De dakgoot van het huisje heeft zijn langste tijd gehad. Er zitten gaten en scheuren in het zink. Ik heb vooraf de constructie bekeken. De goot steunt op steunen, die tegen de zijkanten van de dakbalken zijn geschroefd. Ze steken door een houten boeiboord heen. Ik zag als enige oplossing om die steunen met een slijpschijf te lijf te gaan. Ik heb ze onder het dak doorgeslepen, zodat ik ze naar buiten kon trekken. Ik heb de klus in delen gedaan. Halverwege was ie al door. Dat wil zeggen, ik heb de rest van de goot in vier stukken geslepen. Daarna heb ik hem per deel gedemonteerd.
De slijpschijf ging door het zink als een heet mes door de boter. Het doorslijpen van de steunen was wel een aardig klusje. Dus stond ik een tijd op een trapje en ladder (afhankelijk van de werkhoogte) in de steenkoude wind, die dwars door mijn broekspijpen blies. De gedachte straks weer in een verwarmd hutje te kunnen opwarmen, motiveerde mij vooral door te gaan.
Ik kreeg als snel de handigheid te pakken. Zo snel zelfs, dat ik tussentijds een nieuwe slijpschijf moest monteren. De diameter van de schijf werd zo klein, dat ik niet meer bij de metalen steunen kon komen.
De gootstukken lagen vol met een mix van bevroren regenwater, bladeren en zand/aarde. Die heb ik eruit geslagen. Het zink heb ik in een kruiwagen gegooid. Dat gaat naar de oud ijzerboer. De nieuwe goot ligt al een tijdje te wachten om opgehangen te worden. Maar eerst ga ik het boeiboord schuren en misschien lakken. Misschien, want het vriest.
