Het was voor mij een vreemde woensdag. Een dag waarop ik voor mijn doen, niet veel uitgespookt heb. De ochtend verliep aldus in ledigheid, zonder dat er sprake was van des duivels oorkussen. 's Middags heb ik de badkamer leeggehaald. Bijna leeg, want de wasmachine bleef op z'n plek staan. Ik heb de vloer en de douchecel geboend. Met een sopje en een luiwagen. Een leuk werkje in een koele omgeving, waar ik niet bang hoefde te zijn voor enig geknoei. Ik heb daarna nog een puzzeltje opgelost en voor de rest wat op de bank gehangen. Nee, ik ben niet ziek. Het is gewoon te lang te warm voor mij. Daar had ik op Curaçao geen last van.
Ik heb nogal vroeg aardappels geschild en klaargezet om gekookt te gaan worden. Vanavond hebben we bietjes gegeten. Met uitjes. Ik maakte er maar weer een (stamp)potje van.
De thee (ja, hij is er weer) van vanmiddag leverde een vraag op : Wie is je persoonlijke held? Het zijn er meer. Mijn beide ouders en ikzelf. De laatste klinkt misschien wat arrogant, maar heeft te maken met mijn inmiddels jaren durende reis over 's Heren ondoorgrondelijke wegen. Terug naar begin jaren 70. Logisch dat toen nog geen sprake was van obesitas; de muziek hield je slank :