Vanuit die optiek zal ik nooit vriendjes worden met onze overheid. Die vertelt mij enkel goed nieuws, om samen te feesten. Een echte vriend vertelt je ook het slechte nieuws. Maar de overheid verzwijgt dat slechte nieuws voor mij. Misschien onder het mom van 'wat niet weet, wat niet deert'. Maar helaas voor de overheid weet ik veel meer, wat mij wantrouwig maakt.
Mijn niet-vriend de overheid wenst ook niet naar mij te luisteren als ik wel slecht nieuws of kritische vragen heb. En als ze luistert, word ik uitgemaakt voor alles wat lelijk is. Niet bepaald een goed voorbeeld en het leidt tot boosheid en polarisatie. Niet alleen bij mij, maar onder meer inwoners, want ik ben niet de enige. Sommigen nemen daarom het recht in eigen hand. Iets wat de overheid veroorzaakt omdat ze niet wenst te luisteren.Een soort gelijke relatie heb ik met de EU. Om dezelfde redenen. Ik heb altijd geloofd in autonome groei van een bedrijf. Groeien omdat het aantrekkelijk om daar te werken en de resultaten zonder meer goed zijn. De EU groeit geforceerd. Groeien om te groeien. Landen (om)kopen. Daar geloof ik niet in.
Ondanks dat we deel uitmaken van het zelfde Europa, is sprake van verschillende culturen. Die voeg je niet eenvoudig samen door een papiertje te tekenen. Omdat er sprake is van kunstmatige groei, zal de EU wat dat betreft ook kapot-groeien. De verschillende culturen, de ondoorzichtigheid van deze belastinggeld verslindende bureaucratische organisatie en de onrechtvaardige behandeling zullen samen de splijtzwam worden voor de EU als eenheid. Misschien is er nog hoop. Maar die komt alleen als we weer vrienden kunnen worden.