Tweemaal geel

Ik herinner me van mijn tijd op school de smoesjes die klasgenoten verzonnen als ze te laat op school arriveerden. Je weet wel, 'de burg stond open, meneer' of 'ik had een lekke band, juf' of 'ik moest de stier naar de koe brengen, meneer'. Ik hoorde nooit een smoes in de zin van 'ik heb me verslapen' of 'ik had geen zin'. Een keer melde een klasgenoot zich ziek. Dat was toen ik op het lyceum in Leiden zat. De tiener woonde in Katwijk. De docent vroeg hem de volgende dag, sinds wanneer er in Katwijk (weer) trams reden. Mijn klasgenoot gaf toen toe, dat ie de dag van zijn ziekmelding in Den Haag was.
Ik moest weer aan die kindertijd terugdenken, toen ik de smoezen van nota bene een volwassen iemand hoorde. Ze maakt deel uit van een tweetal groepen. Helaas laat ze het onaangekondigd geregeld afweten. Dan zit de groep op haar te wachten., Als ze erop aangesproken wordt, heeft ze telkens weer een smoes klaar. Ze vergeet daarbij dat het dorp niet zo groot is. Op de dagen dat ze ziek was, is ze wel aan het winkelen gezien. Of is ze zelfs elders met een vriendin gezien. Dus die smoezen spuien is niet zo slim. Stuur gewoon een berichtje dat je geen zin hebt. Klaar. Het is vooral vervelend, wanneer zo'n iemand zich opgeworpen heeft als aanspreekpunt. Op zo'n iemand kan je dus niet bouwen.
Zelf heb ik vanwege dat soort toestanden mensen weggestuurd. Soms verkeken mensen zich op mijn persoontje. Ze dachten namelijk als zou ik niet met de vuist op tafel kunnen slaan. Ik mag dan (zacht)aardig overkomen, maar als het nodig is stond ik wel mijn mannetje. Bij mij was/is tweemaal geel dus ook rood. Medewerkers die een negatieve invloed hadden op de groep en/of het werk of hun afspraken structureel niet nakwamen, stuurde ik na een tweede officiële waarschuwing weg. Tot opluchting van de groep. Als het even kan, moet werken leuk blijven.