Het toeval wil dat we vanmorgen nog dokter Pol bij een paard een kies zagen trekken. Dat ging wat anders dan bij een reguliere tandarts. Pol knoopte de bovenlip met neus van het beest vast en begon toen met een enorm grote, roestkleurige tang in de bek van dat beest te mieren. Pol trok zo een kies uit de paardenkaak.
Maar goed, we hebben wel gelachen daar in die wachtkamer. Dat had te maken met de manier van praten vóór en na de behandeling van sommige patiënten. Na de behandeling stonden ze bij de receptie te wauwelen. Toch knap van de assistente, dat ze hen begreep. Ik moest even terugdenken aan zo'n wauwel-moment in mijn eigen leven. Het was volgens mij ergens in 1973 of zo. Ik baseer dat op het feit, dat ik toen nog met de trein naar mijn baan in Amsterdam ging. Ik was ook naar de tandarts geweest om een kies te laten trekken. Ik wilde op het station van Leiden een retourtje hoofdstad kopen.Het lukte mij met mijn deels uitgehangen bekkie toen niet de lokettiste duidelijk te maken, wat ik wilde. Ze vroeg of ik soms naar een Sociale werkplaats zocht. En toch zei ik : 'Een retourtje Amsterdam 2e klas, alstublieft'. Uiteindelijk heb ik het maar voor haar opgeschreven. In de trein ging het toen ook mis. Ik dacht even wat koffie uit een bekertje op te slurpen. Het lukte mij wonderwel dat bakkie bij de vrouw met de koffiekar te bestellen. Hoofdzakelijk door te wijzen en het aantal aan te geven. Toen ik het wilde drinken liep het bruine spul pardoes uit mijn nog verdoofde mondhoek over mijn jas! Gelukkig zat ik alleen in de coupé. Terug naar 2016.
Na de behandeling, die overigens redelijk vlot verliep, kwam de patiënt met een opgerold stukje gaasverband tussen de tanden de behandelkamer uit. Ik zag het positief in, want 'elk nadeel hep z'n voordeel', nietwaar? Ze kan nu tussen haar tanden fluiten en met gemak kaarsjes uitblazen.