Iedere keer wanneer ik hem hoor spelen en zingen, denk ik : "Doe's even normaal jôh!" Tja, soms ben ik jaloers. Heel jaloers, als het om gitaarspel gaat. Er was een tijd toen ik de ambitie had ook zo te kunnen spelen op mijn gitaartje. Mijn pa vond het helemaal niks. "Met die steelpan verdien je geen cent", bromde hij soms. Zelf speelde hij ooit wat viool. Totdat ie het zat was en oma dat instrument boos op zijn hoofd kapot sloeg. Tja, van zo'n actie word je niet bepaald een liefhebber van snaarinstrumenten. Ik heb die ambitie laten varen, toen ik op school tijdens een wedstrijdje basketbal het topje van de ringvinger van mijn linker hand brak. De top van die vinger staat nog steeds scheef en heeft een bult op het gewricht. Want Willempie was natuurlijk niet naar de huisarts gegaan. Het duurde en duurde maar voordat de pijn over was. Volgens mij was ik al op veel gebied een doe-het-zelver. Met volleybal kon ik hem wat ontzien. Die kromme vinger heeft me wel vaak in de weg gezeten tijdens het gitaarspelen. Ik kreeg hem nooit echt goed in positie voor de akkoorden. Of ik het zover gebracht zou hebben als ik die vinger niet gebroken had? Nee, dat ook weer niet niet. En het zal ook nooit wat worden. Geen zin meer in en het wordt alsmaar minder met mijn vingers. En toch... Inmiddels slaat de reuma toe. 's Morgens moet ik mijn vingers op gang brengen. Dat die ik door een vuist te maken en vervolgens mijn vingers weer te strekken. Ik merk het ook onder het sleutelen. Vooral bij lage temperaturen. Gelukkig kan ik de muziek nog goed horen en het kijken lukt ook nog. Dus so what?