en zeggen wat je doet. Een van de pilaren van mijn leven. Soms zegt iemand : "Je weet niet wat je zegt!" Dan is het voor mij tijd om even na te denken. Want ja, soms roep ook ik maar wat.
Zoals bekend beschouw ik mezelf als een klusser en niet als een vakman. Maar zodra een vakman om de hoek komt kijken, spits ik mijn oren en ga ik dom kijken. Het interesseert me niet zoveel hoe de vakman iets ter sprake brengt. Zelfs als iemand begint met : "Hé eikel, dat doe je niet goed!" Ze zijn nu eenmaal niet allemaal deskundig in communicatieve vaardigheden. Neemt niet weg, dat ik blijf luisteren naar de inhoud van hun betoog. Dom kijken en opslurpen die kennis.
Dat opslurpen gaf ik als peoplemanager ook als advies mee aan medewerkers, die besloten het bedrijf te verlaten. Zodra iemand zijn dienstverband had opgezegd, werd ie in veel gevallen als een paria behandeld. Niet leuk om zo nog een paar maanden je tijd te moeten uitdienen. Sommige werkgevers reageerden zelfs erg vijandig op zo'n vertrekkende medewerker. Ze zouden moeten weten, dat de besten nu eenmaal graag van baan veranderen.
Ik adviseerde die vertrekkende medewerkers de hen nog resterende maanden nuttig te besteden door zoveel mogelijk hun bagage te vullen met kennis en ervaringen. Op een legale manier stelen van de baas dus. Haha! Dat heb ik ook gedaan. Zo van : doe jij maar lelijk tegen mij, ik heb wat zinvols te doen met behoud van mijn salaris. De krenten uit de bedrijfspap halen en als lachende derde afscheid nemen. Altijd maar weer aan de positieve kant blijven.
Ik heb nog steeds de gewoonte om vooraf te zeggen wat ik ga doen. Niet alleen omdat ik het zelf prettig vind, maar ook zodat anderen weten wat en waar ik ben en hoe laat ik ongeveer weer thuiskom. Misschien vind ik het daarom vervelend, wanneer verkeersdeelnemers geen richting aangeven.