Anticiperen in het verkeer

Ik ben bijna dagelijks blij, dat ik zo veel rijervaring heb opgedaan op de motorfiets. Dankzij die ervaring ben ik me ervan bewust, dat ik kwetsbaar ben als verkeersdeelnemer. Het is een tweede natuur van mij als verkeersdeelnemer geworden. Een ander iets is het anticiperen. Dat kan het beste als je vooruit kijkt. Niet alleen naar verkeerssituaties. Ook de lichaamstaal van andere deelnemers vertellen veel.
He tis niet alleen een kwestie van zien. Het is vooral een belangrijke zaak gezien te worden. Ik mag als fietser hier vaak voorrang hebben, maar krijgen is een andere zaak.
Het is mij maar al te vaak overkomen, dat ik na een bijna-aanrijding dacht : "Stel ik zou zelf ook niet opgelet hebben."
Het is tegenwoordig ook rekening houden met de snelheid van met name de elektrische fietsen. De fietspaden zijn niet meer de wegen van rust en gemoedelijkheid. Afgezien van de zon- en feestdagen wanneer quasi wielrenners zich schreeuwend een weg banen naar hun volgend ongeluk.
Als kind speelde ik geregeld met andere kinderen op straat. Af en toe riep een ander kind : "Er komt een auto aan!" Dat beeld is erg veranderd. Tegenwoordig ben je je leven niet zeker in het verkeer. Ondanks alle verkeers- en veiligheidsmaatregelen.