Een paar jaar geleden was er mot tussen de eigenaar van de visbus en de gemeente. Wat was het geval? De eigenaar had een plaatsvervanger op de bus gezet. De plaatsvervanger werd door Handhaving aangesproken, toen hij een emmertje met vuil water in een rioolputje leegde. Men kwam toen achter de identiteit van de fake visboer. Er ontstond een woordenwisseling. Iets wat je beter kunt voorkomen met ambtenaren in functie. Maar goed, het liep wat uit de hand. Via Handhaving kreeg de gemeente lucht van de kwestie. De verantwoordelijke ambtenaren trokken de vergunning van de visboer in, want, zo was hun betoog, die was persoonsgebonden.
Wat was de reden van de afwezigheid van de visboer? De vergunninghouder had na een ongeval een nier verloren. Hierdoor kon hij zelf niet meer zo vaak op zijn standplaatsen staan. Om inkomstenderving te voorkomen, had de man iemand anders in de wagen gezet. En daar ging de gemeente niet mee akkoord; de visboer had de vergunning en niet dienst vervanger. Men hield zich aan de letter van de vergunning. De visboer is nog naar de Commissie Bezwaarschriften gestapt. Ik weet niet hoe deze kwestie is afgelopen. Hoe dan ook, er zat wel een luchtje aan.
Ik vraag me af wat er gebeurd zou zijn, indien de visboer vooraf gesproken zou hebben over zijn situatie met de verantwoordelijke ambtenaren. Want er is immers ook nog zoiets als interpretatie, empathie, flexibiliteit, rechtsgevoel enz. In veel gevallen is de gemeente best wel meegaand.
Wat mezelf betreft : ik heb om mijn opgelopen panharing-trauma te verwerken troost gezocht bij een kleine, halve, gerookte makreel. Een mens moet soms toch wat.