Af en toe stap ik over een drempel om op voorhand niet toe te hoeven geven aan mijn beperkingen. Die momenten zijn ook weer een leerproces voor mij en geven aan, dat ik me niet zomaar neerleg bij de situatie.
Gisteren gingen we uit eten, wokken met de kids en hun partners. Het was weer zo'n moment van uitzondering. Dat weegt zwaarder dan mijn makke. Ik kan erg slecht tegen de drukte, de kookgeuren en de temperatuur in zo'n besloten ruimte. Het gevolg is, dat ik erg weinig eet vanwege de paniekaanvallen. Maar ik ben aanwezig en doe mijn best. Meestal geniet ik pas achteraf; de volgende dag. Al met al was het best erg leuk weer eens zo samen te zijn. Ik heb het gisteren de volle twee uur volgehouden. Best knap van mij, al zeg ik het zelf. Weer buiten kom ik weer helemaal terug in mijn oude toestand. Gewoon door de buitenlucht.
Op een terras heb ik er daarom aanzienlijk minder last van. Het is niet zo, dat ik me vooraf al druk maak. Ik laat het op me afkomen. Anders zou ik ook niet meer naar de super- en bouwmarkten of kringloopwinkels gaan. Neemt niet weg, dat ik als het even kan de drukte ontloop.