We moesten vanmorgen vroeg in het ziekenhuis in Harderwijk zijn. Sonja had een afspraak om 08.50 uur. Gelukkig viel de drukte op de weg mee en kwamen we mooi op tijd. Ze kreeg eerst een soort vooronderzoek naast de balie van de receptie van de afdeling Oogheelkunde. Wat oogdruppels en een paar foto's / scans. Daarna liepen we naar de aangewezen wachtkamer. Nog geen 5 minuten later werd ze geroepen. Ik bleef in de wachtkamer achter. Het was niet erg druk. De meeste mensen staarden naar een telefoon. Een van hen gaapte geregeld. Vast een uitslaper. Het was nogal stil. Er kwam een ouder man aan, die naar mij knikte. Ik groette hem. Toen hij naast mij ging zitten, dacht ik aan een openingszin : "Mankeert u wat aan uw ogen?" Om de een of andere reden, klonk het niet uitnodigend voor een gesprek. Of toch ook weer wel, maar niet met leuke gevolgen, zo schatte ik in. De oude man naast mij was namelijk dusdanig gaan zitten, dat ie enigszins met zijn rug naar mij toegekeerd zat. Een duidelijk signaal.
Na een kwartier betrapte ik me erop, dat ik naar een bordje met de tekst "UITGANG" zocht. Ik kreeg het wat benauwd en warm. Mijn hartslag ging omhoog.
Maar omdat ik daar was vanwege een hoger doel, bleef ik zitten. Ik wist niet in hoeverre mijn lief instaat was nog goed te zien. Drie kwartier later kwam ze naar buiten. Met betraande ogen. Ze zei dat ze niet goed kon zien. Dus pakte ik haar arm en samen liepen we naar de uitgang. We besloten alsnog bij de uitgang een kopje koffie te drinken. Zo dicht bij de uitgang voelde ik de benauwdheid afnemen.
Na de koffie zijn we weer naar huis gereden. Het was voor ons beiden een zware oefening.