Hij doet ut weer en hij doet ut niet

Een leuke reactie op mijn berichtje over de scooter van Vincent die niet wilde starten. Ik heb hem naar voren gehaald, omdat niet elke lezer alle berichtjes nogmaals doorloopt om te controleren of er later nog een reactie is geschreven.

Schietoefening (foto EvdP)

Mijn militaire diensttijd begon in een februari-maand in de Elias Beeckmankazerne van de Verbindingsdienst in Ede en het was volop winter. Het was kei-koud en de sneeuw en het ijs op de stormbaan zorgden voor een extra handicap (brrr!, grrrr!, en bah!). In de eerste twee maanden van de militaire vooropleiding werd veel tijd besteed aan het doorworstelen van het "Handboek Soldaat".
Tijdens een lesuur wapenkennis, waarbij je binnen een gestelde tijd je wapen moest kunnen demonteren en weer werkend in elkaar zetten, sprong een veertje van mijn Garant weg en dat belandde ergens in een donkere hoek van het instructie-lokaal. Dit was een 'doodzonde' en tot overmaat van ramp zag de instructeur mijn ultieme poging om het veertje ongezien stiekem weer te pakken te krijgen. Hij schold mij de huid vol en zei; ,,...in oorlogstijd ben je ten dode opgeschreven kerel...".
Hij bleef naast me staan totdat ik mijn wapen weer compleet had gemaakt en ik opgelucht zei: ,,...hij doet ut weer..."!
De andere dag lagen we tijdens een veldoefening te 'tijgeren' in de bossen rondom Ede en ik was net van plan een diepe modderpoel te omzeilen toen ik een enorme klap op mijn helm kreeg!; ,,...rechtdoor kerel...!" schreeuwde de sergeant van gisteren. G..ver! en g..ver! (in twee uitvoeringen) en daar ging ik; dwars door de blubber. Ik was razend, draaide mijn hoofd wat schuin omhoog en schreeuwde: ,,...sergeant!, rechtopstaand ben je in oorlogstijd ten dode opgeschr ....." Knal ! ( shit, hij doet ut wéér) en na nogmaals ,,...rechtdoor kerel...!" voelde ik weer vaste grond onder mijn buik en dacht: wat een kloothommel!
Een generatie later werd dat: ,,...je hoeft niet aan de boom te hangen om een eikel te zijn...".
Onze allereerste schietles was liggend schieten, op de schietbanen niet ver bij de kazerne vandaan, en daarbij veroorzaakte een van onze maten nogal wat paniek. Aan het begin van elk van de vier schietbanen lag een zandzak waarop je met je elleboog kon steunen tijdens het richten van je wapen en dat was wel prettig voor een stabiele schiethouding. Vier van onze maten lagen al op de zandzakken, met het geweer vooruit, en de rest stond daar netjes in vier rijtjes achter, wachtend op hun beurt.
De sergeant-instructeur gaf de opdracht ,,...gereedmaken om te vuren...", en de vier wapens op de baan werden geladen. De mensen die de schietschijven verzorgden, in de bunker 100 meter verderop, gaven het sein "gereed" en de sergeant vervolgde met ,,...vuur..."!.
Pang! 1, pang! 2, pang! 3, ......? en de vierde schutter draaide zich liggend om, met de vinger nog aan de trekker en de loop van zijn geweer richting onze rijtjes, en zei met een verbaasd gezicht; ,,...sergeant,..... hij doet ut niet...!".
Nou, déze sergeant wist wél héél goed wanneer je ‘ten dode opgeschreven bent’ en lag net als wij allemaal binnen een seconde in de aangeleerde, veilige, ‘met je pik in het zand’-houding in het rulle zand van de schietbaan. 'Nummer 4’, een beetje bleek om de neus, beseffend wat hij had aangericht, draaide zich snel om en legde zijn geweer terug op de zandzak.
De sergeant ging naar hem toe, bekeek zijn wapen, schold hem helemaal verrot en schreeuwde ,,...als je dat nóg eens flikt, vergeet dán GVD óók om je veiligheidspal om te zetten! We gingen daarna nog vaak naar de schietbanen maar 'nummer 4' "deed ut nooit meer", gelukkig!

Fan-tilator