Tijdens een check up werd mijn bloeddruk gemeten. Die was volgens de arts te hoog : 80/160. Volgens mij ook, want normaal gesproken schommelt ie rond de 75/110. Ik legde haar uit dat ik net op de fiets ben gearriveerd en dat ik last heb van paniekaanvallen. Ze vroeg mij een half uur in de wachtkamer te gaan zitten. Dat was niet zo zinvol, want dan zou ik misschien na de fietsinspanning wat rustiger worden, maar de paniekaanvallen houden in dat gebouw gewoon aan. Niet alleen vanwege de geur, maar ook de voor mij benauwde ruimte.
Na een half uur was in de meetresultaten nauwelijks enige verandering opgetreden. Ik vertelde haar over de resultaten die ik thuis in een vertrouwde, rustige omgeving en zonder paniekaanvallen behaalde. Die waren gewoon goed.
De volgende afspraak nam ik onze eigen bloeddrukmeter mee. De huisarts vergeleek na metingen de waarden van haar en ons apparaat. Die kwamen overeen. Ze vroeg mij gedurende een maand thuis mijn bloeddruk te meten en de resultaten te noteren. Zo gezegd zo gedaan.
Na een maand had ik een lijstje met waarden, die niet alleen heel dicht bij elkaar lagen maar ook laag waren. Toen ik met mijn lijstje weer tegenover de arts zat, gaf ze mij toch medicijnen. Toen ik naar de reden vroeg, zei ze : "Voor alle zekerheid, vanwege uw paniekaanvallen." Ze verwees me ook door naar een therapeut. Van die paniekaanvallen ben ik ondanks de therapie niet verlost. Ik heb ze wel aanzienlijk beter onder controle. Een te hoge bloeddruk is net een sluipmoordenaar, dus slik ik dat tabletje trouw elke ochtend.