Wel of geen koopzondag

De koopzondag heb ik altijd al een typisch Hollandse maatregel gevonden, waarin de betutteling van onze overheid tot uiting komt. Bepaalde supermarkten wel, andere niet. En gewone winkels maar een beperkt aantal keren per jaar. Zo bepaalt de overheid wanneer en bij wie ik op zondagen mijn inkopen mag doen.  Zo'n 200 winkeliers in Lelystad wordt gevraagd of ze op de zondagen hun toko wel of niet willen openen. Ik zou die vraag bij de inwoners hebben neergelegd. Daar ligt immers de behoefte of niet. Maar misschien gaan de winkeliers die vraag alsnog aan hun klanten stellen. Elke uur open betekent immers kosten.  De koopzondagen die ik tot op heden hier in Lelystad heb meegemaakt, hebben zeer weinig publiek getrokken. Ik had meer de indruk dat her en der een winkelier op de zaterdagavond vergeten was zijn deuren te sluiten. Een regelrechte verliespost voor de middenstanders. De zaterdagen zijn volgens mij duidelijk de winkeldagen voor de inwoners. Maar hoe je het wendt of keert, het publiek bepaalt of een koopzondag nodig is. Niet de winkelier en helemaal niet de overheid. Het publiek neigt steeds meer naar on line kopen. De leegstand aan winkelruimte bedraagt al zo'n 2 miljoen m2. En die hoeveelheid zal alleen maar toenemen. Niet alleen vanwege de kosten per m2 in het centrum van de stad en de crisis, maar ook vanwege maatschappelijke veranderingen.