Als ik enkel afgegaan was op het nieuws en de verhalen om mij heen, was ik nooit achter het IJzeren Gordijn terechtgekomen. Het was een gevolg van kritisch zijn. Ten tijde van de Cuba crisis wisten wij (mijn broer en ik) dat Amerika in Turkije raketten geïnstalleerd had. Ze waren op Moskou gericht. Ik weet niet of dat een gevolg was vanwege het neerhalen van een U2 spionagevliegtuig en de arrestatie van de piloot Gary Powers in 1960. Amerika ontkende ten stelligste dat er een spionagevliegtuig tegen de SU gebruikt werd. Totdat de Sovjets met Gary Powers en brokstukken op de proppen kwamen. Ook toen bleek Amerika te liegen. De reactie van de Sovjets op de raketinstallaties in Turkije was toen raketten op Cuba plaatsen, die op Washington gericht waren. Ergo : hetzelfde doen. Ook toen werd er enkel verontwaardigd gesproken over de actie van de SU.
Mijn correspondentie met de Roemeense Olga bevestigde ons beeld van de SU. Het was veel genuanceerder dan men hier ons voorhield. Tijdens mijn bezoek aan Roemenië werd dat alleen maar flink bevestigd door de sfeer in het algemeen en de familie, vrienden en kennissen van hen in het bijzonder.
Voor mijn vertrek zei mijn pa (gepensioneerd Marineman), dat ze mij nooit meer zouden terugzien.
Dat bevestigde na die vakantie voor mij hoe diep de westerse anti-SU indoctrinatie geworteld is. Door mijn ervaringen ben ik meer naar eht midden geschoven. Om die reden noemen sommigen mij pro-Rusland.