Een moskee in Amsterdam wil de oproep tot gebed versterken met luidsprekers. "De stad moet maar wennen aan de islam", aldus een islamitische woordvoerder. Ik herinner me nog dat het gelui van kerkklokken als een vorm van overlast en ongewenste confrontatie met het geloof werd ervaren. Om die redenen is het op met name de zondag stil. Het is weer een kleine minderheid die de rest hun wil willen opleggen. Dag democratie.
Gisteren, in afwachting van het programma Spoorloos, zag ik een stukje huishouden van Jan Steen op de tv. Het ging over een gezin met een huis vol spullen. Nee, het was geen rotzooiziekte van verzamelaars, maar rotzooiziekte veroorzaakt door ordinaire luiheid en gemakzucht. Gedreven door een Pleur-alles-overal-maar-neer mentaliteit met als grote voorbeeld de ouders. De kinderen hadden dus niet geleerd hun speelgoed, kleding enz. op te ruimen. Ook een slecht voorbeeld doet immers volgen. Mevrouw had verschillende wasmanden. Een voor de vuile was, een voor de misschien-ga-ik-dit-ook-wassen kleding, een voor de die-ga-ik-een-keer ophangen was en een voor de gedroogde was die ze misschien nog gaat strijken. Typerend voor iemand die niet gewend is iets af te maken door zaken uit te stellen. De rest van de vuile was lag overal in de woning verspreid. Wat een chaotisch, rommelig leven. Niets voor mij.
En dan kwam er gisteren ook nog een klagende moeder in beeld. Haar 12(!) jarige zoon was de baas in huis en tiranniseerde haar. Ze was als de dood dat hij in een agressieve bui een van de ruim 50(!) vuurwapens in huis (ja, het was een Amerikaanse) zou pakken en een moordpartij zou gaan beginnen. Die wapens trof het jochie overal aan, maar zijn moeder beweerde dat ze in een kluis lagen. De klagende moeder had niet in de gaten, dat ze het niet over haar zoon had, maar over zichzelf. Bij anderen gedroeg het ventje zich namelijk gewoon.