Vanmiddag geen balspel, maar een eind gewandeld met onze Fenna. Niet alleen goed voor haar, maar ook voor mij. Het is weliswaar Dierendag, maar daar doen wij, Tom en Fenna dus niets aan. Bij ons is het elke dag dierendag.
Fenna heeft ook zo haar trekjes. Het lastige van Fenna is haar geblaf, gesnuffel en het continu willen markeren van plekjes. Ze is heel alert en schiet zo van nul naar honderd qua emotie. Dat is lastig onder controle te houden. En dan haar gesnuffel en het markeren. Ze is wat dat betreft vele malen erger dan de reuen die we gehad hebben. Gelukkig is ze geen zwaargewicht, zoals rottweiler Puk of bouvier Zorro. Als die plotseling stilstaan lijkt het net alsof ik onverwachts aan een blok beton vastzit. Als ik niet zou opletten, zou zo'n beest mij zo een arm uit de kom trekken.
Fenna is aanzienlijk lichter, dus een rukje aan de riem is voldoende om haar aan te sporen door te lopen. Dat werkt niet altijd, want soms geeft ze een flinke ruk terug. Ze is een Friezin, hè. Tja, maar dan is ze bij deze Indo nog steeds aan het verkeerde adres. Niet dat Fenna dan door de lucht vliegt, maar toch.Het was een leuke wandeling. In een flinke wind onder een zwaar bewolkte lucht, maar droog.
Soms geef ik haar in de middag, na het uitlaten, een stukje gedroogde pens. Dat spul riekt nogal en de zak ligt daarom in de schuur. Het aardige van Fenna of welke hond dan ook is dat ze niet zeurt. Als ik uit die zak een klein stukje aan haar geef, zal ze niet zeggen : "Jeetje, wat een klein stukje! Wat zijn we weer gul vandaag. Is je AOW soms verlaagd, baas?" Nee, ze aanvaardt het met dank. Dat is zo leuk aan een hond.
Als ze daarna vers water uit haar bak gelebberd heeft, is het tijd om te gaan rusten. Eigenlijk zouden de rollen dan omgedraaid moeten worden. Maar ja, ik ben maar een mens op Dierendag.