Met de handjes

oude situatie

"Jij kan ook echt alles!", zei iemand enthousiast toen ik vertelde over de overkapping. Ik zei ad rem : "Nee hoor. Ik kan niet stilzitten en aan behangen heb ik een hekel."
Later dacht ik terug aan die enthousiaste reactie. Als kind heb ik geregeld zelf mijn speelgoed gemaakt. Er was weinig geld om speelgoed te kopen. Ik maakte van alles. Van autootjes tot een heuse heistelling toe. De laatste naar aanleiding van het heiwerk voor de viaduct in de A4 in aanbouw in Leiderdorp. Ik maakte ook vliegers, hoofdtooien met veren (uit het kippenhok van oma en opa), parachutes (dag zakdoekje), pijl en boog, strijdbijlen, bootjes enz. Maar ook hulpmiddelen om visjes en/of salamanders te vangen. Dat kostte mijn moeder wel veel knopspelden en nylonkousen. Haha!

verbouwde bagagewagen

Later bouwde ik een kar, begon ik mijn fiets te repareren, maakte katapulten en zelfs een harpoentje om onder water op vissen te jagen. Met dank aan moeders breinaalden. Als tiener ging ik aan een brommer sleutelen, wat later uitgroeide tot sleutelen aan motorblokken van mijn motorfietsen. Ook hier weer mede dankzij keukengerei van mijn moeder en met hulp van werkplaatshandboeken en afkijken bij professionals. De aankoop van een eigen woning leidde tot meer handwerk. Ik metselde een open haard (na het lezen van weet ik hoeveel artikelen), plaatste ik mijn eerste dakraam en maakte ik een vaste trap naar de zolder. Ik maakte ook een serre met schuifdeur en ramen. De drie kozijnen waren gemaakt met pen-gat verbindingen. De ruiten (60x130) sneed ik zelf met een glassnijder. Voor de kids knutselde ik ook veel. Van konijnenhok, zeilbootjes en vliegers tot klimrek.

handremkabel stellen

Ook het elektra werd opgenomen in mijn dhz activiteiten. Een open keuken is ook iets dat ik gemaakt heb. Inclusief de stalen balk, die de draagmuur moest vervangen. Tussentijds las ik vooraf erg veel over de klus die ik wilde doen. Ik deed niet zomaar wat. Een draagmuur verwijderen moest immers niet leiden tot het ineenstorten van de woning. In de jaren 80 deed ik mijn eerste laswerk. Tot op heden lukt het me niet een mooie rups te leggen. Maar ja, zo vaak en veel laste ik niet. Een tweede toilet heb ik ook geïnstalleerd, zodat we ook op de eerste etage in de badkamer terecht konden voor een kleine of grote boodschap. Daarvoor had ik de complete riolering onder het huis en in het toilet beneden vervangen.

boiler plaatsen

Weer later maakte ik een trap, die de tuin met het balkon op de eerste etage van onze drive in woning verbond. Het was een stalen spiltrap, die ik op maat moest maken en monteren. Ik heb ook een dakconstructie gemaakt, muren weggebroken, een badkamer opnieuw ingericht, vlieringen gemaakt en een overkapping. Ik heb ook schuttingen met deuren geplaatst en bomen omgezaagd. Uiteraard verliep niet alles naar wens. Ik heb veel geleerd. Heel veel. Van fouten die ik maakte. Haha! Daarnaast maakte ik ook muziek en herrie. En ik maak het soms te bont.
Nu ik het zo opschrijf lijkt het nogal wat en toch : nee, het is niet alles wat ik hier oplepel. Want zoals gezegd : ik kan nu eenmaal niet stilzitten.

Meer koeling

Het is me opgevallen, dat na een lange rit de temperatuur in het motorcompartiment van de Ducato behoorlijk opgelopen is. De rijwind blaast via openingen aan de voorzijde tegen twee radiatoren aan. Die doen hun werk goed, want de bedrijfstemperatuur van de 2.5 dieselmotor geeft constant zo'n 70 Celsius aan. De warme luchtstroom wordt onder de wagen door afgevoerd. Bovenin en aan de zijkanten van het compartiment zijn geen ventilatie-openingen aanwezig. De warme luchtstroom wordt via het tussenschot naar beneden gevoerd. Ik denk dat daarom het tussenschot (firewall) tussen het compartiment en de cabine zo warm wordt, ondanks de aanwezigheid van een isolatiedeken in het compartiment. De isolatie zit nogal verscholen achter allerlei kabels en leidingen en is dus lastig te vervangen of te verbeteren.
Ik overweeg nu zelf een ventilatie-opening te maken in.... de motorkap! Soms zie ik die (vaak zwarte) ventilatieroosters op de motorkap zitten. Zoals bij de Renault Twingo. Of aan de zijkanten op de spatborden. Het is ook voor mij een enigszins opwindende gedachte, een gat te gaan zagen in een motorkap. Maar ja, ik wil de temperatuur eronder en daarmee in de cabine wat omlaag hebben door de luchtstroom wat te wijzigen. Tijdens tussenstops gedurende lange trips doe ik nu de motorkap open, om zo de hitte van het blok af te voeren. Een paardenmiddel. Voorkomen dat de temperatuur oploopt lijkt mij beter.

een beetje lomp

Op de motorkap wil ik een omgekeerd luchthapper maken. Dus niet met de opening naar de rijrichting, maar van de rijrichting af. De montage dient zodanig te gebeuren, dat in geval van regen of wassen geen water in het motorcompartiment kan stromen. Dit betekent, dat op de schuin naar voren aflopende motorkap een opstaande rand rond gat de opening moet afschermen tegen instromend water. Het betekent ook, dat de behuizing van de ventilatie het water moet kunnen afvoeren. Voor de waterproblematiek heb ik al oplossingen gevonden in de vorm van opstaande rand rond het gat en uitstroom gaten in de lage kant van de happer. In grote lijnen is de conceptoplossing van de extra ventilatie dus klaar. Ik ga nog kijken naar andere opties wat kapje betreft, want die van de luchthapper vind ik wat lomp voor op de motorkap. Deze slow cooker laat de conceptoplossing nog wat sudderen.

Huisdier als speelgoed

Met enige regelmaat zie ik op social media foto's en/of filmpjes van kinderen, die een hond gebruiken als speelgoed. Hetzij als een knuffel, een bed, een rijdier of opstapje. De ouders vinden het prachtig, want hun hond accepteert alles, zo beweren zij trots.
Ik vind die gedachte tamelijk naïef. Elke hond heeft iets onberekenbaars in zich. Ja, ook jouw superlieve hond. Dus zal er een moment komen, dat de hond die nare gewoonte afstraft op zijn manier. Een hond kan ook een slechte dag of slecht moment hebben. Je hoeft enkel te denken aan een niet eerder geconstateerde inwendige pijn bij de hond. Dan is het kind de dupe. Afgezien daarvan moeten kinderen respect bijgebracht worden voor dieren. Ooit kwam een buurman ons opgewonden uitnodigen voor een leuk schouwspel. Wat bleek? Hun dochtertje van 2 gooide hun jonge kat vanaf de zolder door het trapgat naar beneden.... In mijn beleving schieten de betreffende ouders op een paar punten ernstig tekort en zetten ze het leven van zowel hond (wordt na een bijtincident als vals gekwalificeerd en krijgt een spuitje) als kind (velen worden in het gezicht gebeten) in de waagschaal. Kortom, dieren- en kindermishandeling ineen. Wees verstandig en stop ermee.

Dag stofzuiger

Iemand hier in de buurt weet dat ik oude apparaten demonteer vanwege het oud ijzer gedoe. Ze bracht me een oude stofzuiger. Compleet, maar dat maakt me niet uit. Uit de enorme hoeveelheid plastic heb ik het nuttige oud ijzer verwijderd. Het demonteren van de buitenkant was zo gebeurd. Het materiaal is een en al plastic. Wat rest zijn de motor, een lange kabel en een printplaatje. De elektromotor ga ik vervolgens ook demonteren. Daarbij gaat het me louter om de koperen windingen. De kabel zou ik kunnen gebruiken als verlengsnoer, als ik aan het uiteinde een contrastekker monteer. Anders gaat de kabel in de bak 'Ongepeld / pvc' bij andere kabels. De behuizing van de elektromotor is oud ijzer. Net als de schroeven, veertjes, de zuigbuis enz. Van zo'n stofzuiger vormen met name de plastic onderdelen van de behuizing en de hulpstukken een ware vijand van het milieu.

Zonder hellingproef

Een paar keer hoorde ik, dat de hellingproef geen deel uitmaakte van iemands rijopleiding. De proef (met en zonder gebruik van de handrem) is een verplicht onderdeel van de opleiding. Het ging in dit geval over dezelfde rijschool hier in de polder.
Van die rijschool heb ik hier in Dronten al een aantal keren een leswagen dubbel geparkeerd zien staan. Met de alarmverlichting aan. In eerste instantie dacht ik, dat de leerling achteruit moest inparkeren. Maar dat was in beide gevallen niet zo. Beide keren kreeg de leerling uitgebreid tekst en uitleg van de instructeur. Zo stond een wagen een keer bijna 20 minuten op de weg, terwijl er ruim voldoende parkeerruimte was achter de auto. Omdat het hier smalle straten betrof, hinderde de leswagen het overige verkeer. Als instructeur zou ik in dat geval, zo'n uitleg vooraf of in een parkeervak geven. Maar niet dubbel geparkeerd met alarmverlichting aan. Dat is nergens voor nodig, volgens mij zelfs verboden en is een slecht voorbeeld voor de leerling.

Wraakoefening

Als het inderdaad zo is, dat de aanslag op de fietsende toeristen een wraakoefening is, dan is uiteindelijk toch gebeurd wat velen al verwacht hadden. Ons land is zich gaan bemoeien met het islamitisch gedonder en moet daarvoor boeten. Oog om oog, tand om tand.
Ik vraag me nog steeds af hoeveel onschuldige mensen het slachtoffer zijn geworden van de bombardementen van onze F16's. De regering hult zich in zwijgen en doet voorkomen alsof de inzet geen slachtoffers maakt.
Velen denken dat in Syrië tegen de huidige president, Assad, gevochten wordt. Maar dat is niet correct. Het betreft een oorlog tussen islamitische geloofsgroeperingen, die feitelijk geen grenzen kent. Vandaar de bemoeienis van landen als Iran en Saoedi-Arabië.
Ook in India (ingesloten door islamitische landen) is er strijd tussen gelovigen. Daar wil de voornamelijk Hindoestaanse bevolking de islamitische inwoners (Bengalen) het land uitzetten. Ook daar een oorlog met weer islamieten. Die begon overigens ruim 1000 jaar geleden, toen islamieten de hindoes in India onderwierpen. De laatste decennia is de zware criminaliteit in dat land fors gestegen, wat toegeschreven wordt aan het islamitische deel van de bevolking.

Alternatieve IQ testen

Als ik zou willen, dan kan ik de hele dag allerlei IQ testen doen. En dan ook nog op een leuke manier. Het is een kwestie van lezen of luisteren en nadenken. Met lezen bedoel ik advertenties en andere reclame-uitingen. Niet alleen op papier, maar ook via de tv en het internet. Een goed voorbeeld is een advertentie waarin het boek met de titel "Hoe word ik snel rijk" aangeboden wordt. Uiteraard niet gratis. De titel slaat niet op de koper, maar op de verkoper. Mijn IQ is hoog genoeg om zo'n boek niet te kopen.
Veel bedrijven spelen in op hypes. Zoals nu het gratis aanbieden van zonnepanelen met de tekst Ja zeker, met winst! Verderop in de tekst spreekt men vervolgens over goedkope leningen. Hoezo lening? Het was toch gratis? Nee, het gaat om een investering die ik op de lange termijn misschien (niets is zeker in deze wereld) terug kan verdienen met wat winst. Een soort belegging zonder enige garanties. Of nee, er is één garantie : het kost mij geld. Huh huh. En als het even kan krijg ik dan ook een gratis nieuwe, slimme energiemeter, die ervoor zorgt dat zo'n leverancier stiekem veel meer verdient vanwege gesjoemel en ik nog meer benadeeld wordt.
Het positieve van al die alsmaar toenemende misleidende reclames is dan wel weer, dat ik mijn hersenen nog steeds en ook intensiever moet gebruiken. Een kwestie van : wie is het slimst?

Een vijver aanleggen

nog zonder hek...

In het pittoreske stadje Schoonhoven (foto's), woonden we vlakbij een park, dat grensde aan de vakschool. In dat park bevond zich ook een speeltuintje. Het park was omgeven door water. Twee bruggetjes boden toegang. In die tijd (jaren 80), viel het ons op, dat bepaalde ouders hun ukkies van krap 3 jaar zonder enig toezicht op straat loslieten. Die liepen steevast naar dat park. Ze waren de trendsetters.
Andere kleine kinderen die in het speeltuintje speelden of op het gazon met een bal bezig waren stonden onder toezicht van (een van) hun ouders.
Dat was het normale beeld, dat ik zelf al decennia kende. Het verbaasde ons niet dat een aantal keren zo'n kind uit het water gevist werd, door een toevallig aanwezige ouder.
Vanmorgen zag ik een stukje over een mediator, die bemiddelde tussen een gemeente en een aantal bewoners. De gemeente wilde een vijver aanleggen in de buurt van een speeltuin. De bewoners vonden het geen goed plan, erger : levensgevaarlijk! Tja, tijden zijn veranderd. Ouders letten niet meer op hun kinderen. Dat moeten anderen doen. Ze laten hun kroos op de maatschappij los en verwachten, dat iedereen hun taken overneemt en/of daar rekening mee houdt. Nog even en we krijgen een afrastering tussen het trottoir en de weg en krijgt iemand, die toevallig in de buurt was van een ongeval met zo'n loslopend kind de schuld.

100 jaar worden?

In een stukje op de tv ging het over 100 jaar willen worden. Er zijn mensen, die dat graag zouden willen. Zelf weet ik het nog niet. Ik moet dan wel erg lang wachten, voordat ik herenigd word met mijn dierbaren en ik kan spoken bij anderen. Haha. Aan de andere kant ben ik wel nieuwsgierig hoe de wereld er over 30 jaar uit zal zien. Misschien hebben mensen dan, dankzij genetische manipulatie, geen oren maar smartphones aan hun hoofd. En worden kinderen elders, in een soort kas kunstmatig verwekt en verzorgd door robots. Louter bedoeld om het menselijk ras in stand te houden. Het afstandelijk gedrag van ouders ten opzichte van hun kinderen wordt immers alsmaar groter. De verantwoordelijkheid voor hun opvoeding en prestaties liggen volgens veel ouders steeds vaker bij anderen; de crèche, de school, de (sport)vereniging, oma's en opa's, strandwachten, toezichthouders en medeburgers. Ik hoef alleen maar het weglopen, in een afgesloten auto achterlaten en/of verdrinken van kleine kinderen te melden. Alleen het showen van een dikke buik (met hulpstukken) en de baby shower (een echte) zijn nog leuk. Wat er daarna komt is niet meer interessant, eerder lastig.
Misschien is Europa tegen die tijd dan zwart en Afrika wit na weer een volksverhuizing en is de opwarming van de aarde een gewenningsperiode voor ons. Een nadeel : wordt het Afrikaans continent omwille van geld vernietigd. Ik verwacht dat in de provincie Groningen een wereldwonder te bezichtigen zal zijn, in de vorm van een enorme krater.
Sommigen zeggen dat 100 jaar worden gepaard moet gaan met een goede gezondheid, geluk enz. Maar ja, nu al wordt een 40 jarige als 'oud' bestempeld. Dus dat wordt helemaal niets als ik 100 bent. Een levend fossiel misschien. Dan zit ik in een museum, waar enkel serieus geïnteresseerden een praatje met me komen maken. Als ze er de tijd voor hebben. Nee, laat mij maar gewoon oud worden.

Jinek en Clinton

Eerlijk gezegd : een afknapper. Ik heb niet de hele uitzending gevolgd. Het interview bleef beperkt tot de bekende vragen, die ol' Bill al tig keren voorgeschoteld heeft gekregen. Eva ging niet op de knieën zoals de bekende stagiair Monica L., maar op een nette, maar tamelijk slappe manier. Ze smeerde Bill stroop op de mond met vooral vragen over Trump. Ja het was weer opeens Eva J ten voeten uit.
Het interview deed me denken aan het interview wat ene Henk van der Meijden eind jaren 70 had met de toen zeer bekende filmdiva Sophia Loren. Volgens mij had Henk de avond eerder Engels geleerd. Al spiekend en brabbelend deed Henk het interview. Wat een blamage! Nu dus Eva Jinek. Niet zozeer vanwege haar Engels, maar inhoudelijk. L'histoire se repète : een gemiste kans.
Jammer dat de NPO dit programma niet heeft nagesynchroniseerd. Dan had men er alsnog een echt interessant interview van kunnen maken.

Zonsverduistering

Wat een temperaturen! Het is wachten totdat de zon wat verduisterd wordt. Dillard & Clarck kenden iemand, die dat kon :

Spiegelbeeld

Toen ik vanmorgen in de badkamer voor de spiegel stond, schrok ik me een hoedje : "Wat een kop!" Maar ja, ik werd nogal vreemd wakker. Ik schrok wakker en ik weet nog steeds niet waarvan. Het zal wel een geluid geweest zijn, dat op dat moment nog niet opgeslagen was in mijn geheugen. Maar nu zit het er wel in en kan ik een volgende keer gewoon doorslapen. Als ik wakker word van een geluid, weet ik meestal wat het veroorzaakt heeft. Dan hervat ik mijn slaapje. Dat gaat trouwens heel gemakkelijk, want ik ben op zo'n moment niet echt wakker. Het is meer een roes.
In het algemeen ben ik niet zo bezig met mijn uiterlijk. Ik ben er tevreden over. Dus ik heb geen behoefte aan een neuscorrectie om dat platte ding wat op te krikken. Botox heb ik helemaal niet nodig, want mijn lippen en kont zijn dik genoeg. Haha! Een facelift helemaal niet, want dat past niet bij de rest en zal dus extra uit de toon vallen. Zoals ik bij veel vrouwen zie.
Als ik naar mijn armen kijk, moet ik aan mijn vader denken. Die had op latere leeftijd ook zo'n droog ogende opperhuid. Dus daar ben ik ook blij mee. Ik denk vaak aan hem. Ik reken soms snel uit hoe oud hij was op zekere momenten. Hij was 30 jaar toen ik geboren werd. Zelf was ik bijna 29 toen onze oudste ter wereld kwam. Ik maak meer van die vergelijkingen. Mijn vader had veel rimpels in zijn gezicht. Ik heb meer het uiterlijk van mijn moeder. En dat wil ik zo houden.
Nee, geen video van Willeke Alberti.

Watertekort

Er wordt al een tijdje gewaarschuwd vanwege een watertekort, dat is ontstaan door het droge, warme weer. Al veel langer verbaas ik me over de manier, waarop de verantwoordelijken voor ons drinkwater en het behoud van droge voeten omgaan met het fenomeen water. Dat is toch veel meer dan facturen opstellen, op knopjes drukken om pompen te laten draaien en artikeltjes met waarschuwingen publiceren? Op het gebied van water is nauwelijks sprake van enige visie. Vreemd, want zonder water is leven onmogelijk. We kregen zelfs het advies de tegels uit de tuin te halen, om het regenwater weg te laten stromen; hoppa!
Het aandachtsgebied dat water heet is een kwestie van uitersten geworden : te veel of te weinig. Die twee uitersten zouden ook dichter bij elkaar gebracht kunnen worden.
Ten tijde van de overstromingen begon men extra waterbekkens aan te leggen om het overtollige rivierwater in buffers op te vangen. Afgezien van een te veel, is er soms ook een te kort. Daar zouden die buffers ook voor gebruikt kunnen worden. Over het gebruik van drinkwater en het structureel weg laten stromen van regenwater heb ik het al vaker gehad.
Ten tijde van droogte hebben wij naast de regenton extra bakken waarin regenwater opgeslagen wordt. Zelfs de beide gieters zijn ook gevuld. Als we Fenna's drinkbak van schoon water willen voorzien, gaat het oude bij de planten of in een van de regenwaterbakken. Maar ja, wie zijn wij? Wij hebben toch geen verstand van omgaan met water? Dat moeten we maar aan de dames en heren 'deskundigen' van de waterschappen en drinkwaterbedrijven overlaten. Met de huidige situatie als resultaat. Het wordt tijd dat het waterbeheer overgedragen wordt aan echte experts, zoals in het AD staat.

Inloggen bij Zilveren Kruis

eenvoudig??

Ja hoor, daar gaan we weer. Er was een tijd dat ik gewoon een paar gympen kon kopen. Klaar. Toen kwam de tijd, dat ik met allerlei vragen gebombardeerd werd om vast te stellen wat ik met die gympen wilde gaan doen : wandelen, hardlopen, tennissen, ping pongen, fietsen enz.
Nu is dat nare verschijnsel ook doorgedrongen bij mijn ziektekostenverzekeraar Zilveren Kruis. Tot voor kort kon ik via mijn DigiD inloggen om mijn rekeningen bij het Zilveren Kruis te bekijken. Maar dat kan dus niet meer, althans niet op de gewone, logische, voor de hand liggende, eenvoudige, direct manier. Nee, het ZK heeft nieuwe dingen bedacht en ingevoerd zonder mij daarvan van tevoren op de hoogte te brengen. Het ZK zeurt over apps en nog meer van die ongein, die mij dwingen een smartphone te gaan gebruiken. Maar die heb ik niet, wel een laptop. Als ik de instructies opvolg (via een smartphone of laptop), loop ik vast.
Van dit soort onaangekondigde veranderingen / automatiseerders word ik schijt ziek. De bekende 'dit vind ik zelf leuk' mentaliteit, die sinds de jaren 90 zijn intrede deed als afgeleide van het politiek linkse 'ik weet wat goed voor u is'. Een arrogante houding ten opzichte van eindgebruikers. Ik wil gewoon mijn DigiD gebruiken, zoals ik dat met mijn belastingaangifte doe. Al die extra beveiliging is klinkklare onzin en komt voort uit onzekerheid bij ZK IT-mensen. Tijd om over te stappen naar een andere verzekeraar.

Een auto slepen

Na een fikse regenbui kan het zijn, dat het kampeerterrein drassig is geworden. Dan wordt wegrijden emt de camper of caravan achter de auto een lastig iets. Op veel campings heeft men een trekker. We zijn twee keer door een trekker uit zo'n glibberige, natte situatie gered.
Een auto slepen is een kunst, die niet elke automobilist beheerst. Ik heb staaltjes van onkunde gezien, dat wil je niet weten. En toch vertel ik ze maar. Ik herinner me nog een pechgeval van een Citroën GS (jaren 70). Men dacht die auto even van de snelweg (mocht toen nog) te kunnen slepen, maar men was vergeten dat het hydraulisch systeem niet werkte. Bij de eerste de beste keer afremmen van de slepende wagen knalde de pechauto tegen de achterkant aan. Zoiets kan ook gebeuren, wanneer je het contact niet aanzet.
In een ander geval gaf de trekkende wagen erg veel gas, terwijl de sleepkabel nog slap op de grond lag : beng! kabel sloeg een flinke barst tegen de achterruit van de sleper. In weer een andere situatie had men de kabel niet bevestigd aan een punt aan het chassis (er was geen trekoog aanwezig), maar aan de bumper. Dat fraaie chromen onderdeel werd van de wagen losgerukt.
Ik heb ook een keer een lantaarnpaal op een auto zien vallen. De eigenaar van de auto wilde een knik uit de bumper trekken met behulp van een sleepkabel. Helaas voor hem knakte de lantaarnpaal.
Slepen of lostrekken van een auto dient met beleid en enig kennis van zaken te gebeuren. Want anders....

Mede dankzij pa

Na een bevalling gaat veel aandacht uit naar de moeder en het kindje. Logisch. Nog logischer zou het zijn ook even bij de vader te informeren hoe het met hem gesteld is. Zelf heb ik drie keer in een dergelijke situatie gezeten en als een soort zombie beleefd. Zo'n bevalling vrat veel energie, want als man zit je erbij en kijk je ernaar. Je voelt je als man machteloos.
De zorg voor het huishouden en eventueel reeds aanwezige kids en huisdieren gaat ook door. Net als het werk.
Ook wanneer moeders / oma's inzet wordt gevraagd, maakt pa het haar mogelijk. Het is een samenspel tussen moeders / oma's en vaders / opa's, die het mogelijk maakt aandacht en ondersteuning te verlenen aan derden. Deze vader en opa vindt het allemaal niet erg en zelfs soms moreel verplicht. Dus neem ik taken over als Sonja in voorkomende situaties elders is of thuis met dat soort zaken bezig is. Het zijn immers ook mijn (klein)kinderen.

Uit een negatieve spiraal

Even een overdreven voorbeeld. Iemand zegt tegen zijn buurvrouw : "Er lag aardig wat zwerfvuil op straat, buuf." Waarop de buurvrouw geëmotioneerd reageert met : "Dat heb ik niet gedaan! Ik krijg overal de schuld van!" Een gewoon voorbeeld : "Hij knipt die haag, omdat ze dan bij mij naar binnen kunnen kijken." of "Ze praten zeker weer over mij" als iemand twee mensen met elkaar in gesprek ziet.
Mensen die veel zaken in het negatieve op zichzelf betrekken. Het zal ooit ergens mee begonnen zijn en dat gevoel en die gedachtegang is in de loop der jaren gaan groeien. De manier van denken is vastgegroeid in de grijze massa en geworden tot een vaste manier van jezelf iets inprenten.
Zelf heb ik geleerd om terug te kijken, om zodoende de oorzaak van een zwak punt in mijn gedrag of denkwijze te achterhalen. Door mijn zwakke punt te herkennen en te erkennen / accepteren, kon ik er gemakkelijker aan werken. Ik vind het zinloos te blijven hangen in een ik weet niet waarom ik dat doe gedachte. En ik wil geen robot zijn.
Tijdens sommige cursussen en later therapieën ben ik flink door de molen gehaald. Van bepaalde gedragingen werd gehakt gemaakt. Daar moet je voor open staan en ervan leren. Ook dat begon bij mezelf. Op een positieve manier. Ik leerde assertiever te zijn, mijn menig te geven en (gefundeerd) een weerwoord te geven. Van anderen hoorde ik dat ze bepaalde bemoedigende uitspraken op de spiegel in de badkamer hingen. Zo konden ze dagelijks lezen over hun eigen positieve kanten en de aanmoedigingen voor een nieuwe dag. Natuurlijk kende ik ook mindere dagen, maar die heeft iedereen. Die mindere dagen waren geen reden om weer bij de pakken te gaan neerzitten. Hoe verleidelijk dat ook was. Negatieve ervaringen zijn op die manier voor mij positieve lessen geworden. Over gloeiende kolen lopen kan ik ook leren.

Amsterdam

Volgens de lokale ombudsman is Amsterdam 's avonds het terrein van criminelen. Het gezag ontbreekt. In de Mokumse jungle heeft de criminaliteit vrij spel.
De hoofdstad wil af van de toeristen, dat wel. Maar afgaande op de ombudsman, zal de stad prioriteit moeten geven aan het wegjagen van de criminelen. De nieuwe burgemeester kan haar mouwen opstropen. Of haar borsten nat maken. Volgens mij is Amsterdam niet de enige stad waar criminelen 's nachts de baas zijn. In een aantal steden bevinden zich wijken, waar het gezag plaats heeft moeten maken voor criminele bewoners. De getto's komen eraan.

Da's pech!

Vanmorgen kreeg ik een wat verontrust telefoontje van onze zoon. De Ducato staat stil. De koppeling doet het niet meer en/of de versnellingsbak staat vast. Ik adviseerde hem de bus een stukje heen en weer te duwen. Ze zijn met z'n zessen, dus dat moet lukken. Ik had het idee dat de versnellingsbak vast zat. Ze waren de bus aan het keren. Dat gebeurde op een omhoog lopend stukje weg. Door een bedieningsfout (stond niet goed in een versnelling) rolde de bus achteruit een stukje naar beneden. Er is blijkbaar onzorgvuldig geschakeld, waardoor de bak vast sloeg. Dat was dan mijn diagnose, vandaar mijn tip om de bus met mankracht (is blijkbaar anders dan studentenkracht) wat naar voren en achteren te bewegen. Omdat de telefoonverbinding erg krakkemikkig was, weet ik niet wat het resultaat daarvan was.

Op afstand ondersteuning verlenen is nogal lastig. Alle zes zijn leken op het gebied van autotechniek en de telefoonverbinding was primitief. Gelukkig is ook hij lid van de ANWB / wegenwacht, dus heeft hij de alarmcentrale gebeld en de wegenwacht is geweest. Omdat de bus op dat moment voor de ingang van de camping stond, werd de boel wat geblokkeerd. De  eigenaresse van de camping maakte een flinke scène (had ook wat gastvriendelijker kunnen reageren), wat voor de nodige onrust zorgde. Met gevolg, dat de wegenwacht zich beperkte tot een wegsleepregeling. De bus zou naar een garage gebracht worden en pas maandag zou een diagnose volgen. Al met al vreemd, dat de Belgische wegenwacht niet de moeite heeft genomen om even naar het probleem te kijken. Waarschijnlijk stond zijn aanpak ook onder druk van de eigenaresse van de camping.
Een paar campinggasten(!) kreeg de bus weer uit z'n versnelling. Hoe? Dor de bus wat heen en weer te drukken. De bus is direct van de plek des onheils gereden, zodat de blokkade van de ingang opgeheven is. Alles werkt weer naar behoren. Vanmiddag maken ze een proefritje, alvorens weer verder te reizen. Tot dan staan de boys op de camping en zullen wellicht napraten over de lessen "Zorgvuldig schakelen" en "Rijden op een hellend vlak".

Hoera, regen!

Wat een welkome verandering in het weer. Het was vanmorgen een stuk koeler. Toen Fenna en ik terugkeerden van onze wandeling, zag ik dat de parasol van oma van zijn voetstuk was gewaaid. Hij lag in geopende toestand half op de schutting en de waslijn. Ik hem hem weer op z'n plaats gezet, hem dichtgeklapt en de waslijn hersteld. Ik heb een wigje gedrukt tussen de paal en de houder op de voet, zodat de parasol er niet meer uit kan waaien.
Niet veel later begon het te regenen. Er staat ook aardig wat wind, dus het huis wordt niet alleen geventileerd maar ook gekoeld. In de huiskamer was het gisteren 27 Celsius, terwijl het buiten bijna 35 was. Op dit moment is het in de huiskamer 24 Celsius, dankzij de geopende deuren en ramen. Buiten is het nu 21 graden, dus het kan binnen nog wat koeler worden.

Ja, maar...

....ergens onderweg in België....

De jongelui zijn met de bus vertrokken naar het zuiden. Ik ben benieuwd hoe ze na terugkeer zullen reageren op de aangebrachte veranderingen. De extra luikjes, de dakisolatie, het geluid uit de speakers, de dubbele bladveren en.... de luchthapper. Die laatste wilden ze per se meenemen. Ik wacht dus vol spanning op hun reacties.
Tijdens mijn loopbaan kreeg ik ook veel reacties op mijn werkresultaten. Onder die reacties waren er ook van ja-maar-mensen. Voorstellen, conceptoplossingen ze werden steevast ontvangen met 'ja, maar..'. In de meeste gevallen betrof het louter een zandzakken-voor-de-deur reactie van mensen, die problemen hebben met veranderingen. Ze moesten de hen vertrouwde werkwijze loslaten en dat kan best spannend of zelfs eng zijn. Die mensen moest ik dan zien te overtuigen. Dat lukte wel hoor, maar niet altijd.
Gedurende die jaren viel me op, dat men vaak met uitzonderlijke situaties kwam aanzetten om een voorstel te torpederen. Een paar keer maakte ik mee, dat notoire dwarsliggers een andere functie kregen. En dat betrof niet alleen oudere werknemers. Aan opmerkingen als 'dat zie ik niet zitten' had ik maling. Op mijn vraag 'waarom niet', kreeg ik bijna nooit een valide antwoord.
Toen ik iemand vertelde over mijn luchthapper, ging ik weer terug in de tijd. 'Ja, maar als er nou een wolk vliegen of wespen in die luchthapper komt?', was de vraag. 'Of een ufo?', denk ik dan maar. Ik ben niet zo'n zwartkijker (schreef de inmiddels ook zwarte) en shit happens nu eenmaal. Ik heb motor gereden en nooit aan dat soort zaken gedacht. Ik ben onderweg gestoken door wespen, heb vliegen, muggen en een peuk in mijn helm gehad, een klokhuis en een meeuw tegen mijn gehelmde knar en voor mijn vizier een krant en een heleboel wegpiraten. Maar dat alles was voor mij geen reden om af te zien van het motorrijden. 'Ja, maar waarom ben je dan gestopt?' Omdat ik er na bijna 50 jaar geen zin meer in had.

Goedkoop op internet

Van dichtbij hoor ik soms over mensen die verontwaardigd reageren op een prijs. "Ik kan via internet een cv ketel voor nog geen 1.000 euro kopen!", is hun reactie. Ze vergeten dan, dat zo'n ketel ook afgesteld en opgehangen moet worden. Dat kan pas nadat de oude verwijderd en afgevoerd is en de leidingen herzien zijn voor aansluiting op de nieuwe. Het kan ook zijn dat de locatie waar de nieuwe moet komen een lastige is. Of dat een andere rookgasafvoer nodig is. De daarvoor benodigde materialen en uren zitten niet in dat aantrekkelijke bedrag verwerkt. Ook niet in het bedrag dat op menig busje prijkt. Al de bijkomende kosten staan niet bij zo'n aantrekkelijke advertentie vermeld.
Het is wat dat betreft net als de aanbiedingen van goedkope vakanties. Tel er 50% van het bedrag erbij op en pas dan kom je aardig in de richting van het juiste bedrag. Tenzij je dat alles zelf wilt en kunt doen.
Veel bedrijven weigeren materialen te gebruiken, die via het internet zijn gekocht. De klanten verwachten garantie van in dit geval een installateur, maar die geeft die niet op een internetaankoop. Wel op zijn eigen werk en materiaal, maar met de nodige restricties. Het gevolg is dat de garantie op een elders aangeschafte installatie versnipperd raakt. Als er zich een storing voordoet, gaan leveranciers en installateurs naar elkaar wijzen. Dan sta je als klant niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk in de kou met je goedkopere apparaat.

Quasi moederschap

Het ging weer over het scheiden van kinderen van hun ouders, die als illegalen het land binnengekomen zijn. Een jammerende moeder zegt haar kind heel erg te missen en dat het kind telkens huilt als ze het aan de telefoon heeft. Erg zielig natuurlijk. Maar wie wat uitzoomt op zo'n beeld en zich afvraagt : "Hoe heeft dat zover kunnen gekomen?" krijgt een heel ander verhaal te horen.
Moeder is ergens opgepakt en vastgezet. Ze wil niet vertellen waar haar kinderen zijn. Moeder wordt het land uitgezet en vervolgens breekt de ellendige periode voor de kinderen aan zonder hun moeder. Van hot naar her verkassen naar allerlei andere illegale familie en/of kennissen en uiteindelijk in een opvangkamp terechtkomen. Om vervolgens teruggestuurd te worden naar zo'n moeder, dat is pas erg. Lijkt mij.

Huisarrest

Moeder, wat is het heet! Ik was vanmorgen weer vroeg op en heb direct de deuren en dakramen wagenwijd opengezet. Er stond een koel windje. Ik ben extra vroeg met Fenna op pad gegaan. Aan de rand van het dorp gekomen, deed een behoorlijke koele wind, die over het vlakke polderlandschap op ons afkwam, ons goed. Een heel groot verschil met de situatie tussen de woningen. En dat op nog geen 300 meter afstand.
We zijn daar wat blijven hangen. Fenna had haar snuit net als ik naar de windrichting gestoken. Op de terugweg sloeg de situaties weer helemaal om. Als het even kan laat ik Fenna in de schaduw lopen. Hetzij van bomen, hetzij van hagen en/of muren. Het wandelmoment 's middags hebben we naar later verschoven vanwege de hitte. Gisteren maakten we gebruik van de opkomende bewolking. Er is hier slechts een paar druppels regen gevallen. Alsof er een incontinente kraai overvloog. Dat was het, helaas.
We zitten voornamelijk binnen. De ramen en deuren zijn tijdig gesloten en de ventilatoren draaien zachtjes. We hebben huisarrest en wachten op de regen.

Zonder kinderen

Het begon met restaurants, die niet meer toegankelijk waren voor kinderen. Dat verbod is ontstaan vanwege de overlast die kinderen veroorzaken. Onlangs zag ik een bericht waarin vliegreizen aangeboden werden zonder kinderen. Er zullen wel meer van dit soort beperkingen komen. Zoals gezellig winkelen zonder kinderen. Stranden waar kinderen geen toegang verleend wordt, natuurgebieden, musea, woonwijken enz.
Het is een logisch gevolg van de manier, waarop velen hun kinderen menen te moeten opvoeden. Kinderen worden steeds meer echt hinderen, zoals vadertje Cats ooit sprak.
Ik hoef niet echt ver om me heen te kijken als ik de gevolgen van de moderne opvoedingstijlen zie. Ik zie kinderen een grote mond opzetten tegen de ouders, kinderen die structureel niet luisteren, kinderen die een dreigende houding aannemen tegen hun ouders, kinderen die niet willen eten, kinderen die hun ouders slaan en/of schoppen, kinderen die zelf bepalen of ze naar school, zwemles, voetbal enz. gaan, kinderen die geen respect kennen. Kortom, kinderen die elke dag hun zin krijgen.
Ik heb het weliswaar over kinderen, maar het gaat uiteraard over hun ouders. Ouders die verkeerde voorbeelden volgen, ouders die gemakzuchtig zijn, ouders die zich door (zelf)medelijden laten leiden (of lijden) en ouders die egoïstisch zijn. Wat het laatste betreft : veel ouders handelen op basis van hun eigen ikkie. Als ik me maar goed voel, dus hoeft het kind de aardappeltjes en groenten niet te eten. Krijgt het een zak chips of toch maar dat speelgoed, omdat het dan stil is. Krijgt het 10 euro om van het gezeur af te zijn enz. Noem het maar een soort zelfbevrediging van die opvoeders. Ten koste van het kind, maar so what?
Toen ik een keer tegen een kindje zei : "Niet aankomen, hoor!" zag ik dat de moeder bijna een hartstilstand kreeg. Met tranen in de ogen keek ze me aan. Ach ja, een kind iets verbieden of weigeren schijnt ook al onderdeel te zijn van kindermishandeling. Laten we wel zijn, wat levert zo'n slappe opvoeding het kind eigenlijk op? Zo'n kind heeft nauwelijks enig incasseringsvermogen, is slecht voorbereid op een volwaardig geestelijk leven, heeft een ongezonde kijk op eten en drinken, heeft niet geleerd dat grenzen en handhaving bestaan, kent geen (zelf)discipline en denkt dat de hele wereld tegen hem is. De kans is groot dat het grip verliest op het eigen leven. Zo'n opgevoed kind mag zich ook voortplanten. Maar ach, als ouders heb je het jezelf in elk geval weer erg gemakkelijk gemaakt. Het zijn dan ook die ouders die boos worden vanwege de nieuwe verboden voor kinderen. Ze hebben gelijk. Het verbod zou moeten gelden voor slappe, gemakzuchtige, egoïstische ouders. Ze zijn te herkennen aan het gedrag van hun vervelend(e) kind(eren).
Als een kindje na een terechtwijzing nadrukkelijk om zijn mamma roept en niet om zijn eveneens aanwezige pappa (of andersom), dan weet ik waar de schoen knelt.

Michael P in hoger beroep

Ik hield het niet voor mogelijk, maar de veroordeelde moordenaar van Anne Faber is in hoger beroep gegaan. Er zijn mensen die deze stap fel verdedigen, immers de advocaat van P mag het onderste uit de kan halen om zijn cliënt te verdedigen.
Terugkijkend op rechtszaken heb ik alsmaar minder waardering gekregen voor onze rechtspraak in het algemeen en voor advocaten en rechters in het bijzonder. Het aantal van hen dat het moreel kompas kwijt is neemt alsmaar toe.
Het draait steeds minder om recht en steeds meer om 'winnen', 'scoren' bij de advocatuur, waar vooral veel geld (voor een dure, topadvocaat) mee gemoeid is. Opvallend is dan dat het onze rechtsstaat niet uitmaakt waar het geld voor deze topadvocaten vandaan komt. Hoe meer geld, des de groter de kans op een lagere of zelfs geen straf. Hierin speelt zelfs geld dat via criminele activiteiten verkregen een belangrijke rol. Recht is dus te koop en zodoende is er geen recht.
Een ander aspect betreft de uitspraken. Een dronken iemand die twee mensen doodrijdt krijgt in eerste instantie een taakstraf. Zo'n rechter moet subiet ontslagen worden als zijnde ongeschikt. In het algemeen vergeten veel rechters het aspect rechtsgevoel. In het geval van Michael P zou zijn hoger beroep vanuit dat gevoel afgewezen moeten worden. Tenzij vaststaat dat zijn straf zwaarder zal uitvallen. Al was het maar met een maand. Als het hoger beroep van MP toegestaan wordt, neig ik te denken aan lijkschennis. Het is een klap in het gezicht van het slachtoffer en haar nabestaanden. Vrouwe Justitia is weliswaar geblinddoekt, maar bij mij is inmiddels de indruk ontstaan, dat de blinddoek bedoeld is om de slachtoffers te negeren en blind te willen zijn voor het rechtsgevoel. Als het dan toch zo klinisch moet en louter via regels zonder interpretatie, laat dan maar de hele rechtsgang automatiseren.

Wat moet, dat moet

Zo ben ik nu eenmaal. Ik laat me niet snel van iets weerhouden, vooral als het om een al dan niet morele 'plicht' gaat. Ik wil de bus keurig verzorgd aan de jongelui overgeven, dus was ik in de hitte aan de slag. 's Morgens vroeg kwam er niet veel van. Tijdens de wandeling met Fenna kwam ik een bekende tegen. Iemand die ook de hond uitliet. Ze vroeg of het een beetje met mij ging in die warmte. Dus niet. Ze vertelde over haar schoonzoon, die uit Indonesië komt. Hij heeft ook erg veel moeite met dit soort temperaturen. Zo kwamen we dus al pratend (in de schaduw) in de tropen terecht. Ze vertelde dat haar man een boekje gemaakt had met de geschiedenis van hun familie, die van Java komt. Natuurlijk vertelde ik haar over mijn albums met verhaaltjes. Ze reageerde daar heel enthousiast op. Ze vond het een leuke manier om stukjes geschiedenis op te slaan voor het nageslacht. Tegen het einde van het gesprek (de beide honden lagen verveeld op de grond naar ons en elkaar te kijken) gaf ik haar nog wat tips voor haar man. Dat was naar aanleiding van haar opmerkingen over moeilijk te vinden informatie. Daarna vervolgden we elk onze weg. Zij met haar labrador en ik met een Friezin.

Ik ben na het ontbijt vlug nog het dorp ingegaan om wat boodschappen te doen. Maar ik was de warmte niet te vlug af. Toen was het koffietijd. Daarna hebben we de tuinbox leeggemaakt en heeft Sonja de fietsendrager tevoorschijn gehaald. Ik had de bus al met de stofzuiger schoongemaakt, maar na het verwijderen van alle overtollige bagage, werd hier en daar toch nog wat vuil gezien. Dus heb ik vanmiddag de stofzuiger nogmaals door de warme bus gehaald. Ik zweette peentjes. Maar ja, wat moet, dat moet. Dat is nu eenmaal mijn ding. Het oliepijl peil (zie reactie) is in orde. De motor verbruikt nauwelijks olie. Het literflaconnetje is nog voor bijna de helft vol sinds de aanschaf twee jaar geleden. De banden zijn op spanning, het reservoir van de ruitenwissersproeier is gevuld en de papieren, sleutels enz. liggen klaar. De bus is klaar voor vertrek. Ik heb daarna even mijn kop onder de koude kraan gehouden. Heerlijk!

Patricia het Pispaaytje

mijn vogeltje...

Ze heeft een rechtszaak gewonnen. Degenen die het filmpje hebben gepubliceerd, waarop te zien is dat Patricia Paay plassex heeft met een vriend, moeten haar 30.000 euro schadevergoeding betalen. Is dat conform de gemiddelde betaling voor zo'n filmpje in een commerciële omgeving? Ik weet het niet. En hoe zit het met de maker van dat filmpje? Het is toch zeker niet per ongeluk uit zijn broekzak gevallen en op het www terechtgekomen?
Hoe dan ook, ik blijf het een raar fenomeen vinden. Wie gaat / laat er nou opnames maken van zijn / haar seksuele uitspattingen? Iedereen weet, dat in relaties er altijd wel momenten komen dat het niet botert. Of dat iemand te diep in het glaasje heeft gekeken of te veel heeft geblowd, gespoten of gesnoven. Of gewoon op een verkeerde knop gedrukt kan worden. En ja, dan kunnen er rare dingen gebeuren. Kortom, iedereen wordt geacht te weten, dat mensen rare, nare dingen kunnen doen.

in de slaapkamer....

Ik lees ook veel over tieners, die elkaar naaktfoto's sturen. Sommigen denken te maken te hebben met een leeftijdgenootje. Maar dan blijkt het een oude viespeuk te zijn. Allemaal ook erg onverstandig. Maar ja, tieners hebben nog verzachtende omstandigheden vanwege hun nog niet voldoende ontwikkelde hersenen. Paay heeft ze blijkbaar ook. Er zijn er die het achteraf erg vervelend vinden, wanneer anderen stellen : had je maar niet zo dom moeten doen. Tja, dan zit je als slachtoffer nog steeds niet in de juiste modus. Natuurlijk mag je doen wat je zelf wilt. Maar dat mag die andere dus ook. En dus sta je met je blote kont op het internet. De boeken met als titel  "Fotografie en filmen voor dummies" missen een hoofdstuk. Iets over Gezond verstand en berouw en zonde.

Een onzorgvuldige apotheek

Voor ons staat het vast : we hebben een onzorgvuldige apotheek. Raar, maar waar. De apotheek heeft heel lang medicijnen verstrekt, die alleen op advies van een specialist verstrekt mogen worden. De betreffende medicijnen zijn namelijk gekoppeld aan een periodiek bloedonderzoek. Maar die onderzoeken stonden al een aantal jaar stil. En toch verstrekte de apotheek het medicijn. Van de werkelijke procedure was de patiënt niet op de hoogte. Het programma dat ervoor zorgt dat herhaalrecepten via e-mail gemeld worden om afgehaald te kunnen worden, weigerde daarom dit medicijn te accepteren. Maar de apotheek had dat niet in de gaten en weet de weigering aan de software.....
Onlangs werden medicijnen verstrekt, waar vanwege het gebruik van injectienaalden een naaldencontainer vereist is. De medicijnen werden verstrekt, maar de container niet. Men zei dat daarvoor apart betaald moest worden. Vreemd, want bij veel apotheken en volgens de specialist zijn de containers gratis. Nog vreemder is, wanneer de apotheek adviseert de naalden in een leeg melkpak gewoon bij het overig afval te deponeren. Hallo, naalden met een medicijn dat als extern gevaarlijk getypeerd is? Niet leuk voor de mensen die het afval behandelen.
In de meeste gevallen wordt de naaldencontainer gratis verstrekt en volle gratis door de apotheek ingenomen. In een paar gevallen moet men een kleine bijdrage betalen voor de kosten van het afvoeren van de lege spuiten. Maar van dit alles wist de apotheek helemaal niets. Nogal onzorgvuldig dus. De manier waarop men dient om te gaan met zo'n container is o.a. hier beschreven.

Een medium

In mijn hele leven ben ik ongevraagd twee keer in contact gekomen met een medium. De eerste keer was toen ik op straat werd aangesproken door een mevrouw, die ik tot dan niet persoonlijk kende. Ze legde haar hand op mijn arm en vroeg vriendelijk : "Ruud?" Nu ben ik toch al gewend aan die naam, want mijn broer en ik werden vaker verwisseld. Maar dit keer ging het niet op, want mijn broer was een halfjaar eerder overleden. Toen ik haar antwoordde dat ik Willem ben en dat mijn broer Ruud heet, zei ze : "O, dan is het Ruud die zegt, dat het goed met hem gaat." Ze had een geruststellende toon toen ze mij dat zei. Daarna groette ze me en liep ze verder.
De tweede ontmoeting was tijdens een bijeenkomst met Indische mensen (kumpulan). Daar deed ik een donatie. Die gift gaf mij het recht om mijn hand te laten lezen. De meneer in kwestie moest wel flink aandringen, voordat ik tegenover hem plaatsnam. Ik schrok toen hij mijn hand bekeek en vertelde over mijn gezin en de relatie met mijn vader. Alsof ie al die tijd op mijn schouder gezeten had. Dat was wel wat eng om mee te maken. Maar toch, beide keren waren erg bijzonder en bevestigden mijn vermoeden : er is meer tussen hemel en aarde.

Eerst doen en dan denken

Niet alleen als kind, ook later heb ik weleens iets gedaan, waarvan ik vooraf de gevolgen niet had overzien. Ik deed eerst en het denken kwam pas na het schrikken van de gevolgen van mijn daad. Natuurlijk moest ik mijn verantwoordelijkheid nemen, want zo werd ik opgevoed.
Voor zover ik het me kan herinneren betrof het later vaak zaken in de hobbysfeer. Iets uit elkaar halen en dan niet meer precies weten hoe het oorspronkelijk gemonteerd was. Of iets maken, dat na oplevering toch niet helemaal of helemaal niet goed was. Dat krijg je als je als amateur of nitwit aan de slag gaat met iets, waar specialistische kennis voor nodig is. Ik heb er zelfs een keer een echte monteur bij moeten halen. Haha!  Over het algemeen denk ik vooraf wel goed na, voordat ik aan de slag ga. Maar niet iedereen doet dat.
Ja, ze zijn er nog steeds. Kijk maar naar het gebruik van computers of soortgelijke apparatuur. Men heeft er weinig kennis van en toch maar op allerlei knoppen drukken als er in hun ogen iets verkeerd gaat. Er zijn zelfs complete bedrijven waar 'doen' hoog in het bedrijfsvaandel staat. Met alle ellendige gevolgen (kosten en ergernis) van dien. Voor iemand als ik, die in de regel vooraf wikt en weegt blijft het telkens weer een vreemd verschijnsel : Mensen die eerst iets zeer ingrijpende dingen doen en vervolgens gaan nadenken, omdat ze zich een hoedje schrikken van de gevolgen. Net volwassenen die in het diepe springen en er dan achter komen dat ze niet kunnen zwemmen, ongelooflijk maar helaas waar. Vandaar dat ik niet zo van dat 'niet lullen maar poetsen' houd, maar meer het 'bezint eer gij begint' type ben. Vooral in complexe zaken.
Eerst doen of laten en dan weglopen, bestaat ook. Nee, ik heb het niet over belletje trekken. Ik heb het over zaken die behoorlijk ingrijpend zijn. Ja, dat soort situaties heb ik dus ook meegemaakt. Zodra de gevolgen duidelijk worden en ernstig blijken te zijn, vertoont de veroorzaker vluchtgedrag. Hij wil niet de consequenties aanvaarden en de door hem veroorzaakte problemen aanpakken. Al was het maar door het inschakelen van een deskundige. Nee, dat moeten anderen dan maar doen. Meestal onder het mom van : "Ik weet niet wat ik nu moet doen!"
Geloof me, eerst denken, dan doen. Scheelt veel ellende.

Bankzitters komen terug

Ajax heeft een paar bankzitters naar de Arena gehaald : Daily Blind en meneer Tadic. Beiden maakten weinig indruk in de Premier League, maar worden bij Ajax juichend binnengehaald. Alsof het stervoetballers zijn die de club in de CL moeten gaan brengen en houden. Feijenoord heeft ook een oud speler teruggehaald : bankzitter Clasie. Allemaal spelers die na in Engeland bij clubs gewogen en te licht zijn bevonden en hier weer aan de top kunnen staan.  Zo zijn er meer 'goede' voetballers teruggekeerd. Het geeft aan dat de top van het nationale voetbal van een bedenkelijk niveau is.

Leergierig

Ik was niet zo dol op naar school gaan. Maar op mijn 40 ste ging ik nog / weer naar school. Gedurende mijn loopbaan heb ik constant moeten leren. Niet alleen omdat anderen dat wilden, ook vanwege mezelf.
Toen ik steeds vaker met het fenomeen leidinggeven te maken kreeg, begon ik me erin te verdiepen. In die tijd, jaren 70, was er geen internet. Dus was het lezen, luisteren, vragen stellen en opletten (afkijken) geblazen. Later kwamen artikeltjes over leidinggeven en weer later lessen op cassettebandjes, zoals het Managers Effectiviteit Programma. Van die MEP bandjes had ik een complete verzameling. Meestal beluisterde ik ze als ik in de auto zat, om de tijd nuttig door te brengen. Ook wat het leidinggeven betrof, was ik kritisch tegenover mezelf. Niet uit onzekerheid, maar om tot verbeteringen te kunnen komen. Die houding leverde mij nuttige tips op van ervaren managers. Een ander zou die tips als louter kritiek ervaren, maar voor mij waren ze lessen.
Als ik te horen kreeg met wat voor materie ik bij een nieuwe opdracht te maken zou krijgen, zocht ik daarover informatie. Vaak kon ik tijdens een intake gesprek al aardig meepraten en -denken. Een kwestie van beslagen ten ijs komen. Natuurlijk zat daar ook een commerciële gedachte achter; ik verkocht mezelf immers. Tijdens het werk gebruikte ik mijn kennis om de vinger aan de pols te kunnen houden. Soms kwamen medewerkers erachter, dat ik veel meer wist van het nieuwe systeem. Dan gaf ik te vaak en te snel antwoord op hun vragen. Dat is ook niet altijd goed, want wie zelf het antwoord opzoekt onthoudt het beter. Zelf heb ik veel antwoorden opgezocht. Heel veel.
De pesterijen van vroeger hebben mij geleerd te incasseren. Pas toen ik zelf ging uitdelen, kwam er zo goed als een eind aan. Weer wat geleerd. In het algemeen beschouw ik met name nare ervaringen als lessen. Als er ellende uitbreekt denk ik meestal : "Wat moet ik nu weer leren?" Ik heb ervaren, dat wat ik zelf ondervonden heb later bij anderen ter sprake kwam. Ik kon hen dan helpen, dankzij de lessen die ik toen zelf voorgeschoteld kreeg.

Nicaragua en Suriname

In Nicaragua is het erg onrustig. De protesten tegen president Daniel Ortega hebben tot veel slachtoffers geleid. Voornamelijk door hard optreden van de overheid.

Ooit was Ortegan leider van de Sandinisten, die zich verzetten tegen het militaire bewind. Toen was met name links Nederland  een van de grote medestanders van Ortega in de strijd tegen de onderdrukking van het Nicaraguaanse volk.

Nu Ortega zelf aan de macht is en er een puinhoop van maakt (o.a. door het afbreken van de sociale voorzieningen en verhogen van belastingen) en de protesterende bevolking onderdrukt, is het hier in Nederland stil. Oké, de PvdA bestaat nauwelijks nog, maar toch. Er zijn meer dan 120 doden gevallen. Blijkbaar niet genoeg voor Asscher c.s.
Suriname eist dat meneer Blok aan iedere Surinamer zijn excuses aanbiedt vanwege zijn uitspraken over dat land. Blok heeft inmiddels getoond over geen ruggengraat te beschikken en is al een paar keer door het stof gegaan. Suriname is een failed state. Laten we wel zijn : een land met een moordenaar annex drugsbaas als president kan je toch niet als succesvol typeren?

Ze gaan weer

Gisteravond ben ik begonnen met het leeghalen van het busje. Net als vorig jaar gaan the boyz met de bus op stap. Dit keer met minder bagage (naar ik hoop) en.... met dubbele bladveren onder de voeten.
Ik ben gisteren nog even onder de bus gekropen. Ik heb laatst de remtrommels vervangen en de remmen opnieuw gesteld. Ik was enkel vergeten de handrem even te controleren. Toen ik die maandag j.l. gebruikte, merkte ik dat ie pas in een hoge stand aangreep. De remkabel kan op twee punten gesteld worden : aan de eerste (korte) kabel tussen de handrem en het trekmechanisme onder de wagen en daar waar de kabel zich splitst in twee naar de beide remmen. In het eerste stelpunt kreeg ik geen beweging. Het tweede, bij de splitsing van de kabel, draaide gemakkelijk los. Daar heb ik de handremkabel maar gesteld.
Vandaag nog de olie, bandenspanning en andere zaken controleren, zodat de mannen wat de bus betreft veilig op pad kunnen.
Vorig jaar had de groep behoorlijk veel bagage mee. Veel te veel, bedoel ik. Dit keer wordt de hoeveelheid aanzienlijk minder. Ik heb een gewichtsberekening gedaan aan de hand van het gewicht van de bus en het max. toegestane laadvermogen. Per persoon is uitgegaan van 80 kg lichaamsgewicht (ruim genomen, want het zijn 6 slanke slungels -excusez-). Ze mogen per persoon 40 kg meenemen. Totaal blijft het gewicht dan nog ver onder het toegestane maximum. Samen met de dubbele bladveren zitten ze dan aan de zeer veilige kant wat gewicht betreft.
Net als vorig jaar gaan de lichte, onhandige bagage (kussens, slaapzakken en.) in de tuinbox achter op de trekhaak. Het zwaardere deel komt in het midden van de bak op de vloer te liggen.

Luchthapper werkt!

Vorig jaar heb ik naar aanleiding van de warme trip naar Roemenië en terug, gezocht naar een oplossing voor meer rijwindkoeling in de cabine van de camper. Sonja gebruikte een brillenkoker om de rijwind naar binnen te geleiden. Over dat idee heb ik toen wat zitten brainstormen met mijn alter ego, de prutser. Ik heb toen na wat creatief denkwerk een luchthapper gemaakt. Ik heb daarvoor een eindstuk van een ventilatiesysteem gebruikt, zoals die vaak op een buitenmuur van een keuken wordt gemonteerd. Van dat kunststof kapje heb ik na die vakantie een prototype van een Ducato luchthapper gemaakt. Het kapje heb ik op multiplex gemonteerd. En wel zo, dat het geheel tussen het vensterglas en de sponning van het rechter portier geklemd kan worden. Het geheel heb ik zwart gespoten. Sorry niet bedoeld als discriminatie en/of racisme, maar vanwege zuinigheid. Ik had nog zo'n spuitbusje staan.
Vandaag heb ik dat prototype eindelijk getest. Wat denk je? We werden bijna de cabine uitgeblazen! Bij wijze van spreken natuurlijk. Maar hij blaast wel behoorlijk hard naar binnen. Dus mijn redneck style airco werkt als een tierelier. Fenna zat tussen ons in op haar kist en vond het ook een prachtige oplossing. Ze genoot volop van de rijwind,
Ik heb de montageplaat van de happer bewust niet ruitbreed gemaakt, want dan wordt mijn zicht naar rechts belemmerd.

Wat een idioterie

Toen we vanmiddag aan het Ketelmeer zaten, ging de Ketelbrug om de haverklap open. Natuurlijk stonden er gelijk rijen auto's en vrachtwagens op de A6 stil. Waarom? Omdat een recreant in een zeilbootje langskwam! Wat een idioterie dat de Provincie dit doet. De beroepsvaart kan zo onder de brug doorvaren. Laat die recreanten maar lekker wachten door te zorgen voor een vast aantal momenten buiten de spitsuren waarop de brug voor recreanten open gaat.
Overigens is dit niet de enige brug in Flevoland waar de Provincie zich zo klungelig en milieuonvriendelijk de openingstijden geregeld heeft. De Provincie draagt zodoende ook bij aan de miljarden economische schade vanwege files.

Even verkoeling zoeken

Rond het middaguur zijn we in de bus gestapt om verkoeling te gaan zoeken aan het Ketelmeer. Bij aankomst bleek het strandje nagenoeg verlaten. Hoera! We kozen een strategisch plekje, zodat we een eigen stukje strand hadden. Fenna was natuurlijk ook mee en zo kon ze lekker zwemmen, zonder anderen te hinderen.
Aan het water stond een kalm windje, dat later uitgroeide tot een lekkere bries. Na drie uur kwamen meer bezoekers. En meer honden. Wat de laatste betreft, sommige eigenaren zijn erg gemakkelijk. Die vinden het gewoon dat hun hond op andermans plekje komt rondhangen. Een van die eigenaren draaide zich vlug om, toen een confrontatie tussen zijn hond en de aangelijnde Fenna dreigde. Dat vind ik zo'n laffe houding.
Voor de rest viel het allemaal wel mee hoor. Ik ben mans genoeg om zo'n hond weg te sturen. En ik schijn toch aardig indruk te maken. Haha!
Maar goed, we hebben heerlijk gezwommen en liggen doezelen onder de parasols met de koelbox ernaast.

Over uitgave en inkomsten

Zoals bekend werken wij sinds ons huwelijk op basis van een jaarlijks budget. Een budget is voor ons wat anders dan een begroting. Wij zitten namelijk vast aan een vooraf vastgesteld inkomen.
Zo'n budget geeft ons inzicht in onze inkomsten en uitgaven. We weten wat onze financiële ruimte is, nadat aan alle verplichtingen is voldaan. In geval van lagere inkomsten, zien we ook direct op welke uitgaven we kunnen bezuinigen. Uiteraard hebben vaste lasten (wonen, nutsvoorzieningen, bepaalde verzekeringen en huishouden) de hoogste prioriteit. Wij hanteren een richtbedrag per persoon voor eten en drinken. Daarmee houden we dat deel van het huishoudgeld onder controle. Van een post als verzekeringen is de premie niet alleen gespecificeerd naar soort, maar ook teruggerekend naar maandbedragen. In het algemeen kennen wij geen 'dure' maanden. Dat betekent maandelijks reserveren om een kwartaal-, halfjaarlijkse- of jaarpremie te betalen. Dat geldt voor alle kosten, die anders dan maandelijks betaald moeten worden. We vinden zo'n budget erg fijn om ons financiële reilen en zeilen te kunnen sturen.
Het NIBUD heeft daar handig gereedschap voor. Via de buttons Consumenten, Persoonlijk Budget Advies en vervolgens Start P.B. Advies, kan je lekker stoeien met bedragen. Je krijgt ook tips en adviezen en vergelijkingsmateriaal.
Veel mensen met financiële problemen weten vaak niet, waar ze hun geld aan uitgeven. Zo'n budget laat snel zien waar het mis gaat. Het NIBUD dus. Ook wanneer het geld met bakken binnenstroomt, is het handig te weten waar dat naartoe gaat. Lijkt mij.

Mesut Özil

Arsenal voetballer Mesut Özil is boos. Samen met een andere Turkse voetballer poseerde hij met Erdogan met een speciaal shirt voor de Turkse president. Nou en? Ozil is toch een Turk? Op dat moment bedoel ik en een halve Turk. Zodra hij weer in Duitsland is, is ie weer Duitser. Een halve Duitser, want afhankelijk van de situatie kan ie in Duitsland ook Turk zijn. Het is dus half om half, want Özil is Turks noch Duits. Nationaliteit neutraal, is dat er trouwens al? Halve-garen bestaan wel.
Mesut kreeg van de Duitse Voetbalbond te horen dat ze niet blij zijn met zijn gedrag. De bond had het dus niet over afkomst of huidskleur en toch roept Özil, dat er sprake is van racisme en discriminatie. Ja, daar gaan we weer. Is Özil de Duitse taal soms niet machtig? Dus stapt Mesut uit 'die Mannschaft'. Ik weet niet welke helft van Mesut dat is, maar ik vermoed de Turkse.
Tja, zo'n Özil-houding maakt menig gesprek zinloos. Of het sollicitatie- of functionerings- of beoordelingsgesprekken zijn. Ook gesprekken bedoeld om de kwaliteit van product en/of een proces te verhogen lopen bij dit soort mensen op niets uit. Die kunnen geen onderscheid maken tussen 'de persoon' en zijn 'handelen'.
Ik vind het nogal opvallend dat veel buitenlanders of getinte medelanders op de loer lijken te liggen om in willekeurige situaties negatief te kunnen reageren. Je zou bijna geen zwarte koffie durven bestellen, vanwege die donkere ober.
"Koffie meneer?" , "Ja graag. Zwart." "Pardon? Hoe noemt u mij?! "Nee, ik bedoelde de koffie!" "Ja,ja, ik ben natuurlijk ook dom hè?" enz.
Bij gewone mensen (huh?!) noemt men dat gedrag een gevolg van een minderwaardigheidscomplex.
Angela Merkel daarentegen gaf Özil-epoot een aai over zijn bol. Ze zei verder niets over het hele gebeuren, maar wel over Mesut zelf : "t is zo'n goede voetballer." Ook zo typisch. Trouwens, waar bemoeit ze zich mee? Sport en politiek? Och ja, ze probeert natuurlijk weer vriendje Erdogan te paaien.
Ik kijk desondanks toch positief tegen het optreden van Mesut Özil aan. In ruil voor het shirt laat Erdogan immers 150 journalisten of andere onschuldigen vrij. Want dat zullen Özil en zijn vriendje beslist hebben bedongen.
En wat Die Mannschaft betreft : de Turk Özil mag dan afgehaakt hebben, gelukkig blijft zijn Duitse alter ego wel spelen. Op halve kracht. De andere helft zit op de tribune de Özil-epoot uit te hangen.

Wat een tropische warmte!

Met de camper is het zoeken naar wat verkoeling alleen maar leuker geworden. Er zijn echter veel locaties waar campers of bestelbusjes niet toegelaten worden. Helaas, pindakaas. Met warm weer zoeken we graag een plekje aan het water. In Flevoland is water genoeg, maar de recreatiemogelijkheden zijn mondjesmaat. Een enorme kustlijn langs het IJssel- en Markermeer is er wel. Velen worden naar de randmeren gestuurd of naar de Hollandse kust. Vreemd als je bedenkt dat Flevoland graag meer toeristen zou willen ontvangen.

Het gebruik van een camper is ook flink toegenomen. Toch zie ik relatief veel krakkemikkige camperplaatsen, waarvan sommige relatief duur zijn, vergeleken met een plek op een camping met veel meer voorzieningen.

Met de kampeerbus hebben we alles bij de hand, behalve een werkende koelkast. Om die reden (dagjes weg) en wellicht voor onderweg overweeg ik nog steeds de aanschaf van een aggregaat (je). Er zijn tegenwoordig compacte modellen die 2000 watt leveren voor een prijs nog minder dan die van een zonnepaneel. Ik zou zo'n ding achterop de bus willen monteren in een rek. Op de manier waarop men met jeeps een jerrycan vervoert. Kan ie ook onderweg de koelkast laten werken. Zo'n aggregaat is ook handig voor wildkamperen. Maar we zijn niet zo wild.

Zoals ik al eerder aangaf, heb ik afgezien van een zonnepaneel plus alle toeters en bellen in de vorm van extra accu, controle paneel, omvormer enz. Veel te duur en nog meer kans op storingen. We houden het liever basic. Daarom ook liever dubbele bladveren dan een veersysteem op lucht.

Alcohol en denkvermogen

Het is warm. De bierproducenten zijn blij met dit weer. Ze zijn ook blij met feesten en ellende. Want ook dan grijpen velen naar de fles en/of het glas. Zelf heb ik slechte dingen meegemaakt vanwege dat goedje. Alcohol maakt inderdaad veel kapot. Ik kan zelf niet tegen alcohol. Dankzij mijn moeder, die het aan mij doorgegeven heeft. Ja, ik ben erfelijk verblijd. Ik ben blij dat ik niet tegen dat goedje kan. Net als mijn moeder. Maar er zijn ook andere situaties.
Je kent het vast wel, een kind dat het laatste beetje bier uit een glas mag opmaken. En al die 'energie' drankjes. Geen goede zaak. Het is algemeen bekend (denk ik) dat alcoholgebruik een slechte invloed heeft op de hersenfuncties. Dat is iets wat geregeld in programma's terugkomt, waarin gesproken wordt over alcoholgebruik in combinatie met de ontwikkeling en het functioneren van de hersenen. Alcohol doet de hersenen krimpen. Wie op jonge leeftijd aan de alcohol gaat (ja, er zijn helaas ouders die het drinken van alcohol door hun kinderen stimuleren!), zal daarmee de ontwikkeling van de eigen hersenen negatief beïnvloeden. Het geheugen, het denken en de controle over zichzelf leveren problemen op. Een van de vaak terugkerende gevolgen is, dat men niet in staat is de consequenties van daden vooraf te overzien. Iets wat direct in verband gelegd wordt met het drinken van alcohol op jonge leeftijd. Men stelt dat de ontwikkeling van de hersenen gemiddeld zo'n 25 jaar duurt. Dus de leeftijdsgrens van 18 is te laag.
Ik denk niet dat een glaasje per dag problemen zal geven. Maar de hoeveelheid is vaak meer. Veel meer. Ik neem nog maar een glas water. Lees er hier meer over alcohol en hersenen.

Hoog cholesterol

Toen we eind jaren 90 een ander huis wilden kopen, moest ik medisch gekeurd worden vanwege de hypotheek. Die keuring leverde mij de mededeling op, dat mijn cholesterolgehalte te hoog zou zijn. Die waarde schommelde rond de 5,5. De huisarts adviseerde mij naar een diëtiste te gaan. Maar het dieet dat ik volgde verhoogde mijn cholesterol. De huisarts concludeerde dat mijn lichaam in de aanval was gegaan, omdat ik blijkbaar te weinig cholesterol verhogend vet naar binnen werkte. Daarna brak een discussie los tussen de financier en de huisarts. Ik moest per maand bijna 100 gulden meer premie betalen vanwege het verhoogd cholesterol. Na medicatie en een lager gehalte (4,2) werd mijn premie maar gedeeltelijk verlaagd. Ergo, een andere financier genomen.
Jaarlijks wordt mijn bloed en nier- en leverfunctie gecontroleerd. De waardes zijn nog steeds in orde. Maar onlangs las ik dat de medicijnen die ik al decennia slik, slecht zouden zijn voor de aders, de bloedvaten. Die zouden verharden. Ik zou ook een groter risico lopen op het krijgen van diabetes.
Ik voel me geregeld door de medische wereld cq de farmaceutische industrie belazerd. Ik heb me altijd afgevraagd in hoeverre de anticonceptiepil na al die jaren verantwoordelijk is voor allerlei nieuwe ziekte verschijnselen.
Ik heb besloten die statine houdende pillen in een kleinere dosering in te nemen, omdat ik nog steeds twijfel aan het nut ervan.

Een jonge merel

Toen we gisteravond onder de overkapping zaten, hoorden Sonja en Fenna druk gepiep en gekrijs van een of meer vogels. Sonja dacht dat een kat had toegeslagen. Ik hoorde zoals gewoonlijk niets en dacht dus nergens aan. Opeens rende er iets donkers over het erfje. Het had veel weg van een mini waterhoen. Fenna stoof van haar plaats en was nauwelijks aanspreekbaar. Haar jachtinstinct overheerste. Gelukkig kreeg ze het arme beestje niet te pakken. Ik wel. Het krijste als een mager speenvarken. We hoorden en zagen ook een van de ouders, die zenuwachtig heen en weer vloog. Ik heb de kleine via het kleine dakraam (wederom handig!) op het platte dak losgelaten. Daar zat een volwassen merel al op het jong te wachten. We hopen maar op een goede afloop, want het barst hier van de dakhazen.
Ook in de dierenwereld zijn er jong(er)en, die abusievelijk denken op eigen benen te kunnen staan.

Werken moet leuk zijn

Toen ik in 1970 aan mijn eerste baantje begon, nam ik me voor dat werken leuk moest zijn. Zodra het leuke eraf zou zijn, is het tijd om wat anders te gaan zoeken. Natuurlijk ging ik er vanuit, dat het soms tegen kan zitten. Zo is het leven nu eenmaal. Maar als het structureel balen wordt, zou ik weg zijn.
Dat voornemen is later sterker geworden, want ik wilde pertinent niet dat mijn gezin zou moeten lijden onder mijn niet leuke baan. Terugkijkend mag ik zeggen dat ik er gedurende mijn werkzaam leven naar gehandeld heb. Ik ben me er altijd bewust van geweest dat ik het zelf ben, die invulling geeft aan mijn werk. Een leuke invulling dus. Zo ben ik ook de militaire dienst ingegaan. Een verplicht nummer, dat wel. Maar ik probeerde er iets leuks van te maken. Ik heb een paar situaties gekend, waarin ik van de een op de andere dag ontslag nam. Vanwege het feit dat het leuke eraf was vanwege ingrijpen van bovenaf. Toen was het kort maar krachtig : "Doei, ik ben weg!"

Pa en moe

Ik heb me telkens weer verbaasd over de manier, waarop mijn moeder reageerde als mijn vader ons iets zei op zijn (Marine annex mannen-) manier. Zelf had ik er geen moeite mee. Pa's taal was voor mij 'grote mannentaal'. Stoer dus. Niet alleen het taalgebruik stoorde haar. Ik kreeg de indruk dat pa eigenlijk helemaal niets tegen ons mocht zeggen. Althans niet iets wat een correctie of een opdracht inhield. Dat vond moe helemaal niets. "Laat die jongens nou eens met rust!", zei ze dan.
Het onderling meningsverschil tussen pa en moe zag en zie ik nog steeds opduiken in de opvoeding. Als een kind iets doet wat beide ouders niet goed vinden zal pa zeggen : "Hé, laat dat!" Moe is meer van : "Wat doe jij daar? Wat hebben we daarover afgesproken? Wil je dat niet meer doen?" Meestal afgesloten met een aai over de bol. Zie daar het verschil. Ze willen beiden iets niet, maar de benadering is totaal anders. Voor pa lijkt het alsof moe het helemaal niet of veel minder erg vindt dat het kind de regel vertreedt. Geen reden om geërgerd te reageren, zou je denken. Maar niets is minder waar. Pa vindt moe te soft en moe vindt pa te hard. Ik vraag me dan af : Is het doel bereikt? Ik weet zeker dat met pa's manier van communiceren en corrigeren het gemeenschappelijk doel eerder bereikt wordt dan met die van moe. Mannen zijn vaak oplossingsgericht bezig. Zo ook in de opvoeding. Recht op het doel af. In het algemeen is de manier van opvoeden vaak een afspiegeling van de eigen opvoeding.
Wat beiden ook vaak vergeten is, dat een kind haarfijn in de gaten heeft bij wie het veel potjes kan breken of wie te manipuleren is en hoe. In sommige situaties spelen kinderen hun ouders tegen elkaar uit. Een logisch gevolg van onderlinge onenigheid in bijzijn van de kinderen. Ergo, op één lijn blijven en meer de doelstellingen in de gaten houden en minder letten de manier waarop die bereikt worden. Pa wordt er anders moe van.

Observeren en vergelijken

Als kind al vergeleek de thuissituatie van mijn vriendjes en vriendinnetjes met die van ons. Ik lette op de manier waarop hun ouders met hen omgingen en andersom. Ik begreep in eerste instantie mamma's opmerking, dat ze de Nederlandse kinderen brutaal vonden. Later kwam ik erachter, dat men gewoon anders met elkaar omging dan wij thuis gewend waren. Bij hen was het opener en ruimte voor een weerwoord. Ook later, als tiener, ging mijn belangstelling uit naar dit verschijnsel. Thuis werden de teugels gevierd (midden jaren 60 en 70), maar nog niet zo veel als bij mijn vrienden, klasgenoten enz. Ik zag ook wel gemeenschappelijke zaken, zoals straf na overtreding van regels. Slaan was in die tijd vrij normaal. Het meest opvallende was de communicatie tussen de ouders en hun kinderen, mijn vrienden. Dat was geen eenrichtingverkeer zoals bij ons thuis waar luisteren en zonder tegenspraak doen wat er gezegd werd, de uitgangspunten waren. In die periode heb ik veel geleerd. Over wat ik later wel en zeker niet zou overnemen van al de voorbeelden die ik meegemaakt heb. Toen wist ik nog niet, dat een andere koers andere problemen / uitdagingen met zich mee zou brengen.

Vrijdag rustdag

Op de vrijdag komt er niet veel uit mijn handen. Het is de dag waarop we op een kleinkind passen. In dit geval op Luuk. Hij is zwaar verkouden en dus niet in zijn normale hum.
Hij is erg slap en snel moe. Luuk slaapt veel. Als hij slaapt kan ik even wat gaan doen. Zoals het schoonmaken van de koelkast. Komende week gaat een groep jongelui weer met de bus op stap. Dus ben ik de bus aan het klaarmaken voor hen. Alles wat ze neit nodig zullen hebben gaat eruit. Net als vorig jaar. Ik ga dat 's morgens vroeg of  's avonds laat doen. Het is veel te warm om buiten bezig te zijn. Fenna vindt het ook maar zo zo. Toch gaat ze pontificaal in de zon liggen. Gek beest.
Vanwege de warmte hebben we extra aan onze gevleugelde vriendjes gedacht. Buiten staat een schaal met water. De musjes hadden hem vrij snel ontdekt, maar de plaats vonden ze niet echt aantrekkelijk : op een kliko. Ik dacht mooi hoog en droog eh.. nat of ... toch droog. Hoe dan ook op de grond beviel het hen beter. Het klimaat verandert merkbaar. Ik maak me er niet zo druk over, want dat is al miljoenen jaren aan de gang. Ik zag laatst een foto van het Franse voetbalelftal van zo'n 15 jaar geleden en eentje van nu. Er staan nu veel meer, wat zeg ik, de meeste spelers zijn nu donker van kleur. Er waren

maar drie blanke spelers te zien. Op de oude foto was geen enkele donkere speler te zien. Het is dus echt waar, het klimaat verandert. Haha! Het wordt alsmaar warmer. Tropisch warm.
Ondanks de warmte toch een pot thee gezet. Heerlijk met citroensap erin. Via het kaartje van het theezakje werd mij gevraagd of ik liever de loterij wilde winnen of een perfecte baan vinden. De loterij natuurlijk! Met het geld heb ik vanzelf de perfecte baan : armlastigen helpen.