Toen ik gisteren naar de supermarkt liep, zag ik een collega van mij. Ze ruimt net als ik zwerfvuil op. Ik groette haar dan ook met de woorden : "Dag collega!" Ze herkende mij wel van gezicht, maar meer ook niet. Dat klopt ook wel, want ik ben slechts één keer naar een bijeenkomst van de groep die zwerfvuil opruimt geweest.
Uiteraard ging het eerst over het zwerfafval hier in de wijk. Op mijn vraag wat haar ertoe gebracht heeft dit werk te doen, kwam een mij vrij bekend verhaal te oren. Ze heeft last van angstaanvallen en depressies. Ze gebruikt af en toe medicatie. "Als het te erg wordt", lichtte ze toe. Ze zit nog in therapie. Ze merkte op dat ik aan een half woord genoeg had. Dus kwam daar een vraag over. Ik vertelde haar toen dat ik een lotgenoot ben en haar situatie daarom herkende.
Daarna hebben we het over muziek gehad. Ze had namelijk een headset om haar nek hangen. Toen ik naar het genre vroeg, zie ze dat ze voornamelijk naar gospelmuziek luistert. Ze heeft veel steun aan haar geloof. Ze sprak vol enthousiasme en overtuiging, dus liet ik haar haar verhaal doen. Ze deed me wat dat betreft aan mijn moeder denken.