Zo leggen veel moeders bijvoorbeeld spullen op de trap. Heel vervelend voor wie op en neer gaat over zo'n trap. Als het spul daar een dag of langer heeft gelegen, brengt ze het pas naar boven. Raar hoor, om spullen eerst op de trap te laten besterven. Oké, ze zijn dood, maar niet bedoeld om te eten.
Moeders praten ook vaak tegen zichzelf. Ook wat verwarrend, omdat ze dan doen alsof ze tegen iemand anders spreken. "Ga je je kamer opruimen?", vraagt zo'n moeder dan of "Hang je je jas even op?" Om het wat later mopperend zelf te gaan doen. "Je vuile was moet in de wasmand!", geen vraag maar een opdracht is ook zo'n kreet tegen zichzelf. Waarschijnlijk omdat ze het vergeten is te doen. Dan volgt weer een wachttijd, soms gevuld met wat geklaag, en dan zelf weer aan de slag. Al die uitspraken zijn dus blijkbaar voor haarzelf bedoeld.
Als ik als vader of opa zeg (aan vragen doe ik niet) : "Ruim je speelgoed op!" dan bedoel ik dat degene van wie het speelgoed is, z'n eigen troep moet opruimen. Direct en dus niet straks. Gelukkig verstaan veel kinderen de Mars- en de Venus-taal. Ze weten bij wie ze altijd terecht kunnen. Dat is maar goed ook, anders raakt het dhz'en van vooral mamma in de war. En dat is voor niemand leuk.