Toen ik aan het einde van mijn militaire dienstplicht nadacht over een baan en werken tot mijn 65 ste, was mijn basisgedachte : als het maar leuk is en blijft.
Eerlijk gezegd zag ik mezelf niet tot mijn pensioen achter een bureau zitten. Daar voelde ik me te actief voor. Ik besefte toen nog niet, dat ik graag vraagstukken oplos en anderen help. Komt bij dat ik inmiddels had ervaren, wat ik wel en niet leuk vind als ik werk. Dat merkte ik al toen ik nog vakantiewerk deed. Ik gaf zelf invulling aan mijn werk. Vooral streven naar resultaten, gaf mij een tevreden gevoel. Zodoende werd het meestal toch leuk werk.
De omstandigheden waarin ik het werken als prettig en interessant ervoer, heb ik gebruikt om mijn opdrachten / projecten uit te voeren. Ik had daarvoor medewerkers / specialisten nodig. Zij moesten datzelfde gevoel krijgen als ik. Een paar keer hoorde ik een psycholoog na weer een test / assessment zeggen : "Geef het aan Willem en het komt dik voor elkaar." Ik herkende dat. Al twijfelden sommigen aan mijn vermogen iemand te ontslaan / weg te sturen.
Ik merkte gaandeweg, dat mijn visie en aanpak werkte. Mensen vonden het prettig werken met mij als coach. Ja, zo zag ik mezelf : een coach. Geen leidinggevende, manager of baasje. Daar heb ik zelf niets mee. Leiding geven louter op basis van mijn functie, vanuit een hiërarchie, werkt alles behalve motiverend, stimulerend op de medewerkers. Tenzij je hen het zoeken naar een andere werkgever wilt opdringen. Ik werkte niet met planningen en budgetten, maar op basis van mijn gevoel. Mensen en situaties aanvoelen en daarop anticiperen. Net een stap voor blijven.
Ik kreeg de indruk dat de sjablonen die men gebruikt m.b.t. de functie van leidinggevende gebaseerd zijn op de baas zijn / spelen en een bepaalde mate van asociaal gedrag, ook wel hard zijn genoemd. Alsof het de dierenwereld betreft of het leger. Ik heb geprobeerd zo dicht mogelijk bij mezelf te blijven en te blijven leren van anderen en nieuwe situaties.