Toe wiet or not toe wiet?

Wij dachten in Haven in een redelijk nette buurt te wonen, maar dat bleek toch ietwat tegen te vallen. Bepaalde buurtgenoten hadden veel wietplanten in huis staan, die een ontzettende stankoverlast veroorzaakten! Na het bezorgen van de folders kwam ik vaak zweverig thuis. De dagen erna deed ik opvallend veel rare dingen. In sommige gevallen brak er brand uit in zo'n wietwoning. Niet echt een probleem, want het huisraad was toch maar een bij elkaar geraapt zooitje en de kamer was in een keer brandschoon. De stank was overigens wel nog erger.
Ik hoorde toen dat je makkelijk 1500 euro kan verdienen met de opbrengst van zo'n wietplant. Eigenlijk is zo'n plant dus een geldboom.  Dat zette me wel aan het denken. Mij niet alleen, hoor. Ook anderen. Dus kwam de wietteelt wel heel erg dichtbij bij ons huis. Aan de andere kant ook weer logisch, want in deze tijd van economische malaise moet je toch wat. Ik bedoel, zinvol werk, zoals zwerfvuil opruimen, levert immers geen euro op. Ik ben nu eenmaal geen kind meer. Dat grut kreeg / krijgt er wel geld voor.
Ik heb toch maar van afgezien van zo'n thuisplantage. De reden was, dat ik moeilijk bij de elektriciteitskabel van de buren kon komen. En dan nog. Ik had geen zin om er als een zelfgebakken gevulde koek van de AH uit te zien. Je weet wel : bruin met een zwart randje.

Een kinderfeestje

Het feest is pas voorbij, als de rommel opgeruimd is. In dit geval, een speurtocht, heeft men vergeten de speurende kinderen mede te delen, dat de laatsten de vragenlijstjes moet meenemen en/of weggooien. En als dat laatste gebeurt, dan liever niet versnipperen en op de grond gooien, maar gewoon in de container.
In een relatief schoon Dronten valt dit gelijk op. Dus kinderen : aan de slag!

Anti-vuurwerkpil??

is de kust veilig?

Dit keer heb ik de nacht doorgebracht met een loopse teef. Voor alle duidelijkheid : ik ben alleen thuis met Fenna. Sonja is een nachtje logeren.
Onze hond Fenna heeft schrik voor vuurwerk en andere zaken die bepaald knalgeluid produceren. Als pup is ze een keer erg geschrokken van een vuurwerkbom, die vlak bij ons explodeerde. Gelukkig was ze aangelijnd, anders had ik haar nooit meer terug kunnen vinden.
Hier in de omgeving zijn veel boomgaarden. Daar gebruikt men apparaten om met knallen vogels weg te jagen. Fenna is nauwelijks vooruit te branden zodra ze zo'n knal hoort. Ook al komt het van ver.
Er zijn mensen die hun bange hond drogeren met bepaalde medicijnen. Het zijn vaak verdovingspillen, die vuurwerkstress zouden moeten tegengaan.
De Dierenbescherming waarschuwt tegen dit soort medicijnen. Ze verdoven de hond weliswaar, maar zijn gehoor blijft intact. Gevolg is dat de hond bij het horen van de knallen alsnog in de stress schiet vanwege het onmachtige gevoel.
Wij houden het bij rustig, normaal gedrag. Als Fenna schrikt, tillen we haar niet op, halen we haar ook niet aan (onder het mom van 'wat zielig') en schenken geen aandacht aan haar gedrag. Ze zal moeten ervaren dat het geluid niets betekent.

Help, een beoordelingsgesprek!

Terugkijkend op mijn loopbaan heb ik een behoorlijk aantal beoordelings- en functioneringsgesprekken achter de rug. Vaak liepen ze inhoudelijk door elkaar. Een beoordelingsgesprek is een eenzijdige kijk van de leidinggevende op mij als werknemer. Een functioneringsgesprek is meer iets waar eht over samenwerken gaat. Als werknemer heb ik dan wel inbreng. En eerlijk gezegd, het was nooit lachen geblazen. Zelfs na 35 jaar mijn werk doen, was er nog altijd -n.b. een vaak jonger- iemand die mij vertelde waar het beter kon. Hahaha!
Ik heb geen enkel gesprek meegemaakt, waar sprake was van enig objectiviteit of een sfeer die aangaf dat we samen iets bespraken om samen iets te bereiken.
Het begon al met de setting van zo'n gesprek. In het hol van de leeuw (de baas dus). Die locatie moest mij psychologisch ondermijnen voor aanvang van de op voorhand al verloren uitwedstrijd. Maar daar bleef het niet bij. Ik moest telkens tegenover mijn beoordelaar gaan zitten. Het was een soort rechtszitting, waarin de beklaagde, ik dus, niet achter een hekje maar in een gewone stoel zat. Mijn rechter zat in een iets comfortabeler geval en probeerde met zijn quasi interessante geleuter mij als nog te boeien / de boeien om te doen.
Over de inhoud van de gesprekspunten viel nauwelijks te discussiëren, want zijn mening was wet. Zelfs in gevallen waarin hij zelf in gebreke was gebleven en ik zodoende niet goed kon presteren. De lat werd elk jaar hoger gelegd. Met gevolg dat vermelde doelstellingen vaak niet realistisch waren. Maar het was wel de manier om iemand als ik af te branden en eventueel de wacht aan te zeggen. Twee maal ben ik vlak na nota bene een goede beoordeling ontslagen. Ik hield het er maar op, dat ik veel te goed was voor het bedrijf.
Een keer heb ik mijn leidinggevende een aangetekende brief gestuurd, om aan te geven dat ik het met zijn beoordeling oneens was. Die brief is echter nooit in mijn dossier bij Personeelszaken terecht gekomen. Dat maakte niet echt veel uit, want thuis had ik mijn eigen dossier en dagboeken met o.a. kopieën van belangrijke memo's. Ik heb een aantal keren de tekst onder zo'n formulier 'voor akkoord' doorgestreept en er 'gezien' van gemaakt. En toen pas ondertekend. Ik heb daar nooit iets van gehoord.
Werken doe je samen. Dat geldt ook voor het beoordelen ervan. Dus gezellig naast elkaar, je als leidinggevende medeverantwoordelijk voelen (faciliteren!) voor de prestaties van de medewerker, op een neutrale locatie en met een positieve instelling. Een gesprek vanuit een spirituele benadering. We zijn mensen! Een medewerker moet na het gesprek niet alleen achter de definitieve uitkomsten staan, maar ook opnieuw / nog meer gemotiveerd zijn. Net als zijn gesprekspartner. Het kan van beide kanten immers altijd beter. Vanuit deze optiek heb ik getracht mijn leidinggevenden wat bij te sturen. In veel gevallen tevergeefs.

Onaangekondigd bezoek

2012

Haar beide dochters hebben haar niets verteld over het komend bezoek. Daar zou ze alleen maar onrustig van worden. Als dochter Yvonne de deur open doet, gaan Tineke, Sjaak en ik naar binnen. Trees wacht ons op, ondersteund door twee krukken vanwege een gebroken been. Tante Lies zit in een stoel en heeft het bezoek niet direct in de gaten. Als ze opkijkt, kijkt ze ons aan op een manier die aangeeft dat ze ons niet direct herkent. Maar dan, als haar verteld wordt wie wij zijn, begint ze van blijdschap te huilen. Als we elkaar omarmen en begroeten, vraagt ze me waar mijn zwarte haren zijn gebleven. "Je bent zo grijs!", roept ze verbaasd. Haar gezicht laat zien, dat onze komst voor haar een welkome verrassing is.
Mijn tante Lies is wat mij betreft niet veel veranderd in de afgelopen twee jaar. Al is het wel zo, dat ze veel vaker in herhalingen valt. In het begin vraagt ze een paar keer aan mijn zus Tineke, wie ik ben. Erg aandoenlijk om te horen. Maar ik ben al rap in haar geheugen opgenomen. Dat geldt niet voor mijn zwager Sjaak. Als ik naast haar zit, na het verorberen van een lekkere mokkapunt die bij de thee is gereserveerd, vraagt ze me herhaaldelijk wie die meneer is.
Opvallend genoeg weet ze wel dat mijn zus eerder getrouwd is geweest. Maar dat was verder terug in de tijd. Die herinneringen zijn wel bij haar bewaard gebleven. Ze vertelt veel over die tijd. Over Leiderdorp, de Koningstraat (met een vinger schrijft ze 65 in de lucht), mijn broertjes en zusjes.
Ze heeft nog steeds gevoel voor humor. Ze lacht om grappig bedoelde antwoorden. Ze herinnert zich zowaar de weekends waarin ik bij haar logeerde in Bornem. Alleen het merk van mijn auto heeft ze verkeerd : Het was geen Ford, maar een Fiat. Maar... toch knap.

Koningstraat

Gedurende het bezoek is ze geen moment afwezig geweest. Al kon ik wel zien dat het vermoeiend voor haar is. Tante weet ook nog dat ik met een lieve vrouw ben getrouwd met blonde haren. "Leeft ze nog?", vraagt ze belangstellend. Opeens treurt ze over het feit dat ze als enige van haar generatie is overgebleven. En dat haar man, oom Daaf, er niet meer is. Tussendoor streelt ze met haar hand door mijn haar, waarvan de grijze kleur haar nog steeds dwars zit. 
Ze is wat opener geworden over haar eigen leven. Het voelt goed om door haar, in de herfst van haar leven, in vertrouwen te worden genomen. Ze praat er niet alleen gemakkelijk over, maar ook erg bewust. Zo vraagt ze zich een paar keer af of ze aan bepaalde zaken wel goed gedaan heeft. Voor mij zijn dat bijzondere, mooie momenten met mijn lieve tante.
Samen bladeren we door een paar oude fotoalbums. Ze licht de foto's toe met namen, locaties en maakt soms een zijsprongetje om te vertellen over een voorval in die periode.
Na drie uur nemen we afscheid. Ik weet zeker dat iedereen het een fijne middag heeft gevonden. Jammer dat tante hem vrij snel zal vergeten. Maar stiekem hoop ik van niet.
Met mijn speciale dank aan Trees, Yvonne, Tineke en Sjaak voor deze mooie middag.

Veel leugens in het nieuws

Op Curaçao werd ik voor het eerst geconfronteerd met het feit dat mijn geschiedenisboekjes eenzijdige verhalen bevatten. Ze werden ook anderen opgedrongen. Dat constateerde ik op de eerste de beste schooldag op de Marnixschool. Daar stond een Antilliaans jongetje voor de klas te beweren : "Onze voorouders zijn de Batavieren. Ze kwamen via de Rijn ons land binnen op vlotten."
Later raakte ik steeds meer geïnteresseerd in 'de andere kant van het verhaal'.
Gevolg is dat ik het dagelijks nieuws met een flinke korrel zout neem. Vooral het buitenlandnieuws.
Veel nieuwsberichten bevatten onwaarheden en oud beeldmateriaal. Of beeldmateriaal dat elders opgenomen is. Om de wreedheden in Syrië aan te tonen bijvoorbeeld, werd/wordt beeldmateriaal uit Afghanistan gebruikt. Veel nieuwszenders nemen niet de moeite om berichten en beelden te controleren. Of de berichten worden bewust zo overgenomen. Sommige beelden zijn meer dan 7 jaar oud. Het zijn vooral de Amerikaanse nieuwszenders, die het wereldnieuws op die manier manipuleren. Om hun kijk op de wereld onderschrijven en anderen erin mee te trekken gebruiken ze gemanipuleerd, vaak oud beeldmateriaal. Helaas voor hen zijn er nog steeds wantrouwige lezers, die o.a. ook Youtube doorzoeken.

In de trein

Amsterdam Sloterdijk

In Lelystad stapt een meneer in. Hij gaat tegenover mij zitten. Naast mij, aan de andere kant van het gangpad, zit een tweetal vrouwen die druk met elkaar in gesprek zijn. In het Spaans. Maar met een Zuid Amerikaans accent.
Meneer staat op en trekt zijn leren jack uit. Het colbert dat hij eronder draagt gaat ook uit. Hij draagt een cap, die hij achterstevoren op zijn hoofd heeft. Onder de cap komt krullend grijs haar naar buiten. Onder zijn colbert draagt hij een zomerjack. Dat ritst hij open, zodat een wollen trui zichtbaar wordt. Als hij naar mij kijkt, zeg ik : "Koud hè?" Hij lacht en antwoordt met een typisch, maar mij bekend accent : "Ik kom uit het Caraïbisch gebied. Ik antwoord : "Tja, dat is een groot gebied." Hij gaat met een zucht zitten, naast de stapel kleding. Hij graait in de binnenzak van zijn leren jack en haalt een zakje drop tevoorschijn. Hij biedt mij drop aan, maar ik bedank vriendelijk. Ik heb direct spijt, want mijn zus, naar wie ik op weg ben, is dol op dat zwarte spul. Dan vertelt hij dat hij van Curaçao komt. Hij vindt het hier in Holland niet erg leuk. En voordat we goed en wel op weg zijn naar Almere, gaat het gesprek over discriminatie, slavernij en uitbuiting. Nee, Zwarte Piet kwam niet voorbij. De trein remde af. Aan zijn klaagzang kwam gelukkig abrupt een eind, toen de trein in Almere Oostvaarders stopte.
Zijn plaats wordt ingenomen door een vrouw, die er nogal opvallend uitziet. Ze komt me gespannen, zenuwachtig over. Ze groet me met een knikje en begint direct op haar nagels te bijten. Zo te zien doet ze niet anders. Haar nagels zijn erg kort. Ze is duidelijk geen gebruiker van anti-rimpelcrême. Het opdrogen is in uitdrogen overgegaan. Toch heeft haar doorleefde gezicht iets, waardoor ik geregeld even naar haar kijk. Als de rimpels mij niet bedriegen, moet ze in de 60 zijn. Ze heeft knalrode nagels met zwarte figuurtjes erop. Ze passen niet bij de huid van haar vingers en handen.

Met de NS naar Roosendaal

Vanmiddag stap ik in Dronten op de trein. Mijn reisdoel is Hulst. Vooraf heb ik eerst wat zaken moeten regelen. Uiteindelijk wil ik mijn tante Lies opzoeken in Hulst. Maar om daar met het OV te komen ben ik een hele dag onderweg. Met de trein kan ik tot Roosendaal reizen. Daarna moet ik met een bus mee. De busreis van Roosendaal naar Hulst duurt bijna net zo lang als de treinreis van Dronten naar Roosendaal! Waar een klein land groot in kan zijn.
Ik wilde geen Uber taxi bellen (niet handig om het woord Taxi in dit alternatief te vermelden), dus besloot ik mijn familie in Roosendaal te polsen. Het mooiste zou zijn indien ik van daar naar Hulst zou kunnen gaan met een auto. Nog mooier zou het zijn als ik in Roosendaal een nachtje zou kunnen logeren. Na wat heen en weer mailen en bellen met zowel mijn zus als met een dochter van tante Lies kon ik mijn reisplan compleet maken. Vandaag naar Roosendaal en vervolgens morgenmiddag naar Hulst. En in de tussentijd gezellig bij mijn zus en zwager op bezoek.
Ik heb een speciale OV kaart, die mij 40% korting geeft op reizen met de NS. Daarbij heb ik ook nog wat dagen waarop ik geheel gratis mag reizen.

Geen tweeling meer

Mamma's Drie Musketiers

Vandaag zou ik gedurende een tweetal weken een van een tweeling zijn. Vandaag zou mijn jongere broer namelijk ook 65 jaar zijn geworden. Maar kanker maakte een eind aan ons tijdelijk tweeling zijn. Dat bijzondere fenomeen bestaat sinds 2001 niet meer. Vooral in onze jeugd werd het tweeling zijn extra onderstreept door onze kleding. Mamma maakte vaak dezelfde soort kleding voor ons. Het verschil zat hem vaak in kleurtje. Bij voorbeeld in de boorden of v-hals. En anders waren het de kruisjes in de kraag of boord die aangaven welk kledingstuk van wie was. Joop, de oudste van de Drie Musketiers, had één kruisje, ik twee en Ruud drie. De maten verschilden niet zo veel, omdat we een jaar met elkaar scheelden.
Voor zijn verjaardag zou ik Ruud een cd hebben gegeven. Of een dvd. Uiteraard beide beschreven met muziek. We hadden zo goed als dezelfde smaak. Al heb ik nooit begrepen waarom hij zo weg was van The Golden Earring. Dat was zo Haags! Omgekeerd vond hij dat van bepaalde muziek die ik in de kast had staan. Beiden waren we fan van John Prine. Happy birthday, Ruud! Ik blijf het hier vieren. That's the way the world goes round.

Met Ajax naar PSG

Gisteren zag ik het ooit roemruchte Ajax spelen. Nee, niet voetballen, maar spelen. Het was weer het bekende hobbelpaardvoetbal met veel ballen terug. Vlak voor de aftrap zei ik : "Als Van Rijn weer zijn bekende spelletje speelt (slecht verdedigen) heeft Cavani een topavond. Boilesen werd vrij snel door van der Wiel (ex-Ajax) van het veld geschopt. Een knalrode kaart zou je denken, maar nee. Zelfs geen geel. Logisch, want PSG is een aanzienlijk grotere club dan Ajax.
Daar staat tegenover dat Ajax weer groter is dan Heerenveen en dat liet de arbitrage afgelopen weekend ook blijken. Net als trainer Lodeweges, maar dat mag hij van de KNVB niet zeggen. Het feit dat topclubs arbitraal bevoordeeld worden is geheim. Dus rood voor de Heerenveen trainer.
Uiteindelijk verloor Ajax het lamlendig spelletje, waarin PSG veel ruimte weggaf en niet eens echt voetbalde, met 3-1. Ik was niet eens verrast door de fout van Ajax invaller Zimling. Er ging al zoveel fout bij Ajax en Zimling weet ook niet beter dat bij Ajax de bal vaak teruggespeeld moet worden. Ook al sta je achter. En Cavani? Die had een topavond.

Is er nog gerechtigheid?

Vandaag las ik dat een dronkaard weer auto mag rijden. Hij heeft een dodelijk ongeval veroorzaakt waarbij twee mensen zijn omgekomen. Ze verbrandden in hun auto. De rechter gaf hem zijn rijbewijs terug, want zijn vrouw is ongeneeslijk ziek. Nu mag meneer met de auto op ziekenbezoek. Ik denk dan : "Is er geen OV?" Niet met de bedoeling dat de rechter hem een gratis OV kaart moet verstrekken, maar die dronkaard kan toch met het OV reizen?

De Pool die drie mensen heeft doodgereden komt er ook gemakkelijk vanaf. Hij mag per dode een week ramen zemen of een andere taakstraf doen. Zo'n uitspraak doet de nabestaanden geen recht. Daar heeft de rechter niet bij stilgestaan. Komt bij dat de Pool nooit contact heeft opgenomen met de nabestaanden en zijn excuses heeft gemaakt. Daar heeft hij de afgelopen anderhalf jaar de tijd voor gehad. Zelfs als zou de dader de rest van zijn leven met dit ongeval als psychische last moeten rondsjouwen, de nabestaanden is met het vonnis geen recht gedaan.

In Ferguson (VS) heeft de onderzoeksjury bepaald dat de blanke agent niet vervolgd zal worden voor het doodschieten van de Afro-Amerikaanse (zwarte mag niet meer, toch?) ongewapende tiener, Michael Brown.
Meestal worden in Amerika blanken vrijgesproken en zijn zwarten de klos. Voorafgaand aan de uitspraak heeft men alvast de Nationale Garde naar Ferguson gestuurd. Zo'n maatregel zet mij aan het denken. Tenzij die Garde bedoeld is om de Afro-Amerikaanse bevolking te beschermen tegen nog meer blank politiegeweld geweld. Vooral in het zuiden tiert het racisme welig. Obama heeft begrip voor de boosheid. Dat zegt mij ook veel.

In ons land legt men zich erg gemakkelijk neer bij kromme uitspraken van rechters. De Mobiele Eenheid hoeft niet op te treden. Tenzij er gevoetbald wordt. Maar ja, voetbal is oorlog.

Een nieuwe cv ketel

De Atag Perfect 2 cv ketel is vervangen door een nieuwe. De Atag was bijna 15 jaar oud en begon flink te puberen. Hij draaide soms als een kip zonder kop door, wat leidde tot verhitte hoofden. Hij ging ook steeds vaker in de fout, met alle gevolgen voor de sfeer in huis. Het display vertoonde steeds vaker een foutcode. Error 04 schijnt op het internet een beruchte foutcode te zijn bij deze ketel net als het doorhollen.

na 15 jaar op

De mannen kwamen tegen het middaguur aan. Toen ze boven bij de Atag waren, vroeg een van hen : "Meneer, weet u zeker dat deze ketel vervangen moet worden?" Ik dacht : "Ja hallo, wie heeft jullie hier naar toe gestuurd en met welke opdracht?" Maar ik vertelde hem over het bezoek van hun collega monteur, die gezien de leeftijd van de ketel en de problemen besloten heeft dat de ketel vervangen moest worden. "Aha, een serviceopdracht dus", concludeerde de ander.
Even later werd mij gevraagd, waar de ketel bijgevuld wordt. In de badkamer dus. Ik wachtte op de vraag of ik een pijpsnijder had, maar men vroeg een huishoudtrap. Ze hadden ook het water afgesloten. De wc had nog voorraad voor één spoeling. Maar gelukkig staan er bomen buiten. We hebben met z'n vieren de lunch gebruikt.Onder het eten werd gesproken over cv's (natuurlijk) en isolatie. Het schijnt vaak voor te komen dat mensen alle kranen van de radiatoren dichtdraaien. Daar kan de ketel niet tegen. De ketel heeft een open circuit nodig. Dus altijd minstens één radiatorkraan open laten staan, was het advies. Om die reden is het volgens hen ook niet goed om op alle radiatoren een thermostaatknop te plaatsen. Waarvan acte. Over de perikelen rond de niet betaalde reisuren van Feenstra hebben we het maar niet gehad. Tijdens de hele operatie stond de achterdeur wagenwijd open, omdat de heren in en uit liepen. Dus het werd in dit slecht geïsoleerde huis nogal frisjes.
Nu hangt er een Remeha ketel aan de muur. Zelf zou ik dat merk nooit kopen, maar een gegeven ketel mag ik niet in de pijp kijken. Inmiddels begint de temperatuur weer aangenaam te worden in huis.

Laminaatvloer afwerken

Het was nogal fris vanmorgen vroeg, toen Fenna en ik buiten rondliepen. Het had licht gevroren. De horizon in het oosten kleurde rood door de opkomende zon. In het bos waren de vogels al te horen, maar Fenna's aandacht ging uit naar allerlei geuren op de grond.
Na het ontbijt ben ik verdergegaan met het afwerken van de laminaatvloer in het huisje. Sonja had een bos plinten gekocht, bedoeld om die langs de wanden aan te brengen. Bij wijze van start heb ik eerst de gang gedaan. Vanmorgen ging de klus verder in de woonkamer met open keuken. Dat betekende meubels verplaatsen, stofzuigen, passen, meten, verstek zagen en plakken. Een leuke klus, maar voor een pietje precies ook een flinke uitdaging. Niets is haaks in het huis en sommige muren lopen rond. Bestaande plinten zijn soms iets dikker,

dikke bestaande plint

zodat de boel niet helemaal mooi aansluit. Vooral rond de deurposten moest, net als bij de trap naar boven, een beroep gedaan worden op onze creativiteit. En om de moeilijkheidsgraad extra te verhogen, was er ook een hond die mij lastig viel. Zittend op de grond ging ze geregeld op mijn schoot zitten. Wel eens geprobeerd om met een hond op schoot te klussen? Dus dat schoot niet zo op. Fenna stond ook een keer op een plint, waar de beschermfolie van de lijnlaag al verwijderd was. Een geluk was dat ik hem net op de vloer wilde drukken. Nu deed Fenna dat dus.
Maar uiteindelijk is nu ook de laminaatvloer in de woonkamer echt af. Nu nog de slaapkamer. Daar staan grote kledingkasten in....

Een geest in huis?

In onze vorige woning in Lelystad Haven hebben we een paar keer vreemde dingen meegemaakt. Na het overlijden van mijn vader, was er 'iemand' in de kamer van de kleine Mike. Hij vluchtte naar onze slaapkamer. Sonja zag een man over de overloop lopen. Omdat Mike nog jong was, heeft ze daar verder maar niet over gesproken. Anders lag dat joch nu nog steeds tussen ons in. Ik moet er niet aan denken! Haha!
Zelf heb ik op zolder aan de Ringdijk een paar keer een raar gevoel gekregen. Ik zat daar nogal eens naar lp's te luisteren. Een paar keer leek het alsof er opeens een steenkoude wind blies. De andere keren voelde ik, dat er iets of iemand in de buurt was. Ik was daar naar mijn gevoel duidelijk niet alleen.
Het eerste wat op me dat soort momenten  te binnenschiet, is iets zeggen. Net zoals onlangs met die vlinder. Toen ik het erg koud kreeg zei ik op rustige toon : "Ja hoor, zo is het wel genoeg geweest. Stop er maar mee." De andere keren vroeg ik of de muziek leuk was. Tja, het klinkt allemaal wat onwezenlijk of misschien zelfs stom. Maar ja, zo ga ik daar mee om. In gedachte praat ik vaak met mijn broers en ouders. Ik denk ook vaak aan hen. Ik begon ermee, omdat Ruud mij dat heel nadrukkelijk had gevraagd : "Zal je me niet vergeten?" Het klonk toen bezorgd, zelfs wat angstig. Was hij soms bang vergeten te worden? Of zouden onze gedachten aan hem hem doen laten voortleven?

Fietsband wel lek, geen gat

Soms ben ik ook maar wat aan het klooien hoor. Het gaat niet altijd zoals ik graag zou willen. Een tijd geleden heb ik de banden van Sonja's elektrische fiets vervangen. Zowel de buiten- als de binnenbanden.
Vanaf begin af aan liep de achterband (natuurlijk!) heel langzaam leeg. Soms duurde het dagen voordat de band echt zacht was. De laatste tijd verliep het leeglopen wat sneller. Nu is hij na een dag zacht. Tussentijds heb ik het ventiel vervangen en de buitenband (anti lek) gecontroleerd op scherpe zaken en/of beschadigingen. Maar ik heb verder niets kunnen vinden. Het ventiel is ook dicht. Dat heb ik een paar keer met een sopje getest. Maar de band bleef langzaam leeglopen. Dus nog een keer een ander ventiel erop. Maar ook dat hielp niet.
Vanmorgen heb ik maar een nieuwe binnenband gemonteerd. Een leuke klus, want het achterwiel moest eruit. Grrr! De kunststof kettingkast moest eraf, de achterremkabel, kettingspanners en de wielbouten gelost en toen het wiel eruit gehaald. Dat ging niet echt gemakkelijk, want ik moest de achterkant van de fiets

omhoog tillen. De versnellingskabel heb ik dit keer laten zitten, dus ik moest aan de andere zijde van het wiel de band van de velg halen. Vervolgens heb ik de binnenband eruit getrokken. Op een beheerste manier hoor. Ik heb de buitenband aan de binnenzijde gecontroleerd : niets gevonden. Ik heb zelfs met mijn vingers door de band gevoeld. Niet dat ik op een snee zat te wachten, maar toch...
De boel zat net op tijd weer in elkaar. Toen ik weer mijn rug kon rechten, kwam Sonja naar buiten. Ze kon haar fiets zo overnemen om haar dagelijkse beslommeringen te gaan doen. Hopelijk is het probleem nu opgelost.
De binnenband wilde ik plakken en hem als reserve opslaan. Maar flink opgepompt en onderwater gedompeld, heb ik geen enkele luchtbel of luchtbelletje kunnen ontdekken. Ook niet tijdens het knijpen in de band om de druk nog meer op te voeren. Ik zie er geen gat in, zucht. Misschien is ie onder hoge druk wat poreus.

In een zee van licht

Een week voor zijn overlijden vertelde mijn broer mij een bijzonder verhaal. Toen ik weer op bezoek was, vertelde hij me dat hij 's nachts bezoek had gekregen. Het waren drie personen, die in een zee van licht bij het voeteneind van zijn bed stonden. Ze kwamen vertrouwd over, maar hij kon niet zien wie ze waren.
Een van hen zei, dat hij uit zijn bed moest komen. Na enige aarzeling deed Ruud dat. En zowaar, hij kon lopen en voelde ook helemaal geen pijn!
Ik vond het een bijzonder verhaal, vooral omdat mijn broer heel nadrukkelijk beweerde : "Het was echt geen droom!"

Een dag of wat later, toen ik hem weer bezocht, vroeg hij mij direct of ik naar de keuken wilde gaan. Ik had mijn jas nog aan, maar wilde hem graag van dienst zijn. Het klonk nogal dringend. De huiskamer kende een open keuken. Toen ik bij het aanrecht stond vroeg hij : "Staat daar mijn glas?" In de wasbak stond inderdaad als enige een glas dat half gevuld was met water. In het glas stond een rietje. Want mijn broer kon het glas niet optillen.
Mijn bevestiging over het glas, deed hem erg triomfantelijk kijken. Hij vertelde mij dat hij weer bezoek had gekregen van die drie figuren. Weer was de kamer licht en warm. En weer kwam hij uit zijn bed. Maar om te bewijzen dat het allemaal echt was, had hij dit keer zijn glas opgepakt en in de keuken in de wasbak gezet! Zijn vrouw noch zijn zoon hadden het glas verzet. Ik kon niet anders dan hem geloven. Het viel me op dat mijn broer sinds dien een stuk rustiger was over zijn naderende einde.
Later hoorde ik van andere familieleden soortgelijke ervaringen van mensen, die terminaal waren.

Mein Kampf

De man die het boek 'Mein Kampf' te koop aanbood, is door de rechter vrijgesproken. Maar de verkoop van het boek van Adolf Hitler blijft verboden. Het lijkt wel of men het over wiet heeft. Ik kan me nog herinneren dat in de jaren 50, waarin de eerder beëindigde oorlog nog de nodige nasleep kende, veel zaken uit de oorlog nogal gevoelig lagen. Ik heb als kind nog belletje getrokken bij een NSB'er, ook al wist ik toen niet eens wat de afkorting inhield. Kattenkwaad uithalen bij die NSB'er mocht. Dat was goed.Net als Duitse toeristen de verkeerde kant opsturen.
We zijn inmiddels bijna zeven decennia verder. De maatschappij is flink veranderd en we zijn een klein beetje 'wijzer' (?) geworden. We weten inmiddels dat wat nazi's beweerden over Joden en hoe we met die mensen zouden moeten omgaan, verre van correct is. We hebben ook internet. Daar kan ik de tekst van het boek Mein Kampf downloaden om te lezen, als ik dat zou willen. Het verbod op de verkoop van Mein Kampf is al lang geleden achterhaald.
De wandaden van onze vaderlandse helden zijn ook heel lang verzwegen. Jammer, want het doet geen recht aan de feitelijke geschiedenis. Misschien is daarom onze toekomst nogal fragiel. Ik weet dat opgetekende verhalen vaak uit de mond van de overwinnaars komen. Maar volgens mij zijn er alleen verliezers.
De fans van God of Allah hebben ook allerlei opruiende geschriften, die aanzetten tot haat. Uit sommige wordt voorgelezen op bijeenkomsten, die toegestaan worden vanwege de vrijheid van meningsuiting. Maar ja, zodra het over Joden gaat wordt Nederland behoorlijk nerveus. Misschien hebben wij ook iets van de 'Wiedergutmachung' meegekregen. Als dat zo is, waarom wel bij Joden en niet bij Surinamers, Antillianen, Molukkers, Papoea's enz.? Selectieve overgevoeligheid.

Met een kater op de bank

Vanmiddag ben ik alleen thuis. Eh... met Fenna en Tom dan. We zijn de enige drie die niet meer in Sinterklaas geloven. De rest is naar de haven hier in Dronten gegaan, om de bedrieger en zijn kornuiten binnen te halen. De ontvangstprocedure is net als veel andere ongewenste immigranten : ze worden met open armen ontvangen, beduvelen de boel en gaan er vervolgens weer vandoor. Pas op latere leeftijd komt men er achter dat die man helemaal niet bestaat! Ik wist het al toen ik hem de eerste de beste keer ontmoette. Dat was in het Irene gebouw in Leiderdorp.
Nee, dan maar Fenna. Ze komt ook uit een ander land, Friesland, en heeft bij ons asiel gekregen. Ze moest wel inburgeren, want afgezien van mezelf willen we niet nog een eigenwijs in huis. En ze moest verstaanbaar spreken. Dus dat Friese spraakgebrek (sommigen beweren : dialect) moest er ook aan geloven.

Met Tom is het niet veel anders. Hij komt uit Zeewolde. Een schaamteloos iemand had dat zomaar in zijn paspoort geschreven. Tom was wereldvreemd toen ie in Dronten arriveerde, maar ja, zoals gezegd hij komt uit Zeewolde. Geleidelijk aan hebben we hem kennis laten nemen van de hedendaagse moderne wereld. Tom eet nu dus brokjes van de Aldi. Maar misschien komt dat, omdat ie soms een vuiltje in z'n oog heeft. Over rood haar en elzenhout heb ik het maar niet. Kortom, Tom hebben we dus ook gered. Volgens mij hebben ze het hier prima naar de zin.
Fenna ligt bij de deur te wachten tot de gelovigen op hun schreden terugkeren. Tot die tijd zit ik met een kater op de bank.

Hoog sensitief persoon

Pas toen ik in therapie was, kreeg ik te horen dat ik een hoog sensitief persoon ben. Later is dat nog een keer vastgesteld. Pas toen viel bij mij nogal wat kwartjes. In mijn jeugd heb ik bepaalde strafsituaties als traumatisch ervaren. Voor sommige mensen was ik bij voorbaat bang. Ze kwamen mij nogal bedreigend over. Gedurende mijn loopbaan heb ik veel op basis van mijn gevoel gedaan. En met succes. Maar ook daar buiten liet ik me door mijn gevoel leiden.
Subtiele signalen in mijn omgeving maken dat ik me op mijn gemak voel of alert moet zijn. Ik weet op voorhand bij wie ik me op mijn gemak voel en wie ik beter kan mijden. De laatsten waren vaak mensen met dubbele agenda's. Stemmingen van anderen beïnvloeden ook mijn gedrag. Ik zoek graag de rust op. Van veel geluid(en), lichtflitsen, drukte krijg ik last van onrust, spanningen. Dus een disco is voor mij een haast dodelijke plek. Maar dat geldt ook voor een popconcert. Van binnen voel ik me rijk, maar ook nogal ingewikkeld. Misschien hoort dat bij elkaar. Muziek kan mij diep raken. Ik ben gewetensvol, wat ik soms als een last ervaar. De wereld is namelijk nogal agressief geworden en niet iedereen zit te wachten op de waarheid en/of rechtvaardigheid. Een rechter die iemand veroordeelt tot drie weken ramen zemen, omdat hij drie mensen doodgereden heeft waaronder een meisjes van twee, voelt bij mij als een groot onrecht aan.
Als ik voor iemand veel dingen tegelijk moet doen, kom ik in opstand. Ik ben nogal perfectionistisch, geen fouten willen maken, of zaken vergeten. Dat vergeten neemt alsmaar toe en daarmee mijn gevoel van ongemak. Ik weet het : een kwestie van accepteren.

Aan gewelddadige films, documentaires enz. heb ik een hekel. Als kind verafschuwde ik al westerns. Vaak weet/voel ik wat anderen nodig hebben voor wat betreft aandacht, zodat ze zich beter gaan voelen. Ik probeer situaties te vermijden waarvan ik op voorhand weet, dat ze mij problemen gaan opleveren. Het geheel heeft ertoe geleid, dat men mij stil en/of verlegen vindt, maar dat ben ik helemaal niet. Ik ben gewoon een HSP.
Wat ik nog niet kan rijmen met mijn HSP zijn is het feit dat ik geen vegetariër ben. Terwijl ik vaak te doen heb met de beesten. Zoals nu met het 'ruimen' van pluimvee.

Emma speelt (met de) gitaar

Zodra ze binnenkomt, kijkt ze als eerste naar de muur waar de gitaar hangt. Dat instrument fascineert haar. Vervolgens kijkt ze naar mij en lacht naar opa, om direct weer naar de gitaar te kijken. Zo van : opa, gaan we (met de) gitaar spelen? En natuurlijk zwicht opa voor haar lachende, vragende toet.
Gevolg is wel, dat opa tamelijk favoriet is. Ze zegt nog geen mamma. Soms pappa, maar opa staat ook vaak bovenaan. Daar is opa natuurlijk beretrots op!

Frank Patat is BN'er

Gisteren volgde ik, dankzij een tip van schoondochter (dank!), het tv programma 3Onderzoekt : Wiet, de groene sloper. Een EO presentator gaat samen met de op het gemeentehuis van Dronten alom gevreesde Frank Patat de wietteelt in.
De presentator begint voorzichtig met een bakje met een paar wietplantjes. Maar al ras groeit het uit tot een plantage, die hij samen met de patatbakker runt.
Tussendoor vinden gesprekken plaats met o.a. andere wiettelers en coffeeshophouders. Ook komt aan het licht dat de hele wietsituatie in ons land van alle kanten rammelt. Er is een gedoogbeleid. Coffeeshops mogen wietverkopen, maar officieel niet inkopen. Die rare situatie leidt ertoe dat er zo'n 50.000 wietplantage in ons land zijn, waarvan vele via de achterdeur van de coffeeshops hun wiet verkopen. Het kweken van wiet thuis, is niet bepaald zonder risico's. In 2011 brak in zo'n 700 woningen brand uit, veroorzaakt door de plantages. Er vinden ook berovingen plaats.
Coffeeshops mogen officieel 500 gram wiet in huis hebben voor de verkoop. Maar onlangs werd een coffeeshophouder vrijgesproken, toen hij 107 kilo wiet in de zaak had liggen. De rechter oordeelde dat die voorraad, gezien de verkoop en hoeveelheid klanten, normaal is. Wat meespeelde in de uitspraak was dat de coffeeshop de zaak netjes runde, compleet met degelijke administratie en goede relaties met de gemeente.
De documentaire eindigde na maanden zwoegen met een domper voor beide telers : de wiet bleek na keuring ongeschikt voor verkoop. Er zat ongedierte in.
Al met al een interessante documentaire, die inzage gaf in de wereld van de teelt van wiet.

Studeren? Ik?

mijn belangrijkste diploma

Laatst vroeg Mike aan mij : "Pa waarom ga jij niet studeren?" Eerlijk gezegd heb ik dat wel eens overwogen. Gaan studeren als ik met pensioen zou zijn. Gewoon uit interesse.
Er was een periode waarin studenten zich beklaagden over de oudere collegae. Die verstoorden de colleges met hun gekeuvel. Ze begrepen niet altijd even snel de stof, vroegen geregeld met een hand bij het oor "kunt u dat even herhalen?", keken naar andere tv programma's, deden niet mee aan feestjes en werden niet dronken. Ze waren vaak snel klaar met hun studie. Kortom, oudere studenten waren ronduit lastposten.
Het is nu, in deze levensfase, voor mij erg lastig te gaan studeren. Ik heb een oor waarvan de ingang geblokkeerd is. (Andere) oor in, oor uit gaat dan weliswaar niet op, maar mijn korte termijn geheugen functioneert niet naar behoren. Vraag me niet waar al die informatie dan wel blijft. Dat is net zo'n vraag als : waar blijven sokken, die in de wasmachine verdwijnen.
Komt bij dat ik op kamers zou moeten. In zo'n studentenhuis zou men denken dat ik de conciërge was of zo. Met alle gevolgen van dien. Tel daarbij op dat ik geen alcohol drink en ook geen nachtbraker ben. En als ik aan iets begin, dan doe ik dat op een serieuze manier en maak ik het graag af.
Rest nog de vraag : "Wat zou ik gaan studeren??" Een studie over zaken die me interesseren, uiteraard. Motortechniek? Milieu? Hoe wordt men een rat? Nee, dat studeren wordt niets. Niets? Hé, misschien kan ik me daarin specialiseren! Alles te weten komen over niets. O nee, dat heet tegenwoordig 'reguliere opleiding'. Schijn je ook diploma's van te kunnen behalen kopen.

Een late vlinder?

Ben ik in de tuin bezig, komt er een vlinder op mijn schouder zitten. Het rare was, dat ik gelijk een vreemd nostalgisch gevoel kreeg. Alsof ik iemand na jaren weer terugzag. Vraag me niet waarom, maar ik vroeg het fraaie beestje : "Ben je niet wat laat voor de tijd van het jaar? Het is toch veel te koud en nat?" De enige reactie was, dat de vlinder haar vleugels wijd spreidde, zodat ik de mooie tekening kon zien. Ik legde mijn hand vlak bij haar. Ze stapte op mijn vinger en kroop in mijn hand. Haar vleugels nog steeds gespreid. Ik maakte een huisje met mijn twee handen, om haar even op te warmen en de vleugels misschien wat te laten drogen. Na een minuut of wat heb ik haar voorzichtig in de klimplant van de buurvrouw gezet. Ze zocht direct beschutting onder een blad. Nu ik erover schrijf, vraag ik me af : "Waarom reageerde ik eigenlijk zo?" Ik weet het niet. Het ging vanzelf.

Een verdwenen nest

Na het overlijden van mamma heb ik het gevoel alsof het gezin uit elkaar is gevallen. De lijm is verdwenen, geleidelijk aan opgelost. Verder terugkijkend is het net alsof het overlijden van mijn vader en broers ook daaraan hebben bijgedragen. Over hun dood wordt erg weinig gesproken. Tenminste, niet binnen de groep van hen die zijn overgebleven. Er rust een soort taboe op.
Na het overlijden van mijn broer Ruud heb ik wel veel met mijn schoonzus, zijn vrouw, gesproken. Niet zozeer over hoe erg het was, maar over datgene wat zijn overlijden emotioneel teweeg bracht. Over het onbegrip bij anderen.
Na het overlijden van mijn andere broer, verdween zijn vrouw uit beeld. Ze nam geen afscheid of zo, zelfs geen kaartje. Helemaal niets. Alsof de dood van mijn broer een soort bevrijding voor haar was. Ik vond / vind dat erg jammer.
Ik mis mijn broers elke dag. Het klinkt misschien hard, maar ondanks de aanwezigheid van mijn zusters en nog een broer, is er een grote leegte in mijn leven ontstaan. Die leegte wordt voor een klein deel opgevuld door de kleinkinderen. Misschien hang ik te veel aan de situatie toen het gezin nog compleet was. Misschien ben ik verdwaald. Hoe dan ook, het ooit warme nest is uit de boom verdwenen. 'If the good times are all gone, then I'm bound for moving on....'

Hangplek voor katten

Ze zitten er bijna dagelijks. Drie á vier katten verzamelen zich bij een bepaalde woning, in afwachting van...? Tja, van wat? De bewoner heeft zelf geen dakhazen. Hij heeft wel een tijdje een hond gehad. Maar die is inmiddels overleden.
Een tijdje heeft ie getwijfeld over het aanschaffen van weer een hondje. Maar tot heden heeft ie er geen. "Ik merk nu dat ik veel vrijer ben, als ik op stap ga", zei hij.
Ter compensatie heeft ie nu katten in zijn tuin. Die komen niet zomaar. Ze krijgen dagelijks iets lekkers voorgeschoteld. Dat spul schijnt dermate lekker te zijn, dat ze elke dag komen. Geduldig wachten ze de komst van hun kokkie af.
Fenna heeft de katten inmiddels ook ontdekt. Nieuwsgierig kijkt ze over het hek de beesten nadrukkelijk aan. Zo doen honden dat. Fixeren heet dat. En dan maar hopen dat de uitdaging wordt aangenomen. Maar de katten blijven stuk voor stuk rustig zitten en kijken quasi ongeïnteresseerd naar de snuivende Friezin en die meneer met zijn camera.

Voorbereiding Kerstfeest 2014 -2-

Hoera! Vanmorgen kwam het goede nieuws binnen. De gemeente heeft ons geselecteerd voor een aangeklede kerstboom en ingrediënten voor een kerstmaaltijd. Hij wordt de dag voor mijn verjaardag gebracht. Als het goed is komt de boom tussen de seniorenwoningen op het pleintje te staan. Dan kan iedereen ervan genieten.
De bedoeling is om op eerste Kerstdag samen kerstfeest te gaan vieren. Hopelijk geen eenzame kerst voor de mensen hier.
We zijn in Lelystad Haven in het klein begonnen met het uitnodigen en/of gezelschap houden van oudere eenzame mensen. Het feit dat men hier dicht bij elkaar woont, maakt de sociale controle gemakkelijker en is de eenzaamheid beter te bestrijden. We hopen dat iedereen zal komen zoals onlangs is beloofd.

Met aanhanger achteruit

Afgelopen week moest ik met een aanhangwagen achter de Matrix in een volle loods achteruit rijden. De loods stond vol metalen bakken. De neus van de auto stond tussen een paar van die bakken in. Ik moest de aanhanger achteruit een zijgang inrijden. Ook tussen bakken door. Het gangetje was nogal smal. Omdat ik niet volledig kon insturen vanwege de zeer beperkte ruimte, moest ik drie á vier keer steken met een paar centimeter speling. Intussen stonden twee vorkheftrucks te wachten, totdat ik het pad had vrijgemaakt. De aanhanger stond een paar keer haaks op de auto. Hij zou zomaar de auto beschadigd kunnen hebben. Maar het lukte me toch om hem vlakbij zijn bestemming te manoeuvreren. Een kwestie van rustig rijden en sturen. Wat dat sturen betreft, dat gebeurt tegenovergesteld en ook nog eens op tijd. Vooral dat laatste kan lastig zijn, omdat het zicht op de achterkant van de aanhanger en het inschatten van afstanden vaak lastig is. De spiegels geven een enigszins vertekend beeld.
Omdat ik met de caravan achter de auto ook geregeld achteruit rij, om hem op z'n plek te manoeuvreren, ben ik wat bekend met het fenomeen. Maar op de camping heb ik vaak een zee van ruimte. En toeschouwers, die vanuit hun luie stoel meekijken wanneer ik achteruit de sleurhut op z'n plaats rij.
Wist je dat in het achteruit rijden ook wedstrijden worden gehouden? We hebben zelfs een kampioen daarin. Nee, het is geen vrouw. Maar vergis je niet, er zijn er die dat erg goed onder de knie hebben.

De selfie van Leroy Fer

De foto van voetballer Leroy Fer samen met andere, niet-blanke collega voetballers, heeft op sociale media geleid tot nogal wat racistische reacties. Dat is natuurlijk een minne zaak, waar velen zich aan storen.
De namen van een aantal van hen staat in de media vermeld. Zouden zij nu hun account sluiten? Ik hoop het. Ik snap overigens niet dat beheerders van sociale media dit toestaan. Maar dat zal wel te maken hebben met vrijheid van meningsuiting.
Helaas is het nog erg triest gesteld met discriminatie en racisme in het algemeen en in ons land in het bijzonder. We hebben een wet, reclamespotjes en advertenties (Sire) nodig om discriminatie en racisme te bestrijden.
Als ik vertel over mijn eigen ervaringen, dan zijn er toch altijd weer toehoorders die er niet aan willen : Nee toch? Het zal toch niet?
Laatst beklaagde een vrouw zich bij mij over discriminatie in ons land. Ze vertelde over haar eigen ervaringen. Ze is van Indonesische komaf. Een aanwezige (blanke) huishoudelijke hulp reageerde nogal bot : "Daar geloof ik niets van, want zo zijn wij niet!" Met andere woorden : "U liegt dat u barst!" Toen ik haar op rustige toon zei, dat ik soortgelijke ervaringen had, verliet ze boos de woonkamer.
Niet gehoord of begrepen worden als het om discriminatie en/of racisme gaat, is soms net zo erg als het fenomeen zelf. Het zegt mij dat er niet snel verandering in zal komen.
Komt bij dat veel blanke Nederlanders moeite hebben met hun houding, als het om getinte mensen gaat. Als ik achter de balie van een kruidenierszaak zou staan met mijn gebruinde kop, zouden zij mij niet naar bruine bonen, basterd suiker, chocolade, speculaas, zwarte of bruine schoensmeer en/of -veters durven vragen. Veel te eng allemaal!
Ik ben benieuwd in hoeverre het gedoe rond deze Oranje spelers van invloed zal zijn op verenigingen met namen als Oranje Zwart enz. 

Het dievengilde op het station

Voor de derde keer betrapte ik een paar jeugdige scholieren (13-14 jaar), die in de rijwielstalling van het station van Dronten op dievenpad waren. Of zo je wilt : proletarisch aan het winkelen waren. De beide jongens verwijderden onderdelen van fietsen. Het ging hen met name om de verlichting. Ze waren zowel aan de achterkant als aan de voorkant van fietsen bezig. De jongste zocht de fietsen uit, de oudste sleutelde.

Toen ze mij zagen, wisten ze niet dat ik hen al een tijdje gadesloeg. Ze gingen er direct vandoor, terwijl ze onder het lopen hun capuchon over hun hoofden trokken. Ze bleken beiden op de fiets te zijn. De schooltas(?) op de bagagedrager.
Het is daar in en rond de rijwielstalling een enorme chaos. Overal fietsen en dusdanig, dat je niet eens meer door de rijen correct geparkeerde fietsen van de ene naar de andere kant van de stalling kunt lopen. Voor de beide boefjes een geluk, want zo konden ze zich snel uit de voeten maken.
Het is duidelijk dat de stalling veel te weinig ruimte biedt. Die mag drie keer zo groot worden. Wat ruimte betreft zal dat geen enkel probleem zijn, want voor de stalling bevindt zich een enorm gazon. Vraag me niet waarom.
De chaos heeft al de aandacht van de gemeente Dronten. Nu nog het toezicht op de gestalde fietsen, want het wordt met de dag erger voor wat betreft de "onrechtmatige toe-eigening van andermans fietsen en fietsonderdelen." Een paar camera's zou al heel wat schelen.

Later, als ik groot ben

kleding maken

Ze zit aan de eettafel. Die staat dit keer voor het raam van de huiskamer. Ze staart af en toe naar buiten, maar gaat dan verder. Ze is aan het rekenen en schrijft met een potlood in een boekje. De inhoud van haar portemonnee heeft ze op de tafel uitgeteld. De centen, stuivers, dubbeltjes en kwartjes liggen keurig twee aan twee in rijtjes naast elkaar. De rij van de centen is het langst.
Als ze naar me kijkt, glimlacht ze en slaakt ze een zucht. Ik beloof haar : "Als ik later groot ben mam, ga ik heel veel geld voor u verdienen." Ze moet erom lachen, maar ik ben vastberaden. Ze verdient dat gewoon.
Die herinnering staat voor altijd in mijn geheugen gegrift. Hij kwam vele jaren later telkens weer opzetten als ik iets voor haar ging doen. Uit dankbaarheid en omdat ik het leuk vond. Geld had ze niet meer nodig. Maar er waren wat andere zorgen.
Door de jaren heen heb ik geprobeerd mijn belofte na te komen. Telkens weer. Niet alles wat ik deed werd mij in dank afgenomen en het is zelfs voorgekomen dat ze boos op me was. Maar alles wat ik voor haar deed, was wel telkens weer vanuit die oude belofte : het mijn moeder gemakkelijker maken. Ze had al zoveel zorgen gekend.

Stadsverwarming is wel duurder

Afgelopen week las ik op de teletekstpagina van Omroep Flevoland een wat warrig bericht. Het betrof stadsverwarming, waarvoor te veel betaald zou worden. Vooral van het laatste deel van de tekst begreep ik geen jota. Ik heb die tekst een aantal keren gelezen, de laatste keer na het legen van een kop sterke koffie. Maar de inhoud bleef mij warrig overkomen. De tekst meldde : "De prijs voor stadsverwarming is gebaseerd op de gasprijs, maar over aardgas wordt energiebelasting geheven terwijl stadsverwarming daarvan is vrijgesteld. De gebruikers betalen daardoor te veel."
Zelf concludeerde ik dat mensen die gewoon aardgas gebruiken duurder uit waren dan de gebruikers van stadsverwarming. Maar het moet conform de kop van het bericht andersom zijn. Dat is ook het geval. Er is sprake van energieheffing op stadsverwarming en dat is niet in correct. Zodoende is stadsverwarming duurder dan gewone verwarming op gas. Probeer dat maar eens helder op een beeldscherm te zetten.

Wegwerpmaatschappij

wat bruin is, zwart maken...

Dit keer niet over het zwerfvuil, maar over spullen. Als iets niet meer of minder goed functioneert, dan wordt het weggegooid. Vaak op advies van de winkel waar het gekocht is. Koop maar een nieuwe. Er zijn probleemgevallen die veroorzaakt worden door achterstallig onderhoud.
Een zo goed als nieuwe fiets wegdoen voor 20 euro, omdat hij doortrapt. Ik zag dat de tweewieler voorzien was van een 3 versnellingsnaaf en ging er vanuit dat de versnelling afgesteld moest worden. Dat bleek ook het geval.
Zo hebben we ook wel eens voor een habbekrats een brommer overgenomen. Daar mankeerde niet echt veel aan. Een nieuwe bougie en een schoongemaakte carburateur was alles wat er gedaan moest worden.
Afgelopen week kreeg ik weer zo'n fiets in handen. Gezegd werd dat de ketting er constant afloopt. Ik zag direct dat de derailleur verkeerd afgesteld stond. Maar mevrouw wilde er toch vanaf. Ik sta ervan te kijken dat veel mensen geen enkele technische sjoege hebben van hun fiets. Aan de andere kant ook weer logisch.
Het wachten is op een mooie motorfiets die weggedaan wordt omdat ie niet meer wil starten. En als ik hem dan thuis heb, doe ik de benzinekraan open en zet ik de noodknop weer op RUN.
Er zijn tegenwoordig ook veel zogenaamde weggeef-sites op het internet. Dat is een mooi initiatief. Krijgen spullen toch een tweede leven. Bij mensen zoals ik....

Parkeren in Lelystad

een van de ruimte-vreters

ook file bij de betaalautomaat

Zaterdag waren we even in Lelystad. Mike geeft er de voorkeur aan de auto in een parkeergarage te stallen. Het was erg druk, maar gelukkig stond de file richting de uitgang. In de garage zelf was een opstopping ontstaan, omdat op een bepaald punt de uitrit en de inrit elkaar kruisen.
Terwijl we stonden te wachten keek ik als passagier even rond. Het viel me op, dat er op veel plekken geen auto's geparkeerd stonden. Logisch, want ze waren net te smal. Dat werd veroorzaakt door onhandig / slordig parkeren van anderen. Eigenlijk was er parkeerruimte genoeg, maar niet alle ruimte kon benut worden. Zie daar een verliespost op parkeerinkomsten. Het slordig parkeren wordt ook veroorzaakt door het ontbreken van belijnde parkeervakken. Sommige delen van het parkeerdek zijn gekleurd en leiden m.i. tot misverstanden met slordig parkeren als gevolg.
We bezochten voor het eerst de opnieuw ingedeelde zaterdagmarkt. Ik ben er tevreden over, dus van mij mag het zo blijven. Lekker ruimtelijk opgezet.

We kwamen ook de Sint en zijn Zwarte Pieten tegen. Hoera! Gewoon zwarte Pieten. Zoals het hoort in de Hollandse cultuur. Niets mis mee. Als Zwarte Piet niet meer mag, moeten we Sint ook afschrijven. Die nare Spanjolen hebben immers ons land behoorlijk lang geterroriseerd. En over Grieken wil ik het helemaal niet hebben.
Bij het uitrijden van de parkeergarage viel het mij op, dat beide slagbomen van de uitgang tegelijkertijd open kunnen gaan. Wij trokken net op, toen een auto naast ons een paar seconden later dat ook deed. Je bent geneigd enkel naar de slagboom te kijken. Maar er speelt dus meer. Het liep goed af.

Terug naar Lelystad

Gisteren ging ik na lange tijd weer eens naar Lelystad. Terug in de tijd, zo leek het. Ik reed via de wijk Tjalk naar de wijk Botter. Ik moest daar even een afspraak nakomen. Toen ik die route reed en om me heen keek, dacht ik : "Jeetje, heb ik hier 17 jaar gewoond?" Het begon steeds meer tot me door te dringen, hoe stads de omgeving is. Niet alleen vanwege de drukte, maar vooral ook vanwege de vervuiling. Wat een bende! Het leek erger dan voorheen. Maar het kan zijn dat ik zo gewend was geraakt aan dat beeld, dat het mij niet zo opviel. Ik was er blijkbaar mee vergroeid. In Leiden viel me dat trouwens ook op. Maar wellicht komt het omdat ik nu uit een aanzienlijk schonere omgeving kom.
Hoewel de stad maar twintig kilometer naar het westen ligt, is de invloed vanuit de Randstad merkbaar. Drukte, haast en stress overheersen het straatbeeld. Met als rustpunt langs een volle dreef een coffeeshop : to blow your mind away.
Het parkeren is nog gratis. Maar voor hoelang? De parkeertarieven gaan omhoog en men is naarstig op zoek naar nog meer inkomsten. Toen men in Doe Mere parkeergeld ging innen, was dat reden voor ons om Almere te mijden.  We zijn sindsdien van Almere los. Misschien een les voor Lelystad?

Moluks bloed

Mijn oma van Ambon

Er staan twee bezoekers voor het hek. Fenna blaft als gewoonlijk. Ik stuur de keffende Friezin maar naar binnen. Meneer komt als eerste de tuin in. Ik schudt hem de hand. Als ik haar een hand geef, zie ik iets bekends in haar gezicht. Al weet ik niet wat het is. Na een kort praatje vraagt mevrouw : "Bent u van Molukse afkomst?"
Het is koud (en nat) half elf. Ze komt samen met haar partner, volgens afspraak, even iets ophalen. Ze zijn een half uur vroeger dan gepland, maar dat is geen enkel probleem voor deze early riser. Terwijl haar man bezig is met datgene waar ze voor kwamen, vertel ik haar, als antwoord op haar vraag,  in een notendop over mijn oma en de stamboom van mijn moeder. Ze is erg enthousiast en zegt dat ik daar een boek over zou moeten schrijven. Vanwege mijn falend geheugen weet ik niet meer wat ze zelf doet. Ze vertelde wel iets in de richting van boeken schrijven, auteurs. Ik vond het een interessant gesprekje, in een te korte tijd. Ik voelde me erg op mijn gemak. Er was iets bijzonders. Maar wat? En wat het boeken schrijven betreft : daar denk ik de laatste tijd nog wel eens aan.
Het komt niet vaak voor dat iemand in mij Moluks bloed ziet. Het aantal keren is op een hand te tellen. Toch doet het me telkens weer iets.

De westerse cultuur

Om te beginnen : ik ben een cultuurbarbaar. Ik loop geen musea af, houd me niet bezig met folklore (wel met volkoren) en draai geen klassieke muziek. Ik houd ook niet van films kijken (zonde van mijn tijd), boeken lezen (helemaal zonde van mijn tijd) noch van gedichten, of rijmelarij zo je wilt.
Ik heb wel iets met indianen. Waar dat vandaan komt weet ik niet. Maar het heeft me wel wat merkwaardigheden opgeleverd voor wat betreft de zienswijze van de westerse cultuur. Zaken die mij als de omgekeerde wereld overkomen. Zoals wat hier genoemd wordt de alternatieve geneeswijze. Wat 'alternatief'? Het is gewoon de natuurlijke manier, maar wij weten niet beter dat alles uit fabrieken en boeken moet rollen. Zelf het uitoefenen van een hobby kan niet zonder een cursus gevolgd te hebben.
Columbus ontdekte Amerika, stelt men hier. Een raar iets want in dat Amerika woonden toen al heel veel mensen, met een beschaving die veel ouder was dan de onze. Het geschiedenisboekje zou dus moeten stellen dat de vernietiging van de Amerikaanse cultuur te wijten is aan Columbus. Hij zorgde ervoor dat Europa Amerika veroverde, met alle gevolgen van dien. Ik zie het zo voor me : staat Columbus op het vaste land van Amerika, waar hij verwelkomd wordt door een groep indianen. Zegt die Europese hufter : "Ik heb jullie ontdekt! Jullie gaan er allemaal aan!" Die zwarte bladzij wordt nog steeds in Amerika gevierd : Columbus dag. Ik zie het liever andersom : Dag, Columbus!
Vandaag de dag zijn er geregeld protesten in Amerika tegen de komst van al dan niet illegale immigranten. Wat een onzin. Volgens mij is afgezien van de natives, iedereen daar immigrant.
Door de eeuwen heen zijn veel landen op de wereld door Europeanen 'ontdekt'. Veel oorspronkelijke bewoners zijn misbruikt en/of omgebracht of omgekomen.
Men is ook druk doende om het heelal te 'ontdekken'. Maar wat als wij zelf 'ontdekt' worden? Ik weet zeker : dan spreken we over 'indringers'. Misschien komen we tot een beter inzicht als we zelf 'ontdekt' worden en moeten ondergaan wat veel oorspronkelijke bewoners aan den lijve hebben ondervonden. Misschien komt er dan een verandering in onze westerse, beschaafde cultuur en denk- en handelwijze. Misschien.

De vrijdag

gelukkig is Tom er ook nog

Als ik een vrije dag opnam, dan was het meestal op vrijdag. Lekker een lang weekend! Nooit op maandag. Dat stond me op een of andere manier tegen. Alsof het bij voorbaat een verloren dag zou zijn. Net als 's morgens vrij nemen. Maar goed, ik hoef geen verlofbriefjes meer in te vullen en gelukkig mijn vrije dagen niet in de smiezen te houden. Dat vond ik ook vaak vervelend, het woekeren met mijn beperkt aantal vrije dagen (21). Zomers wilde ik graag 3 weken met vakantie. Lekker lang. Ik heb bedrijven gekend waar men maximaal twee weken weg mocht. En dan moesten de medewerkers ook een telefoonnummer achterlaten. Nou, dikke mik, Daar deed ik dus niet aan mee. Dat soort afspraken geeft een hoge mate van onzekerheid weer. Daar mochten ze tijdens mijn vakantie dan lekker aan werken. Haha!
Vanmorgen is Sonja met Karly naar Groningen gegaan. Vanwege Mike's propedeuse.
Ik moest vanmiddag naar de tandarts. Voor de rest pas ik op Fenna. Vanavond kook ik dus alleen voor mezelf. Dat zal wel weer hetzelfde worden : lekker. En zo maak ik dan de vrijdag tot een leuke dag. Zonder vrij te hoeven nemen. En het lange weekend duurt tot... Tja, tot wanneer? Tot in lengte van dagen, zal ik maar hopen.

Vechtersbaas niet aangelijnd

en weg is ie...

Het gebeurde het weer. Voor de zoveelste keer. Ik liet Fenna uit en zag dit keer in de verte een rottweiler lopen. De hond was in gezelschap van een drietal mensen : twee volwassenen en een kind. Toen de vrouw van het drietal mij zag, werd ze zichtbaar paniekerig. Ze riep de hond, klemde die tussen haar benen en zocht bijna wanhopig naar de riem. Die had ze op een of andere stevige manier om haar lijf geknoopt, want ze had erg veel moeite om hem los te maken.
Alle heisa was voor mij reden om pas op de plaats te maken en Fenna wat langduriger te laten snuffelen. Soms is dat gesnuffel voor mij nogal ergerlijk, maar nu kwam het goed van pas.
Het lukte de vrouw de rotti aan te lijnen, dus liep ik door. De rotti begon al op grote afstand vervaarlijk te grommen en te blaffen. De vrouw had weliswaar de lange riem in beide handen en sprak vermanend tegen haar hond alsof het een ondeugend kind was. Van een echte correctie was geen sprake. Toen we elkaar passeerden had ze grote moeite het alsmaar wilder wordende beest in toom te houden. Het leek wel een touwtrekwedstrijd. De man deed niets. Fenna reageerde ook nauwelijks op beide touwtrekkende druktemakers.
Zelfs toen we zo'n 15 tot 20 meter van elkaar verwijderd waren, was de touwtrekkerij nog gaande. Ik snap niet waarom men zo'n hond los laat lopen. Voor het zelfde geld ziet zo'n hond een andere hond veel eerder dan zijn baas.

Iemand ontslaan

Ontslag kan blijkbaar alleen op twee manieren gebracht worden : als een klap in het gezicht of als een flinke ram in de maagstreek. Zo denkt menig bedrijf, i.c. leidinggevende, erover. Niet bepaald een leuk visitekaartje, dat zo meegegeven wordt aan de ontslagen medewerker. Slecht voor het imago van het bedrijf en toch gebeurt het.
Zelf ben ik twee keer het slachtoffer geworden van stille reorganisaties. Omdat zij stiekem plaatsvonden, moest men overtollig personeel dumpen zonder ruchtbaarheid te geven aan de werkelijke reden. En dat deed men dan op eerder genoemde, grove manier. De aanpak is eenvoudig : aansturen op een verstoorde relatie tussen de betreffende medewerkers en de leiding van het bedrijf.
Er is op dat moment een aantal dingen gaande. Op de eerste plaats is het management achterbaks bezig door stiekem te reorganiseren. Op zich al gênant. Je zult maar zo'n vader hebben.

mooi zwart gemaakt

Op de tweede plaats is er dan ook nog de manier, waarop men vervolgens overtollig personeel dumpt. Zelf ben ik een keer van fraude beschuldigd. Een raar idee voor iemand, die altijd het idee heeft dat het met grote letters op z'n voorhoofd staat als ie iets verkeerds zou doen.
De andere keer zou ik niet goed functioneren. Dat laatste was vooral opvallend, omdat ik twee maanden eerder een heel goede beoordeling had gekregen en ik voor mijn ontslag ook nog drie weken met zomervakantie was.
Ik heb ze beide keren voor de rechter gesleept. En met succes dankzij de (gratis) advocaat van de vakbond waar ik lid van was.
Je begrijpt dat het niet zo moeilijk is om mensen, in dit geval mij, te beschadigen en met modder te gaan gooien. Het gaf me wel een nog beter beeld van de personen, waarmee ik tot dan ogenschijnlijk goed samengewerkt heb. Er was er een bij, die jaren later graag mij als vriend wilde hebben op LinkedIn, een sociaal medium voor zakelijke relaties. Hij had gezien dat ik bij een paar multinationals had gewerkt en wilde daarvan profiteren! Zonder excuses of zo voor zijn eerdere misdragingen ten opzichte van mij. Inderdaad, ook hij kende geen scrupules.
Het schijnt erg moeilijk te zijn om iemand op een menselijke manier te laten afvloeien. Zo'n iemand onbeschadigd en met een positieve herinnering aan het bedrijf aan een andere baan te helpen, is en blijft onmogelijk. Men heeft er meer plezier in om medewerkers de grond in te trappen.
Het zegt mij veel over het intelligentie niveau en de mate van spiritualiteit van betrokken leidinggevenden.

Fenna's neus

Snuf, snuf...

Als ik haar uitlaat loopt ze constant te snuffelen. Ze had wat dat betreft beter kortere voorpoten mogen hebben. Vaak markeert ze plekken alsof ze een reu is in plaats van een teef. Maar ja, het is wel een Friese teef.
Ondanks de wind ruikt ze toch vaak of een bekend iemand in de buurt is of is geweest. Daar wordt ze wat wild van, in de geest van : Joepie!!
Ik ben allang blij dat ik geen geuren van bekenden ruik. Want sommige mensen.... sorry ik dwaal af.
Vanmiddag was ik met Fenna aan het fietsen. Ik bedoel : ik op de fiets en Fenna los. Het is bij haar hollen of stilstaan. Net een kind. Als ze moe is meldt ze zich door in mijn broekspijp te happen. Tussendoor hoor ik geen gezeur van : "Is het nog ver?" of "Zijn we er al?" of ander gejank. Dat scheelt.
Halverwege de rit zag ik op zo'n 300 meter afstand een zwarte kat de weg oversteken. Een gelukkie dat ik hem zag en Fenna niet. Anders was ze er vandoor gegaan. Maar toen we die plek voorbij gingen, draaide Fenna zich opeens om. Ze had de geur van de zwarte dakhaas opgepikt en sprong opeens over een sloot! Ik kon roepen en fluiten wat ik wilde, maar Fenna bleef uit beeld. Dus ging ik maar in de berm staan wachten. Ze is zo'n tien minuten weggeweest. Toen stond ze opeens weer op de weg, zij het een paar honderd meter verderop. Toen ze mij zag, kwam de razende Friezin enthousiast naar me toe. Alsof ze succes had geboekt. Ik zag niets bijzonders aan haar. Geen kattenharen in de bek en ook geen krassen op de snuit. Ze zat wal behoorlijk onder de modder. Op de terugweg heeft ze geen bijzonderheden geroken. Heeft die zwarte kat me toch mooi geluk gebracht.

AOW, is dat het nou?

Terugkijkend op mijn werkzaam leventje, rijst bij mij de vraag : "Wat ben ik er nou wijzer van geworden?" Oké, ik heb levenservaring opgedaan en zo links en rechts wat mensen geholpen. En niet te vergeten mijn gezin op weg geholpen. En mezelf wat vergeten. Ik heb me niet serieus genoeg bezig gehouden met mijn oude dag. Maar ja, ik kon toen ook niet voorzien dat ik er zo bekaaid af zou komen.  Had ik misschien minder moeten weggeven en meer aan mezelf of onszelf moeten denken? Misschien wel, maar dat was en is niet naar mijn aard. Ik vind het niet erg om mezelf wat weg te cijferen. Zelfs niet als men daar misbruik van maakte. Als men dat nou zo nodig wil, toe maar. Op dat punt ben ik vaak onverschillig geweest. Ik liet anderen voorgaan in dat soort kwesties. Kwesties waar ik niet zo mee bezig was. Zoals persoonlijk gewin, voordeel halen uit, ge- of misbruik maken van enz. Zelfs toen een collega de eerste prijs won met een schitterend idee dat hij van mij had gepikt, deed het me niet zoveel. Ik vond hem op dat moment zielig. Het is omdat andere collega's zich daar druk over maakten, anders was de ideeëndief wat mij betreft gewoon met die prijs ervandoor gegaan. Ik had hem gefeliciteerd en hem recht in de ogen gekeken.
Ik merk nu dat ik in een heel andere wereld beland ben. Een wereld die me doet denken aan die van de melaatsen uit de bijbel. We zijn dan niet melaats, maar hebben last van het ouder zijn. Ouder dan de rest. Vooral de werkende rest. We worden genegeerd, kaal geplukt, slecht verzorgd en uitgemaakt voor profiteurs. Het lijkt verdacht veel op die ouderwetse PvdA mentaliteit : gebaseerd op afgunst.
Overigens, waar is die partij eigenlijk? Ze zijn aan het regeren maar sociaal wordt het des te armer.

AOW, is dat het nou? -2-

Ik leid nu een heel ander leven dan ik me in 1972 had voorgesteld toen iemand mij vroeg : "Willem, wil je meedoen aan onze pensioenregeling?" Toen leek het mij nog erg leuk om met pensioen te mogen gaan. Ook al lag die tijd toen nog erg ver weg. Er is in de afgelopen decennia veel veranderd. Was er een tijd waarin ik naar eigen inzicht leefde, tegenwoordig word ik geleefd.
Als ik iets wil doen, dan word ik gedwongen eerst iets anders te doen. Zoals me ergens registreren of eerst een reclameblok aankijken / -horen. In bepaalde gevallen moet ik zelfs voor nieuwsitems eerst betalen. Gelukkig zijn er nog media die mij zelf mijn gang laten gaan en me gewoon iets laten lezen of beluisteren zonder reclames of registraties. Maar voor hoe lang nog?
Nog even en ik mag niet meer over mijn eigen leven beslissen. Dan moet ik van Tafeltje dek je eten, met de regiotaxi rijden, wekelijks bingo spelen met een quasi vrolijk gezicht, vooral gezond blijven (ziek zijn kost klauwen met geld) en de Belastingdienst van mijn lijf zien te houden om onterechte naheffingen te voorkomen. Vrijheid in alsmaar groter wordende gebondenheid. Ik zie de verschijnselen nu al om me heen.
Er zijn momenten waarop ouderen vrij zijn en zelf mogen beslissen. Tenminste, zo ziet de omgeving dat dan. Zelf noem ik die momenten : eenzaamheid. Ben ik soms depri of pessimistisch? Nee, ik vind van niet. Ik trek de lijn door zoals die tot op heden loopt.

Herfstavond

16.30 uur, tussen Dronten en Kampen

Ik ben moe!

een stapeltje aluminium

We zijn een paar dagen druk in de weer geweest om de opslagloods van zoon Ben op te ruimen. Je kent het vast wel : na gedane arbeid rest er weinig tijd om de boel goed op orde te houden. Ik bedoel, in mijn vrije tijd ging ik ook nooit programmeren. Dus de kinderen van de schoenmaker gaan nog steeds blootsvoets.
Het installatiewereldje is nogal hectisch. Probeer daar maar eens gestructureerd en planmatig in te werken. Erg lastig. Het klussen levert ook afval op, dat uitgesorteerd en weggebracht moet worden. Het is erg lastig om speciaal daarvoor tijd en capaciteit vrij te maken.
Maar gelukkig zijn er nog ouders, die graag de handen uit de mouwen steken. Zo fysiek bezig zijn merk ik wel aan het eind van zo'n dag. Veel tillen en sjouwen (hier en daar de boel opnieuw ingericht) en sleutelen om afval te demonteren en te scheiden en vervolgens naar de vuilstort en de ijzerboer.
Wat is er dan mooier om na zo'n intensieve dag lekker neer te ploffen op de bank? Ik weet het antwoord wel : naar bed gebracht en lekker ingestopt worden zonder wakker te worden. Mmmm!