Nou ja, we, wij dus niet. Ik zag een oproep voorbijkomen, waarin het pampervirus verspreid wordt. Het betrof plaatjes en dergelijke die je kunt krijgen of kopen wanneer je boodschappen doet. Er zijn mensen die vinden het niet leuk, dat kinderen bijvoorbeeld voetbalplaatjes ruilen op school. Want, zo zeggen de overgevoelige types, er zijn ook kindjes wier ouders niet zoveel boodschappen kunnen doen of naar de Voedselbank moeten. Daar gaan ze weer. O,o,o, wat zielig!
Wij hadden het vroeger thuis ook niet breed. Mijn vriendjes hadden mooi speelgoed. Gekocht of gekregen. Ik maakte mijn speelgoed zelf. Spelend in het zand met mijn vriendjes met ons speelgoed heb ik nooit het gevoel gehad benadeeld te worden of zo. Mijn vriendjes hadden een fiets, ik niet. Ik heb weleens een autootje van een vriendje gekregen. Die actie ging van hemzelf uit. Niemand kwam in die tijd op het idee dat een kindje uit zo'n 'rijker' gezin een deel van zijn speelgoed maar moest afstaan aan een arm kind. Ik was ook niet jaloers op hen en kwam niet jankend thuis om vervolgens over de grond spartelend te schreeuwen : "Dat wil ik ook!!" Ik keek wel uit. Nee, wij leerden dat er nu eenmaal verschillen bestaan. Dus zat ik achterop de fiets en niet op een achterbank zoals mijn vriendje. Wij leerden zodoende ook te accepteren en te incasseren. Wij jankten niet : "Dat willen wij ook!!" Nee, wij werkten eraan om later ook meer te kunnen. Wij waren geen zielige en/of jaloerse watjes. Zo werden wij dus niet opgevoed.