Het mag dan Hemelvaartsdag zijn, stilzitten is er wat mij betreft niet bij. Al langer keek ik naar de jerrycan annex gereedschapskist die achterop de bus hangt. In weer en wind hangt ie daar al sinds augustus 2019 (volgens de foto's van het maken van het ombouwen). Ik zag hier en daar al wat roestspikkels tevoorschijn komen.
De kist heb ik met drager gedemonteerd en in het schuurtje wat geschuurd. Met de hand hoor, want met een machine zou vanwege de oneffenheden niet eens lukken. Stil werk dus. Net als het opnieuw spuiten van de jerrycan. Dat heb ik dus wel even
buiten in de zon gedaan. Het spuiten was zo stil, dat op het pssst geluid niemand reageerde. De gordijnen van de buren bleven dicht en er stak ook geen nieuwsgierig hoofd boven het hekwerk uit.
Toen ik klaar was met de opknapbeurt, keek ik even naar de lege plek aan het achterportier. Jeetje, die moest ook nog even schoongemaakt worden. Niet dat het veel werk was, maar het moest wel langs de straat gebeuren. Gek dat dan zoiets mij tegenstaat. Maar toen ik al die lege parkeervakken zag, dacht ik : "Ach, waarom niet?" Ik was nog geen 10 minuten bezig. Vervolgens heb ik de kist weer op het portier gebout. Tot nu
toe heb ik erg veel profijt gehad van deze jerrycan-oplossing. Het boordgereedschap ligt voor het grijpen en in de bagagebakken is meer ruimte. Het hangslotje moest ik ook even opknappen. Het heet waterdicht te zijn, maar er stond dus water in. Eigenlijk is ie dus omgekeerd waterdicht. Dat komt omdat de rubberen afdekking niet geheel afsloot. Ik heb er maar wat siliconenkit tussen gedaan. Als het goed is, is ie nu echt waterdicht. Al weet je dat maar nooit met water.
