De huisarts heeft geprobeerd de metaalsplinters uit mijn oog te verwijderen. Ik moest gaan liggen en kreeg wat verdovend spul in mijn oog. Het leek wal sambal, want het spul prikte heel erg. Toen hij in mijn oog keek, zei hij dat hij in elk geval één splinter zag vlak bij mijn iris. Hij probeerde met een wattenstaafje de splinter (geen balk dus!) uit mijn oog te verwijderen, maar dat lukte niet. Daarna zei hij dat hij een boor ging halen. Huh, een boor?? Het apparaat bleek meer op een balpen te lijken dan op zo'n boormachine. Ik voelde hem wel met dat ding op mijn oogbal krassen, maar zonder succes. Dus verwees hij me maar door naar een oogarts. In Harderwijk. Omdat hij van een worst case uitging, mocht ik niet alleen rijden. Dus ging Sonja met mij mee.
Zo belandde ik na decennia(!) weer eens voor mezelf in een ziekenhuis. Ik zag onderweg allerlei scenario's voorbijkomen. Variërend van een grote magneet tot een operatief ingrijpen met een kunstoog als gevolg. Niet dat ik mezelf zat gek te maken hoor. Ik geef mezelf altijd vol vertrouwen in handen van een deskundige. Bij de receptie van de oogarts werden mijn ogen en bril gemeten. De jongeman gaf mij wat instructies, die ik vanwege mijn doofheid niet goed verstond. Hij sprak ook met een accent. Toen ik zei dat ik aan die kant (hij zat links van mij) doof ben, zei ie gelukkig niet : "Dan bent u op de verkeerde afdeling, meneer!" 😅 In de wachtkamer hebben we samen nog veel gelachen vanwege mijn oog. De oogarts bleek een (in mijn ene goede oog) jonge vrouw te zijn. Mijn oog werd weer verdoofd. Ik moest ook weer achter zo'n oogmeetinstrument plaatsnemen, maar dit keer deed ze ook een soort schijnwerper aan. Ze keek in mijn oog, dat volgens Sonja op het scherm vergroot werd. Ze zei, dat ze twee splinters zag zitten. De eerste kon ze vrij gemakkelijk met een staafje verwijderen. De tweede zat vast in mijn oogbal, zei ze. Daar was wat meer voor nodig. Het was een rare gewaarwording haar met een soort pen op mijn oog te horen krassen. Maar met succes!
De verdoving was trouwens erg fijn, want ik voelde mijn pijnlijke oog niet meer. Toen ik dat kenbaar maakte zei ze rustig : "Als de verdoving is uitgewerkt voelt u het wel weer." Ze schreef mij een zalfje voor om ontstekingen te voorkomen. Omdat ik nog vrij goed kon zien, ben ik zelf weer achter het stuur gekropen. Pas toen we weer thuis waren, begon ik het oog weer te voelen. Er is maar gelijk wat zalf ingegooid. Dat moet 4x daags gebeuren gedurende 5 dagen.