In de rij

Vanmorgen stond ik even na negen uur in de rij. Geen grote hoor. Ik had vorige week wat besteld bij de Action en ging het conform afspraak afhalen. Wat mij opviel was dat de rij niet echt een rij was. Twee mensen stonden aan de andere kant van het 'loket', een tafel bij de ingang. In de winkel stonden allerlei gevulde tassen opgesteld. Na mijn vraag wie de laatste was, sloot ik me achter die persoon aan. Ik merkte al snel dat ik twee nieuwkomers in de gaten moest houden. Ze sloten niet achteraan aan, maar gingen aan de andere kant staan. Een van hen deed telkens een stapje naar voren. Ze deed alsof ze druk doende was met haar telefoon, maar keek telkens stiekem naar de rij. Toen ik aan de beurt was, wilde ze voor mij naar de tafel gaan. Tja, dan ben je echt aan het verkeerde adres. "Gaan we voordringen? Je moet gewoon achteraan aansluiten hoor!", zei ik wat gemaakt knorrig. Ze zei niets, stapte weer naar achteren en keek weer op haar telefoon. Ze moest nog drie klanten voor laten gaan. Wat mij opviel, was dat het personeel geen aanwijzingen gaf. Er zijn immers altijd weer van die notoire voordringers, die zich zogenaamd vergissen.
Ik was trouwens de enige met een afdruk van de bevestigingsmail. De rest gebruikte de vrijwillige enkelband telefoon. Op zo'n manier inkopen doen vind ik prima. Ik ben niet iemand die loopt te snuffelen in een winkel. Ik pak wat ik nodig heb, loop naar de minst drukke kassa, betaal en vertrek. Dus zo'n loket waar ik mijn bestelling kant en klaar krijg aangeboden is voor mij ideaal.