Mijn eerste mondhygiëniste was een Nederlandse. Daarna kreeg ik een Hindoestaan en toen een Iraanse. De Iraanse heb ik erg lang gehad. Toen kwam een Surinaamse en vandaag was het een Chinese. Het kan zijn dat de laatste twee ook de Nederlandse nationaliteit hebben, hoor. Maar hun culturele achtergrond was dus niet-Nederlands.
Toen ik na de kennismaking in haar stoel lag, vertelde ze mij keurig over mijn dossier. Ze zag dat ik in juli naar de tandarts ben geweest. Ze vroeg mij over mijn paniekaanvallen. Ik deed mijn verhaal in een notendop en verstaanbaar, want ze was nog niet met haar gereedschap in mijn mond begonnen.
Ze zei wat verbaast : "U komt wel erg vrolijk over." Oké, ik zeg het maar eerlijk : dat streelde wel mijn ego.
Ze deed haar werk naar behoren en vroeg tussentijds of het nog goed ging met mij. 'Ja' dus. Ik ben trouwens nooit uit een tandartsenpraktijk gevlucht. Wel uit winkels en van markten en verjaardagen. Na een halfuur was het werk gedaan. Over vier maanden mag ik weer terugkomen. De jongedame was weliswaar erg sympathiek, maar ik kijk niet uit naar de volgende afspraak. Hoewel, misschien is het dan iemand uit Afghanistan of Pakistan. Lijkt me ook interessant.