Schuren in de wind

Typisch Nederland. Enerzijds de genocide faciliteren met onderdelen voor Israëlisch wapentuig en anderzijds de Palestijnse slachtoffers van dat wapentuig hulpgoederen geven. Wat een walgelijke slapjanus politiek! Tijdens de holocaust was ons landje ook zo bezig, maar dan tegen de Joden.

Zoals voorgenomen ben ik vanmorgen begonnen met het schuren van de rabat aan buitenkant van het huisje. Hoewel ik een machine gebruik, is het wel een flinke klus. Vooral vanwege het trillen van het apparaat. Daarom kan ik met mijn reuma handen het niet zo lang achtereen volhouden. Ik wissel geregeld af met rechts en links. En vaak houd ik het apparaat met twee handen vast.

Staande op een lage huishoudtrap gaat dat goed. Op de ladder wordt het een ander verhaal. Maar om mezelf gemotiveerd te houden, schuur ik alleen het deel waar ik op het trapje bij kan komen. Zonder

rekken of strekken. Als dat gebeurd is, dan ben ik gemotiveerd genoeg om de rest op de ladder te doen.

Als ‘pauze’ voor mijn handen kan ik ook tussentijds alvast wat plamuren. Het is kwestie van handig met de activiteiten omgaan, om zodoende het werk naar behoren te kunnen doen en volhouden.

Eigenlijk moet ik een mond/neuskapje dragen. Als ik mijn neus snuit en in de tissue kijk, denk ik aan mijn jeugd. Als ik de kolenkit gevuld had en mijn neusje snoot, zag ik hetzelfde. 😁Op sommige plekken is de oude verflaag wat gaan bladderen en/of bollen (foto rechts). Op zo'n

plek moet ik wat langer schuren om de plek weer vlak te krijgen. Na het schuren moet er geplamuurd worden. Er is hier een speciale filler, die uit twee componenten bestaat. Hij is speciaal voor hout en buiten bedoeld.

Het is droog weer en af en toe schijn te zon. De vogels fluiten en genieten van hun voer en ik doe werk zonder toezicht van een of ander baasje. Wat wil een mens op de maandagochtend nog meer?

Oké, een kano bij de koffie of een broodje kroket of zo.