Onaangekondigd bezoek

2012

Haar beide dochters hebben haar niets verteld over het komend bezoek. Daar zou ze alleen maar onrustig van worden. Als dochter Yvonne de deur open doet, gaan Tineke, Sjaak en ik naar binnen. Trees wacht ons op, ondersteund door twee krukken vanwege een gebroken been. Tante Lies zit in een stoel en heeft het bezoek niet direct in de gaten. Als ze opkijkt, kijkt ze ons aan op een manier die aangeeft dat ze ons niet direct herkent. Maar dan, als haar verteld wordt wie wij zijn, begint ze van blijdschap te huilen. Als we elkaar omarmen en begroeten, vraagt ze me waar mijn zwarte haren zijn gebleven. "Je bent zo grijs!", roept ze verbaasd. Haar gezicht laat zien, dat onze komst voor haar een welkome verrassing is.
Mijn tante Lies is wat mij betreft niet veel veranderd in de afgelopen twee jaar. Al is het wel zo, dat ze veel vaker in herhalingen valt. In het begin vraagt ze een paar keer aan mijn zus Tineke, wie ik ben. Erg aandoenlijk om te horen. Maar ik ben al rap in haar geheugen opgenomen. Dat geldt niet voor mijn zwager Sjaak. Als ik naast haar zit, na het verorberen van een lekkere mokkapunt die bij de thee is gereserveerd, vraagt ze me herhaaldelijk wie die meneer is.
Opvallend genoeg weet ze wel dat mijn zus eerder getrouwd is geweest. Maar dat was verder terug in de tijd. Die herinneringen zijn wel bij haar bewaard gebleven. Ze vertelt veel over die tijd. Over Leiderdorp, de Koningstraat (met een vinger schrijft ze 65 in de lucht), mijn broertjes en zusjes.
Ze heeft nog steeds gevoel voor humor. Ze lacht om grappig bedoelde antwoorden. Ze herinnert zich zowaar de weekends waarin ik bij haar logeerde in Bornem. Alleen het merk van mijn auto heeft ze verkeerd : Het was geen Ford, maar een Fiat. Maar... toch knap.

Koningstraat

Gedurende het bezoek is ze geen moment afwezig geweest. Al kon ik wel zien dat het vermoeiend voor haar is. Tante weet ook nog dat ik met een lieve vrouw ben getrouwd met blonde haren. "Leeft ze nog?", vraagt ze belangstellend. Opeens treurt ze over het feit dat ze als enige van haar generatie is overgebleven. En dat haar man, oom Daaf, er niet meer is. Tussendoor streelt ze met haar hand door mijn haar, waarvan de grijze kleur haar nog steeds dwars zit. 
Ze is wat opener geworden over haar eigen leven. Het voelt goed om door haar, in de herfst van haar leven, in vertrouwen te worden genomen. Ze praat er niet alleen gemakkelijk over, maar ook erg bewust. Zo vraagt ze zich een paar keer af of ze aan bepaalde zaken wel goed gedaan heeft. Voor mij zijn dat bijzondere, mooie momenten met mijn lieve tante.
Samen bladeren we door een paar oude fotoalbums. Ze licht de foto's toe met namen, locaties en maakt soms een zijsprongetje om te vertellen over een voorval in die periode.
Na drie uur nemen we afscheid. Ik weet zeker dat iedereen het een fijne middag heeft gevonden. Jammer dat tante hem vrij snel zal vergeten. Maar stiekem hoop ik van niet.
Met mijn speciale dank aan Trees, Yvonne, Tineke en Sjaak voor deze mooie middag.