anti-Erdogan zijn. Vervolgens kreeg ik te horen wat Erdogan allemaal voor goeds voor de Turken heeft gedaan. Over Erdogans buitenlandse politiek werd helaas niets gezegd. Tijdens dat programma begon ik zelf meer duidelijkheid te krijgen over mijn eigen wantrouwen ten opzichte van Turken, Marokkanen enz. Het is dat grijze, schemerige gebied wat mij wantrouwig maakt. Een gebied met slechts fragmenten van integratie en dat assimileren volledig uitsluit.
In het andere programma (van de VARA) werden opnames met verborgen camera's in moskeeën gemaakt.  Eerst werden belangrijke mensen met een islamitische achtergrond voor een camera vragen gesteld over een bepaald onderwerp. Zoals in hoeverre hun geloof boven die van onze grondwet staat. Alle met camera geïnterviewden zeiden, dat de grondwet en de zeden en gewoonten van het land waar men zich bevindt gerespecteerd moest worden. Maar geheime opnames in de moskeeën lieten tegenovergestelde geluiden horen van geestelijke leiders. Gelijke behandeling van man en vrouw bestaat niet. Is tegen hun geloof. Het was o.a. geen probleem om een vrouw of kind te slaan omwille van hun geloof en moesten alle ongelovigen omgebracht worden. Er werd ook gedetailleerd verteld hoe een jonge vrouw onlangs geheel terecht gestenigd werd. Ik schrok van al die onmenselijke soms wrede uitspraken, die binnen die moskeeën werden gedaan. Bijna middeleeuws. En het waren 'gewone' imams.
Ik vraag me af hoe islamitische gelovigen met die twee werelden omgaan. Ik heb zelf nooit gehoord van een islamiet die een imam aangaf wegens verzet tegen de grondwet, discriminatie, opruiing enz. Ik blijf erbij : die cultuur is niet verenigbaar met de westerse / christelijke. Al blijf ik hopen dat ik het mis heb.
Dit soort programma's geeft weliswaar meer inzicht in de beleving van islamitische mensen, maar brengt ze wat mij betreft niet bepaald dichter bij de christelijke / westerse maatschappij.
Het is duidelijk dat velen niet willen assimileren en liever ook niet integreren. Ook hier weer een grijs, schemerig gebied in de geest van : ik wil wel meedoen, maar...... En zo'n houding wekt bij mij argwaan. Want wat komt na dat 'maar'? Wat staat ons te wachten?

Een pet op

Vanwege mijn kale knar en het koude weer heb ik maar weer de pet opgezocht. Toen ik gisteravond Fenna uitliet vroor het merkbaar. Vanmorgen was het net boven nul toen we weer buiten liepen voor de ochtendwandeling. Ik ben erg nieuwsgierig hoe het met deze temperaturen zal zijn om in de camper te verblijven. We willen een keer naar een kerstmarkt, dus dat zou dan goed uitkomen.
Gisteravond kreeg ik twee andere 'hoofddekseltjes'. Ze zijn bedoeld voor op de potkrikken. Het zijn fraaie stukjes laswerk geworden. Ik ben er erg blij mee. Ze voorkomen dat de krik tijdens het tilwerk van het hefpunt verschuift. Zoals gezegd gebruik ik ook twee assteunen voor de veiligheid.

Klussen in de camper

Vanmorgen heb ik de camper naar de loods gereden. De bus start met de gereviseerde startmotor nog steeds uitstekend. Het was daar in de loods niet echt stil, want schoondochter was boven druk bezig met een schuurfeest. Ze was een enorme wand aan het vlakschuren. Ik bleef beneden, want ik wilde de bagageruimte onder de beide zitbanken in de bus toegankelijker maken. Ik heb ze wat groter gemaakt en daarna schuifluikjes gemaakt om de openingen af te dekken. Ik heb multiplex plaatjes gebruikt en aluminium profiel voor de geleiding. Een geslaagde operatie. Alleen ga ik de luikjes nog mooi grijs rollen, zodat ze wat kleur betreft aansluiten op de rest.
Daarna heb ik beide ruitenwisserbladen vervangen door langere exemplaren. Ik had de mogelijkheden daartoe al eerder onderzocht. De oude bladen waren 55cm lang en er was nog voldoende ruimte voor langere exemplaren. Waarom langere? Omdat we wat hoger in de bus zitten, kijken we beiden net onder het niet geveegde deel van de ruit door. De 2,5 cm meer biedt ons net dat beetje meer zicht.
Na die klussen heb ik hier en daar wat opruim- en veegwerk uitgevoerd. Na een gezamenlijke kop koffie en nog wat opruimwerk ben ik naar het centrum gereden om een kapperszaak te bezoeken.

Gezellig bij de kapper

Vanmiddag ben ik, na wat klussen aan de camper in de loods, spontaan een kapperszaak binnengestapt. Ik bedoel, zonder een afspraak te hebben gemaakt. Meestal knipt Sonja mijn grijze hoofd, maar eens per jaar ga ik naar de kapper. En ik weet eigenlijk niet precies waarom, maar dat is al jaren het geval.
Mijn hoofd begon steeds sneller te kriebelen en dat betekent, dat mijn haren te lang zijn. Raar, maar waar. In de zaak was het vrij rustig. Er waren twee vrouwen in behandeling een derde kwam even alter binnen. Na zo'n 5 minuten aan een tafel vol vrouwenbladen te hebben gezeten, werd ik begroet door een kapster met een gulle lach en mooi gitzwart haar. Ze vroeg me even mee te lopen naar een van de wastafeltjes. Daar waste ze mijn grijze bos haar.
Na de wasbeurt nam ik plaats in een stoel voor een grote spiegel. Een vrij basic ingericht plekje, waar ik me toch erg op mijn gemak voelde. Terwijl ze mijn haren nog wat afdroogde, vroeg ze me, kijkend naar me via de spiegel, hoe ik het geknipt wilde hebben. Ik hield me in, want van mij mag gewoon de tondeuse er overheen. Maar zo'n knipbeurt zou haar weinig uitdaging en eer bieden. Dus wilde ik tegemoet komen aan haar (door mij ingeschatte) ambitieniveau.
Ik liet het bij 'kort en toch wat gedekt' en zij mocht daar van mij een draai aangeven. Zo'n vage opdracht vond ik toen ik nog werkte zelf uitdagend. Ik kon zo zelf invulling geven aan de opdracht.
Ze ging opgewekt aan de slag en begon een gesprekje aan te knopen. Dat begon niet over het weer, maar over mijn haar en het verliep via werken in de horeca en het huidige arbeidsethos naar... spiritueel leidinggeven! Met dat laatste had ze ervaring opgedaan bij haar laatste werkgever. Het leuke was dat het gesprek op een erg luchtige en humoristische manier plaatsvond. Geregeld keken anderen naar ons vanwege ons vrolijk gelach.
De kniptijd vloog voorbij. Ze vroeg me hoe ik de bakkebaarden geknipt wilde hebben. Toen ik zei dat ze net boven de poot van mijn bril geknipt mochten worden, zei ze kordaat : "Nee, dat staat niet mooi hoor! Het moet eronder." En dus werd het niet erop, maar eronder. Want zij zal het wel weten. Ter afsluiting vroeg ze of ze iets in mijn haren mocht smeren. Ik keek haar even met gefronste wenkbrauwen aan. "Het is een crème met een geurtje", legde ze uit. Vanwege mijn groot vertrouwen in de medemens zei ik : "Doe maar. Aan mijn haar kan mijn vrouw toch zien, dat ik hier geweest ben en niet ergens anders." Het duurde even voordat ze weer zover was om de crème alsnog in mijn haren te smeren. Toen ik na het betalen van de rekening vertrok, zei ze dat ik op tijd weer terug moest komen. Buiten blies een flink kouder geworden wind om mijn geurende kale hoofd.

Klagen over je hond

....zwemmen kreng!...

Vaak moet ik glimlachen als ik lees over klachten die hondeneigenaren hebben over hun viervoeter. Ze variëren van niet luisteren tot niet eten en weglopen. Dat laatste kan ik me een beetje voorstellen. Een hond heeft immers een echte baas nodig. Net als bij kinderen klagen die mensen in wezen vaak over zichzelf.
Zo las ik over een slecht etende pup. Tja, die hebben we ook gehad. Maar ja, we hielden ons aan etenstijden. Dus werd de bak na tien minuten weggehaald. Zo'n beest zal echt niet doodgaan van de honger. Ik las reacties van mensen die zo'n lastpakje tussendoor voeren met 'iets lekkers'. Tja, dan zou ik ook geen gewoon voer meer eten, maar op dat lekkers wachten. Een dikke Jack Russel was helemaal geen hondenvoer gewend. Totdat de dikzak bij ons kwam logeren. Zijn baasje herkende hem 6 weken later niet meer terug. Dat beestje moest van ons gewoon aansluiten bij de andere twee van ons, die een gangbare hondenopvoeding kregen. Dus ook eten wat de bak schaft en actief zijn. En niet meer keffend en grommend achter fietsers aangaan.
Er zijn ook eigenaren die de hond bewust een dag geen eten geven. Voor velen reden om te roepen : "Oh, wat zielig!" Tja, opvoeden is en blijft lastig. Het zou erg fijn zijn, indien de hond even uitlegde waarom ie het meubilair gemold heeft. Of waarom ie weer in huis zijn behoefte heeft gedaan. Of waarom ie zo jankt en blaft als ie alleen thuis is. Gelukkig kan ie dat niet uitleggen. Velen zouden zo'n klagende hond vast brutaal vinden en hem subiet naar een asiel gebracht hebben.

An early riser

In het algemeen ben ik vroeg op. Ik merkte dat ik wat minder behoefte heb aan slaap, nadat ik de 60 was gepasseerd.  Ik slaap dus wat korter en ben dan nog vroeger wakker. Ik herinner me nog dat mijn moeder ook steeds kortere nachten kende. Het zal een gevolg van het ouder worden zijn.
Via de badkamer beland ik in de woonkamer, waar ik als eerste de gordijnen opentrek en een blik naar buiten te werpen.

zondag

Vaak zet ik het nieuws aan. Terwijl ik luister geef ik Fenna haar ontbijt, een boterham met leverpastei, en maak het onze alvast klaar. Terwijl Sonja haar rek en strekoefeningen doet om de gewrichten weer los te maken, laat ik Fenna uit. Op de maandagen hang ik gelijk de zak met het plasticafval buiten aan de paal. Op de donderdagen zet ik de gft kliko of die van het restafval buiten. Op weg naar het bos doe ik dat ook voor een paar oudere buurtbewoners. Het scheelt hen gesjouw. Niet voor alle oudjes, want wie het nog kan moet het zo lang als mogelijk zelf blijven doen.
Als we weer terugkeren, brandt het licht in de badkamer. Zodra dat uitgaat, druk ik op de knop van de oven om de croissants op te warmen en op die van de Senseo om twee koppen met dampende koffie te vullen. Samen genieten we van het ontbijt van weer een nieuwe dag.

Sylvana Simons en de rest

Wie wind zaait, zal storm oogsten. En dus kwam een storm van kritiek toen mw. Simons zich tegen Zwarte Piet en voor de politieke partij DENK uitliet. Oké, soms reageren mensen extreem, maar dat is tegenwoordig de norm. Als ik iemand op een Harley zie, dan zal ik hem er niet vanaf meppen of ondersteboven rijden. Hoe erg mijn afkeer van die Amerikaanse fiets ook moge zijn. Ik bedoel, niet iedereen gebruikt altijd het gezonde verstand. Ik soms ook niet.
Tegenwoordig mag je in de sociale media ook niet je mening geven. De ene keer wel en dan weer niet. Je suis Charlie mocht / moest dus wel, maar die video over Simons dus niet. Zelfs over een stompzinnig liedje mag ik niet zeggen 'niet mijn smaak'. Ik heb geen kogelvrij vest en ook geen wapenvergunning, dus houd ik me maar op de vlakte. Het bespaart me ook een stijve nek van het over mijn schouders kijken.
Het is allemaal anders geworden. Sommige mensen reageren al agressief als iemand naar hen kijkt. Oké, het zijn telkens wel weer donkere duistere figuren met capuchons over het hoofd die zich bij geldautomaten ophouden.
Laat Sylvana maar met rust. Dan krijgt ze misschien wat tijd om de geschiedenis rond Sinterklaas en de slavernij wat te bestuderen. Misschien heeft ze dat gedaan, maar heeft ze daaruit alleen datgene gehaald wat haar uitkwam. Net zoals bij veel religieuze stromingen. En laten we wel zijn : het gaat over het verre verleden. Neem nou Trump. Zelfs hem (of juist hem) wordt verweten dat zijn voorouders(!) illegale Duitsers waren. Wij zijn net als Trump toch zeker niet verantwoordelijk voor datgene wat onze voorouders uitgevreten hebben? Kom op zeg.
Als donker iemand heb ik af en toe moeten vechten voor een eigen plekje, wat aandacht en correcte beloning. Zo heb ik een leuke plek in onze maatschappij gevonden. Anderen hadden geen zin in vechten, houden hun hand liever op en ageren dagelijks tegen hen die ervoor zorgen dat ze geld krijgen. Velen van hen zijn criminelen, die dankzij de PvdA(llochtonen) hier rondhangen en de boel verzieken. En weer anderen, zoals Sylvana, proberen op een weer andere manier in beeld te komen. Tja, ook bruine en zwarte mensen hebben net als al de blanken zo hun eigen manier van doen en laten om te presteren en/of erkenning te krijgen. Op een positieve manier is lastiger dan op een negatieve manier. Simons koos voor de gemakkelijke en maakt het zichzelf daardoor lastig.
Door de jaren heen zijn er al veranderingen geweest. Niet alleen negerzoenen, jodenkoeken enz. Zo werd Sjimmie opeens intelligent en verscheen in zijn tekstwolkjes gewoon Nederlands. De cartoon van Spekkie en Blekkie (een varkentje en een zwart ventje) verdween stilletjes.

Alleen op stap

Vanmorgen liepen Fenna en ik richting het bos, toen in elk geval ik getuige was van een bijna-aanrijding. Op het overzichtelijk kruispunt werd een meisje op de fiets bijna omvergereden door een mevrouw in een rode auto. Mevrouw minderde geen vaart, toen ze het fietspad naderde. Het meisje reageerde vliegensvlug en sprong van haar fiets. Mevrouw reed strak voor zich uit kijkend door. Het geschrokken meisje maakte een verontwaardigd gebaar.
Toen de auto passeerde zag ik dat mevrouw enkel de ruitenwisser had gebruikt om de beslagen voorruit weer helder te krijgen. De zij- en achterruiten zaten nog dicht. Een veel voorkomend verschijnsel. Misschien omdat de straffen voor het doodrijden van iemand erg laag zijn geworden.
In het bos kwam ik een oude bekende tegen. Ik zie haar vaak als ze haar hond uitlaat. De laatste keer dat ik haar zag lopen, zag ik haar hond niet. Dat oude lieve beest liep vaak tientallen meters achter haar aan te sjokken. Die keer zag ik geen hond. Na een begroeting vroeg ik haar naar haar hond. Ze vertelde dat ze hem heeft moeten laten inslapen. "Hij was helemaal op", vertelde ze. Ze merkte ook dat de hond in korte tijd steeds treuriger naar haar keek. Het beest was al 15 jaar. Bij de dierenarts heeft ze de knoop doorgehakt en haar trouwe huisgenoot laten inslapen. Ondanks dat de hond er niet meer is, maakt ze nog steeds haar dagelijkse wandelingen en volgt ze met een eenzaam gevoel de routes die ze met hem liep. Dat gevoel ken ik. Dat had ik ook nadat Zorro in zijn slaap overleden was.

Weer een vrouwelijke rechter

Een vrouwelijke rechter heeft een verdachte veroordeeld tot een paar jaar gevangenisstraf. Het betreft een van moord verdachte tbs'er. Het meisje Nicole werd midden jaren 90 dood aangetroffen in een bos. Op het stoffelijk overschot werden dna sporen van de verdachte aangetroffen. Omdat er meer dna sporen zijn aangetroffen van mogelijk andere betrokkenen, besloot de rechter de straf aanzienlijk lichter te houden.
De situatie is vergelijkbaar met die van de twee jongemannen op een scooter. Ze reden iemand dood en de toenmalige rechter besloot eerst dat er geen veroordeling kon komen, omdat niet duidelijk was wie de scooter bestuurde! Vreemd, want er is ook zoiets als groepsgedrag waarin veroordelingen wel mogelijk zijn. De uitspraak in de kwestie Nicole, een zeer lichte straf, doet me denken aan die van de Pool die twee mensen de dood injoeg toen hij veel te hard reed. De Pool kreeg van een vrouwelijke rechter een taakstraf opgelegd. Die vrouwelijke rechter kreeg toen een stoel naar haar hoofd gesmeten van een nabestaande. Helaas mis. Ja, helaas. Van onrecht raak ook ik wat opgewonden.

Strak aan de paal

De zak hangt weer strak aan de paal. Nee, ik heb het niet over ....eh..., maar over de wind.😏 Het is merkbaar een wind uit het zuiden. De temperatuur is zeer aangenaam voor de tijd van het jaar. De zon schijnt zowaar! Dus ben ik weer even naar buiten gegaan, om aan de motorfiets te sleutelen. Ik heb inmiddels gezien dat de drukstift van de koppeling te ver naar buiten steekt. Met gevolg dat ie zo op z'n eindpunt zit en het koppelingshendel niet meer ingedrukt kan worden. Mijn kennis reikt niet zover, dat ik weet hoe ik dit probleem moet oplossen.
Ik weet gelukkig ook niet alles. Eerlijk gezegd weet ik van alles wat, vanwege mijn brede interesse. En het feit dat ik geen zin heb om in details weg te zinken. Dat doe ik enkel selectief. Als ik het op dat moment broodnodig vind. Ik hoorde nog niet zo lang geleden een volwassene praten over zijn zoon. Ik dacht dat ie het over mij had. Als kind zat het jochie alleen maar te observeren en te luisteren. Het ventje had een erg goed geheugen. Jammer dat het ventje verkeerd opgevoed was. Van dat laatste heb ik geen last gehad. Denk ik.😊
Vandaag is onze oudste zoon jarig. Het is bijna 40 jaar geleden dat hij werd geboren. Die dag en de week erna kan ik zo weer voor mijn geest halen. Als aankomend vader ging ik die ochtend gewoon naar werk, terwijl Sonja al weeën kreeg! Noem mijn actie maar 'nieuwigheid'. Wist ik veel. Ik heb van huis uit nooit voorlichting gekregen op dat gebied. Dus werd het afgaan op mijn gevoel. En ik voelde me goed genoeg om naar werk te gaan. Het kantoor bevond zich immers op nog geen 10 minuten fietsen van huis.  "Een beetje dom hè", zou Maxima tegen deze Willem gezegd hebben. 's Middags reed ik Sonja in onze Fiat 128 van Zoetermeer naar Scheveningen, waar de Azivo kliniek was. Daar beviel ze van onze eerste zoon, die we opvallend genoeg Benjamin noemden. En week lang heb ik toen heen en weer gereden. Het was een opwindende, maar ook zeer vermoeiende week voor deze nieuwbakken vader. De ervaringen in die week hebben mij ertoe gebracht om bij een kraambezoek ook nadrukkelijk even de vader te vragen hoe het met hem is.

In de media

Soms vraag ik me af in hoeverre iemand die het nieuws voorleest, de berichten eerst zelf kritisch leest. Er worden zoveel onwaarheden verspreid. Of is het slechts een kwestie van papegaaien van datgene wat hen voorgeschoteld wordt? Oké, soms is het grappig als men iets klakkeloos overneemt zoals met dit oudje :

Maandag

We gaan er weer voor! Ook toen ik nog werkte had ik helemaal geen hekel aan de maandag. Acceptatie maakt het leven vaak stukken gemakkelijker. Voor hen die moeite hebben met de maandag :

Files oplossen?

Ik heb er bewust een vraagteken achtergezet. In een landelijk dagblad las ik een artikel over hoe files op te lossen zouden zijn. Het artikel behandelt vier speerpunten. Van technologische innovatie, thuiswerken en meer asfalt tot rekeningrijden (kilometerheffing). Erg interessant om te lezen, dat wel. En toch blijft zo'n aanpak voor mij symptoombestrijding met een kruideniersmentaliteit. De werkelijke oorzaak blijft onbesproken. De werkelijke oorzaak is de enorme concentratie aan bedrijven in met name de Randstad. De mogelijke oplossingen klinken misschien leuk, maar ze vergeten alle één belangrijke factor : de Randstad groeit nog steeds. Vandaar dat al die voorgestelde oplossingen wat mij betreft water naar de bekende zee dragen is.
De file problematiek komt mij over als een verjaardagsfeest vieren in een keuken van een grote villa. Er is ruimte genoeg, maar het feest moet per se in een kleine ruimte plaatsvinden. Gistermiddag zag ik rond 5 uur een lange stroom auto's vanuit het westen weer terugrijden naar het oosten van het land. Een dagelijks terugkerend beeld. Wij reden in tegengestelde richting op een opvallend stille rijbaan. Dezelfde weg, maar dan de andere kant op. De A6 geeft dagelijks een soortgelijk beeld. 's Morgens richting Amsterdam en 's avonds richting het oosten en noorden. Spreiding van economische activiteiten lijkt mij nog steeds de enige juiste oplossing van het fileprobleem. Stop met bouwen in de Randstad en probeer de Randstad eens wat leeg te laten lopen. Ons land kent een zeer goede infrastructuur, niet alleen in de Randstad. Maak daar eens gebruik van.
Stel je zou de kaart van Nederland schoon kunnen vegen en daarna vervolgens het land opnieuw mogen inrichten met bedrijven enz.  Zou je dan alles weer in de Randstad gaan plaatsen?

Schijndemocratie

Ooit was het : de meeste stemmen gelden. Maar die tijd schijnt geweest te zijn. Tegenwoordig beperkt de keus zich tot : wie niet voor mij is, is mijn vijand.  Als ik de uitlatingen van Obama hoor (hij roept op tot protesteren tegen Trump), dan heeft ook hij de democratie de rug toegekeerd. Dat zelfde zag ik gebeuren na het NEE tegen het verdrag met Oekraïne. Ook Rutte en partijen die hem steunen keren zich af van de democratie. Het zijn stuk voor stuk tekenen van onmacht en eigengereid optreden. Alsof de dictatuur het overgenomen heeft van de democratie. Er valt niet meer te kiezen.
Ik zie het al voor me. Straks leg ik drie snoepjes op tafel. Emma mag van mij kiezen. Ze moet wel dat linker snoepje kiezen, want anders word ik boos. Heel boos. En dan ga ik haar voor alles en nog wat uitmaken. Tot zelfs racist toe.
Maar nee, dat doe ik natuurlijk niet. Ik ben fatsoenlijk opgevoed en als ik iemand laat kiezen, dan mag ie kiezen en respecteer ik zijn keus. Zo ken ik heel veel mensen die niet op een Honda motorfiets rijden, maar op een ander merk. Zelfs dat vind ik goed. Haha!

Spreken is zilver

Maar zwijgen is (niet altijd) goud. Laatst sprak ik iemand wiens oma was overleden. Hij had er veel verdriet van. Toen hij vroeg of ik ook weleens zoiets had meegemaakt, moest ik even op mijn tong bijten. Ik vroeg me af in hoeverre ik mijn rugzak moest leegkieperen. Ik denk dat ie zich dan zou rot schrikken. Ik beperkte me tot het antwoord, dat ik ook een keer mijn oma ben kwijtgeraakt. Ik was toen pas 10 jaar. Hij is een stuk ouder. Maar ja, mijn oma stierf op jongere leeftijd.
Het overkomt me vaker dat ik me beperk tot een dergelijk antwoord. Ik houd het dan maar op één overleden persoon. Dat lijkt me beter. Dat lukte niet altijd. Toen ik samen met Mike een drietal bomen ging planten in het Koningin Wilhelminabos, hadden velen (die met één boompje liepen) duidelijk met ons te doen. Gesprekspartners die over een overleden dierbare praten weten niet dat ik een wat bredere keus heb. Dat ik het kan hebben over een oma, een opa, een vader, een moeder, een broer en nog een broer. En dan nog dierbaren zoals ooms, tantes, een zwager, een nicht en een neef. Ik houd dat op zo'n moment liever wat verborgen. Ik ben bang dat een dergelijk verhaal de ander het gevoel geeft, alsof zijn of haar verdriet minder zou zijn. En dat wil ik niet. Naar mate je ouder wordt wordt het lijstje van overleden dierbaren langer. Dat is nu eenmaal de keerzijde van het ouder worden.

Een zaak van gewicht

Er zijn nog steeds zaken waaraan ik moet wennen. Ik doel op onze camper. Ik had een garagekrik geleend om de bus naar hogere sferen te krikken (wat zeg ik nou weer?). Dat lukte niet echt. Ook niet met behulp van een tweede garagekrik. Dus besloot ik de tekst op de labels van beide apparaten eens te lezen. Zo gaat dat bij mij. Eerst doen en als het niet lukt, dan pas de gebruikershandleiding erbij halen. Haha! Ik lees ook pas een bijsluiter als ik last van bijverschijnselen heb. Anders zou ik zo'n medicijn helemaal niet gebruiken. De beide krikken konden elk maximaal 2.000 kilo heffen. Da's 1.000 minder dan die bus maximaal nodig heeft!

Gisteren zag ik een aanbieding van een potkrik. Dat ding kon 3.000 kg heffen. Ik heb maar gelijk twee aangeschaft. Ik was daar totaal nog geen 25 euro kwijt. Leve de oud ijzer prijs! Zo'n potkrik heeft geen wieltjes en dat maakt zo'n ding gevaarlijk in gebruik. De krik heeft ook geen speciaal hoedje, die wegglijden voorkomt. Ik laat er daarom twee maken door een gerenommeerd lasser. Het zijn in wezen twee metalen plaatjes, met eronder een metalen ring. Die ring moet over de eveneens ronde bovenkant van de krik passen, zodat het 'hoedje' er niet vanaf kan schuiven.
De oorspronkelijke krikpunten onder de wagen zijn trapeziumvormig, met het kleine oppervlak naar beneden. Dus ik heb een hoedje nodig, dat daar omheen past. Het andere hoedje wordt U-vormig. Dat moet om de vierkante achteras passen. Ondanks die hoedjes blijft het oppassen geblazen. Dus blijf ik de assteunen en keggen bij de wielen gewoon gebruiken. Je weet maar nooit. Een triest ongeval met dodelijke afloop staat al zo'n 40 jaar in mijn geheugen gegrift.

Gereviseerde startmotor

Ik ben moe. Ik heb me het leplazerus getrapt nadat ik het revisiebedrijf bezocht had. Dat belde mij vanmorgen met de mededeling, dat de startmotor klaar was. Ik heb de originele startmotor van de Ducato laten reviseren, om hem vervolgens te verkopen. Met de opbrengst hoop ik de eerder gemaakte kosten van het gereviseerde vervangend exemplaar wat te drukken.
Op de heenweg had ik de wind in de rug. Bij het bedrijf keek men er van op, dat ik op de fiets was gekomen. "Niet met de Ducato?", vroeg men verbaasd. Ik zei dat wat lichaamsbeweging en inspanning geen kwaad kan. Zeker niet op mijn

leeftijd. Meneer André attendeer mij op een bepaald bevestigingspunt (rode pijl) aan de startmotor. Hij vroeg wat daar had gezeten. Ik antwoordde : "Niets." Er zat wel een loze bout op, die met een paar slagen ingedraaid was. Die heb ik verwijderd.  "Daar hoort een massakabel aan te zitten, die rechtstreeks naar de accu gaat", werd mij verteld, "het ontbreken van die kabel kan ook tot startproblemen leiden." Weer wat geleerd. Vervolgens werd mij gevraagd welke kant ik straks op moest fietsen. Ik wees richting tegenwind. Meneer had leedvermaak, maar ik hield me groot. Maar eenmaal op de fiets heb ik de hele route terug aan een e-bike zitten denken. Zo erg was het.
De Ducato start nog steeds super. Ik maak niet snel reclame, maar dit keer zeg ik dat ik erg tevreden ben over het revisiebedrijf (ook voor dynamo's) van André de Valk hier in Dronten.

Minder Marokkanen

Minder Marokkanen betekent minder criminaliteit en andere vormen van overlast. Dat is gewoon zo en anders moet men maar even naar de website van het CBS gaan. Het is mij opgevallen, dat men in deze kwestie steevast spreekt op een manier alsof Wilders geroepen zou hebben "Minder Marokkanen!". In werkelijkheid stelde hij enkel een vraag. Het waren zijn aanhangers die "Minder, minder!" riepen. Ik vraag me af wat er gebeurd zou zijn, indien Wilders gevraagd had of we soms minder of meer Belgen wilden. Ik denk dat velen dat hard gelachen zouden hebben, inclusief de Belgen. Maar ja, we hebben te maken met een andere cultuur. Een cultuur die zich telkens weer in negatieve zin aangesproken voelt en wantrouwig van aard is. Een minderwaardigheidscomplex?
Gisteren las ik over een soortgelijke reactie van een rapper Viezerik. De zwarte (niet discriminerend bedoeld, maar voor de duidelijkheid) ging grof tekeer tegen een politieman, die Viezerik staande hield omdat hij (weer) zonder rijbewijs in een auto reed. Rapper Viezerik begon direct te schreeuwen over discriminatie. Ja hoor, daar gaan we weer! Weer zo'n zielige vertoning wat bij menige Nederlandse slapjanus een gevoel van medelijden oproept. Vandaar de 'broodnodige' racisme-politie.
Tijdens mijn loopbaan was het behalve het woord 'discriminatie' ook geregeld de zin 'de slavernij is afgeschaft', die door die groep gehanteerd werd. Die uitspraak kreeg ik een paar keer als reactie te horen, toen ik een Antilliaanse en later een Surinaamse medewerker vroeg iets voor mij (als leidinggevende) te doen. Met dat soort reacties maakte ik korte metten. Die roepen bij mij grote verontwaardiging op. Ook later, met vrijwilligerswerk, maakte ik zo'n laf staaltje mee van Antillianen die niet wilden werken. Ze namen deel aan een herintegratieproject, maar hadden daar merkbaar geen zin in. Een persoon zei dat hij gediscrimineerd werd, Reden voor de rest van de groep om te vertrekken. Wat was gebeurd? Meneer ging ongeoorloofd op een heftruck rijden. Hij werd met een waarschuwing vanaf gestuurd. Ik was er getuige van. Weer bij de groep vertelde de lafaard een heel ander verhaal. Het kwam hen allemaal wel uit, want ze wilden liever niet werken.
Tja, als je op die manier van alles en nog wat op jezelf betrekt, dan is er toch behoorlijk wat met je mis. Dan eis je direct minstens 500 euro, zodat je weer een tijdje op straat kunt rondhangen om anderen lastig te vallen. En dat alles is veel eenvoudiger dan voor de spiegel te gaan staan en jezelf en je eigen groep eens aan te spreken op het wangedrag. Kom op, verander je mentaliteit, doen en laten eens :

Werken via een uitzendbureau

Of een detacheringsbureau. Hoe dan ook, je wordt ingehuurd tegen een bepaald uurtarief. Aan het eind van een werkperiode vulde ik een urenbriefje in, dat de opdrachtgever moest controleren en ondertekenen. Het invullen van dat briefje deed ik in mijn eigen tijd. Het zou nogal gek overkomen als ik het in de tijd van de opdrachtgever zou doen. Daarvoor zou ie dan ook moeten betalen.
Ik zorgde er ook altijd voor, dat het aantal feitelijk gewerkte uren, altijd meer was dan het aantal op het urenstaatje. Van de 40 uur die ik wekelijks opgaf, waren het eerder 42 uur dan 39,5. Ik wilde daarover op voorhand geen gezeur.
Als gedetacheerde werd ik ook periodiek gecontroleerd vanuit het hoofdkantoor. Niet alleen met mij, ook met de opdrachtgever werd gesproken. Er was ook een exit gesprek. Met als hamvraag aan het slot van het gesprek met de opdrachtgever : "Zoudt u hem weer willen inhuren?" Het interessante van het antwoord op die vraag was, dat in bepaalde gevallen een ogenschijnlijke 6 of 7 opeens een onvoldoende werd. Haha! Zelf heb ik daar geen last van gehad.
Werken als gedetacheerde op uurbasis vereist een bepaalde mentaliteit. Meedoen met de rest en toch positief opvallen zonder met je hoofd boven het maaiveld uit te komen. In ons land vindt men dat niet fijn. Dat valt niet onder stinkend je best doen, maar onder uitsloverij.

Leren lezen

Deze week stelde ik via een e-mail een vraag aan een leverancier van onderdelen voor Fiat Ducato's. Om hem zo uitvoerig mogelijk te informeren, vermeldde ik keurig zoals eerder alle technische info van de camper : Fiat Ducato 2.5 Diesel Combinato (230 type) en het kenteken. "Handig om alle technische gegevens en het bouwjaar bij de RDW op te vragen",  dacht ik. Ik had al een paar keer eerder wat bij hen gekocht en bij de bestelling dezelfde info verstrekt. De onderdelen werden zonder verdere vragen geleverd.
Als antwoord op mijn vraag kreeg ik te lezen : Betreft het een Opel? (!!) Ik zuchtte maar eens diep en reageerde met de Fiat gegevens waarbij ik ook even (netjes) verwees naar mijn vorige e-mail.
Vanmorgen kreeg ik weer een antwoord. Dit keer weer een vraag : Van welk bouwjaar is de auto?

Blijkbaar zit er iemand anders achter de computer, die het e-mailverkeer afhandelt. Iemand die nog moet leren lezen en omgaan met informatie. Ook dit keer heb ik maar netjes antwoord gegeven. Wat niet wegneemt, dat ik er een beetje moe van werd. Soms gaat het anders dan ik verwacht.
Er zijn ook bedrijven en mensen die weliswaar hun e-mail adres rondstrooien, maar bijna nooit in hun mailbox kijken. Ik weet niet wat erger is. Zelf gebruik ik mijn mobiele telefoon erg weinig. Ik heb mijn 06- nummer daarom aan zo goed als niemand gegeven.

Handig : internet!

Zoals je weet worstel ik wat met de koppeling van mijn motorfiets. Nu weet ik dat dezelfde motor met name in Brazilië erg populair is. Ik besloot daarom in dat land op zoek te gaan naar antwoorden op mijn koppelingsprobleem.
Dankzij een vertaalsite vertaalde ik het woord 'koppeling' in het Portugees. Met dat rare woord aangevuld met CBX750 heb ik op Youtube een zoekopdracht opgegeven. En wat denk je? YESSS! Een aantal video's waarin sleutelende Brazilianen laten zien hoe je de koppeling van een CBX demonteert en weer monteert! Niet allemaal geheel volgens de regels, maar ach ik doe ook weleens raar. Van het Portugees begrijp ik nada, maar je weet : aan afkijken heb ik vaak genoeg. Aan de hand van de videobeelden (die ik geregeld even pauzeerde) kon ik de juiste volgorde terugvinden. Toen ik de beelden zag (ik heb verschillende video's bekeken) Ik kreeg het vermoeden dat de koppeling al die tijd verkeerd gemonteerd is geweest. Maar ja, ik heb toen de oorspronkelijke volgorde aangehouden.  "Muito obrigado!", zeg ik maar tegen die sleutelende Brazilianen. Handig hoor dat internet.

Slimme Wimmie

Vanmiddag heb ik de weigerende koppeling onder de loep genomen. Ik zag niets bijzonders. Ik besloot hem maar weer te monteren. Maar dat was sneller gedacht dan gedaan.
Sinds we hier wonen ben ik van het weer afhankelijk als ik wil sleutelen aan mijn CBX. De afgelopen dagen regende het voortdurend en was het koud. Ik zag me niet buiten onder een paraplu koude, zwarte klauwen handen halen. Ik ben per slot van rekening niet Gekke Gerritje.
Die natte dagen heb ik besteed aan wat werk binnenshuis. Vanmiddag scheen plotsklaps de zon. De temperatuur was ook aangenamer dan voorgaande dagen. Ik heb de afgelopen dagen verwoede pogingen ondernomen, om de volgorde van de koppelingsonderdelen te bepalen. Ik had ze in eerste instantie gewoonte getrouw op volgorde gelegd. Maar die raakte ik kwijt, doordat ik op de werkbank wat te enthousiast spullen opruimde. Lekker slim van Wimmie dus. Ik heb wel een werkplaatshandboek, met afbeeldingen, maar ook dat hielp me niet. Ik had toch beter wat foto's kunnen maken voor mijn extern geheugen. Het interne is nogal lek. Ik merk ook dat mijn technisch inzicht minder is geworden. Waarschijnlijk ook door mijn afbrokkelend geheugen en enthousiasme. Ik kan me niet meer voorstellen, dat ik ooit met gemak een motorblok uit- en in elkaar sleutelde. De jaren gaan echt tellen. Haha! Ja, ik lach er maar om. Mij wacht telkens weer nieuwe verrassingen en uitdagingen.
Ik ga nog één keer dat werkplaatshandboek erbij halen. Als dat niet lukt heb ik nog een ex-motormonteur annex slimme zoon en.... heleboel motorzaken. Ik maak er geen drama van. Gemak dient de mens.

Timmermans kiest partij

Timmermans, de man die zich krokodillentranen jankend in de armen van de Oekraïense maffia stortte, heeft gezegd dat de Gülen beweging achter de mislukte staatsgreep in Turkije zit. Als ik Trump was zou ik Timmermans direct tot hoofd van de CIA benoemen en de leden van de dienst ontslaan. Timmermans probeert met zijn glazen bol Erdogan stroop om de mond te smeren, om de Turkse deuren gesloten te houden voor de migranten en het land bij de NAVO te houden. En natuurlijk zijn eigen loopbaan wat florissanter te maken.

Grafschennis in de Javazee?

Mei 1938, pa vertekt met Hr.Ms Java naar Ned. Indië

Volgens het nieuws is een drietal oorlogsgraven verdwenen. Het gaat om oorlogsschepen die tijdens de roemruchte Slag in de Javazee (1942) vergaan zijn. Het gaat om de Hr.Ms. De Ruyter, Kortenaer en Java. Op laatst genoemde schepen heeft mijn vader aan het begin van de oorlog ook gevaren. Daarna vanuit Ceylon (Sri Lanka) enkel op onderzeeboten.
De wrakken schijnen zomaar verdwenen te zijn. Een wat vreemde toestand, want wie gaat er nou zo'n oud, kapot geschoten schip lichten? Of lagen ze in een vaarroute? Alleen van de Kortenaer is nog een deel over.

1947, pa op Hr.Ms. O21

Tja, de Javazee. Wat een ellende. Die arme Doorman werd met ouwe deels ontmantelde meuk (voor de oorlog werd door linkse partijen nog even flink bezuinigd op onze krijgsmacht) op de modern uitgeruste Jap af gestuurd. Was ie een held of onverstandig? Doorman moest conform de regels eerst een bevel opvolgen. Nadien kon ie in beklag. Het bleek een soort zelfmoordactie, die als heldendaad werd opgenomen in onze geschiedenis. Dat "Ik val aan, volg mij", heeft Doorman ook nooit geroepen. Maar ach, het klinkt zo heldhaftig en deed het goed om de boel tijden die oorlog op te porren. Net als bij J.P. Coen wilde men met Doorman louter de goede kant overbelichten. Het was vice-admiraal Helfrich, die van achter zijn bureau ruim 2.000 man de dood in joeg. Tien van de veertien geallieerde schepen ( de meeste andere waren ook sterk verouderd of schroot) vergingen. De Jap leed nauwelijks enig verlies. Mijn pa klaagde een keer over het misbruiken van Nederlandse militairen en materieel door de VS en Engeland. Ze waren geregeld schijnoffers, net als bij het schaakspel.
Mijn pa heeft ook een keer op de zeebodem gelegen. Niet voor eeuwig. De onderzeeboot (Hr.Ms. O19) wilde niet opstijgen. Uiteindelijk lukte het weer boven water te komen.
Ik ben benieuwd wat er met die wrakken is gebeurd. Ze vormden een historisch graf.

DENK positief

Op voorhand een complete politieke partij uitvlakken, vind ik nogal rigoureus. Onder die partijen zijn er ook, die positieve zaken in hun programma's hebben. Je moet natuurlijk niet alleen naar het programma kijken. Even zoeken om meer te weten van leiders en kandidaten is ook handig. Een partij kan dan voor lagere belastingen willen gaan, maar als een van de lijsttrekkers  "Indo's krijgen geen rijst meer" op zijn blog heeft staan, dan eh..... ga ik op zoek naar een andere partij.
Om die reden is de politieke partij DENK niets voor mij. Enge mensen.
Het gaat mij te ver om mensen als Coen, Hein en andere historische figuren uit onze cultuur te bannen. Ze hebben goede en slechte dingen gedaan. Net als Rutte en de mensen van DENK. Die koloniale daden moet men ook in de geest van die tijd zien. En vergeet niet : onder hen bevonden zich ook veel zwarten en bruinen. Ik vind wel, dat het CV van die nationale helden wat evenwichtiger en objectiever gebracht moet worden in onze geschiedenisboekjes. Ze waren niet bepaald heilige boontjes, maar zo ging dat in die tijd. Waarom wel over Coen, maar niet over de RK kerk zeuren? Zelfs Rutte heeft bloed aan zijn handen.
De Coentunnel en al die straten hoeven, mogen geen andere naam. Dat is onze geschiedenis (schrijft deze bruine tweede generatie Indo) . Wel een waarheidsgetrouwe beschrijving van de man in kwestie en zijn daden in de geschiedenisboekjes vermelden.
De partij wil ook een racisme gaan bestrijden door zo'n 1.000 politieagenten de straat op te sturen en een register aan te leggen. Ik zie het al zo gebeuren : elke keer als een getint iemand aangesproken wordt, is er weer sprake van racisme. Dat register zal heel snel vollopen, al was het enkel omdat iemand gevraagd wordt naar zijn werk.
Chemische castratie van pedofielen vind ik een prima idee. Gewone castratie trouwens ook. Overigens : enkel na een vergrijp. Niet op voorhand. Het castreren zou ik ook willen zien bij mensen die onze cultuur ondermijnen, onze maatschappij tot last zijn en/of een dubbel paspoort hebben.

Allemaal aso's?

Onlangs zag ik een programma over mensen die in de schuldsanering zitten. Vaak door toedoen van hen zelf, soms door factoren die ze zelf niet in de hand hadden. Sommigen van hen werden hun huis uitgezet, vanwege een huurachterstand. Die uitzettingen leidde bij mij direct tot de primaire gedachte : "Zo, dan kan er tenminste een asielzoeker met z'n gezin in." Een gedachte uit onvrede en een gevoel van onrecht, dat is zo. Ik bedoel : een dak boven je hoofd, een thuis, behoort volgens mij tot de primaire levensbehoeften.
Er zag mensen, die in mijn optiek niet met geld kunnen omgaan. Aan hun manier van praten en redeneren (het ligt telkens weer aan anderen, niet aan hen) herkende ik onaangepast gedrag, Hun bestedingspatroon kwam mij vreemd over. Het begint met roken. Sigaretten en/of tabak is voor hen belangrijker dan eten of andere primaire zaken. Veel rokers die ik ken komen uit lagere milieus. Dat geldt ook voor het dagelijks slurpen van alcoholhoudende drank.
Ik zag ook een mevrouw met twee(!) honden en een auto. Huh? Er liep ook een zeer onverschillige futloze winkelier door het beeld. Iemand die dagelijks bezig is met een apathische houding in zijn winkel een enorme schuld te creëren en daarmee de samenleving op te zadelen. Niemand die hem afstopt. Ik vind ook dat bepaalde instanties nogal halfbakken met die mensen en gortig met boetes omgaan. Als ik zie dat een mevrouw beweert dat ze nauwelijks haar handen kan gebruiken, dan kijk ik even vreemd op als ik haar met diezelfde handen een scootmobiel zie besturen en gretig voedselpakketten zie aanpakken.
Ik hoorde van een schuld van 400 euro, die opgelopen was tot bijna 2.000 euro. Te gek voor woorden. Zeker als het dit soort mensen betreft. Van een kale kip valt niets te plukken. Oké, het is wel een heel gemakkelijk manier om als instantie de financiële statistieken op te vijzelen. Geld dat enkel afgeschreven kan worden. De langharige winkelier zelf deed erg ongeïnteresseerd over zijn schulden.
Dat je als alleenstaande een huisdier wilt, kan ik me enigszins voorstellen. Maar neem dan een dier dat weinig geld kost. Of vraag een 'geleend' dier, waarvoor de eigenaar voor voedsel en dergelijke zorgt.  Ik heb het niet over vlooien of zo, want die schijnen standaard bij zo'n iemand met een kat of hond thuis te horen. Op zich weer logisch, want geld voor een dierenarts en/of  'onderhoudsmiddelen' is er immers niet.
Misschien is het beter om die mensen veel eerder onder curatele te stellen, om te voorkomen dat ze nog verder in de schulden afglijden richting de sanering. Geef ze geld voor eten en drinken en wat voor vrije besteding. De rest (vaste lasten) wordt voor hen betaald van hun eigen uitkering(en). En verplicht ze tot vrijwilligerswerk, als tegenprestatie. Ik ken uitkeringstrekkers, die thuis zogenaamd hulp nodig hebben. Elders doen ze dat huishoudelijk werk zelf of werken zwart.
Ik kon me in dat tv programma ook niet aan de indruk onttrekken dat ik nogal wat mensen zag, die volgens mij misbruik maken van de Sociale Dienst. Die aso's spelen een spelletje, waarin ze volhouden dat ze beperkt zijn in hun doen en laten. Maar wie goed opgelet heeft, zag iets anders : veel gevallen van misbruik. Die zou men meoten aanpakken.
Hoe dan ook, ons land kent nog veel te veel mensen die onder de armoedegrens leven, dakloos zijn en/of in de schulden zitten. Hun aantal groeit, maar volgens onze regering gaat het goed met onze economie. Over het welzijn

Onze hond

Mijn ouders hadden geen hond als huisdier. De enige jonge honden waren wij. Wel een kat. Dat wij zelf aan een hond begonnen was, omdat Sonja van huis uit gewend was aan zo'n huisdier. Ik zag zo'n beest toen louter als een blok aan mijn (onrustig beweeglijk) been.
Door de jaren heen ben ik de hond als huisdier gaan waarderen. Zijn loyaliteit (ongeacht wat er gebeurt en/of hoe ik me voel) en de zorg die hij vraagt, hebben mij van mening doen veranderen. Ach ja, ik praat tegen dat beest. In tegenstelling tot katten, doet een hond alsof ie luistert en mij begrijpt. Soms zegt ie wat terug. Hoewel ik geen hondentaal begrijp antwoord ik vaak met : "Koest!" Toen ik meer leerde over de hond en zijn gedrag, vond ik dat ik strijdige dingen van dat beest moest verwachten. Zo'n hond mag niet dominant zijn, maar moet ons wel beschermen. Hij beschouwt ons als een roedel, maar ik laat hem toch geregeld alleen achter. Hij poept en ik moet het opruimen.
Omdat zo'n beest nooit zelfstandig zal worden, zoals de kinderen, moet ik zijn hele leven lang voor hem zorgen. Dat houdt niet alleen in dat ik hem dagelijks een aantal keren moet uitlaten, maar ook het hem naar de zin moet maken. Fenna is de eerste hond die maar drie keer per dag uitgaat. Waarvan twee keren rustig wandelend en een keer lekker rennend en spelend. Ze moet haar energie immer kwijt. Haar voorgangers gingen vier keer per dag uit.
Onze honden gaan altijd mee op vakantie. En mocht het een keer zo zijn, dat de hond niet mee mag of kan, dan is er altijd iemand die onze taken overneemt. De hond heeft van mij een beter mens gemaakt, ondanks dat ik me soms gebonden voel. Er gaan stemmen op om (toekomstige) ouders een cursus in opvoeden te geven. Ik zeg : stuur ze eens naar een hondenopvoedcursus. Daar worden veel basisprincipes geleerd, zoals consequent zijn, respect krijgen, assertief zijn en grenzen stellen en handhaven. En geregeld een compliment geven en aanhalen. Tja, het zijn en blijven net je kinderen.

Judge RInder

Leuk hoor die (soms nagespeelde) rechtszaken op tv zender TLC. Vooral van de humor van rechter Rinder geniet ik. Prachtig!
Vandaag zag ik een aflevering over een ruzie tussen een vader en een dochter. Het ging over geld (natuurlijk). Pa had zijn dochter 1.500 pond geleend. Zijn dochter wil dat geld niet terugbetalen, ook al geeft ze toe dat het een lening betrof. Ja, ja die 'volwassen' kinderen zijn er ook. Pa ontpopte zich tijdens de zitting als goedzak en dochter als een verwend nest. Eigen schuld pa! De onvolwassen dochter deed voorkomen alsof ze recht had op dat geld. Daar zijn ouders toch voor? Ze wilde op zichzelf wonen en had geld nodig. Van sparen had ze blijkbaar niet gehoord. Ze had beloofd het geld terug te betalen zodra ze werk had (eerst uit huis en dan pas werk zoeken?). De ruzie leidde ertoe, dat opa zijn kleinzoon (ach ja, ook nog een kind erbij) niet meer mocht zien. Ik vind het erg laf om een kind de dupe te laten zijn van een ruzie tussen twee volwassenen.
De uitspraak van de rechter was, dat pa zijn geld niet terugkreeg omdat een contract ontbrak. Na afloop maakte pa toch een verzoenend gebaar naar zijn dochter. Opvallend genoeg reageerde zijn dochter met de woorden : "Hij krijgt toch geen cent van mij." Jammer, want als ze gezegd zou hebben dat ze hem hoe dan ook terug zou willen terugbetalen, dan had pa met 200% zekerheid gezegd : "Dat hoeft niet." Helaas was het moreel kompas van zijn dochter behoorlijk van slag en misschien zelf niet meer te repareren.

Psychologische lijkschouwing

Tijdens de therapieën bedoeld om mijn rouwproces en depressie aan te pakken, werd mij verteld, dat naarmate ik verder zou afglijden ik mijn zelfbeeld ook zou neerhalen. Ik zou dan in alles en nog wat zaken op mezelf gaan betrekken en in een isolement geraken. Ik zou op voorhand overal beren op mijn pad gaan zien. Ik zou ook argwanend worden. Je kent het vast wel, als ik in zo'n toestand anderen met elkaar zou zien praten dan zou ik gaan denken dat het in negatieve zin over mij gaat. Ik zou me ook geleidelijk maar zeker terugtrekken uit het dagelijks leven. Ik was een gewaarschuwd mens en moest flink aan de bak.
Na het overlijden van mijn beide broers, had ik last van een groot schuldgevoel. Het voelde alsof ik gefaald had, onvoldoende mijn best gedaan had om hen voor het leven te behouden. Dat gevoel en verdriet was zelfs zo groot, dat ook ik het vaak niet meer zag zitten.

Het verdriet werd minder. Het schuldgevoel bleef, ondanks dat ik me bewust was van het feit dat mijn broers elk ook hun manier van denken, doen en laten hadden.
Ik had mijn oudere broer, die aangaf dat hij pijn had in de hartstreek, geadviseerd met zijn klachten naar de huisarts te gaan. Toen ik hem 's avonds belde zei hij, dat hij had volstaan met het slikken van een paracetamol. 'Het gaat wel weer', was zijn antwoord. Niet veel later overleed hij aan een hartfalen. Ik had hem al eerder 'vaderlijk' toegesproken in ander kwesties. Had ik hem dit keer aan zijn haren alsnog naar de huisarts moeten slepen? Ik wist zeker dat hij voorlopig nog wilde leven. Hij sprak zo enthousiast over zijn naderende vut-periode. Ik heb daar lang over nagedacht. Met name over wat er in zijn hoofd omgegaan moest zijn. Mijn broer deed veel kwesties af met een grote dosis humor en soms met wat onverschilligheid of desinteresse. Of was er meer? Kende ik hem toch niet zo goed?
Ik vond dat ik mijn jongere broer naar een second opinion had moeten sturen. Maar er was iets wat hem ervan weerhield. Ook daarover rees bij mij de vraag : 'Had ik moeten doorzetten? Had ik hem net als vroeger dwingend bij de hand moeten nemen en moeten zeggen dat ie naar mij moest luisteren?' En de vraag waarom zij moesten gaan en ik hier achterbleef.
Zondag zag ik (weer) een interessante aflevering van het tv programma 'Jacobine op Zondag'. Dit keer ging het over de rouwverwerking van nabestaanden na een zelfmoord van een dierbare. In dat programma draaide het veel om schuldgevoel en kwam het woord 'psychologische lijkschouwing' naar voren. Zonder dat woord eerder gehoord te hebben, bleek ook ik daarmee bezig te zijn geweest tijdens mijn reis door die donkere periode. Niet zo uitvoerig, ik heb aan weinigen vragen gesteld over mijn broers. Ook ik heb toen veel nagedacht om antwoord te krijgen op de vraag : waarom is dit gebeurd? en vanwaar dat schuldgevoel?. Het heeft mij een aantal antwoorden opgeleverd. Ze hebben me erg veel geholpen mijn gevoel van schuld te begrijpen en daarmee af te zwakken. Echt weg is dat gevoel niet. Maar het is mij niet meer tot last. Ik heb mezelf hervonden. Al is het wel een andere ik dan voorheen.

Niet mijn kampioen!

Het ziet ernaar uit, dat komend jaar PSV fans de straat op gaan om te demonstreren tegen het nationaal kampioenschap van Feijenoord of Ajax : "Niet mijn kampioen!" Hopelijk breken ze dan niet de boel af, zoals nu in Amerika het geval is. PSV wordt geen kampioen, want die club weigert de namen van zijn tuig aan Spanje door te geven. Verstreken tijd staat bij de Eindhovenaren hoger in het vaandel dan fatsoen en rechtsgevoel.
Ik zie steeds vaker verschijnselen, die erop wijzen dat mensen tornen aan regels in het algemeen en de democratie in het bijzonder. Misschien krijgt iedereen straks z'n eigen kampioenen. Nationaal en mondiaal, omdat we weigeren ons neer te leggen bij de resultaten behaald conform de geldende regels. Wat na de verkiezingen in de VS gebeurt, gaat ook hier gebeuren als de PVV de verkiezingen wint.
In ons land is het al zover, dat een groot deel van de bevolking niet alleen genegeerd, maar ook afgezeken wordt door zowel politici als medelanders. Waarom? Omdat dat deel het eens is met de visie van Geert Wilders.
Inmiddels is mij medegedeeld dat ik een racist ben, omdat ik wil dat iedereen (ook getinte mensen) maatschappelijk op een positieve manier mee moeten doen. Ik ben een 'vluchtelingenhater', omdat ik vind dat we eerst de armoede en ellende in ons land moeten bestrijden om scheve verhoudingen en gevoelens van onrecht (waarom zij wel en ik niet?)  te voorkomen. Ik ben een hater omdat ik vind dat niemand hier in een gespreid bedje moet komen en enkel zijn hand hoeft op te houden. Ik ben een eikel, omdat ik vind dat ons land door de EU geregeerd wordt en wij steeds minder baas zijn in en over ons eigen land. Ik ben een rechtse nationalist, omdat ik vind dat we onze cultuur te veel wegcijferen voor andere (geen Zwarte Piet, wel ritueel slachten?). Ik ben politiek incorrect, omdat ik beestjes bij de naam noem.
Dit kabinet is niet mijn kampioen. Gelukkig(?) hebben we domme politici. Wilders' opponenten zijn niet slim genoeg om de groeiende onvrede (want dat is het) te keren, laat staan hun voordeel te doen. Time for a change!

De koppeling van de CBX 750F2

Zoals eerder bericht ontkoppelt de CBX opeens niet meer. Hoewel.... het begon vorig jaar met wat 'kleven' na een koude start. Dat duurde maar een paar seconden. Vorig jaar heb ik een nieuw pakket koppelingsplaten gemonteerd, omdat de oude begon te slippen.
Toen ik laatst een rit wilde maken, kwam ie helemaal niet los. Toen ik hem na het starten in z'n eerste versnelling zette, schoot ie naar voren. Een klein stukje maar, want ik kneep direct in de voorrem. Met gestarte motor op de bok blijft het achterwiel ronddraaien (in ongeacht welke versnelling) als ik de motor ontkoppel. Het wiel werd echt aangedreven, want als ik hem met de rem stopte, sloeg de motor af. Er zit genoeg olie in het hydraulisch systeem.
Vandaag heb ik de motor schuin op het zijstandaard geplaatst en eerst wat olie afgetapt. Daarna heb ik het deksel van het koppelingshuis verwijderd. Toen ik het koppelingshendel introk, zag ik het koppelingspakket vrijkomen. Dus dat werkt. Ik hoopte een losse moer aan te treffen als hoofdschuldige, maar die zat muurvast. Moest ik alsnog de luchtsleutel en dop 27 bij Ben ophalen. Met die luchtsleutel was de moer zo gelost.
Het pakket koppelingsplaten zag er gezond uit. Geen gebroken of beschadigde platen. Ik heb ze eerste een voor een schoongemaakt en gecontroleerd. Maar ja, een leek als ik zag verder niets bijzonders. Iemand adviseerde mij het hydraulisch systeem te ontluchten. Misschien dat het helpt. Ik heb vorig jaar de olie al ververst en de boel ontlucht. Maar wie weet. Ik heb de kwestie maar op een forum gedeponeerd. Misschien weet iemand anders wat er aan de hand is / kan zijn.

Aan moeders rok

Als ik lees over hoe de EU reageert op de koers die Trump voorstaat, doet het me denken aan de houding van kinderen die voor het eerst naar school gaan. Ze klampen zich angstig huilend krampachtig vast aan hun moeder, die hen niet voorbereid heeft op dat stukje toekomst. De EU vertegenwoordigers doen dat net zo bij Trump. De angst regeert. Navo-meneer Stoltenberg waagt het zelfs verontwaardigd naar Trump te reageren en van hem te eisen dat Amerika voorop blijft lopen in zijn organisatie. Maar ja, daar moet je wel voor betalen, meneer Stoltenberg.
In mijn optiek is nu het moment aangebroken om als EU (en Nederland) eens op eigen benen te gaan staan. Men heeft veel te veel geleund op Amerika en daar alles (behalve geld) voor overgehad. Het zogenaamd grote Europa is een afhankelijk kind gebleven, dat niet eens een gezamenlijke krijgsmacht heeft ontwikkeld en als een mak schaap achter de VS aan is blijven sjokken. Tijd om volwassen (=zelfstandig) te worden, mensen!
Men zou ook al die tijd en energie kunnen steken in een verbetering van de relatie met o.a. Rusland. Aan een goede buur heeft Europa veel meer, dan aan verre zogenaamde vriend Amerika.

Doen waar je goed in bent

Dat 'doen waar je goed in bent' ligt nogal voor de hand en toch ben ik veel mensen tegengekomen, die zich daar niets van aantrokken. Dat waren voornamelijk zelfstandigen en ex-voetballers.
Doen waar je goed in bent is ook de basis geweest van mijn loopbaanontwikkeling. Als ik bepaald werk leuk en fijn vond om te doen, ging ik op zoek naar de theorie. Een goede onderbouwing van de praktijk vond ik belangrijk. Mijn werkgevers ook, want zij deden aan een soort van potentiemeting. Nadat ik blijk had gegeven van mijn ambitie, testte men in hoeverre ik geschikt zou zijn voor dat werk i.c. die functie. N een positieve uitkomst mocht ik opleidingen volgen en als junior beginnen. Als de werkresultaten goed waren groeide ik stapsgewijs door van junior naar senior.
Toen ik als zelfstandige begon, besteedde ik bepaald werk uit. Gewoon omdat ik daar niet goed in was of omdat ik het onaantrekkelijk vond. Zowel het zaken doen als het delegeren heeft als basis vertrouwen hebben in anderen. Ik mag dan nogal een pietje precies zijn, maar ik had inmiddels geleerd dat iedereen op zijn eigen manier denkt en het werk doet. Dat inzicht kreeg ik al vrij snel, toen ik als programmeur in de jaren 70 geconfronteerd werd met computerprogramma's die door anderen waren geschreven.
Door me te beperken tot datgene waar ik goed in was, kon ik niet alleen goed presteren, maar ook lekker in mijn vel blijven. Delegeren (personeel erbij nemen of uitbesteden) vroeg om een andere vorm van aandacht. Die begon met nauwgezet volgen en ging snel over in een vinger aan de pols houden.
Als verwoed dhz'er doe ik natuurlijk veel op een allesbehalve professionele manier. Ik heb mezelf veel aangeleerd door afkijken en vragen stellen. Dat deed ik tijdens mijn loopbaan ook geregeld. Ik omschreef mijn manier van werken en klussen vaak als 'op z'n Japans'. In het land van de rijzende zon kopieerde men veel bestaande processen en producten, maar brachten daarin verbeteringen aan via hun kwaliteitssystemen.

Luxemburg - Nederland

Gelukkig was er nog een Formule 1 race om af en toe naar te kijken. Ook al duurde het even voordat het echt spannend werd. Wat een golden wonderboy is die Max Verstappen toch. Onder normale omstandigheden zou hij een half uur eerder zijn gefinisht dan de rest. Haha! Dit keer geen zeurende Ferrari coureurs.
Nee, dat voetbal is en blijft erg matig. Van tijd tot tijd zelfs slecht. Het leek wel of ik naar een amateurwedstrijd zat te kijken. Niet zeuren over dat veld, want daar had de tegenpartij ook last van. Ik blijf erbij, dat coach Danny Blind en zijn Ajax vrienden niet in staat zijn om alle potentie wat op dat veld staat te benutten. Op tactisch gebied is ie net zo zwak als de voormalige bondscoach van België,Wilmots. Hetzelfde zie ik bij menig trainer uit de vorige voetbalgeneratie. De meesten zijn op dit moment goed voor het rechter rijtje van de Eredivisie en de Jupiler League.

NXP ceo Rick Clemmer

Topman Rick Clemmer van het bedrijf NXP (chip industrie) kan zo'n 400 miljoen aan bonus opstrijken als het bedrijf verkocht wordt. Ik vroeg me gelijk af wat iemand met zo'n enorm bedrag zou gaan doen. Meneer Clemmer zal al maandelijks een behoorlijk bedrag incasseren. En daar nog eens 400 miljoen bovenop. Ik ga er vanuit, dat meneer die 400 miljoen doneert aan hulp behoevende mensen en/of organisaties die goede doelen bovenaan hun lijstje hebben staan.
Een logische gift, vooral omdat zijn bedrijf NXP mede dankzij ons belastinggeld, in de vorm van subsidies, zoveel waard is geworden. Ik dank meneer Rick Clemmer daarvoor bij voorbaat namens alle belastingbetalers voor zijn gift van 400 miljoen.

Een kinderhand

is snel gevuld. Dat werd mij soms gezegd. Op wat misprijzende toon. Anderen zeiden : "Je bent te bescheiden." Ik was en ben het met beide oneens. Omdat ik mezelf het beste ken.
Als we op vakantie zijn, genieten we volop. Een vreemde gewaarwording als je beseft dat je heel graag uit je comfortzone van alle dag stapt. Genieten met en van minder. Dat kan ook buiten vakanties om. Om die reden heb ik een snel gevulde kinderhand of, zo je wilt, ben ik te bescheiden. We hebben nu eenmaal niet veel nodig om gelukkig te zijn. Anderen hebben minder. We zijn beiden niet zo met 'het slijk der aarde' (geld) bezig geweest, maar meer met elkaar. Mijn mamma vond dat ik ook aan anderen, die het minder goed hadden, moest denken. Dat deed ze zelf ook. Misschien heb ik niet altijd naar haar geluisterd. Maar dan was er altijd wel dat stemmetje in mijn hoofd. En je weet hoe hoger je stijgt, des te harder je kunt vallen. Dat geldt ook voor je status.

Huilebalken

Ook na een nacht met vorst startte de Ducato als een tierelier. De startmotor hoeft slechts heel even te draaien en Vroem! de 2.5 Diesel knikkerbak slaat aan. De oude startmotor veroorzaakte dus echt het startprobleem. Maar ja, wat wil je na 20 jaar werken.
Meewarig schud ik mijn grijze hoofd als ik de Clinton aanhang nog steeds zie protesteren en in huilen zie uitbarsten. Niet alleen vanwege het (rare) verlies van Hillary, maar ook vanwege Trump. Een Amerikaanse vrouw jammerde "Welke idioten hebben er Trump gestemd?!" Voor mij een mooie gelegenheid om te reageren met : "De helft van jullie Amerikanen, mevrouw." Zo, denk daar maar eens goed over na. Hahaha! Ja, we moeten de realiteit in uit het oog verliezen. Het zal met de PVV ook zo gaan, als die partij de verkiezingen zou winnen. Veel huilebalken, gejammer en geklaag. Vooral van links. Misschien krijgen we dan een revolutie, want voor de werkelijkheid lopen nog veel te veel mensen weg. Ook onder de politici wordt behoorlijk wat afgejankt. Immers, grote stoere broer Amerika dreigt zijn helpende handen in zijn eigen zak(k)en te gaan steken. Erg jammer, want met hem konden we zo lekker stoer doen in de wereld en onze grote 'boze' buurman Rusland afzeiken. Help, wat nu?! Gewoon je eigen broek ophouden en on speaking terms geraken met die grote buurman. En anders alvast Russisch gaan leren. Ik hoop echter dat men in Den Haag op tijd wakker wordt.


Huilebalken zijn er ook onder onze asielzoekers. Er zijn erbij die niet willen werken voor 'maar' 250 euro per maand. Dat bericht toverde nog meer huilebalken uit de Hollandse hoed. Slavernij! riep men. Ja, dat woord zit er nog goed in. Zowel voor als tegen, want er vindt nog steeds uitbuiting plaats. Wat die werk weigerende asielzoekers betreft :  Ze vergeten dat hun vaste lasten al betaald worden en dat die 250 euro een soort beloning voor positief gedrag is.
Ik wou dat ik 250 euro per maand overhield na aftrek van mijn vaste lasten. Ik denk dat veel Nederlanders dat zouden willen. Komt bij dat de asielzoekers een dagritme krijgen, werkervaring kunnen opdoen, contact kunnen leggen met de bevolking en onze gewoontes inclusief arbeidsethos kunnen aanleren. En dat alles voor 250 euro per maand! Maar de weigeraars zullen vast geen economische vluchtelingen zijn. Of wel? Maar dan het soort dat liever de hand ophoudt? Nee toch! Van dat soort hebben we al meer dan genoeg. Onze buren worden alsmaar wakkerder. Er gaan officiële Duitse stemmen op om onderscheid te maken tussen echte vluchtelingen en migranten. Huh? Zouden die politici soms met de groenteboer om de hoek gesproken hebben?