Voor mijn oma.
Ander blogs en websites
▼
zondag 2 november 2025
Mother and child reunion
Er waren zondagen, waarop ik 's morgens vroeg naar Leiderdorp reed. Naar mijn moeder. We gingen dan samen naar de kerk. Dat deed ik puur voor haar, want ze stelde het erg op prijs. Ik mag dan de kerk hebben losgelaten, dankzij mijn moeder heb ik toch een solide basis in het leven gekregen.
zaterdag 1 november 2025
Acceptatie
Al snel leerde ik, dat acceptatie veel emoties kan voorkomen. Meestal komt die gedachte opzetten, wanneer ik naar de tandarts ga. Of toen een metaalsplinter uit mijn oog verwijderd moest worden. Acceptatie geeft mij rust. Ik accepteer ook de mankementen, die mijn leeftijd met zich meebrengt. Dus word ik niet boos, chagrijnig of verdrietig. De emoties brengen daar geen verandering in en klagen heeft ook geen zin. Het is gewoon zo, dat mijn lichamelijke en geestelijke ongemakken nu eenmaal bij mijn leven en leeftijd horen.
Ik ben nooit zo bezig geweest met mijn leeftijd in de zin van ouder worden. Of nee, dat is niet helemaal waar. Ik heb wel met groot verlangen uitgekeken naar mijn 16e (bromfiets) en 18e (motorfiets) verjaardag en mijn pensioen (fiets 😂).
Toen ik afgelopen vrijdag in het schuurtje bezig was, moest ik voor het klussen ook op de grond zitten. Toen ik weer wilde opstaan, schoot me door mijn hoofd : "O ja, ik ben geen 30 meer." Gelukkig schoot het niet in mijn rug of zo. 😁 Maar dan nog. Dan laat ik me maar van de grond oprapen en ben ik blij met mijn grijze haren. Die zorgen op ongemakkelijke momenten voor verzachtende omstandigheden. Het is ook zo, dat ik wat onverschilliger word. Dat kan weliswaar fijn, maar ook gevaarlijk zijn.
Ik ben nooit zo bezig geweest met mijn leeftijd in de zin van ouder worden. Of nee, dat is niet helemaal waar. Ik heb wel met groot verlangen uitgekeken naar mijn 16e (bromfiets) en 18e (motorfiets) verjaardag en mijn pensioen (fiets 😂).
Toen ik afgelopen vrijdag in het schuurtje bezig was, moest ik voor het klussen ook op de grond zitten. Toen ik weer wilde opstaan, schoot me door mijn hoofd : "O ja, ik ben geen 30 meer." Gelukkig schoot het niet in mijn rug of zo. 😁 Maar dan nog. Dan laat ik me maar van de grond oprapen en ben ik blij met mijn grijze haren. Die zorgen op ongemakkelijke momenten voor verzachtende omstandigheden. Het is ook zo, dat ik wat onverschilliger word. Dat kan weliswaar fijn, maar ook gevaarlijk zijn.
Werkhouding
Bij een van mijn werkgevers was een financieel directeur werkzaam met nogal vreemde opvattingen. Zijn kantoor bevond zich aan het eind van een gang. Als hij heen en weer liep passeerde hij de werkruimte van de systeemontwikkelaars. Tussen de gang en die ruimte bevond zich een glazen wand. Als hij passeerde keek ie steevast naar ons. Op een dag kwam hij onze werkruimte binnen en zei, dat wij voortaan een werkhouding moesten aannemen. De beste man wist dus niet wat ons werk inhield. Daaronder was sprake van veel overleg, denkwerk en wachttijden. De directeur dacht enkel aal schrijven, coderen.
Sindsdien gebeurde het dat als hij weer eens binnenkwam een aantal collega's plots hardop gingen rekenen. Op een hilarische manier. Het gebeurde met tussentijds denkwerk en resulteerde dan in een trage : "1 plus 1 is eh.......ttt....twee? O ja, twee!" en meer van dat soort onzin. 😂Die man liet duidelijk blijken te balen van ons gedrag. Na een paar bezoekjes is ie niet meer binnengekomen.
In andere werkomgevingen hebben ze ook oplossingen als de baas contact opneemt.