Hey, een collega!

Er zijn gelukkig meer wijkbewoners, die af en toe wat zwerfvuil opruimen. Dat valt mij op, omdat op bepaalde plekken eerst wel en later geen vuil meer ligt. Ook op bepaalde routes valt me dat op. Vandaag zag ik een vrouw met een hond lopen. In één hand zowel de riem als een plastic zak en in de andere een grijper. Prachtig, bravo! Dat geldt overigens voor alle stille opruimers.
Voor mij is het geen haalbare kaart om het opruimen met uitlaten van Fenna te combineren. De hand zwabbert van de ene naar de andere kant en afgezien daarvan heeft mijn rechter arm een spierblessure opgelopen. Tijdens het uitlaten inventariseer ik wel waar zwerfvuil ligt. En als mijn geheugen me niet in de steek laat, ga ik later gewapend met zak en grijper naar de betreffende locatie.
Als de plek wat ver verwijderd is, dan stap ik op de fiets. Vaak betreft het niet veel afval, zodat het geen lastig gesjouw wordt.
In veel gevallen gaat het om afval dat vanuit geparkeerde auto's gegooid wordt. En dan is het steevast afval van de McDonald's of een pizzeria of snackbar. En het ligt redelijk bij elkaar. Een andere ideale plek om afval uit de auto te dumpen zijn langzame bochten en rotondes. Om mijn opruim-lusten ook elders te kunnen botvieren, ligt een grijper achter in de auto. Je weet wel : even onderweg de hond uitlaten en van het een komt het ander.

Zie de maan zakt

Vanmorgen rond 08.30 uur

Als laatste van Flevoland

Huh?!

Koppensnellen

Gisteren zijn de containers met overig afval weer geleegd. Niet allemaal, want een aantal is overgeslagen. Die zijn van een kaartje voorzien, waarop staat vermeld dat de container niet geleegd is (wat uiteraard te zien is) en de reden ervan.
In de meeste gevallen gaat het om overvolle containers. Bakken met een flinke kop erop. Officieel moet het deksel gesloten kunnen worden. Daar wordt door de HVC medewerkers coulant mee omgegaan. Maar een echte kop levert problemen op tijdens het hijsen en leeg storten. De bovenste laag valt te vroeg van de container met gevolg : zwerfvuil op straat en dus extra werk.
Afhankelijk van de situatie wil ik tijdens mijn zwerfvuilronde of als ik zelf de container op z'n plaats rol soms zo'n kop verwijderen. Dan deponeer ik de bovenste zak in een andere container. Maar dat geldt dan alleen voor het rijtje waar onze eigen container ook in staat. Ik ken de vier eigenaren van de overige containers en weet dat ze daar geen bezwaar tegen hebben. 'Opgeruimd staat netjes' is ook hun motto. Zolang het probleem zich maar niet verplaatst. Een bewoner die structureel een kop maakte, heb ik geïnformeerd over de regels van HVC. Dus koppensnellen doe ik tegenwoordig nauwelijks nog.
Vaak valt me op dat al het afval zonder meer in de container wordt gegooid. Tja, en dan is ie snel vol. Men doet dus niet aan afvalscheiding en stampt dozen en/of blikken niet plat. Zeg maar gemakzuchtig of onzorgvuldig afval van je afgooien. Niet op straat, maar thuis.

Volvo 544, oud beestje

Op het voormalige werkeiland zag ik een voor mij oude bekende staan. Een Volvo 544, oftewel een Kattenrug. De vader van een jeugdvriend van mij runde jarenlang een garage in Zoeterwoude. Ooit begonnen als fietsenmaker gingen zijn activiteiten na de oorlog over in auto's. Hij was dealer van het Oost Europese automerk Skoda en het Oost Duitse Wartbug. Ik kan me nog herinneren dat hij furieus de Skoda de showroom uitsmeet, omdat het nieuwste model van de Octavia een rijdende badkuip bleek te zijn. Meneer Reys besloot over te stappen op het Zweedse merk Volvo. Dankzij mijn vriend Ambroos, die inmiddels zijn rijbewijs had, heb ik een aantal keren zonder rijbewijs mogen rijden in de Kattenrug en de Amazon. Erg leuk natuurlijk, al gaf het schakelen met de lange pook mij wat problemen. Net als later in de Opel Kadett, mijn lesauto. De Kattenrug waarin ik gereden heb was beige van kleur. De wagen op het Werkeiland is bruin. Hier en daar zelfs roestbruin, maar wat wil je. De auto dateert uit maart 1962 en heet volgens de fabriek en commercie PV544 C. Ik heb ook nog het genoegen mogen smaken om de luxe 6 cilinder mee te mogen rijden. En niet te vergeten de sportwagen van The Saint, de P1800. Wat een sensatie. En toch... In 2006 heb ik weer in zo'n Volvo mogen rijden. Een aanzienlijk jonger model. Ik vond het ding maar erg wazig sturen en ik voelde me wat verlaten in de enorme ruimte van die stationwagen.
Deze oude schobbejak rijdt op LPG. Lekker goedkoop dus voor een oldtimer. Maar hij zal wel hier en daar onder handen genomen moeten worden, anders komt ie niet meer door de APK. En dat zou doodzonde zijn.

Pulau Ambon

Even terug naar mijn roots. De Molukken, Amboina, waar mijn oma vandaan komt. Het leuke van deze muziek is, dat het lijkt alsof elke muzikant zijn eigen deuntje speelt. En alles bij elkaar klinkt het fantastisch. Ging het maar met de vele culturen in dit land net zo.

Lastige randverschijnselen

De keren dat ik gedumpte post aantrof hier in Lelystad Haven, viel het mij op dat de betrokken instanties totaal geen haast hadden met het opruimen dan wel ophalen van die post. Onlangs hoorde ik dat in een soortgelijke situatie Post NL pas in actie kwam, toen SBS6 zich ermee bemoeide. En dat was een behoorlijk aantal dagen nadat de post was aangetroffen en de vondst bij de postgigant gemeld was.
Tijdens het opruimen van zwerfvuil kom ik meer zaken tegen, waarvan ik me soms afvraag : "Wat moet ik ermee?" Een vraag die ontstaan is na de vele teleurstellingen die ik heb opgedaan, nadat ik via de officiële kanalen mijn vondst meldde of probeerde te melden. Om die reden gooi ik veel zaken gewoon in de grijze vuilniszak onder het motto : "Weg ermee. Scheelt mij een heleboel ellende!" Het ligt ook aan mezelf hoor. Ik heb nu eenmaal een vrij groot verantwoordelijkheidsbesef. En het valt me zwaar me daaraan te onttrekken. Dus is het ook een mooie oefening voor mij om wat gemakkelijker te worden. Toch is het raar dat in bepaalde situaties mensen zo lauw reageren. Zoals toen ik een portemonnee van iemand had gevonden. De eigenaar vertelde later dat hij hem op de dag dat ik hem vond, verloren had. Maar hij kwam zonder opgaaf van reden pas na een kleine week zijn eigendom (met geld en bankpasjes) ophalen. Lekker belangrijk dus.
Maar goed, soms zijn het zaken waarmee ik liever niet aan de wandel ga. Zoals toen met die gevonden vibrator. Je zult mij dus niet met zo'n pretding het politiebureau of het gemeentehuis binnenwandelen.
Eigenlijk wil ik me louter beperken tot het opruimen van wat zwerfvuil. Maar helaas ontkom ik niet altijd aan het ondernemen van acties. Hoe vervelend en/of zinloos ze soms ook mogen zijn.

Worst met soep

Op aanraden van een goede kennis van mij uit Biddinghuizen, die mij attendeerde op soep in worstverpakking, heb ik twee van die worsten met soep gekocht. Ik zag ze toevallig bij de Plus supermarkt. Een met bruine bonen en een met erwtensoep. De bliksoep vind ik een erg vlakke en vooral zoute smaak hebben. De zakken van Unox zijn wat dat betreft al een flinke verbetering. Maar als ik de waslijst met ingrediënten lees, dan is ie twee keer langer dan die van mijn zelfgemaakte soep. Dat komt door de toevoeging van kunstmatige voedingsstoffen, conserveringsmiddelen en smaakmakers. En wellicht verzwegen zaken.
Ik heb eerste de bruine bonen soep uit zo'n worst geproefd. Die ligt qua smaak dicht bij die van Unox. De laatste is beter gevuld. De BB soep bevatte een paar hele kleine stukjes vlees. Of waren het gewoon dooie vliegen? Ook geen herkenbaar groen of oranje. Toch was de smaak zeker niet verkeerd. Een aanrader voor mensen die niet kunnen koken of geen zin hebben om te koken of eens een keer gemakkelijk willen doen.

Solliciteren -2-

In de jaren 80, Honda CB550 Super Sport

In een vlaag van verstandsverbijstering (geintje hoor) heb ik in de jaren 70 weleens bij een Belgisch bedrijf gesolliciteerd. Ik kreeg een keurige uitnodiging voor een gesprek. Maar toen ik binnenkwam was het eigenlijk al over. De mevrouw van personeelszaken, een zachtaardige, sympathieke vrouw, was overigens heel erg eerlijk. Ze zei : "Het is hier niet gebruikelijk dat donkere mensen bediendes (=kantoorpersoneel) zijn, meneer. Donkere mensen zijn hier allemaal arbeiders (werken in fabrieken). Ik kan daar geen uitzondering op maken."
Mijn teleurstelling werd weggespoeld door haar oprechtheid en zodoende reed ik toch weer zingend naar huis. Ik had het kunnen weten, want de vrienden van mijn toen in België woonachtige familie verbaasden zich al eerder over het feit dat ik 'een bediende' was.

Bij een groot detacheringsbureau was ik, na een ochtend zowel vaktechnisch als psychologisch door de mangel gehaald te zijn, in principe aangenomen. Toch had meneer de directeur nog twee voorwaarden in petto. Ik moest een bedrijfspak met stropdas kopen. Wat mij betrof geen bezwaar. Maar toen zei hij, dat als ik met een andere outfit zou komen, ik niet verbaasd moest zijn als mijn collega's daar de schaar in zouden zetten.
De andere voorwaarde betrof het motorrijden. Hij zei dat ik mijn motoren moest verkopen en een kopie van de vrijwaringsbewijzen moest opsturen. Pas dan zou ik de door hem getekende arbeidsovereenkomst ontvangen. "Motorrijders zijn slecht voor ons imago", aldus meneer de directeur. Ik kreeg paar dagen om over zijn voorstel na te denken. In een vriendelijk briefje heb ik hem eind van die week medegedeeld, dat ik toch maar liever mijn eigen kleding wilde blijven dragen en dat motorrijden een must voor mij is.

Na de storm

Zondagmiddag, het Bovenwater  bij de Hondenkop

Dat het zondag flink gewaaid heeft was vanmorgen te merken. Er lag relatief veel zwerfvuil in het gedeelte van de wijk waar ik mijn ronde doe. Veel plastic zakken en grote papieren. Komt bij dat er nu veel meer blad van de struiken en bomen gewaaid is, zodat nu goed zichtbaar wordt wat er al die tijd onder het gebladerte van de struiken gelegen heeft. Veel lege blikjes dus. Ook langs de oevers van het Bovenwater dreef veel weggewaaid zwerfvuil. Dus ik heb vanmorgen ook even gevist. Nadat ik drie vuilniszakken vol gemaakt had, was ik het zat. Wat een gesjouw. Koffietijd dus! En alsof hij het geroken had kwam toevallig mijn steun en toeverlaat in het afhandelen van zwerfvuil langs. Dus tikte ik op het raam en maakte een drink beweging met mijn hand. We hebben samen een bakkie gedaan en even wat bijgepraat. Nee, niet over zwerfvuil. Daar zijn we al dagelijks mee bezig. We zijn beiden geïnteresseerd in de geschiedenis van Wereld Oorlog 2.

Stormachtig

Afgezien van afgebroken takken en wat omgewaaide schuttingen lijkt de schade nog mee te vallen. Dat gold niet voor een bestelbus, die bij de rotonde zijn Waterloo vond. Of een stuurfout of een windstoot de oorzaak was is mij niet bekend. Het rechter voorwiel lag aan gort en leek zelfs afgebroken. Er moest een bergingsauto aan te pas komen om de gehavende bus uit de berm te verwijderen. Het doorgaand verkeer werd ter plaatse omgeleid via de Harderwijkstraat. Er deden zich geen persoonlijke ongelukken voor.
Langs het Bovenwater trof ik een beeld uit het verleden aan : een ondergelopen voetpad. Men heeft als oplossing een goot aangebracht, maar die is sinds kort verstopt.

Sint en Bassie

Zaterdag was het druk in de Waagpassage op de eerste verdieping. We wilden het marktbezoek onderbreken en een kopje thee drinken in het heropende Koffiehuys. Maar helaas leek de doorgang op de eerste etage compleet geblokkeerd. Daar stonden veel ouders met kinderen in het gedrang voor het Koffiehuys. Niet voor de gratis koffie of thee, maar vanwege de luidruchtige clown Bassie. Na het optreden van de bekende clown was het tijd voor de Sint en zijn Pieten om de kids te vermaken. Gelukkig vonden we nog een gaatje om in het ook al drukke etablissement te geraken. We hadden geluk, want er was een tafeltje voor twee vrij. Het interieur kwam gezellig over met veel gedateerde decoraties. We werden geholpen door zeer vriendelijk en ijverig jong personeel, wat ons drie keer de vraag opleverde of we al werden geholpen. Nou ja, beter zo dan geen bediening. Het was een gezellige hernieuwde kennismaking met het Koffiehuys. Alsof het nooit weggeweest is.

Mistig

De Binnendijk, zaterdagochtend 09.30 uur.

Solliciteren

IBM Certificaat 1974

Tijdens de vele sollicitatie- en intakegesprekken heb ik een aantal opvallende situaties meegemaakt. Een intakegesprek is een gesprek bedoeld om over en weer vast te stellen of ik de opdracht zag zitten en de (potentiële) opdrachtgever mij als projectmanager wel of niet zou inhuren.
Zo ben ik weleens ingehuurd, omdat men er vanuit ging dat het project zou mislukken. En dan zou het na afloop beter zijn, dat een extern iemand daar verantwoordelijk voor geweest is dan iemand uit eigen gelederen. Tot grote verbazing van de opdrachtgever wist ik het project tot een goed einde te brengen. Binnen planning en budget.
Als een opdrachtgever een aanvraag had ingestuurd voor een specialist, werd deze inhoudelijk vergeleken met de cv's van de medewerkers. Op grond van een goede match tussen beide, werd het betreffende cv naar de opdrachtgever gestuurd.
Zo kwam ik bij een opdrachtgever binnen voor een intakegesprek. Toen ik de vergaderkamer binnenkwam, zag ik een drietal enigszins verbaasde gezichten naar mij kijken. Tijdens het handen schudden zei de IT manager : "Gôh, u heeft wel een echt Hollandse naam." Het gesprek dat daarna plaatsvond liet duidelijk blijken, dat men niet geïnteresseerd was in mijn kennis en ervaring en ik dus geen geschikte kandidaat was. Maar dat had de IT manager tijdens het handjes schudden al duidelijk laten blijken.

Luke Lucas, tiener met pit

Gebruikte kunst

Uit een krantje dat wekelijks in de bus behoort te vallen, las ik dat het kunstwerk dat op het voormalige Werkeiland is geplaatst (een mannelijk lichaam zonder lichaamsdelen, maar met geslachtsdeel) uit het gesloopte pand Waterwijzer afkomstig is.
De collectie kunstwerken krijgen her en der in de gemeente Lelystad een nieuwe plek. Langs het Markermeer staat ook zo'n kunstwerk. Dit keer een naakt vrouwenfiguur. Ze staart geknield naar mijn motor. Hopelijk zijn de kunstwerken niet van brons of zo, want dan zou hun verblijf weleens van korte duur kunnen zijn. Dit kunstwerk past overigens mooi in de omgeving. Iets wat ik van die mishandelde torso op het Werkeiland niet kan zeggen.

Leve het DNA

DNA onderzoek is een prachtig middel om misdaden op te lossen. Helaas moet er meer bewijs zijn om iemand te kunnen veroordelen. in sommige gevallen komt mij dat vreemd over. Zoals in een zedenzaak, als bijvoorbeeld spermasporen aangetroffen zijn in het lichaam van het slachtoffer. Die zijn daar toch niet per ongeluk ingewaaid of zo?
Soms verklaart een verdachte dat ie al heel lang een geheime relatie had met het slachtoffer. Dat kan, maar als je dan niet eens weet wanneer ze jarig is of wat haar lievelingseten en/of kleur is of niet weet waar ze werkt, dan komt zo'n geheime relatie nogal onwaarschijnlijk over. Een grootschalig DNA onderzoek heeft ertoe geleid dat de moord op Marianne Vaatstra opgelost lijkt te gaan worden. Veel hangt af van de verdachte. Het onderzoek heeft wat mij betreft aangetoond, dat iedereen zijn DNA zou moeten afstaan. Dat zou veel speurwerk schelen en de onzekerheid bij slachtoffers en/of betrokkenen van korte duur kunnen maken. Maar er zijn mensen die niets voelen voor het afstaan van hun DNA. De meesten geven hun privacy op als reden. De rest is crimineel (denk ik).

Nog geen glasvezelaansluiting

Een tijd geleden kregen we een brief van Reggefiber, dat komende maandag de glasvezelkabel in huis aangelegd zou worden. Deze week ontvingen we weer een brief, waarin de afspraak afgezegd werd. Als reden geeft Reggefiber op, dat de kabel op ons adres tijdens de uitvoering  van de werkzaamheden verkeerd gelegd is. Nu is het zo, dat de kabel naast de voordeur omhoog steekt, keurig tegenover de meterkast met daar tussenin het toilet. Ik dacht dat de kabel onder of door de fundering getrokken en in de meterkast weer omhoog gehaald zou worden. Maar blijkbaar heeft men iets anders voor ogen. We wachten geduldig af en zijn benieuwd naar de volgende stap. Op de Hondenkop zag ik ook dikke oranje kabels getrokken worden. Dat is nou een plek waar ik ze niet verwacht had. Zo zie je maar weer. De wegen van de techniek zijn ondoorgrondelijk. Zo links en rechts in de wijk zie ik zwarte bestelauto's staan, waarvan de inzittenden de aansluitingen in de woningen verzorgen. Ergo : men is druk bezig.

Aan het werk?

Minister Opstelten is geschrokken van een vernietigend rapport over de werkwijze van de politie inzake aangiftes. Er deugt meer niet bij de hermandad, maar daar komt de minister later op terug met meer maatregelen.
Het is algemeen bekend dat de politie een 'zandzakken voor de deur' beleid voert als het om aangifte gaat. En mocht je het lukken om aangifte te doen, dan hoort de indiener er vervolgens helemaal niets meer van. Tenzij je een flinke aanhouder bent en de politie stalkt om informatie. Te gek voor woorden natuurlijk en ik vind het zelfs ronduit respectloos. Maar hopelijk komt daar verandering in. Hoewel, een standaard briefje met de tekst : "Uw aangifte is helaas zoek geraakt" is natuurlijk ook een reactie. En ik ben bang dat het eerder daarop zal uitdraaien, dan dat de dienstbaarheid op gang komt.

JÜRGEN KLOPPt zwak Ajax

Wat speelde Ajax weer eens behoorlijk zwak zeg. Ze maakten het de Dortmunders wel erg gemakkelijk, door de speelwijze aan hen aan te passen. Zoals vaker speelden de Amsterdammers erg traag met veel ballen terug en slordige passes. Opvallend waren de verschillen tussen de Duitsers en Ajax. Zodra een Ajax speler de bal had, kwamen drie, vier teamgenoten naar de bal. Allen stuk voor stuk met de rug naar het vijandelijk doel. Bij Dortmund zochten spelers direct de vrije ruimte en de aanval, zodra er sprake van balbezit was. Dortmund speelde snel (vaak één keer de bal spelend). Bij Ajax werd te veel gelopen. Vaak twee á drie passen te veel, alvorens te passen naar een medespeler die passief in de dekking staat. Vrijlopen deden de Duitsers ook, Ajax nauwelijks. Het traag breiend Ajax leverde nauwelijks problemen op voor Dortmund. Coach Jürgen Klopp genoot zichtbaar van zijn mannen, terwijl collega De Boer zich weer zat op te vreten. Het sterke Dortmund speelde zoals het altijd speelt in de Bundesliga. Met snelle counters en op een lijn verdedigen. Internationaal stelt het hedendaagse Ajax weinig tot niets voor. Gelukkig had Manchester City een off day.

Amerika, Amerika!

Zondag is Sonja samen met haar zus Petra naar een musical gegaan. Ze had enthousiast gereageerd, toen Petra haar uitnodigde. De musical was in Anna Paulowna te zien en heette "Amerika, Amerika" en is van de hand van Jos Brink. De beide dames hebben volop genoten van  de uitvoering en waren erg onder de indruk van de kwaliteit van de cast en de hoeveelheid tijd en energie die men in de musical heeft gestoken. Het leuke was natuurlijk, dat achter veel rollen vaak lokaal bekende personen te zien waren. 
Zelf ben ik niet meegegaan. Ik heb met Fenna op die zonnige zondag door en om het Noord Hollandse dorp gewandeld. Jan had namelijk een excursie in de natuur. We zijn geen mensen tegengekomen, die ons niet groetten. Een leuke gewaarwording, vergeleken met het vrij onpersoonlijke stadsgebeuren. Fenna kon niet wennen aan de situatie van vreemde omgeving en een bazin die er vandoor is gegaan. Maar uiteindelijk heeft ze even geslapen. Tegen een uur of vijf  kwamen de dames terug. Jan ging onderweg even langs de plaatselijke Chinees en na de maaltijd zijn we voldaan weer huiswaarts gereden. Op zowel de heen- als de terugweg was het op de dijk Lelystad - Enkhuizen vrij rustig. Geen jakkerende automobilisten en/of gevaarlijke fratsen.

Service van ZIC St Nicolaasga

Vorige week zag ik aan de Lemmerkade hier in Lelystad Haven een bedrijfsbus staan van ZIC uit St. Nicolaasga. Een voor mij bekende bus, want dat bedrijf heeft naar volle tevredenheid onze Weru kunststof kozijnen geleverd en gemonteerd. Voor mij een mooie gelegenheid, om even een probleempje met een deur aan te kaarten.
Zomers loopt de onderkant van de deur aan. Ik had al de scharnieren bestudeerd, maar zag geen stelmogelijkheden. De medewerker luisterde aandachtig, liet mij een scharnier van een splinternieuwe deur zien, maar die was anders. De onze is voorzien van een soort niet verstelbare paumelle.
De medewerker vroeg of we in de buurt woonden, want dan zou hij de komende periode wat tijd vrijmaken om te komen kijken.
Gisteren, tegen een uur of vier stopte de bus voor ons huis. Ik moet bekennen, ik was enigszins verrast. Beide opgewekte medewerkers liepen direct naar de achterdeur en negeerden de blaffende Fenna. Ze bekeken de sponning en de deur, die net als de overige kozijnen zo'n 10 jaar geleden geplaatst zijn. Ze zagen de lichte slijtsporen en gingen aan het werk. Fenna had haar waaks gedrag opgegeven en keek nieuwsgierig toe. Na zo'n 20 minuten was de klus geklaard.
Ik dankte beide mannen hartelijk voor de service en wenste hen een goede thuisreis. ZIC uit St Nicolaasga, een klantgericht bedrijf! Ook interesse? zic-weru.nl.

Met succes de mist in

Op weg naar huis

Keurig op tijd

Vanmorgen moest ik zowaar vroeg uit de veren. Mike ging zijn theorie-examen voor zijn rijbewijs doen en moest daarvoor naar Zwolle. Een rit van een klein uur, als alles naar wens verloopt. Omdat het maandagochtend was en mistig, besloten we een kwartier eerder te vertrekken. Dat was dus kwart over zeven. Mike moest uiterlijk om kwart voor negen bij het CBR zijn.
Ondanks de mist waren er weer bumperklevers op de weg. Bij een snelheid van 100km/uur over de nieuwe weg richting Dronten, bleef lang een Toyota vlak achter ons rijden. Toen de weg tweebaans werd, we reden inmiddels al een tijdje achter een vrachtwagen, gaf ik op tijd richting aan om in te halen. De Toyo bestuurder meende toch een manoeuvre te moeten uitvoeren, die mij terug zou dwingen naar de rechterbaan : hij probeerde zich tussen mij en de middenberm te persen! Maar helaas voor hem, trapte ik ook op de vroege maandagochtend niet in. Na mijn inhaalmanoeuvre ging ik weer naar rechts, zodat de Toyo mij ook kon inhalen. Onderweg zag ik zeven auto's zonder verlichting (!) of met parkeerlichten rijden. Ongelooflijk! Ondanks de file op de N50 tussen Kampen en Zwolle, kwamen we zo'n 10 minuten voor tijd bij het CBR aan. In het restaurant Stilo, dat zich naast het CBR bevindt, was gevuld met jongelui. Zwijgende jongelui, die wat zenuwachtig rondkeken. Een aantal van hen wierp nog even een blik in het lesboekje. Sommigen werden net als Mike door een ouder gebracht. Reden voor een paar jongedames, welgeteld drie, om hun pa na aankomst zachtjes op bestraffende toon en met geërgerd gezicht toe te snauwen : "Ga maar buiten wachten! Niet hier!" De betreffende vaders volgden zwijgend het bevel op. Ik zou gezegd hebben : "Neem de bus maar terug. Doei!"
Een kop koffie later, tegen negen uur schalde uit de luidspreker het verzoek aan de kandidaten om naar de examenzaal te gaan. Een handje ouders bleef achter.
Zo'n drie kwartier later kwamen de jongelui terug. Ze waren allen opvallend stil. Zelfs geen vrolijke gezichten. De meesten legden net als Mike de uitslag van het examen op de tafel, zodat de ouders pas na het gelezen te hebben begrepen dat kindlief geslaagd of gezakt was. Mike slaagde cum laude. Dat heeft hij mede te danken aan zijn mamma, want die heeft hem de afgelopen dagen strak begeleid.

Andere culturen

Gisteren, op de markt, gebeurde het weer. De klanten bij de viskraam staan geduldig op hun beurt te wachten. Net voordat Sonja aan de beurt was (ze had al zo'n tien minuten staan wachten) kwam een jonge vrouw aangelopen en begon met zuid Europees accent gelijk te roepen dat ze aan de beurt was. Zowel de wachtende klanten als de bediening trapten daar niet in, met gevolg dat de brutale aap bleef mopperen. Ze bofte, want de klanten die haar voor waren, hadden geen vis nodig die schoongemaakt moest worden. Toen ze echt aan de beurt was, wilde ze een kilo inktvis hebben. De jongeman achter de kraam deed een greep in de bak met tentakels en hield een beestje omhoog. "Die moet ik niet!", werd hij afgeblaft. Het ontbrak nog alleen maar een een klap voor het hoofd. Hij trok zijn wenkbrauwen op, fronste zijn voorhoofd en draaide zijn ogen naar de overige klanten. Hij deed nog een poging en gelukkig kon die wel genade vinden in de priemende ogen van de vrouw.
De situatie deed me denken aan de laatste keer dat ik bij de Lidle in het Lelycentre was. In die super daar hangt een bedrukte sfeer. Ik kom daar niet graag. Maar nood breekt soms wet. Het personeel is duidelijk wat depressief. Maar wat wil je. Men blijft daar opruimen, want er wordt van alles en nog wat tevoorschijn getrokken en op andere plaatsen achtergelaten. In no time is het een chaos in de winkel. Bij de kassa is het ook vaak mot. Mensen die niet hun beurt willen afwachten of het heel gewoon vinden dat ze vooraan gaan staan, omdat ze maar een paar producten hebben. En al staat er 1,10 op het product, een euro is toch zeker ook goed? En dan al die producten die daar achtergelaten worden. Zo van 'toch maar niet'. En dan zwijg ik over de taal, want daar begrijp ik, net als van hun gedrag, ook helemaal niets van.

Sinterklaas gearriveerd

Tja, het duurde even. Hij was al in de nazomer uit Spanje vertrokken. Zwemmend. Dat komt door de crisis. Maar ook dit jaar heeft ie het weer gehaald. Met een nat pak kwam hij in de Bataviahaven aan. Daar wachtte hem een warm welkom

Pensioen ook weg?

Van meer organisaties is bekend dat de administratie blijkbaar een chaos is. Zo ook van het Pensioenfonds van de Openbare Bibliotheek. Toen ik pas werkzaam was bij de bieb, heb ik het fonds twee keer een brief gestuurd met een paar vragen. Dat deed ik nadat ik op mijn e-mails geen reactie had gekregen. Zelfs geen bericht van ontvangst.
Afgelopen zomer kreeg ik een verzoek van het fonds om een verklaring in te vullen, waaruit zou blijken dat ik afstand deed van mijn prepensioen. Zoals gebruikelijk heb ik direct het formulier met bijlagen retour gestuurd. Ik doe wat dat betreft mijn huiswerk keurig op tijd. Een paar maanden later ontving ik nogmaals het verzoek. Compleet met verklaring en retourenvelop. Ik belde het fonds met de mededeling, dat ik al zo'n verklaring met bijlagen naar hen had opgestuurd. Mevrouw vertelde eerst dat abusievelijk een tweede brief de deur is uitgegaan naar de klanten. Ze bood daarvoor haar excuses aan. Voor alle zekerheid keek ze nog even in de computer en bevestigde, dat mijn verklaring ontvangen en verwerkt was.
Deze week ontving ik een soort aanmaning. Men wachtte nog steeds op mijn verklaring! Driemaal is scheepsrecht. Dit keer maakte ik gebruik van het e-mailadres om te reageren, zoals de aanmaning aangaf. Ik heb bovenstaand verhaal geschreven en afgesloten met de hoop, dat het Pensioenfonds mijn opgebouwd pensioen nog wel terug kan vinden in hun chaotische administratie.
Ik ben benieuwd naar de reactie van mevrouw G.

Niet tellen, maar (line) dansen

Relaxt bij A6 Tweewielers

De Dunlop achterband van de CBX dateert volgens de DOT code uit 2003. Ja, dat is dus een oudje. Het profiel is net voldoende, maar in natte omstandigheden onbetrouwbaar. De band oogt van dichtbij oud. Tijd voor een nieuwe. Via het www heb ik een nieuwe achterband, een Bridgestone, besteld en ontvangen. Vanmiddag ben ik het achterwiel gaan demonteren. Dat heb ik sinds de aankoop in 2005 tot op heden niet gedaan. Aan de ahcterkant heb ik alleen de ketting een paar keer gespannen. Ketting en tandwielen zijn nog steeds in orde. Logisch, want zo'n wilde rijder ben ik niet en het spul wordt na elke rit met chain lube behandeld. Arie Molenaar in IJsselstein verbaasde zich ook al over het hoge aantal kilometers dat ik met zo'n tandwiel- en kettingset deed.
Tijdens het demonteren viel me op, dat de remblokken de schijf vasthielden. O,o, een flinke opstaande rand op de schijf? Ja hoor, de schijf was zo goed als op. Toch heb ik zelf al die jaren de achterrem nauwelijks gebruikt. Hooguit om hem even te testen tijdens een noodstop. De schijven aan de voorzijde heb ik al snel na de aanschaf van de CBX vervangen. Op zoek naar een nieuwe, of nauwelijks gebruikte remschijf is dus de opdracht.
Met het achterwiel en de nieuwe band reed ik naar A6 Tweewielers op de Flevopoort hier in Lelystad. Het bedrijf bevindt zich vlakbij (hoe raad je het) de A6. In de zaak werd het spul mij direct uit handen genomen door eigenaar Martin. "Een CBX wiel met een internetband", zei hij terwijl hij met het spul naar de werkplaats liep, "kijk maar even mee." Daar in de werkplaats werd de oude band verwijderd en de nieuwe met nieuw ventiel gemonteerd. Daarna werd het wiel uitgebalanceerd. Toen ik voor deze operatie wilde betalen, bleek het pinapparaat niet te werken. En ik had geen contant geld in de knip. "Geen nood", zei Martin lachend, "hier is de factuur. Daar staat ons bankrekeningnummer en graag thuis direct internetbankieren." Ik hoefde niet een een kopiefactuur te tekenen, me te legitimeren of iets dergelijks. Ik kon zo met het uitgebalanceerde wiel met nieuwe band het pand verlaten. Wat een vertrouwen! Ik was daar pas voor de tweede keer in twee jaar tijd.  Thuisgekomen heb ik de rekening direct betaald.

Mooi initiatief

De staat Israel

Het is en blijft helemaal niets met de staat Israël. De staat Israël moet volgend jaar met pensioen (65). Het heeft tijdens haar werkzaam leven niets tot stand gebracht. Het land heeft na bijna 65 jaar nadrukkelijk aangetoond niet in staat te zijn om in de regio te integreren en met haar buren om te gaan. Opheffen lijkt me het beste voor de wereldvrede, de menselijkheid en het beëindigen van politieke huichelarij. Of wacht men tot het aantal slachtoffers de 6 miljoen passeert?

Bedrog

Er was een tijd dat mensen nog op een eerlijke manier hun brood verdienden. Helaas zijn de grenzen voor wat betreft eerlijkheid flink vervaagd. Vaagheid is een maatschappelijk verschijnsel geworden. We leven meer in grijze gebieden en weten vaak niet waar we aan toe zijn. Op die manier worden we ook vaak voor de gek gehouden, opgelicht en/of leeg geschud. De mensen die zich daar aan schuldig maken noemen het 'commercieel' of  'kleine lettertjes' of 'goedkoop'. Ik noem het ordinaire oplichterij waarvoor niet eens een opleiding nodig is.
Als er aanbiedingen zijn, ben ik extra op mijn hoede. Vooral bij schreeuwende advertenties en flyers. Wie oude aanbiedingen bewaard, zal zien dat de slogan : Nu nog goedkoper' nergens opslaat. De prijs in de vorige aanbiedingsfolder is vaak het zelfde. De foto's in de reclameblaadjes zijn zo gemaakt, alsof je een chocoletter ter grootte van je hoofd krijgt voor maar 1,95. Dat soort opnamen maakten we vroeger van de vissen die we gevangen hadden. Dan leken ze drie keer zo groot. Een advertentie met aanbiedingen van winterbanden die onlangs in de bus viel, presenteert ogenschijnlijk goedkope banden. Maar wie de kleine lettertjes leest, weet dat ie zo'n 24 euro bij de bandenprijs moet optellen. Blijft het toch een dure band.

Vlak bij het ziekenhuis

Tegenover het ziekenhuis bevindt zich een oversteekplaats voor voetgangers en fietsers. Het is zo'n modern geval dat nauwelijks herkenbaar is als oversteekplek. Erg lastig voor de gebruikers ervan, want het is ter plekke vaak erg druk. Iedereen vraagt zich af, waarom dit zo krakkemikkig geregeld is. Ik denk dat bij de aanleg ervan de gemeente Lelystad gedacht zal hebben : waarom een goed zebrapad? Ze waren toch al op weg naar het ziekenhuis."
 Nu wil een aantal inwoners dat daar een fatsoenlijke, herkenbare oversteekplaats komt. Wij naoorlogse kinderen noemen dat een zebrapad. Ik ben benieuwd hoe lang het gaat duren eer het zover is.
Een stukje verderop is een lastig kruispunt, dat zich dichtbij een rotonde en de uitrit van de parkeerplaats van het ziekenhuis bevindt. Zowel het verkeer van links als rechts moet erg lang wachten voordat men kan oprijden. Er doen zich daar vaak opstoppingen voor. Gelukkig ben ik lekker op de fiets. Hoewel, lekker?Zo veilig is het fietsen in de stad bepaald niet.

Soldatenliedjes

Oké in het boek "Handboek voor dienstplichtige soldaten b.d." staat inderdaad een soldatenlied. Maar niet het soort dat ik bedoel. Het is een van de nummers die Joop de Knecht populair maakte. Ik herinner me nog dat ik in mijn jeugd een wat gevarieerde tekst zong, die mijn moeder niet mocht horen. Daar stond twee weken huisarrest op. Zo zongen we dus buiten bereik van moeders oren :  "Ik sta op wacht, zonder hemd, zonder broek, en denk aan jou, zonder hemd, zonder broek" enz. De teksten van de liedjes die de dienstplichtigen zongen, waren vaak behoorlijk grof, maar ze klonken er juist daardoor stoer en aantrekkelijker om gezamenlijk rond te bazuinen.

"-Zeg dronken infanterist waar komt gij zo laat vandaan? Ere zij uw naam, ere zij uw naam
Zeg dronken infanterist waar komt gij zo laat vandaan? Ere zij uw naam.
-Van de hoeren, van de hoeren! Is er nog redding voor mij?
-Ja, ja, ja,ja, ja ja, ja! Janus, Hij roept u, Hij roept u voor het Leger des Heils!"

Wat rustiger ('s avonds tijdens het bivak)  klonk de variant op een bekend Hollands liedje :

 "Op de grote stille heide,
 dwaalt een filler eenzaam rond.
Met zijn pas gepoetste schoenen
zag hij daar een ouwe stomp.
Hoe lang nog gij filler?
Hoe lang nog gij filler?
Hoe lang nog?"

En als het er wat vrolijker aan toe ging :

"Kaatje ging eens water halen
bij een grote diepe put.
Toen kwamen drie soldaten
die grepen Kaatje bij haar k(e)u...
rig net gestreken bloesje!"

Qua teksten konden ze er nog mee door. Maar met burgers in de buurt moesten we nette liedjes zingen. En dus was het stil.

Een rondje Bovenwater

 

Het begon met een zonnetje en dus besloot ik vroeg in de middag samen met Fenna een rondje om het Bovenwater te lopen. Via de Hondekop wandelden we de wijk Hollandse Hout in. Daar troffen we Tim zoals gewoonlijk achter een hek aan. Tim is een energieke reu van ruim 11 jaar, die altijd blaffend langs de omheining rent. Tim is pas geopereerd aan zijn achterpoten. Hij had zich blijkbaar verstapt, of de poot was verdraaid, met gevolg dat hij zijn andere achterpoot te veel had belast. Maar Tim herstelde snel.Na wat gesnuffel over en weer liepen we verder en sloegen rechtsaf om langs de oever van het Bovenwater te blijven. Het paardenpad leidt langs akkers met ganzen en weilanden waar een paar pony's liepen. Op het strand aangekomen kwamen we een enthousiaste retriever tegen. Fenna stond doodsangsten uit van dat wilde grote beest en zette het op een lopen. Maar Fenna kan niet zonder haar baas en dus hield ze opeens stil en wachtte gedwee de kennismaking af. Daarna begonnen beide honden te spelen.
Toen het voor Fenna genoeg was, liepen we langs de camping door het bos naar de Knardijk. Daar moest Fenna weer aangelijnd worden. Wandelend over de Knardijk hield Fenna opeens halt. Ze draaide haar kop snuivend met haar neus in de wind naar links en keek duidelijk verrast naar de struiken. Het was even een zoekplaatje, maar haar neus had haar niet bedrogen. Daar stond doodstil een reebok ons te begluren.
De rest van de wandeling leverde geen verrassende momenten op. Inmiddels was de zon verdwenen en was de temperatuur merkbaar aan het dalen. Weer thuis vlug een kop thee gezet om met gestrekte benen en pootjes nog even na te genieten van de wandeling.

Sint Maarten

Dit jaar verwarring alom. De oorzaak waren de berichten, dat de kinderen zowel op de zaterdag als vandaag, zondag, langs de deuren konden gaan. Gevolg is dat sommigen de deur niet open deden, 'doen we morgen pas', en de volgende dag anderen dat niet deden vanuit de gedachte : 'ze zijn gisteren al geweest!'
Veel ouders hadden zelf ook niet zo'n zin om te gaan lopen. Anderen sjokten wat verveeld achter de kids aan. En toch was sprake van een redelijk aantal kinderen en ouders, dat vanavond de deuren langs trok. Er was een tijd dat het lopen centraal georganiseerd werd. Met een grote groep trok men zingend met lampionnen door de wijk. Het gerucht gaat dat het dit jaar ook weer zou gebeuren, maar daar hebben we niets van gemerkt.
Hoe dan ook, onze snoep voorraad ging schoon op. Sonja moest zelfs even de reserves aanspreken. Voor ons was het een mooie gelegenheid om Fenna's waaks gedrag met geblaf onder controle te brengen.

Tegen het vallen van de avond

Hoera, Tim is jarig!

Vandaag is onze kleinzoon Tim zeven jaar geworden. Het is al een hele vent, die Tim. Oma Sonja is al gisteren naar Dronten gegaan om daar te helpen met de voorbereidingen voor Tims verjaardag. Ze heeft daar overnacht, want vandaag helpt ze met het kinderfeestje. Ze heeft zelf ook wat spullen meegenomen. Daar is oma een kei in : kinderen vermaken. Ik heb de foto van Tims mamma op FB maar even ingepikt. Tim blies vanmorgen 7 kaarsjes uit, die in zijn lievelingshap, een puddingbroodje geprikt stonden. Let vooral op zijn mooie overhemd!

Necrofiel Luuk Koelman

Hij wordt graag columnist genoemd, Luuk Koelman. Recent schreef hij weer een column in de gratis krant Metro. Hij moet wel, want wie wil er nu betalen voor zijn columns? Ik niet. Omdat de inhoud nogal kwetsend is voor de nabestaanden van een jongeman die zelfmoord heeft gepleegd, verschool hij zich achter iemand anders. Hij gebruikte niet zijn eigen naam, maar die van een ander, de hoofdredactrice van het Katholiek Nieuwsblad, Mariska Orbán de Haas. Aan haar heeft Koelman een hekel. Twee vliegen in één klap zal ie wel gedacht hebben.  Koelman had er ook voor kunnen kiezen de column met Anoniem te ondertekenen. Dat is gefrustreerde lafaards immers eigen. Iemand die zich niet kan verweren, nota bene een dode, zo misbruiken en een andere op die manier beschadigen moet eigenlijk gestraft worden. Koelman is een voorbeeld van de maatschappelijke verloedering. Iets waar hij ook nog van bepaalde media alle gelegenheid toe krijgt. De (gratis) krant, Metro, mag dan wel haar excuses aangeboden hebben, maar die slaan dus nergens op.

Obama herkozen

Nee, ik ben er niet voor wakker gebleven. En ik heb er ook niet wakker van gelegen. Maar het is wel een goede zaak dat Barack Obama herkozen is als president van de USA. Tijdens de verkiezingscampagnes viel me vooral het weinig intelligente optreden van zijn tegenstander Romney op. De republikeinen mogen dan veel kritiek hebben op het beleid van Obama, maar ze vergeten dat zij zelf heel veel voorstellen van de Democraten tegengehouden hebben in de Senaat. De republikeinen zijn zodoende zelf ook verantwoordelijk voor de stand van zaken in hun land. De Republikeinen hebben hun populariteit vooral te danken aan oorlog voeren. Hun presidenten zijn behoorlijk populair, terwijl ze verantwoordelijk waren voor tienduizenden dode Amerikaanse soldaten. Voor ons een heel onlogisch iets, maar Amerikanen zijn agressiever anders.
Voor Obama was 4 jaar veel te weinig om de enorme hoeveelheid Republikeinse shit, inclusief een wereldwijde crisis, op te ruimen. Het hedendaagse Amerika is wat socialer geworden. Maar er is nog veel te doen op sociaal gebied. Neem nou de veteranen. Heel fanatiek wordt tijdens oorlogsmissies verkondigd dat men achter de mannen en vrouwen staat, die het land en de vrede verdedigen. Maar eenmaal uit het leger, worden deze helden met hun psychische en fysieke schade aan hun lot overgelaten. En dan heb ik maar niet over de armoede, de kanslozen, de minderheden en de natives. Barack Obama, go for it!

Over Dienstplichtige Militairen

Natuurlijk ben ik begonnen met het lezen van het "Handboek voor de dienstplichtige soldaat b.d." En geloof me, ik bleef lezen en lachen! Het is een schitterend boek geworden dat Frank en Michiel hebben geschreven. Zowel de opbouw als de teksten en foto's zijn heel logisch neergezet. De korte verhalen en foto's van de voormalig dienstplichten vormen samen een tijdsbeeld van de dienstplicht gedurende de Koude Oorlog. Niet vanuit politiek of militair opzicht, maar gezien en gehoord door de dienstplichtigen zelf.  Naast de persoonlijke belevenissen en indrukken is er ook algemene informatie verwerkt. Al met al een bijna compleet boekwerk. Bijna, want ik ben geen soldatenliedje tegengekomen. Maar misschien komt er nog een cd of dvd van uit. Het boek is in elke zichzelf respecterende boekhandel te koop voor slechts 19,90 euro. Het ISBN 978-90-6868-610-4. Een aanrader. Niet kijken, maar kopen!

Eindjes aan elkaar knopen

Hier bij het buurthuis stond vandaag een busje van de firma Hak.
Iemand van Hak was bezig met een spaghetti aan glasvezelkabels. Leergierig als ik ben vroeg ik de man naar zijn bezigheden. Hij vertelde mij dat hij de aansluitingen per woning aan de hoofdkabel aan het koppelen was. Het waren er 48. Ik zag niet direct een hoofdkabel, maar dat kwam omdat ik aan een dikke kabel dacht. De hoofdkabel, met 96 aansluitingen, bleek niet veel dikker dan de kabel die bij de woningen omhoog komt. Leve moderne techniek.De prestaties worden alsmaar hoger, terwijl het materiaal alsmaar kleiner wordt. Sprekend over Hak, dat bedrijf is tegenwoordig gevestigd in het pand aan de Oostvaardersdijk waar voorheen Mammoet (en daarvoor BTS) gehuisvest was.

Boeiende boorden

De weerlieden voorspelden een vrij droge ochtend en deel van de middag. Een mooie gelegenheid om de boeiboorden van de garage van Robert en Carina eens te gaan vervangen. Eerder was ik op jacht geweest naar stroken trespa. Dat onderhoudsvrije kunststof wordt veel gebruikt voor dit soort toepassingen. Via Marktplaats kwam ik in contact met iemand, die de stroken kant en klaar kon leveren. Alleen de lengte was standaard : 3,05 meter. Met twee lengtes zou ik precies 1 centimeter te veel hebben.
In de bouwmarkt waren bredere stroken te koop. Maar die waren ook korter. Daar had ik er dan drie van moeten kopen en op maat zagen. Ik zou dan ongeveer 130 euro kwijt geweest zijn en veel restmateriaal hebben overgehouden. Nu was ik met 60 euro en 20 euro aan kilometers klaar! Ik heb eerst de oude boorden verwijderd. Die waren van watervast verlijmd multiplex. Ze waren met krammen tegen de originele borden vastgezet. Die krammen waren zo goed als weggeroest. Ik heb ze stuk voor stuk verwijderd en/of platgeslagen als ze afbraken. Daarna het houtwerk even afgeborsteld en toen konden de trespa boorden erop. Die platen moeten van achteren kunnen ventileren. De stroken worden met speciale schroeven vastgezet. De gaten moeten wel voorgeboord worden. De hoeken heb ik met aluminium hoekprofiel afgewerkt. En mooi dat het staat!

Aanrijding Houtribdreef

Vanmiddag, rond een uur of een, deed zich een aanrijding voor op de Houtribdreef, ter hoogte van een afslag naar het Karveel. Een busje en een personenauto kwamen met elkaar in botsing. Laten we hopen dat het beperkt bleef tot blikschade. Op de dreven hier in Lelystad wordt vaak erg hard gereden. Relatief veel mensen rijden daar structureel 70 á 80 waar 50 toegestaan is. De waarschuwingslichten ten spijt.

Altijd wat

Men is al een paar dagen bezig met het maaien van het riet langs de waterkanten. Zo verschijnt opeens een ander landschap. Dat geldt ook voor de aangrenzende fiets- en voetpaden. Die waren al bezaaid met bladeren, maar daar is ook nog het nodige aan modder bijgekomen. Net als de wegen die gebruikt worden voor het afvoeren van de bietenoogst. Oppassen geblazen dus. Maar soms hebben de maaiers zelf al voor een oplossing gezorgd. Gewoon het trottoir afsluiten. Omlopen over de Harderwijkstraat of door de modder. Op het werkeiland lag een presentatie van het ROC over werken. Blijkbaar heeft de student het thema van de presentatie verkeerd opgevat. Het was niet de bedoeling om iemand anders aan het werk te zetten, maar om zelf aan de slag te gaan.

Ouwe hap in Ede

Vanmiddag werd officieel het eerste exemplaar uitgereikt van het boek over dienstplichtig militairen. Luitenant Generaal b.d. Hans Couzy (foto) nam hem in ontvangst. Daarna kregen alle voormalig dienstplichtigen die meegewerkt hebben aan de inhoud, zo'n 50 man, ook een exemplaar uitgereikt. De presentatie van het boek was deze week in het tv programma Max nog te zien.
De voormalige Arthur Koolkazerne in Ede verkeert in deplorabele staat. Een symbool van het politiek beleid op Defensie. Er is nog een militaire eenheid gevestigd, de 41 DKO (Dienstplicht Koude Oorlog), een organisatie die de dienstplicht ten tijde van de K.O. levendig houdt.
Het was een vreemde gewaarwording om na ruim 40 jaar zo'n kazerneterrein te betreden. De bekend ogende gebouwen, de geur, het materieel en de manschappen in militaire outfit gaven om de een of andere reden toch ook een gevoel weer terug te zijn op bekend terrein. We werden verwelkomd met koffie en een glacékoek. Geen gevulde koek of kano. En wat mij betreft, als ik op de kazerne was nam ik tijdens de koffiepauze om 10.00 uur altijd koffie met twee kroketten met mayo en mosterd. De kroketten kwamen wat later, tijdens de lunch. Ik zag een aantal oude bekenden, allen collega appelplukkers. Couzy lichtte een tip van de politieke en militaire sluiers op en vertelde over de redenen, voors en tegens rond het afschaffen van de opkomstplicht. De dienstplicht zelf bestaat nog steeds. Zijn toelichting over en visie op de missies naar Irak en Afghanistan waren ook erg interessant om te horen. Door bijvoorbeeld aan een gevechtsmissie een ander kaartje te hangen, konden dit soort opdrachten door de Kamer geloodst worden.
Hierna werden de boeken uitgereikt en konden we aan de soep en broodjes. En de kroketten! Al met al een topdag voor mij.

Ronan Keating - If tomorrow never comes

Gratis en voor niets?

Vanmiddag heb ik mijn antigriepprik gehaald. Tot mijn grote verbazing was het alles behalve druk bij het Medisch centrum in de Botter. Voorgaande jaren stonden op de drie verschillende dagen lange rijen mensen te wachten. Ik dacht toen nog : ja hoor, er is weer iets gratis te halen. Maar dit keer, de 2e ronde, kon ik zo naar de tafel lopen. Daar werd mijn oproepformulier in ontvangst genomen. Ik keek om me heen en zag dat ik inderdaad tot de grijze massa ben gaan behoren. Wie had dat gedacht?
Ondanks de crisis is de prik nog steeds gratis. En nu maar hopen dat ie niet voor niets is geweest. Vorig jaar heb ik last gehad van de griep. Een ander type dan waar de enting voor bedoeld was.
Er wordt weer gerommeld met de zorgpremie. Betalen naar draagkracht, zegt men. Ik noem dat symptoom bestrijding. Het valt mij nog steeds vies tegen, dat men de producenten van medicijnen, de zorgverzekeraars en de specialisten niet aanpakt. Dat zijn immers de grootverdieners binnen de zorg. Wij verdienen alleen een goede zorg, maar krijgen geen waar voor ons geld. De zorg wordt haast onbetaalbaar. Net als onze gezondheid.

Is er soms wat?

Vanmorgen, tijdens het opruimen van wat zwerfvuil,liep ik achter een Audi langs. De grote bak stond in een parkeervak bij de flat. Net toen ik bijna achter die dikke auto was, reed de bestuurder pardoes achteruit. Ik liep langzaam door, maar nu met een boog achter de auto om. Desondanks bleef meneer achteruitrijden. Toen ik zijn gezicht in de buitenspiegel zag, haalde ik mijn schouders op. Reden voor hem om te stoppen en het raampje te laten zakken. "Is er soms wat?", vroeg hij quasi verbaasd. Ik antwoordde met een wedervraag : "Zag u mij soms niet lopen?". Hij fronste zijn wenkbrauwen en zei ietwat gepikeerd : "Natuurlijk wel!"  Toen ik hem vervolgens vroeg waarom hij dan toch achteruit bleef rijden zei hij enigszins verontwaardigd : "Ik reed toch zeker langzaam. U kunt gemakkelijk een aanrijding voorkomen." En daar mocht ik het dan op de vrijdagochtend mee doen. Als ie mij had aangereden had ik dat heerschap natuurlijk mijn excuses moeten aanbieden : "Meneer het spijt me dat u mij ondersteboven heeft gereden."

Lekker gegeten

Gisteravond zijn we met z'n drieën naar de Steak van de Keizer geweest. Het was voor ons de eerste keer. We zijn vaak genoeg in de buurt geweest van dat restaurant, maar dan gingen we steevast een deur verder, naar Tasty Wok. We kwamen een gezellig en warmte uitstralend etablissement binnen, waar we hartelijk welkom werden geheten.
De bediening was vlot en vriendelijk. We namen plaats aan een tafeltje bij het raam, dat uitkeek op het plein waar zaterdag de markt wordt gehouden. Mike nam een voorgerecht, wij niet. Wij knabbelden wat aan plakjes stokbrood, die we met de speciale boter bestreken hadden. Zelf wachtte ik met het nodige ongeduld op het hoofdgerecht. Toen het voorgerecht (heerlijke, geroosterde garnalen) op was, bestelden we alle drie een steak. Die kwam niet veel later met de bijbehorende frietjes en salade. De steak (medium gebakken) zag er niet alleen zeer smakelijk uit, ze smaakte ook prima.Van de frietjes zou ik willen zeggen : "Snackbar eigenaren, kom eens proeven!" Wat een verschil met de gangbare patat  van menige snackbar. De steak was opgediend met een paar meegebakken trostomaatjes (lekker zoet), een gestoofde peer (met alcohol smaak, en toch voor mij heel lekker). Kortom, we hebben uitstekend gegeten bij de Steak van de Keizer. Voor herhaling vatbaar. Vlak voordat ik ging afrekeken, vertelde Mike dat hij Carina en Robert in het restaurant had gespot! Wat een toeval. Zij waren net binnen en konden overgaan tot het aflossen van de wacht.