Onduidelijkheden

Lekker rustig...

Vanwege mijn functie moest ik altijd duidelijkheid creëren. Ik had niets of weinig aan situatieschetsen waarin woorden als 'misschien', 'volgens mij', 'ik denk dat' enz. voorkwamen. Hoe groter de onzekerheden, des te groter het risico op mislukken van het project, de opdracht.
Die denk- en werkwijze is voor mij gewoon geworden. Net als de geordende werkomgeving, die voor mij rust en overzicht uitstraalt. In mijn hoofd moet het dus rustig kunnen zijn en dus geordend en duidelijk. En als dat niet zo is, dan krijg ik daar geheid problemen mee. Er ontstaat in mij dan een onweerstaanbare drang om duidelijkheid en orde aan te brengen in mijn geest. Pas dan weet ik wat ik op rustige wijze kan en ga doen.
Ik ga eerst aan de slag met de informatie die ik na de eerste interviewronde heb ontvangen. Ik analyseer en rangschik die, tot ik een heldere schets heb van de situatie. Dat gebeurt niet even in een paar uur of zo. Meestal leidt zo'n beeld tot een tweede ronde. Een zoektocht naar de feiten via het stellen van aanvullende vragen. Die vragen worden dan ook aan anderen dan de direct betrokkenen gesteld. Buitenstaanders kijken vaak anders naar zo'n omgeving.
Met een aldus verkregen beeld, ga ik aan de slag. Op zoek naar oplossingen om tot vernieuwing of verandering te komen. Dat is niet één oplossing, maar een voorkeursoplossing met alternatieven. En uiteraard met de consequenties die bij elke van hen horen. Ik heb dan ook een beeld van de lastige punten. Daar moet ik dan extra aandacht aan gaan besteden als de oplossing uitgevoerd gaat worden.
Het is voor mij een tweede natuur geworden. Aan de andere kant is het ook wel eens leuk om gewoon iets te doen en in de rommel en vraagtekens te zitten. Maar niet te lang. Daar word ik onrustig van.