Als kind begon ik er mee. Wellicht meegegeven vanuit mijn christelijke opvoeding waarin bidden, om vergeving vragen, een gewoon iets was. Ik heb zelfreflectie als een soort 2e natuur opgenomen in mijn leven. Niet alleen met betrekking tot mijn geweten en/of fatsoensnormen. Ook de klussen die ik deed ondergingen achteraf een soort van zelfreflectie. Een kwestie van kritisch naar het resultaat en/of mezelf kijken. Dat alles bedoeld om zo mogelijk tot verbeteringen te kunnen komen. Even terugblikken en mijn gedachten erover laten gaan met vragen aan mezelf als "heb ik dat / daaraan goed gedaan?" Over het algemeen ben ik niet iemand die impulsief handelt voordat ik iets doe. Dat is misschien voor anderen wat saai, maar zo ben ik dan.
Er zijn mensen die fout op fout maken. En vaak ook dezelfde. Zouden zij niet aan zelfreflectie doen? Even achterom en/of in de spiegel kijken? Of durven ze geen veranderingen aan te brengen? Telkens weer hoor ik dat vol verbazing aan. Dan komen bij mij de ezel met de steen voorbij sjokken.
Zouden politici aan zelfreflectie doen? Ik weet zeker dat zelfs leden van zich christelijk noemende partijen ook niet aan zelfreflectie doen. Tenzij het om politiek gewin gaat. Dan kan men zelfs bij windstilte als een blad aan de boom omkeren. Om zich zodoende bij de voorheen door hen genoemde nazi's en/of populisten te voegen. Dan wil men opeens wel de immigratie temperen.