Het regenboogvolk klaagt vanwege de stagerende acceptatie van de lhbtq enz. beweging. Ik durf te zeggen dat er eerder sprake is van antigevoelens dan van stagnatie van de acceptatie van dat wereldje. Om me heen hoor ik veel opmerkingen over het overdreven, opdringerige en vaak onfatsoenlijke gedrag, waarmee men normale (ja, normale) mensen benadert. Een soortgelijke benadering zie ik met betrekking tot andere afwijkende meningen en gedrag, zoals het klimaat en vega gedoe. Ik heb liever 10 Jehova's voor mijn deur dan een van dergelijke types.
Het maakt niet uit wat mensen anderen door de strot wil proppen, die anderen worden er uiteindelijk allemaal misselijk van. Al dat regenboog gedoe werkt contraproductief. Beperk je tot je eigen ding en laat anderen met rust. Wie interesseert het nou wat jij in bed lekker vindt? Waar je ook komt (concerten, feesten, kerken, bibliotheken, supermarkten enz.) of solliciteert, nergens vraagt men naar je seksuele geaardheid en of je het met een blaaspop doet, een dier of een mens. Dus weg met die regenboogvlag, kleed je fatsoenlijk aan en val anderen niet lastig met jouw geaardheid. Of wel : doe en denk normaal. Dan gaat de acceptatie van jou met sprongen vooruit.
En mocht je je toch uitgesloten voelen, dan ligt het aan jezelf. Het is jouw gevoel. Een gevoel dat tussen jouw oren zit. In erg veel gevallen zijn mensen die uit de kast willen komen, als de dood voor nota bene hun eigen ouders. Zijn die ouders dan zo kwaadaardig? Nee, want de meesten reageren positief of zeggen : dat wisten wij al.