Voordat ik de wachtruimte kon betreden, moest ik met een gel mijn beide handen ontsmetten. In de wachtruimte zat achter een tafeltje een gemaskerde medewerkster, die mij opving hoewel ik niet eens met de deur in huis viel want die stond open. Mij werd eerst naar mijn naam gevraagd. De gemaskerde keek op een lijst en ik werd afgevinkt. Ik kreeg een bekertje met wat vocht aangereikt; ik moest mijn mond spoelen. Ik had nog niet eens grove taal geuit. "Niet doorslikken en twee minuten spoelen aub", zeiden de bebrilde ogen boven het masker. Na zo'n twee minuten wees ik naar het bekertje om te vragen of ik mijn mondspoeling daarin terug moest spugen. Dat moest dus. Ik kreeg een servet om mijn mond af te vegen. De beker met inhoud inclusief servet verdwenen in de prullenbak. Ik dacht nu de procedure doorlopen te hebben, maar dat was niet zo. Ik moest nog een formulier invullen met allerlei corona-vragen. Ik miste de vraag of ik al gegeten had, maar dat zal wel weer Indisch zijn.Ter afsluiting werd mijn temperatuur opgenomen met een klein pistool. Voordat ik mijn handen omhoog gedaan had, had ze blijkbaar al geschoten. Het was niet mis, dus ik mocht naar binnen. Daar zag ik twee mij bekende ogen boven een groen masker. Ik vleide me met een rustig gevoel neer in haar stoel, deed mijn mond open en liet haar haar gang gaan.