Het dragen van een mondkapje valt mij zwaar. Dat ding geeft mij het gevoel alsof ik in ademnood geraak. Met gevolg dat ik last krijg van mijn paniekaanvallen. Gisteren was het dubbel zo erg. Toen moest ik op gesprek bij de huisarts. Of beter, diens assistente. Jaarlijks word ik gecontroleerd op mijn gezondheid. De uitslagen van het bloed- en urineonderzoek waren eerder bekend.
Voordat ik het centrum betrad heb ik mijn mondkapje gemonteerd. Omdat mijn bril dan gaat beslaan, doe ik hem af. Op de tast (grapje) ga ik dan naar binnen. Daar moet ik mijn handen reinigen. Pas dan mag ik het pand verder betreden om me te melden bij de receptie. Toen ik me daar meldde kreeg ik het Spaans benauwd en begon ik te zweten. Tijdens het gesprek werd het enkel erger. De resultaten werden doorgenomen en ter afsluiting wilde de assistente mijn bloeddruk meten. Ik zei haar dat ie nu rond de 160 - 170 zal zijn. Niet omdat zij er ondanks haar mondkapje zo leuk uitziet (een soort gesluierde Arabische prinses met mooie ogen), maar vanwege de hele situatie. Het gebouw, de geur, mijn mondkapje en misschien zij ook. Ik vertelde haar dat ik mijn bloeddruk af en toe thuis meet, als ik me goed voel. De waarden zijn dan normaal. Als ik een paniekaanval krijg schieten ze omhoog richting de 160 - 170. We laten het hierbij. Ze informeert naar mijn gewicht. Als ik vertel dat ik tijdens de laatste vakantie 3 kilo ben kwijtgeraakt, is ze jaloers.
Ik ben weer goedgekeurd. Hoewel.... ik kreeg te horen dat ik misschien wat meer vitamine D nodig heb. Vreemd, want ik ben veel buiten en heb de afgelopen vakantie veel gefietst. In de zon. Ik eet graag groenten, vis, vlees en ei. Ik doe ook boter op mijn brood. Dus ik vind dat ik niet nog meer vitamine D nodig heb.
Ik was zeer opgelucht toen ik buiten het mondkapje weer kon afdoen.
Ander blogs en websites
▼