Toen we vanmorgen aan het ontbijt zaten, genietend van onze openlucht volière, verscheen recht tegenover ons in het bos een jonge ree. Het was heel erg voorzichtig en stond telkens minuten lang doodstil. Kijkend door een verrekijker keek ze met daar donkere ogen mij recht in de mijne. Ze weet blijkbaar dat aan deze kant mensen zijn. Vanwege de donkere kleur van het nog jonge beest, was ze heel lastig te onderscheiden tussen al het donkere hout. Ze liep op zo’n 30 meter afstand door het bos te struinen. We konden haar alleen lokaliseren als ze bewoog. Zodra ze stil stond verdween ze voor ons uit beeld. Zo goed gecamoufleerd was ze.