Leeftijdsverschil

1966 op de Magneet

Toen ik Sonja voor het eerst zag, was ze net 8 en ik bijna 15,5. Ik reed stiekem al op een brommer rond, deed wat aan muziek en zat op school in de Van Geerstraat. Ik heb wel bepaalde herinneringen aan haar als kleine meid. Ze was vaak haar vader aan het helpen met klussen en ging vaak met hem mee op de bromfiets. Pas 10 jaar later, toen ze 18 was, viel ze mij opeens echt op. Ik stond voor het raam van ons ouderlijk huis naar buiten te kijken, toen ik opeens een leuke blonde jongedame zag staan. Toen leerden we elkaar kennen. Het leeftijdsverschil speelde nauwelijks. Ook gedurende de periode erna was dat verschil nergens aan te merken en was het geen enkel probleem.
Nu we wat ouder zijn geworden, merk ik soms dat het verschil weer komt opzetten. In de beleving anders dan toen ik nog een tiener was. Ik ben wat minder energiek en kan geestelijk niet meer zo zwaar belast worden. Dat laatste heeft natuurlijk ook te maken met mijn beperkingen. Hoe dan ook, ik ben sneller moe dan zij. Zowel psychisch als fysiek. De toestand doet me denken aan de tijd, waarin ik rijdend op de fiets jongeren probeerde bij te houden en/of in te halen. Zo probeerde ik haar soms ook bij te houden. Niet dat ik zwetend en zwoegend bezig was, hoor. Het was meer een automatisme van mijn kant; go with the flow.  Zoals ik gewend was. Maar inmiddels weet ik dat het beter is om in mijn eigen tempo en naar eigen 'laadvermogen' mijn gang moet gaan. Net zoals zij dat mag. Rustig aan, zodat het lijntje niet breekt.