Ik weet niet in hoeverre bezoek door dit chagrijnige, sombere Kerstweer nog op pad wil gaan. De Feestdagen zijn merkbaar beïnvloed door de situatie in de wereld. Maar hoe dan ook, we geven zelf invulling aan de Kerst.
Dit keer een heel andere Kerst. Het is al weer zo'n 40 jaar geleden, dat we Kerst niet thuis vierden. We verbleven toen in het bos. In een eenvoudig huisje (foto), waarin een houtkachel het huisje en wij elkaar warm hielden. Dit keer na zoveel jaren weer ergens anders. Ook in een bosrijke omgeving. Zonder kinderen, maar met weer een hond. Feijke voelt zich heel erg op haar gemak bij ons. En wat doen mensen en dieren als ze zich op hun gemak voelen? Juist, dan worden ze zichzelf. Vanmorgen zag ik Feijke in een mij bekende houding de keuken binnengaan. Het was een soort sluiphouding; een dier met een prooi. Dus volgde ik haar toen ze zich op een plekje onder de trap nestelde. Ik zag aan haar blik, dat ze iets gepakt had. Ik voelde aan haar bek. Links niets, maar recht een puntig iets. Ik tilde haar lip op en zag wat plastic en rood en wit. Bloed aan haar tanden?? Ik pakte het beet en zei dat ze het moest loslaten. Dat deed ze niet, dus trok ik haar kaken zachtjes maar gestaag uiteen. Ze liet het zonder morren toe. Toen verscheen een soort wandelstokje. Het was rood-wit en verpakt in plastic. Een typische kerstversiering!
Later viel het mij pas op, dat die stokjes in de kerstboom hangen. Ze had er een gepikt toen ik de gordijnen vanmorgen opentrok. Ze weet dat ze zoiets nooit zou krijgen, dus pakte ze het zelf maar.😀 Zelfs de Friezin geeft invulling aan haar Kerst.
Later viel het mij pas op, dat die stokjes in de kerstboom hangen. Ze had er een gepikt toen ik de gordijnen vanmorgen opentrok. Ze weet dat ze zoiets nooit zou krijgen, dus pakte ze het zelf maar.😀 Zelfs de Friezin geeft invulling aan haar Kerst.